De Origami Revelatie

Ik zag laatst op de metro hoe een klein meisje opstond en op de stoel tegenover haar een stukje papier ging halen. Het was niet zomaar een stukje papier –of althans: niet meer. Het was door degene die het daar had achtergelaten vakkundig in een kleine, gave kraanvogel gevouwen. Het meisje nam het kleinood mee naar haar plaats, toonde het opgewekt aan haar moeder en bleef er de hele rit lang mee spelen.

Wat een mooie metafoor over het nut van kunst, dacht ik. Het leven een metro-rit, kunst een papieren vogel. Is dat laatste essentieel? Tuurlijk niet, je kan best zonder origami-geknutsel van A naar B geraken. Maar de vondst van een delicaat vogeltje maakt de reis wel zoveel aangenamer.

(Wat een mooi toeval ook dat ik de week voordien aan “vlinders van papier” of “vogels van papier” als titel voor deze blog had zitten denken.)

Het gaat trouwens niet alleen om het plezier dat het meisje had aan dat onverwachte kadootje. De maker ervan had er vast ook voordeel mee gedaan: tijdens het vouwen zal de reis voor hem of haar ook minder saai hebben geleken. Daarom schrijven we, prutsen we aan bloemstukken en modelbouwvliegtuigjes, daarom pakken we onze gitaar en hernemen voor de honderdduizendste keer de intro van Stairway To Heaven. Niet om er prijzen mee te winnen of er munt uit te slaan, maar omdat het onze reis zoveel aangenamer maakt.

En pikt er iemand blij verrast zo´n papieren vogeltje op, dan is dat een prachtige bonus.

Advertentie

Kattebelletjes?

Ik ga niet zeggen dat dit een schrijfblog wordt, want dat klinkt oersaai.

Wat het dan wel wordt: een blog over creatieve schrijverij (klinkt dat minder saai?). En aangezien creatief schrijven neerkomt op verhalen vertellen, gaat deze blog dus over mensen, liefdes, kleuren, grapjes, herinneringen,… Kortom, het leven zelf.

Een jaar of drie geleden ben ik deze weg ingeslagen, en ik kom daar soms zo´n interessante mensen en ideeën tegen, dat het zonde lijkt dat niet te delen. Bovendien zijn er ook een paar voorlopig nog onvertelde verhalen die me gegrepen hebben, waaronder een Echt Lang Verhaal. Die willen zo graag het daglicht zien, en aangezien ik gemerkt heb dat ik standvastiger werk wanneer ik mijn vorderingen in blogland kan delen (zelfs als sommige posts maar door twee man en de spreekwoordelijke paardekop gelezen worden), dacht ik, kom, we gaan ervoor.

Voor we van start gaan nog even de titel uitleggen: ik had een woord nodig dat de essentie van deze nieuwe blogwending kon vatten: ikzelf (Kath) die korte tekstjes over creatief schrijven post. En daar was het! Tingeling, here we go 🙂

De Andere Boeg

Het “Jaar in Rafelbunyol” zit er bijna op, dus wordt het tijd om deze blog over een andere boeg te gooien.

Ik heb een paar lokale evenementen gemist, waarvoor mijn excuses. Dat was voornamelijk te wijten aan het samenvallen van bepaalde festiviteiten met mijn vakantie in België en een paar keer was ik op het moment van de actie eenvoudigweg niet vrij. Maar ik hoop dat jullie toch een algemeen idee hebben gekregen over hoe het er hier aantoe gaat.

Mijn plan is om de blog nu voor iets anders te gebruiken -iets dat dichter bij jullie thuis ligt. Maar ik moet het nog een beetje uitwerken voor mezelf, de lijnen uittekenen.

I´ll keep you posted.

Het is alleszins heel fijn dat jullie blijven volgen!

Ik vind het ongelooflijk mooi te horen dat jullie blijven meelezen in deze tijden van ultrakorte tweets en snel doorklikken…

Veel liefs en tot gauw!

Kath

Feest met Moren

Het klinkt zeer gewaagd om dezer dagen een overwining op de islam te vieren, ook al heeft die 777 jaar geleden plaats gevonden. Maar de Valencianen doen rustig (*) verder met wat ze al honderden jaren doen op 9 oktober: optochten en spektakels op touw zetten waarbij de helft van de deelnemers verkleed gaat als christenridder en de andere helft als middeleeuwse moslimstrijder. Dat ziet er ongeveer zo uit:

optocht in Murcia

Ten tijde van de rellen over de Deense Mohamed-cartoons werd er in sommige dorpen wel besloten om misschien toch maar niet meer die reuzengrote Mohamed-pop te verbranden, kwestie van niets uit te lokken.
Ook liet de president van de Spaanse Federatie voor Religieuze Islamitische Entiteiten in 2006 weten dat deze traditie geen positief beeld geeft van de moslimgemeenschap en eiste hij de afschaffing van de Moros y Cristianos-festiviteiten.

Maar de Valenciaan: hij vierde voort.

Toen ik gisteren mijn dochter ging ophalen aan de schoolpoort, kwam de hele klas opgewonden naar buiten lopen met paarse plastic zakken over hun kleren en een halve maan op de buik. Ze hadden die namiddag feestgevierd.
“En als wat ben je verkleed?” vroeg ik mijn dochter.
“Musulman!” riep ze enthousiast.
Nou, dacht ik. Als daar niet ergens een vakoverschrijdende eindterm mee bereikt is, weet ik het ook niet meer.
(*) voor zover Valencianen ooit iets “rustig” doen, natuurlijk