Hier een kleine denkoefening ter bevordering van onze intermenselijke verbondenheid.
Ik kwam erop toen ik als Erasmus-student met een paar medestudenten in de supermarkt was, waar we allemaal met ons eigen karretje doorheen reden. Zou ik kunnen raden welk karretje van wie is, afgaand op de inhoud, vroeg ik mezelf af. Dat zou een interessante test zijn. Later zag ik een stukje uit “De Mol” waarbij twee kandidaten de bezwete t-shirts van hun kompanen aan de juiste persoon moesten linken, en daar wonderwel in slaagden.
Dus laten we daar eens even bij stilstaan: hoe goed kennen we de mensen om ons heen? Hoeveel aandacht schenken we aan hen en wat ze doen, en hoeveel nemen we onbewust van hen op?
Wie zou jij kunnen herkennen aan de hand van…
- … de inhoud van hun winkelwagentje?
- … de boeken in hun boekenkast?
- … de inhoud van hun kleerkast?
- … hun lijstje favoriete nummers op spotify?
- … hun geur?
- … hun voetstappen?
- … hun lach?
- … hun handschrift?
Kattebelletjes 
Geen idee. Die test heb ik nog nooit gedaan.
Doén! Al is het maar in je hoofd 🙂
Hahaha. Echt leuk. Ik ga hem eens voor mijn zoon doen. Ik denk dat ik echt wel alles zou herkennen, maar goed, met een driejarige is de concurrentie nu ook niet zo groot.
winkelwagentje: snoep, ijs en cake (dat zijn zijn woorden, voor een kind van 3 is hij verdacht welbespraakt als het op smaak aankomt)
Boeken: als het maar over auto’s gaat (gelukkig heb ik zelf nog een stem)
kleerkast: een dag zonder tekeningen op de kleren is een dag niet geleefd, vindt hij
Favoriete nummers: dit deel is nog niet zo goed ontwikkeld. We zitten in de kap. Winokkio-fase, en hoewel die goed is, voel ik me wel wat Vlaams. Ik ben eigenlijk van mening dat kinderen goede muziek moeten luisteren, volwassen muziek meer bepaald, maar daar ben ik zelf nog niet heel goed in. Enfin, his list, dus Winokkio. Of zo.
geur: hmm. Kind. Daar kan weinig tegenop, hé? (behalve als hij vol snot hangt – DAT HAATTE IK AL ALS KIND AAN KINDEREN)
Voetstappen: die zijn écht kenmerkend. Snelle, lichte en gehaaste, bijna altijd enthousiaste stapjes. Alleen ’s nachts denk ik slaapdronken wel eens dat er een dief in huis is.
Lach: sommigen zeggen dat dat vettig is, maar ik ga niet akkoord. Vol en enthousiast, dat wel. En met een hoog stemmetje. Alsof er nog nooit zoiets grappig is geweest, zo’n lach.
Handschrift: très herkenbaar in een wereld waarin bijna iedereen geletterd is 🙂
Winokio, schijnt het, met één k.
Oooh, zo mooooooi! Meest ontroerende comment op een blogpost OOIT! ❤ ❤ ❤
Tamelijk goed, denk ik. Ik wist bijvoorbeeld direct dat jij dit geschreven had. 😉
😀
Ik herken meestal vooral de twee laatste, lach en handschrift. Die kan ik het beste thuis brengen. En dan realiseer ik me nu, hoeveel ik hòu van die lach 🙂
De allermooiste lach was die van X, ze lachte zò ongemeen hartelijk, vroeger toch… Maar met de jaren is de levensvreugde wat verminderd, en dat vind ik zo erg, ik mis hem, ik zou haar lach zo graag nog eens horen…
Gelukkig is Y er nog: wanneer de omstandigheden goed zitten, kan hij zò lachen dat je bang wordt dat hij erin zal blijven! ( en ik denk dat je wel weet wie ik bedoel?!)
Maar het hoeft allemaal zo hévig niet te zijn – ik word blij van élke lach 🙂
Waarschijnlijk was dit niet echt rechtstreeks een antwoord op je vraag, maar ik ben er wél vrolijk van geworden 😉
Zou je mij herkennen aan mijn kletskop?
Aan de twinkeling op uw schedel en de twinkeling in uw ogen 🙂
Ik kijk altijd in de karretjes van de mensen aan de kassa. Wat eten ze? Hoeveel kopen ze? Nemen ze de bon mee? Hebben ze tassen bij? Daaraan weet ik min of meer hoe ze zijn. Dus ja, misschien kan ik daaraan iemand min of meer schetsen…
Dat doe ik ook 😉
Bij mijn goede vrienden lukt de inhoud van hun winkelwagentje zeker wel, ook de kleerkast, hun lach en hun handschrift. De rest weet ik niet zo. Maar op ’t werk herken ik minstens 10 voetstappen (uit de > 1000 collega’s)
Leuk! Die zou ik eens moeten testen. Het winkelkarretje en de boeken zou ik nog wel kunnen weten wie ze zijn.
Hmm, niet zo evident eigenlijk! Wel voor mijn dichtste familie (alhoewel vb. mijn broer mij soms verrast met totaal nieuwe nummers, dus spotify zou – hoewel ik veel muziek ken die hij graag hoort – toch nog moeilijk kunnen worden 🙂 Maar bij iedereen die buiten die dichtste cirkel valt, zijn er toch al meteen een paar dingen waar ik niet zeker van zou zijn.
En wat mij ook opvalt: ik zou wél het handschrift kunnen herkennen van een vriendin uit het middelbaar die ik al jaren niet meer gezien heb, maar vb. niet van een van Johans broers, omdat ik enkel via mail (of in het echt 😉 ) contact met hem heb, maar nog nooit een brief of kaartje of wat dan ook van hem gekregen heb. Raar eigenlijk he
Nu je het zegt: dat is bij mij ook zo. Ik zou het handschrift van mijn schoonbroers niet herkennen, maar van de mensen met wie ik gestudeerd heb wel -of toch degenen die een duidelijk herkenbaar handschrift hebben. Eigenlijk wel jammer dat we dat een beetje aan het verliezen zijn. Ik probeer wel van tijd tot tijd nog eens een handgeschreven brief te sturen, en dan merk ik dat mijn vingers het niet echt meer gewend zijn 🙂