Stap 4: Schrijven + Plan B (+ Plan C + Plan D)

Ondertussen dus echt in een schrijfroutine geraakt via deze hack: naar de bib gaan en daar achter een computer gaan zitten. Zo kreeg ik tenminste het gevoel dat ik echt aan het werk was. Want als ik thuis bleef, stond ik de hele dag was op te hangen.

Maar nu ik wat routine heb opgebouwd, blijf ik wel weer thuis, want op de computers in de bib hebben ze geen Word (I kid you not). Wel een soort notepad, waardoor ik bij het overzetten van documenten op mijn eigen computer een kwartier bezig was met gesplitte woorden weer aan elkaar zetten.

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik momenteel niet meer aan het boek aan het schrijven ben (al is dat nog steeds plan A), maar dat er iets anders is tussengekomen, een Plan B. Dat wil ik voor zondag afwerken, en dan gaan we weer verder met Plan A. En dan is er ook nog een Plan C en eigenlijk ook een Plan D. Dat krijg je met zo´n overactieve rechterhersenhelft. Nu is het zaak de linkerkant wat aan te zwengelen om dat allemaal op een lijn te krijgen.

Plan B

Op 5 november 2013 sloot het Valenciaanse televisiestation Canal Nou zijn deuren. Bijna 1000 werknemers stonden daarmee op straat en er werd een schuldenberg van 1200 miljoen euro achtergelaten (maar de PP vond het niet nodig daar een onderzoek aan te wijden). Sindsdien is er geen enkel televisieprogramma in het Valenciaans te bekijken. Er zijn alleen nog Catalaanse zenders, en al de rest is Spaans uiteraard. Ondertussen heeft de PP hier na een kwart eeuw heerschappij de scepter moeten doorgeven aan PSOE en Compromís, en die proberen nu het televisiestation weer op poten te krijgen.

Dus ik dacht: laat ik eens een televisieprogramma voor kinderen schrijven, in het Valenciaans. Met wat Engels erbij. Iets dat 10 minuten duurt ongeveer, een beetje grappig is, met wat kleurrijke personages. Ik heb er met wat mensen over gepraat, ideeën verzameld, een concept uitgeschreven, en daarna heb ik een aflevering uitgewerkt, waaraan ik nu de laatste hand aan het leggen ben. Dat ga ik door een paar mensen laten nalezen, en dan geef ik het zondag aan mijn schoonbroer. Die staat met zijn beide voeten in de Valenciaanse mediawereld, dus die weet waar het terecht moet komen.

De kans is wel heel erg klein dat er iets mee gebeurt, want Canal Nou maakte maar erg weinig programma´s zelf. De meeste werden aangekocht van productiehuizen, en die zijn er hier bijna niet (ah nee, want er is geen tv-station meer). Daarvoor zou je al naar Catalonië moeten. Maar soit, we kunnen maar proberen. Je moet honderden zaadjes planten als je een handvol bloemen wil, nietwaar? (Zie: beginselverklaring.)

Over Plan C en D vertel ik later -die zijn trouwens in het Nederlands, dus dat zal voor  jullie wat interessanter zijn 🙂

 

 

Advertentie

Het Waargebeurde Piano Verhaal

Om helemaal mee te zijn moeten jullie weten dat ik al twee maanden lang op zoek ben naar een piano.

Ik kan maar niet de juiste vinden. Waarschijnlijk sleept het zo aan omdat ik diep vanbinnen liefst een piano met echte hamers en snaren zou hebben, maar mij door realiteitszin gedwongen voel te gaan voor een elektrisch exemplaar. En ondertussen, in het diepst van de nacht, droom ik heel stiekem van een vleugelpiano.

Nu is er een karaokewedstrijd hier in Rafel waarvoor ik me ingeschreven heb. In mei was er ook een wedstrijd geweest: toen had ik een verslonste Amy Winehouse-pruik uit de verkleedkist getrokken (souvenir van het vrijgezellenfeestje van mijn echtgenoot) en tijdens het zingen van Back To Black een zodanige Tipsy Amy Messes With The Jury-performance gegeven dat ik prompt de trofee voor beste interpretatie won. Vicente, de organisator en eigenaar van de sporthal waar de wedstrijd plaatsvond, was in de wolken -vooral omdat ik als enige in foutloos Engels kon zingen, vermoed ik. Hij had me op het hart gedrukt me in te schrijven voor de volgende editie.

In oktober werd ik gecontacteerd door Vicente, en hij vertelde me dat hij er deze keer wat meer werk van ging maken. Een dansschool zou voor de pauze-act zorgen, en voor elke performance zou er een video getoond worden van het originele nummer, zodat de kandidaat dat in zijn opvoering kon imiteren.

Ik dacht een poosje na, en stuurde hem toen deze video door:

Er zit wel een lange pianosolo in, maar ik dacht: ik verkleed me in een kat (diadeem met poezenoortjes, en een lange staart aan mijn jurk) en dan ga ik tijdens die solo gewoon wat tussen het publiek lopen en die staart in hun gezichten wrijven. Ge moet de mensen toch een beetje entertainen he.

Enfin. Vorige woensdag ging ik naar de sporthal voor de repetitie. En Vicente zei me dat hij de video veranderd had, want op degene die ik doorgestuurd had, kon je geen mensen zien. Hij had een clip gedownload van een optreden van Nina Simone:

 

Ik zei: maar ik wil dat best zoals op die eerste video doen hoor, ik ging mij in kat verkleden. En Vicente zei: dat is niet nodig, ik heb een piano voor u gemaakt.

En ik zei: wat?

En hij: ik heb een piano voor u gemaakt.

Ik: in karton?

Hij: nee, in hout.

Laat zien, zei ik. En toen nam hij me mee naar een lokaaltje waar een namaak houten vleugelpiano stond, toch wel één op anderhalve meter. Mijn mond viel open. Hebt gij dat zelf gemaakt? vroeg ik. Ja, zei hij, het was niet gemakkelijk.

Je kan kortverhalen schrijven en je kan kortverhalen lezen. Maar soms, als je geluk hebt, zit je er middenin.

 

 

 

 

Stap 3,5: Slapen

De mensen die dit een beetje volgen, hebben misschien al in de mot dat stap 4, die van het daadwerkelijke schrijven, verdacht lang op zich laat wachten. Maak u geen zorgen: ik ben ondertussen aan het schrijven geraakt. De hack die ik daarvoor heb moeten verzinnen komt in een volgende post aan bod, want eerst moest er een ander probleem van de baan, namelijk dat van het chronisch slaapgebrek. Want als je niet voldoende slaapt, dan komt er van de rest ook niets terecht natuurlijk.

Ondertussen slaap ik in plaats van 5 à 6 uur per nacht nu zo´n 7 en soms zelfs 8 uur. Het valt met geen woorden te beschrijven wat een verschil dat maakt. Niet dat ik er nu ´s morgensvroeg al meteen fris als een hoentje bijloop -een ochtendmens zal ik nooit worden. Maar ik ben wel weer een mens.

En dat is hieraan te danken:

1.Ik neem melatonine. Een Wondermiddel. Echt waar. Ik begrijp niet waarom ik dit nooit eerder aangereikt gekregen heb. Geen enkele huisarts heeft mij hier ooit over gesproken, ook al wisten ze van mijn slaapproblemen af. Het is de neurologe (die ene, schitterende neurologe die ik hier na veel moeite vastgekregen heb) die mij tijdens mijn laatste bezoek voorstelde om dit slaaphormoon te nemen.

Het schitterende van melatonine is dat het je niet in slaap forceert, maar dat je gewoon op een zeer natuurlijke manier sneller in slaap valt. Het werkt ook niet als je zelf geen  moeite doet. Je moet dus wel elke avond op tijd in bed, en een half uurtje op voorhand de lichten dimmen enzo. Iets wat bij mij tot dusver nooit effect had, ik lag dan geheid nog anderhalf uur wakker. Maar nu val ik gemiddeld binnen het half uur in slaap. Wat een zegen. En hoe tof is het om snel in slaap te vallen! Ik ben altijd stiekem jaloers geweest op mensen die dat konden, en kijk, nu lukt dat hier ook.

2.Het is winteruur. Het wordt nu vroeg donker, en ik kan mijn dochter om 20u in bed steken. Wat een hemelsbreed verschil met die eeuwigdurende zomer, waarin het maar nooit avond werd en de kinderen wakker als kippen heen en weer bleven rennen tot ver na tien uur ´s avonds. Dat winteruur was echt een godsgeschenk. We draaiden de klok een uur terug en opeens liep de dag gelijk met mijn bioritme. Mannekes toch, wat een zaligheid.

En nu: aan het werk.

 

 

Het Geslacht (van) De Pauw

Twee voorbeelden.

Één: er was die jongen die me een mail stuurde met een zeer vieze, pornografisce video. Om mij te kwetsen. Hij is daar zeer goed in geslaagd, want dat beeld staat sindsdien op mijn netvlies gebrand. Ik opende die mail bijna vijftien jaar geleden, maar ik voel me nog steeds ziek worden als ik eraan denk. Er kwam bovendien een dier in voor, wat het zeer moeilijk maakte er niet aan te denken telkens ik zo´n dier zag. Het is een van de smerigste streken die iemand me ooit geleverd heeft. En ik had het op geen enkele manier verdiend.

Ik haal dit voorbeeld aan om duidelijk te maken dat seksueel grensoverschrijdend gedrag van het heel vieze soort is. Als een goor insekt dat onder je vel kruipt.

Twee: van de werkmannen die aan de overkant van de straat aan een huis aan het werken zijn, was er één die me stelselmatig nafloot. Zodra ik alleen de deur uit ging, werd ik elke keer nageroepen of gefloten. Elke keer, elke dag. Ik vond dat bijzonder onaangenaam. Aanvankelijk was ik van plan er iets van te zeggen. Naar hem toe te stappen en beleefd maar beslist duidelijk te maken dat ik geen hond ben, maar een mens. Dat ik al dat nafluiten tamelijk denigrerend vond. Maar toen stelde ik me voor hoe hij daarop zou reageren. Dat hij zich vernederd zou voelen tegenover zijn kompanen. Dat hij wraak zou willen nemen (want als het een redelijk persoon was, zou hij zich ten eerst al niet zo dom gedragen).

Dat hij weet waar ik woon.  

Uiteindelijk is hij ermee gestopt, en ik heb de indruk dat dat voor een groot deel dankzij zijn collega´s is. Ik vertel dit echter niet omdat ik het over nafluiten door bouwvakkers wil hebben. Ik wil het hebben over dat gevoel van angst en machteloosheid. Het gevoel dat je onjuist behandeld wordt, maar dat je er niet op durft reageren omdat je niet kan voorspellen wat de gevolgen zullen zijn. Want de persoon waar je problemen mee hebt, behandelt jou niet als een persoon maar als een object. Wat betekent dat je van hem geen empathie moet verwachten.

Bart De Pauw is een icoon. Ik was nog een kind toen ik Meester, hij begint weer zag, mijn middelbare schooltijd is doorspekt met oneliners uit Buiten de zone, en toen ik het uitmaakte met mijn verloofde en hij erop stond dat ik mijn verlovingsring teruggaf, gapte ik de DVD´s mee van Het geslacht De Pauw, die ik hem eens voor zijn verjaardag gegeven had. Kortom, ik ben altijd een grote fan geweest van Bart De Pauw.

Desondanks heb ik er geen enkele moeite mee hier resoluut de kant te kiezen van de vrouwen die zijn grensoverschrijdend gedrag aan het licht hebben gebracht. En jullie weten dat ik niet iemand ben die snel een kant kiest. Maar in dit geval denk ik dat we juist heel duidelijk een kant moeten kiezen. Zodra duidelijk is dat de verhalen waar zijn (en o wee de vrouwen die dit soort verhalen verzinnen om een man uit wraak aan de schandpaal te nagelen –moge de toorn aller feminsten over hen neerdalen), enfin, zodra het dus duidelijk is dat het geen verzinsels zijn, laat ons dan alstublieft collectief achter de slachtoffers gaan staan. Want al wat ik nu lees in de kranten zijn reacties van collega´s van De Pauw die minimaliseren wat hij gedaan heeft, en die spreken van een “heksenjacht”. Maar ik heb ook gelezen hoe ze bij de VRT de hele affaire hebben aangepakt en volgens mij hebben zij zeer correct gehandeld. Dit is geen heksenjacht. Het gaat hier om een man met macht die zijn macht misbruikt heeft, en daarvoor aan de deur is gezet. Punt.

Ondertussen is aan de overkant van de Atlantische Oceaan Louis CK van zijn troon gedonderd, net voor zijn film “I Love You, Daddy” in de zalen zou komen. Een film waarvan de trailer je de dingen nu nog veel meer zwart-wit toont dan de makers het oorspronkelijk bedoeld hadden.  “I´m a pervert. We´re all perverts. Who cares?” zegt een van de personages.

I care.

Ik heb een dochter.

Kijk naar de meisjes en de vrouwen om u heen.

Kijk naar de Weinsteins, Louis CKs en Bart De Pauwen van deze wereld.

Kies nu een kant.

Zoals de Manic Street Preachers zeiden: “If you tolerate this, then your children will be next.”

 

 

 

 

 

Regels

Zeer inspirerende posts over regels gelezen (hier en hier), en aangezien dat iets is wat ik ook al een tijdje van plan was, spring ik maar eens mee op de kar. Al was mijn uitgangspunt aanvankelijk hoe blij ik altijd ben als ik mijn regels doorkrijg, aangezien dat betekent dat de komende negen maanden mijn nachtrust relatief gewaarborgd is. Maar dat is dus niet het soort regels waar het in die andere blogs over gaat, en ook niet waar ik het hier over ga hebben, wees gerust.

Ik heb erover zitten nadenken, welke regels er gelden hier in huis, en in mijn hoofd. En ik ben tot de conclusie gekomen dat ik sinds die verhuis naar Spanje negen jaar geleden zeer, zeer, zeer veel regels overboord heb gegooid /moeten gooien. Want alles wat thuis in het Belgenlandje zo vanzelfsprekend was, bleek dat hier dus niet te zijn. Echt de meest basic dingen. Bijvoorbeeld:

• drie maaltijden per dag: ontbijt, middagmaal, avondmaal (nee hoor, vijf keer eten per dag)
• op het openbaar vervoer moet ge zachtjes praten (haha, komaan gij)
• kleine kinderen moeten voor tien uur in bed  (als ze moe zijn vallen ze vanzelf wel in slaap)
• werk moet altijd perfect afgeleverd worden (wees maar gewoon blij dat het af is)
• werk moet altijd op tijd afgeleverd worden (morgen is er nog een dag)
• ongeveer 15 centimeter personal space (en het menselijk contact dan?)
• ´s nachts op straat stil zijn (wie wil slapen moet maar oorstopkes indoen)
• ge moet uzelf leren redden (jamaar, waar zijn uw familie / vrienden / buren / de kapster / de ouders van de vriendjes van uw dochter / de madam van de papelería en haar man/… dan voor?)
• ge moet werk hebben (allez jong, bijna niemand heeft hier werk. als ge maar eten hebt.)

Als er in je omgeving dag in dag uit getornd wordt aan wat voor jou basisregels zijn, dan gaat algauw je hele vitrinekast vol opgeblonken normen en waarden tegen de grond. En dan pluk je van tussen de scherven die regels die echt het meest waardevol zijn en die de val hebben overleefd. Vriendelijk zijn voor anderen. Helpen als je kan. Grenzen stellen. Voldoende slapen.  

Daarom is het dat je met een even groot hart kan blijven houden van een zwangere vriendin wanneer ze een sigaret opsteekt, hoewel ze daarvoor in je land van herkomst aan het kruis genageld zou worden. Want ze heeft haar redenen en je hebt geleerd dat al dat oordelen over anderen niet helpt.

Daarom is het dat je nooit helemaal zal integreren, want je blijft halsstarrig weigeren je kind mee te nemen naar late feestjes, en blijft dan noodgedwongen zelf ook maar thuis. Maar dat heb je ervoor over want de slaap van kinderen is belangrijk, altijd en overal.

En daarom zal je nooit meer helemaal in je thuisland passen, want er zijn regels die onherroepelijk beschadigd zijn, en daar kan je je met alle lieve wil van de wereld niet meer naar plooien.

Het voordeel van dat hele proces is dat er veel ballast weg is.

Het nadeel is, denk ik, dat gevoel van tussen twee stoelen te vallen.

Maar da´s misschien een goede plaats voor een meditatiekussentje.