Het Nederlands is geen fan van procrastinatie.
Van uitstel komt afstel.
Stel niet uit tot morgen wat ge heden nog kunt doen.
Die zegswijzen passen perfect bij het ideaalbeeld van de hardwerkende noorderling.
We vatten de koe bij de horens, en vooruit met de geit.
Ik ga hier niet pleiten voor de Spaanse mañana-cultuur, maar laatst kwam ik een artikel tegen dat bovenstaande filosofie in een ietwat ander daglicht zet.
In “Why I Taught Myself To Procrastinate” schrijft Adam Grant hoe het uitstellen van creatieve taken ervoor kan zorgen dat je ze uiteindelijk beter doet. In plaats van een creatief project meteen aan te vatten en het zo snel mogelijk af te werken, kan je het beter een tijdje onder je hersenpan laten pruttelen, raadt hij aan. Zo krijgen onze hersenen meer tijd om lateraal te denken en dus met creatievere ideeën aan te komen zetten. Ook blijf je onbewust gefocust op informatie die met je project te maken heeft, en zo kom je vaak plots bij een passend citaat terecht, of een interessante verwijzing.
Zelf heb ik al vaak gemerkt hoe drastisch creatieve ideeën kunnen veranderen vooraleer ze hun ware vorm vinden. En daar hebben ze tijd voor nodig.
Vanmorgen heb ik sap geperst van de appelsienen uit abuelo´s boomgaard. Die appelsienen zien er niet bepaalde appetijtelijk uit, met hun overrijpe, verrrimpelde schil, met daarop het blauwe stof van beginnende schimmel. Leg die in een Belgische supermarkt, en iedereen loopt er met een boog omheen. Maar het zijn deze appelsienen die het beste, zoetste sap geven. Net omdat ze zoveel tijd hebben gehad om te rijpen.
Kattebelletjes 
Tijd nemen vooraleer je een creatief ei legt – is absoluut de enig juiste manier, vaak ondervonden.
En dat van die appelsienen, die boog eromheen, én het beste sap – daar twijfel ik geen seconde aan! Wat toch interessant zou zijn om weten: neemt el abuelo nog de tijd om ze te besproeien? 😉
Besproeien… dat weet ik eigenlijk niet. Naar hun uiterlijk te beoordelen vermoed ik van niet 🙂
Wat jij al niet doet met een appelsien…
Maar inderdaad interessant en troostend artikel. Ik geloof ook wel dat je sommige ideeën beter een tijdje kunt laten rijpen. Wat mij helpt is een tijdje over een verhaal dat ik in mijn hoofd heb schrijven, in plaats van er meteen aan te beginnen. Het was al een vorm van procrastinatie, denk ik, maar als ik mijn over-het-verhaal-schrijfsels herlees, zie ik mijn gedachten over het verhaal evolueren. Ik voel me nu nog meer gemotiveerd om dat een tijdje te doen, vooraleer ik aan het verhaal begin. Dankjewel Kathleen!
Dat voorbereidend werk op papier zetten is inderdaad een goed idee! Misschien dat je zo ook vaak aan woordenschat komt die je dan later onbewust gaat gebruiken wanneer je aan het verhaal zelf begint te schrijven… Ik maak soms al wel een soort persoonlijkheidsfiche over de hoofdpersonages, of ik schrijf een soort interview met hen uit. Da´s allemaal spelen natuurlijk, maar soms komen er zo wel nuttige dingen boven.
zeer herkenbaar alweer 🙂 Ik heb onlangs eindelijk mijn slotblog over onze wereldreis geschreven, bijna een jaar nadat we terug thuis zijn! Heb het mogen uittesten op een voorstelling waarop we verhalen vertelden over onze reis aan ons mama haar KVLV-vriendinnen en ik de avond daarmee afsloot. De reacties waren overweldigend (“jij hebt de gave van het woord”), dus ja, ik ben fan van procrastinatie 🙂
Zalig 🙂 O, daar was ik graag bij geweest! En ook voor jou een mooie manier van nagenieten 😉
Pingback: Terugkoppelen | Het geluk van de schrijver
Nog een interessante (en best grappige) video over procrastinatie tegengekomen, die niet echt deze redeneringen onderschrijft, maar ook wel de moeite is: http://www.ted.com/talks/tim_urban_inside_the_mind_of_a_master_procrastinator
Pingback: Antwoord 1: Een rondleiding door de blog – Kattebelletjes