Het Waargebeurde Piano Verhaal

Om helemaal mee te zijn moeten jullie weten dat ik al twee maanden lang op zoek ben naar een piano.

Ik kan maar niet de juiste vinden. Waarschijnlijk sleept het zo aan omdat ik diep vanbinnen liefst een piano met echte hamers en snaren zou hebben, maar mij door realiteitszin gedwongen voel te gaan voor een elektrisch exemplaar. En ondertussen, in het diepst van de nacht, droom ik heel stiekem van een vleugelpiano.

Nu is er een karaokewedstrijd hier in Rafel waarvoor ik me ingeschreven heb. In mei was er ook een wedstrijd geweest: toen had ik een verslonste Amy Winehouse-pruik uit de verkleedkist getrokken (souvenir van het vrijgezellenfeestje van mijn echtgenoot) en tijdens het zingen van Back To Black een zodanige Tipsy Amy Messes With The Jury-performance gegeven dat ik prompt de trofee voor beste interpretatie won. Vicente, de organisator en eigenaar van de sporthal waar de wedstrijd plaatsvond, was in de wolken -vooral omdat ik als enige in foutloos Engels kon zingen, vermoed ik. Hij had me op het hart gedrukt me in te schrijven voor de volgende editie.

In oktober werd ik gecontacteerd door Vicente, en hij vertelde me dat hij er deze keer wat meer werk van ging maken. Een dansschool zou voor de pauze-act zorgen, en voor elke performance zou er een video getoond worden van het originele nummer, zodat de kandidaat dat in zijn opvoering kon imiteren.

Ik dacht een poosje na, en stuurde hem toen deze video door:

Er zit wel een lange pianosolo in, maar ik dacht: ik verkleed me in een kat (diadeem met poezenoortjes, en een lange staart aan mijn jurk) en dan ga ik tijdens die solo gewoon wat tussen het publiek lopen en die staart in hun gezichten wrijven. Ge moet de mensen toch een beetje entertainen he.

Enfin. Vorige woensdag ging ik naar de sporthal voor de repetitie. En Vicente zei me dat hij de video veranderd had, want op degene die ik doorgestuurd had, kon je geen mensen zien. Hij had een clip gedownload van een optreden van Nina Simone:

 

Ik zei: maar ik wil dat best zoals op die eerste video doen hoor, ik ging mij in kat verkleden. En Vicente zei: dat is niet nodig, ik heb een piano voor u gemaakt.

En ik zei: wat?

En hij: ik heb een piano voor u gemaakt.

Ik: in karton?

Hij: nee, in hout.

Laat zien, zei ik. En toen nam hij me mee naar een lokaaltje waar een namaak houten vleugelpiano stond, toch wel één op anderhalve meter. Mijn mond viel open. Hebt gij dat zelf gemaakt? vroeg ik. Ja, zei hij, het was niet gemakkelijk.

Je kan kortverhalen schrijven en je kan kortverhalen lezen. Maar soms, als je geluk hebt, zit je er middenin.

 

 

 

 

Advertentie