Ik wil deze blog zo weinig mogelijk voor politiek gebruiken, maar als het dicht bij huis gebeurt, dan begrijp ik wel dat er van mij verwacht wordt dat ik daar een woordje over zeg. Dus heb ik gedaan wat ik uit zelfbescherming al een hele tijd niet meer gedaan heb, namelijk: een krant gaan kopen, nieuwswebsites bezocht, en met vrienden (waaronder een politiek journalist) over politiek gepraat.
En dit is mijn conclusie.
Enerzijds is er de Catalaanse regering die zijn burgers opjut om voor onafhankelijkheid te kiezen zonder duidelijk te communiceren over de mogelijke gevolgen daarvan. Het referendum dat werd gehouden was illegaal. Je kan je de vraag stellen in hoeverre je een regering kan vertrouwen wanneer die er geen graten in ziet een illegaal referendum op poten te zetten, en de resultaten daarvan als valide beschouwt, ook al is het zo klaar als een klontje dat de resultaten niet correct zijn. (Verschillende stembussen werden immers geconfisqueerd door de politie, en er kon naar hartelust gesjoemeld worden met zelfgedrukte stembrieven.) Een regering die vindt dat ze op basis daarvan conclusies mag trekken die een zeer grote impact zullen hebben op de toekomst van haar burgers, is geen regering die ik aan het roer wil zien staan.
Anderzijds is er de Spaanse regering die de Grote Baas speelt en haar eigen burgers hardhandig verbiedt een stem uit te brengen die ze duidelijk willen uitbrengen. Alstublieft zeg, dit is Europa. Als we hier nog steeds de politieknuppels moeten vrezen, dan is er voor de rest van de wereld helemaal geen hoop meer. Een regering die vindt dat ze daarmee weg kan komen, daar heb ik ook niet het minste vertrouwen in.
Wat Spanje en Catalonië nodig hebben, zijn politici die de machtsspelletjes aan de kant schuiven en openstaan voor dialoog. Als er zoveel Catalanen zijn die zich niet okee voelen onder de Spaanse vlag, dan moet er naar die mensen geluisterd worden. Dan moet er goed nagedacht worden over wat de mogelijkheden zijn. Onafhankelijkheid is een van de opties, maar een zeer radicale. Er moet dus zeer goed nagedacht en gecommuniceerd worden over de mogelijke gevolgen (bijvoorbeeld op economisch gebied). Het wordt allemaal zo snel en met gruwelijk gemak gereduceerd tot zwaaien met een vlag en kiezen tussen vlag 1 en vlag 2, terwijl de werkelijkheid duizend keer gecompliceerder is.
En na een gefundeerd informeren en een respectvolle dialoog kan er dan een legaal referendum opgezet worden. Zodat de burgers kunnen laten weten wat ze willen. Want uiteindelijk is het hun land, en gaat het om hun toekomst.
PS: Voel u vrij deze pagina te delen op facebook enzo, moest ge dat willen. Ook al zit ik niet op facebook, ik zit daar niet mee in.
Kattebelletjes 
Ik heb getwijfeld om erover te schrijven.
Jij doet het prima, dus ik onthoud me.
Wat me stoort in de situatie (en dat telt voor alle soortgelijke gebeurtenissen) is dat burgers eigenlijk NIET weten waar het feitelijk over gaat en als een kudde volgen wat ze ergens hebben horen voorkauwen. Ik hoorde een vrouw gisteren zeggen dat ze “ja” ging stemmen omdat haar rechten geschonden werden. Op de vraag over welke rechten het ging kon ze niet antwoorden…
Dat fragment is tekenend!
Ik zag hetzelfde fragment en had dezelfde bedenking als jij. Beide kampen verliezen zich in snelle slogans en hokjesdenken, de werkelijkheid is echter zoveel complexer. Geen idee hoe het daar nu verder moet, al is geweld nooit de oplossing.
Dat geeft het inderdaad heel duidelijk weer…
Ach, moest er een vaccinatie tegen demagogie bestaan!
Helemaal mee eens. Als mensen die onafhankelijkheid willen, moeten ze op zijn minst de kans krijgen om er zich voor uit te spreken. Al vind ik onafhankelijkheid helemaal geen goed idee. Samen sterk, toch? Ik houd mijn hart vast. Hoe is dit toch zo uit de hand kunnen lopen?
Arrogantie en eigen belang laten primeren zijn doorgaans de factoren voor het “uit de hand lopen”.
Ik vraag me soms af of sommige van die politici niet gewoon de gecshiedenisboekjes willen halen (als zij die de onafhankelijkehid bewerkstelligd hebben of hun land gered hebben van separatisme). Zo lopen er in België ook wel een paar rond.
Dit is al iets wat heel lang aan de gang is he, en er is langs beide kanten al erg fout gereageerd. Een gevecht over rechten en plichten. Eenheid behouden en toch meer autonomie, da´s een moeilijke evenwichtsoefening, maar op termijn wel de meest waardevolle, denk ik. De valencianen zijn daar gelukkig wel wat gematigder in.
Op zich denk ik er niet over na. Wat me wel verwondert zonder kennis van zaken is hoe een referendum illegaal kan zijn. Zijn referenda/volksbevragingen dan niet toegelaten in Spanje ?
Dialoog is een mooi principe maar is regelmatig zinloos als er echte macht komt bij kijken. Was er dan nooit dialoog tussen Catalonië en (het koninklijke) “Madrid” ?
Referenda zijn wel toegelaten, maar een referemdum over onafhankelijkheid niet, omdat dat tegen de grondwet is. In 1978 heeft namelijk meer dan 90% van de catalanen ingestemd met een grondwet waarin staat dat Spanje een onverdeelbare eenheid is.
Zie: https://www.economist.com/blogs/economist-explains/2017/09/economist-explains-17
Wat er ook van zij, het politieoptreden was barbaars en totaal onverantwoord.
Inderdaad.
Een regering die geweld gebruikt tegen haar bevolking, heeft wat mij betreft alle geloofwaardigheid verloren. Een schande voor Europa, en een nog grotere schande dat er geen duidelijke veroordeling van dat geweld komt van alle Europese staatshoofden, geweld is nooit of te nimmer en onder geen enkele voorwaarde acceptabel tegenover vreedzaam verzet.
Diezelfde regering heeft de voorbije jaren trouwens geweigerd om met het regionale bestuur te onderhandelen en de mensen dus in de handen van die extremisten gestuurd. Ze oogst wat ze gezaaid heeft…
Helemaal met je eens.
Bedankt, je uitleg was zinvol genoeg om één en ander te kunnen plaatsen.
De reacties hierboven trouwens ook.
Daar doen we het voor he 😉