Sant Antoni

Hoe de feestdag van de heilige Antonius (17 januari) te vieren.

Benodigdheden:

– een brandstapel (zo´n 4 meter hoog en met een omvang die in gruwelijker tijden gemakkelijk de verbranding van een ganse provincie-afdeling ketters tot stand had kunnen brengen)

– een kooi (zeer groot, dus geen vogelkooitje –tenzij ge struisvogels in gedachten had)

– een houten kot, type tuinhuis

-veel chocolademelk en koekjes (madeleintjes)

-massa´s vuurwerk (maar niet van die hoog de lucht in spuitende –neen, vuurwerk dat vlak voor uw voeten uiteen knalt)

Werkwijze:

– men stookt de hele brandstapel op

– men verdeelt vanuit het tuinhuisje gratis chocolademelk en madeleintjes (stond ik daar in de rij aan te schuiven met mijn portemonnee in de aanslag; amai, ze hebben nogal gelachen)

– terwijl men wacht op het vallen der duisternis, leert men de kleuters rotjes gooien

– in het duister van de nacht kruipt men met zijn beste vrienden die gigantische kooi in en gaat daar lekker met het vuurwerk spelen. Inderdaad, men kruipt met het vuurwerk de kooi in. Terwijl u dat even laat bezinken, kan u misschien doorklikken naar onderstaande link, die geeft daar een mooi sfeerbeeld van: https://www.youtube.com/watch?v=GYyob9Mtd50

(Die kooi is trouwens nog maar een aantal jaar verplicht, vroeger deden ze het gewoon “los” in de straat.)

Et voila, men heeft een feestdag om U tegen te zeggen!

falleras

the day after

Advertentie

Driekoningen

Dat Sinterklaas in zijn thuisland niet de gulle gever uithangt, spreekt voor zich. Je zal maar het hele jaar door de hebberige kleuters van je af moeten slaan, en overal waar je komt dingen moeten horen als “Ik wou het GROTE playmobil-kasteel!” Daarop had de Sint dus wijselijk geanticipeerd toen hij met de andere Onsterfelijke Nobelen der Aarde op de Reward and Punishment Conference het gebied der Lage Landen naar zich toetrok. Sindsdien komt hij op de ochtend van 6 december afgepeigerd maar voldaan weer naar Rafelbunyol, waar hij gedurende de rest van het jaar op zijn gemak rondkuiert en er geen enkele kleine petotter aan zijn mouw komt trekken met de vraag of je dingen van de grond mag eten wanneer mama zegt dat het niet mag maar papa het zelf ook doet.

Maar wie neemt er dan in Spanje de rol van mysterieuze externe autoriteit waar, waarmee wanhopige ouders kunnen dreigen wanneer hun eigen bewind over het dwarse nageslacht faalt? Wel, dat zijn de Drie Koningen. Los Reyes Magos, zoals ze hier zo sprookjesachtig genoemd worden. Zij volgen hierbij dezelfde standaardprocedure als de Sint:

*aankomst per boot in een grote havenstad (in casu Valencia)

*honderden actes de présence (voornamelijk in scholen en winkelcentra), die wegens hun gelijktijdigheid fysisch volstrekt onmogelijk zijn, maar door de kleine believers niet in vraag worden gesteld

*een verdeling over geheel Spanje van immense hoeveelheden speelgoed en snoepgoed (waarmee zij één der drie pijlers uitmaken van wat er overblijft van de Spaanse economie –de andere twee zijnde Zara en Desigual). Dit gebeurt in een even absurd kort tijdsbestek, namelijk de nacht van 5 op 6 januari.

Op 5 januari paraderen zij bovendien in wat wij een carnavalsstoet zouden noemen en hier de Cabalgata de los Reyes Magos heet: vanop een stel hoge, opgetooide wagens gooien ze snoep naar de kinderen. Snoep dat even gretig door felle omaatjes voor je neus wordt weggegrist en door jonge schelmen uit je draagtas wordt gestolen. Onder de ogen van de Reyes Magos. Je moet maar durven.

Nieuwjaar

Toegegeven, ik heb nooit in België nieuwjaar gevierd met kleuters. Mijn informatie daaromtrent is voornamelijk gebaseerd op Jip en Janneke:

 Gelukkig nieuwjaar,” zegt Jip. “Ik ben vannacht opgeweest.”

“Niet waar,” zegt Janneke.

“Ja,” zegt Jip. “Ik mocht opblijven tot twaalf uur.”

“Je jokt,” zegt Janneke.

“Ik jok niet,” zegt Jip.

Maar moeder zegt: “Jip is om zeven uur naar bed gegaan. Gewoon. Maar hij is om twaalf uur beneden geweest. Heel even. Hè Jip?”

“Ja,” zegt Jip. “En ik heb een appelbol gehad. En ik heb knallen gehoord.”

En Janneke is jaloers. Want zij heeft geslapen. De hele nacht.

Hier ging het als volgt.

10u: Moeder en dochter worden wakker. Bedtijd tijdens de kerstvakantie is geleidelijk opgelopen. Moeder (Belg) weet ongeveer wat er hen met nieuwjaar te wachten staat en vecht daarom al een hele week tegen haar instincten om haar dochter (3 jaar) weer voor 21u in bed te krijgen.

16u: Vader (Spanjaard) begint aan de voorbereidingen voor het avondeten, dat met de ouders van andere kleuters genuttigd zal worden in een lokaaltje in het dorp, dat zij gezamenlijk gehuurd hebben.

18.00u: Moeder informeert naar wanneer zij eindelijk naar dat lokaaltje zullen vertrekken. Vader zegt dat daar nu nog niemand is.

18.30u: De vaders sturen elkaar via whatsapp foto´s van het bereide eten. Moeder vraagt wanneer ze nu eindelijk vertrekken, zodat de kinderen met elkaar kunnen spelen. Vader informeert via whatsapp. De vaders besluiten dat zij nu allemaal gaan douchen en zich omkleden en dat ze dan naar het lokaaltje gaan om het diner voor te bereiden. Moeder informeert naar de aanwezigheid van vrouwen en kinderen. Vader laat weten dat die nog niet aanwezig zullen zijn.

19.40u: Vader vertrekt –gedoucht en omgekleed en schalen voedsel balancerend- naar het lokaal. Moeder blijft achter met dochter. Vrouwen en kinderen worden over een half uur verwacht, wordt via whatsapp gecommuniceerd.

19.45. Moeder zucht, zet zich aan het schrijven van haar blog en zet voor dochter Peppa Pig op.

19.55u: Vader komt terug om de verwarming-op-wieltjes te halen. Moeder informeert naar aanwezigheid van moeders en kinderen. Vader zegt dat die bijna gaan vertrekken.

20.10u: Moeder vertrekt met dochter naar het lokaaltje. Dochter ligt te gapen in de buggy. Moeder slaakt weer een bezorgde zucht.

20.25u: Moeder en dochter komen aan in het lokaaltje. Er staat een lange tafel boordevol eten en achteraan is er een ruimte waar de kinderen aan het spelen zijn. Er hangt een discobol, de muziek staat lekker luid. Dit is het werk van echte festeros, mensen die weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Moeder geeft in stilte toe dat ze hen onderschat had.

21u: Eten, eten, eten. Vader heeft echt Vlaams stoofvlees gemaakt met frieten, naar een recept van Bert Struyve, wier faam hier sindsdien die van Jeroen Meus ver overstijgt. Tegen tien uur zit iedereen propvol.

22u: Partytime, excellent. Stel je een disco voor waar je af en toe legoblokken uit de weg moet schoppen en je komt een beetje in de buurt. Er wordt volle bak gedanst, en dat er ook 3 en 4-jarigen rondspringen verhindert niet dat er hier en daar op een kont gemept wordt of aan een primitieve vorm van paaldansen wordt gedaan.

23.15u: Het dessert wordt bovengehaald, een overheerlijke coulant au chocolat met ijs. Dochter heeft al weken lopen vragen naar ijskreem (“Nee schat, in de zomer”) en werkt nu vlotjes moeders ijs naar binnen.

23.45u: De radio wordt opgezet, waarop om middernacht live vanaf de Puerta del Sol in Madrid de 12 slagen van de klok van de Real Casa de Correos zullen klinken. Het is een oude Spaanse traditie om bij elke klokslag een druif tot zich te nemen, dus twaalf druiven in totaal, en drie seconden de tijd om voldoende plaats in de mond te maken om de volgende erbij te proppen. Wie dat voor elkaar krijgt, zou geluk moeten ondervinden in het nieuwe jaar, hoewel ik vermoed dat het geluk zich voornamelijk ophoopt in de beurzen van de druivenhandelaars, die aan de wieg van deze traditie staan. Maar bon. De bakjes druiven worden doorgegeven en ieder prepareert zijn kommetjes naar believen: ontpit, gepeld, of geen van beiden. Voor de kinderen staan er kommetjes met twaalf smarties klaar.

00.00u: Iedereen propt zijn mond vol druiven, die behoorlijk groot zijn uitgevallen dit jaar, en kust daarna met bolle wangen zijn partner en alle anderen. Daarna wordt er geklonken met schuimwijn en voor de kinderen zijn er bubbels zonder alcohol.

00.30u: Moeder zit al een tijdje te wachten op signalen van mensen die aanstalten maken om naar huis te gaan, maar tevergeefs. Zij raapt dan maar al haar moed bij elkaar, grabbelt haar kleuter onder de arm en neemt afscheid. Vader wandelt mee naar huis en keert daarna terug naar het feestje.

01.15u: Dochter ligt in bed en valt voor het eerst in haar leven in slaap terwijl moeder nog het verhaaltje voor het slapengaan aan het vertellen is.

3.30u: Vader komt thuis, en deelt mee aan moeder (die nog op was), dat de andere kinderen zijn vertrokken rond 1.30u, maar dat hij zonet langs een café kwam waar hij nog een paar kinderen van een jaar of vier zag ronddartelen.

(Van al mijn integratie-pogingen is dit er toch een die ik volgend jaar eens grondig ga herzien, denk ik.)

Anyway: feliz año nuevo!

Appelsien, laat u zien

Een half jaar voor ik naar Spanje emigreerde, stierf mijn grootvader.

Bij het leegmaken van zijn werkplaats kwamen we een houten kistje tegen waarop in duidelijke letters VALENCIA stond. Ik beschouwde dat toen in mijn jeugdig en spiritueel geïnspireerd enthousiasme als een teken van hierboven, een soort zegen over de reis die me nog te wachten stond.

Sinds ik hier woon, heb ik echter wel begrepen dat de kans dat er op een appelsienenkistje VALENCIA staat in plaats van pakweg MADRID of SALAMANCA honderd tegenover nul is. MURCIA had misschien nog gekund, dus daar kan vava nog wel voor iets tussen hebben gezeten.

Aanvankelijk vond ik het vreemd dat appelsienen en mandarijntjes hier in de winter groeien, maar dat wordt zelfs een noorderling al snel gewoon. Wat een mooie manier om kleur te geven aan een seizoen dat als grauw en dor bekend staat, en o, dat verse glas appelsiensap elke morgen, wat een heerlijke manier om je vitaminengehalte op peil te houden wanneer je langs alle kanten belaagd wordt door bacteriën en virussen die door de airco´s (die in deze tijd van het jaar op warme lucht gezet worden) met een fikse stoot in je gezicht geblazen worden.

Ook de citroenen rijpen deze maanden onder de even gele zon, en die groeien echt aan bomen, zoals in dat liedje van Fool´s Garden. Maar dat is iets wat Alfonso mij op Erasmus al had geleerd. Ik had daar echt geen idee van. Toen ik Alfonso´s grootvader leerde kennen, zei hij: “Is dat nu dat meisje dat niet wist dat citroenen aan bomen groeien?”

Ik knikte een beetje gegêneerd.

“En je komt uit Bulgarije?”

“Nee, nee, België,” zei ik.

“Ah, België.”

En daarmee had ik er weer een grootvader bij.

Kerst

Spanjaarden zijn zeer sociaal ingesteld, dus als je dacht dat ze er zich met kerst vanaf maken met een avondje kadootjes uitpakken rond de boom, een diner bij de schoonouders op eerste kerstdag en een borreltje bij de bomma de dag nadien, dan heb je het mis.

Reeds een dikke week voor de kerstvakantie is er een etentje gepland met de familieleden die we niet met kerst zelf zullen zien (en waarmee we wel weer op restaurant gaan een dag of vier na kerstmis, maar dat maakt niet uit). Kerstavond, kerstdag en tweede kerstdag worden zoals vanzelfsprekend met de familie gevierd, en als het even kan worden er nadien nog allerhande etentjes georganiseerd tussen de neven en de nichten, en diverse vriendengroepen.

Ook een avondje stappen met de collega´s is in deze periode onontbeerlijk. Wie een halve trouwboek heeft met een job, weet dat die wederhelft een dezer nachten lichtjes of zwaar aangeschoten het huis zal binnenstrompelen. Ook dat is kerstmis.

Kerstboodschap van de kersverse koning Felipe.