Het Stappenplan
En stap 1 is almeteen gezet!
Waw, als het zo vooruit blijft gaan 😉
(*) Uitleg zal volgen, en ´t is logischer dan het lijkt hoor. Ik heb hier geen cannabis zitten smoren op het terras, haha.
Dit is volgens mij een voorwaarde om goed werk te leveren:
Nu, waar de mensen hier rondom mij zich kennelijk zeer veel zorgen om maken, is hoe ze ervoor kunnen zorgen dat hun kinderen Engels zullen leren. Ziedaar: de behoefte.
Een beheersing van het Engels wordt hier de laatste jaren namelijk als een soort Heilige Graal gezien. Ze hebben dat dan een beetje op zijn Spaans opgelost, namelijk alle leraren verplichten binnen de 4 jaar aan een B2 niveau te geraken, en alle scholen twee,- of drietalig te maken (Spaans-Engels of Spaans-Valenciaans-Engels).
Daarbij werd voor het gemak over het hoofd gezien dat je om een taal te onderwijzen echt wel zeer goed die taal moet beheersen, en dat je zoiets niet op 4 jaar in het avondonderwijs leert. Bijgevolg is het niveau van de meeste leraren Engels hier lichtelijk dramatisch te noemen, en leren vooral de kinderen van rijke ouders goed Engels, want die sturen hun kroost naar dure Engelstalige privéscholen.
De andere ouders zitten met de handen in het haar, want ze kunnen hun kinders niet helpen, omdat hun eigen kennis van het Engels zeer beperkt tot abominabel is. Frustratie alom.
Vele kinderen worden na school dan maar naar taalacademies gestuurd, zoals die waar ik les heb gegeven. Daar komen die kinderen dan doodmoe na een lange schooldag aanstrompelen, en moeten ze weer aan bankjes gaan zitten. En daar gaat het dan weer van one-two-three, en green-yellow-orange.
Mijn eigen dochter gaat natuurlijk niet naar de Engelse les. En geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt haar zelf Engels te onderwijzen. Maar toen er onlangs vrienden uit Wales op bezoek waren met hun vierjarige zoontje, hoorde ik mijn dochter en haar speelkameraadje vlot in het Engels converseren, en toen zij en ik een paar maanden geleden naar huis wandelden, wees ze de velden in en zei: “I know a shortcut.” (Ze was toen vijf.)
Op haar rapport van school staat echter dat ze nog geen Engels spreekt. En toen ik haar werkjes van de les Engels doorbladerde, ging mijn haar rechtop staan. De dagen van de week leren schrijven enzo. WEDNESDAY. In de laatste kleuterklas. I kid you not.
Bovendien is haar uitspraak beter dan die van de juf. (“Mama, de juf zegt KRIISMAS, maar het is Christmas he.”)
Om maar te zeggen dat ze hier van language acquisition geen kaas gegeten hebben.
Mijn dochter is nu zes en perfect viertalig. Ze spreekt en begrijpt Nederlands, Engels, Spaans en Valenciaans. Dat is niet van een leien dakje gegaan. Ik geef haar geen “les”, maar ik steek er wel werk in. Op mijn manier.
Wanneer ik in het park ofzo om raad gevraagd word en een beetje mijn theorieën uit de doeken begin te doen, dan wordt daar altijd zeer enthousiast op gereageerd. Onlangs zei iemand: je zou dat eens moeten opschrijven. Dus ja, dat gaan we dan maar eens doen.
De bedoeling is dus een tamelijk kort en vlot leesbaar handboekje te schrijven met als titel iets in de aard van “Hoe help ik mijn kind Engels te leren als ik zelf geen Engels kan”, zoiets. Dat moet dus wel in het Spaans geschreven worden, maar dat zou wel moeten lukken. Er zijn hier trouwens voldoende mensen bereid het na te lezen.
En dan gaan we daarmee een paar uitgevers langs, en dan duimen we dat er iets van komt.
Dat is dus het Plan…
Vooraleer een project op poten te zetten, kan het geen kwaad je zelfkennis wat bij te vijlen, niet? Want inzicht in je sterktes en zwaktes is toch altijd mooi meegenomen. Een interessant hulpmiddel daarvoor vond ik op deze website: www.16personalities.com.
Het zou mooi klinken als ik hier kon zeggen dat dit een onderdeel was van een strategie, maar ik ben bij deze website terechtgekomen op dezelfde manier waarop ik bij 80 procent van mijn informatie terechtkom: via puur toeval. Maar zoals zo vaak blijkt het dan wonderwel in the present picture te passen.
Volgens die test ben ik namelijke een Campaigner, en wat ik daarover te lezen kreeg, sloeg al meteen de brug naar mijn vorige én mijn volgende blogpost:
Campaigners are fiercely independent, and much more than stability and security, they crave creativity and freedom.
Meer woorden moeten daar dus al niet aan vuilgemaakt worden.
Het mooie is dat je er ook een lijstje sterktes en zwaktes bij gepresenteerd krijgt. Ik heb namelijk een plan (of eigenlijk: een aantal plannen) en om die gerealiseerd te krijgen, zal ik toch een beetje rekening moeten houden met deze zwakke punten:
Poor Practical Skills – When it comes to conceiving ideas and starting projects, especially involving other people, ENFPs have exceptional talent. Unfortunately their skill with upkeep, administration, and follow-through on those projects struggles. Without more hands-on people to help push day-to-day things along, ENFPs’ ideas are likely to remain just that – ideas.
Find it Difficult to Focus – ENFPs are natural explorers of interpersonal connections and philosophy, but this backfires when what needs to be done is that TPS report sitting right in front of them. It’s hard for ENFPs to maintain interest as tasks drift towards routine, administrative matters, and away from broader concepts.
Nu heb ik dat hier niet klakkeloos overgenomen gewoon omdat dat op die website staat, maar omdat ik weet dat dit daadwerkelijk mijn zwakke punten zijn wanneer het aankomt op het uitwerken van een project. Het blijft hier nogal snel bij krabbels in een boekje en post-its op de muur.
Daarom heb ik besloten in de volgende blogposts mijn plannen hier te delen (KEI-GRELLIG). Want als er meer mensen van op de hoogte zijn, dan verhoogt dat een beetje de druk. En op die manier krijg ik het misschien wel rond, als ik er van tijd tot tijd verslag over moet doen. (Iets wat ik hier ook al eens aangegeven heb trouwens.)
By the way, heeft deze post iemand aangespoord om ook eens de persoonlijkheidstest te doen?
Wat was het resultaat?
En kan je je erin vinden?
Stoppen is vaak moeilijker dan doorgaan. Het is not done. Wie stopt is een opgever met een gebrek aan karakter, iemand die harder had moeten proberen en niet doorheeft dat het leven geen ponykampf is.
Maar daar ben ik het dus niet mee eens. In mijn ervaring zijn zij die ergens mee kappen vaak mensen die net lang en hard geprobeerd hebben, maar op de foute weg zaten. Zodra dat inzicht begon te dagen, gooiden sommigen meteen het roer om, terwijl anderen er een eeuwigheid voor nodig hadden om zichzelf en hun omgeving ervan te overtuigen dat eruit stappen op termijn de beste oplossing was. Gemakkelijk was het alleszins nooit. (Of ligt het misschien aan de wet van Newton dat stoppen zo moeilijk is? Een lichaam dat in beweging is, wil in beweging blijven?)
Ik hou alleszins al jarenlang deze wijze woorden in mijn achterhoofd:
No matter how far you´ve gone down the wrong road, turn back.
Alleen is het niet zo vanzelfsprekend te bepalen welke de juiste en welke de foute weg is. Zeker wanneer de weg die je gekozen hebt fantastisch werkt voor 90 procent van de populatie, en alleen jij er problemen mee lijkt te hebben.
En nu even waar dit concreet over gaat: ik heb mijn werk opgezegd. Ik heb mijn baas geschreven dat ik kap met die luttele acht uurtjes zwartwerk per week. Het klonk anders wel mooi, privé-lessen Engels aan de bazen van een goeddraaiend bedrijf. En het zou een opstap zijn naar meer uren en wie weet ooit naar een voltijdse job. Maar ondertussen weet ik dat dit een opstap is naar niks. Dat de migraines en slapeloze nachten week na week roet in het eten gooien. Dat ik voor twaalf euro per uur een hoop stress (ga ik okee zijn?) en schaamte (f*ck, moet ik weer afbellen) moet trotseren. Na al die jaren van aanmodderen ben ik eindelijk beginnen inzien dat ik eenvoudigweg een job moeten zoeken die ik van thuis uit kan doen. En om daar tijd en energie in te kunnen investeren, moet ik stoppen met die povere acht uurtjes per week, die me constant bezighouden en weinig opleveren. Want ik wil zo graag eindelijk mijn eigen boterham verdienen, maar het enige wat ik doe is dus aanmodderen voor een beetje zakgeld, jaar na jaar. Dat moet nu maar eens gedaan zijn.
Hoe ik dat dan moet realiseren, is me nog niet helemaal duidelijk. Ziehier een bijna 37-jarige die nog steeds niet weet wat ze later worden wil. Maar behalve die neurologische aandoening vermoed ik dat ik toch ook voldoende talenten heb om ergens in deze wereld een voetje aan wal te krijgen, onder mijn eigen voorwaarden.
Dat ga ik dus proberen.
Wish me luck.
Kattebelletjes 