Videooke van een goed bewaard geheim

Ik hoop dat deze post niet te stoeferig overkomt, aangezien ze nu toevallig na die Tip van de Week komt. Maar aangezien deze blog bedoeld is om te laten zien waar ik mee bezig ben (in navolging van Austin Kleons “Show Your Work”) en aangezien het gewoon leuk nieuws is, ga ik het toch posten.

Twee maanden geleden hebben een aantal vrienden en ik een band opgericht. Daar waren we al een tijdje mee bezig. De bassist, wiens verjaardag toevallig op dezelfde dag als die van mij valt, is een grote funk-fan, en ikzelf was de jazzband een beetje beu omdat daar de zaken niet echt vooruit gingen. Maar we konden maar geen goeie gitarist vinden. Tot we een werkelijk bangelijke gitarist vonden op een website voor muzikanten. Eind mei spraken we allemaal af voor een eerste repetitie: drummer, toetsenist, basgitaar, gitarist, een andere zangeres en ik. En het klikte meteen. Heerlijk wanneer dat gebeurt.

De bassist en ik wilden graag een eerste optreden geven voor onze verjaardag, op de eerste zaterdag na 25 juli. Dat was dus verleden zaterdag, de 28e -wat bovendien de verjaardag van de toetsenist bleek te zijn. Een triple verjaardagsfeestje dus. We hebben twee maanden lang keihard gewerkt om 13 nummers in elkaar te steken. Ik heb er al die tijd met zo weinig mogelijk mensen over gesproken, want ik wou eerst zien hoe het zou gaan. Dat hele gedoe met die in het water gevallen musical dit voorjaar was me namelijk niet in de koude kleren gaan zitten. Daraom wou ik eerst zien hoe ons eerste optreden zou lopen. En het was zo de max! Echt heerlijk, het klonk zo goed en we hadden iedereen mee. Bovendien hebben de mensen van de bar waar we optraden ons gevraagd of we in september weer komen spelen. En uiteraard hebben we ja gezegd.

Ik heb niet veel materiaal (live klinkt het trouwens veel beter ;)) maar dit stukje heeft een vriendin me doorgestuurd, dus dat kan ik wel met jullie delen:

 

 

Advertentie

Ne schone verjaardagskado

Oooh mannekes, en alsof het erom gedaan was, werd ik exact op mijn verjaardag als Tip van de Week gekozen 🙂 Dank u, Kira!

 

 

Iets moois ter compensatie…

… van het zware thema van de vorige post. Namelijk een citaat uit Howards End.

Het komt uit hoofdstuk vijf, waar de Schlegel-zusjes een jongen willen uitnodigen die het duidelijk niet zo breed heeft. Maar hij gaat er vandoor nog voor ze hem de woonkamer hebben getoond, en hun tante, Mrs. Munt, vindt dat maar best zo.

“I dare say it is all for the best,” opined Mrs. Munt. “We know nothing about the young man, Margaret, and your drawing-room is full of very tempting little things.”

But Helen cried: “Aunt Juley, how can you! You make me more and more ashamed! I´d rather he had been a thief and taken all the apostle spoons that I -well, I must shut the front door, I suppose. One more failure for Helen.”

“Yes, I think the apostle spoons could have gone as rent,” said Margaret. Seeing that her aunt did not understand, she added: “You remember “rent”? It was one of father´s words -rent to the ideal, to his own faith in human nature. You remember how he would trust strangers, and if they fooled him he would say, “It´s better to be fooled than to be suspicious” -that the confidence trick is the work of man, but the want-of-confidence trick is the work of the devil.”

“I remember something of the sort now,” sais Mrs. Munt, rather tartly, for she longed to add: “It was lucky that your father married a wife with money.”

 

(E.M.Forster, Howards End, p 42)

 

The Handmaid´s Tale

Dit is een post die ik eigenlijk niet wou schrijven, en ik ga hem hier ook niet lang laten staan.

Maar ik las daarnet op een andere blog dat de serie kennelijk met prijzen wordt overladen, en toen dacht ik: kom, schrijf het toch maar.

Zo´n zestien jaar geleden heb ik The Handmaid´s Tale van Margaret Atwood gelezen. Het leek me een degelijk, belangrijk boek dat ons op reële gevaren wees. Dus toen mijn echtgenoot naar de serie begon te kijken, was ik behalve geïnteresseerd zelfs tamelijk enthousiast: een serie gefocust op vrouwenrechten! Maar al snel haakte ik af. Veel meer dan wat er in het boek beschreven wordt, heb je immers niet nodig om op die door Atwood aangekaarte gevaren te wijzen, en de serie leek me vooral een eindeloos uitspinnen van miserie. Sindsdien pikte ik wel eens een paar scènes mee wanneer ik in de woonkamer voorbij de tv liep. Want die series hebben weerhaakjes waarmee ze aan je netvlies blijven kleven.

Ondanks die matige interesse is dit product tijdens het tweede seizoen vooralsnog in mijn gezicht ontploft. Ik liep toevallig langs de tv toen er daar in mijn woonkamer een verkrachtingsscène aan de gang was. Ze werd niet geïnsinueerd, nee, je zag duidelijk wat er aan de gang was. Je zag hoe de vrouw lag af te zien, je zag het gezicht van de man, de bewegingen, je hoorde de geluiden, en het bleef zo lang duren als het in het echt geduurd zou kunnen hebben. In het eerste seizoen had er ook al zoiets plaatsgevonden, maar dit keer was het nog veel bruusker. In mijn eigen woonkamer. Een plaats waar ik me veilig wil voelen en niet geconfronteerd wil worden met expliciet seksueel geweld.

Je kan zeggen: dan moet je gewoon niet kijken. Of: dan had je man maar op z´n iPad moeten kijken, met de hoofdtelefoon op. Maar hoe konden wij dat in godsnaam weten? Volgens mij is de vraag ook niet: had ik dit moeten voorkomen? Maar wel: draagt deze serie bij aan het begrip voor het geweld tegen vrouwen, of slaan ze juist op sluwe wijze munt uit het geweld dat vrouwen dagelijks wordt aangedaan?

Sinds het gesprek dat ik er nadien met mijn man over had, is het voor mij duidelijk. Wat deze serie doet, heeft niets met bewustmaking te maken. Je hoeft geen verkrachtingsscènes te tonen om mensen te laten weten dat verkrachtingen fout zijn. We voelen het immers ook allemaal tot in onze diepste ingewanden hoe fout seks met kinderen is, dat hoeven we ook niet eerst op tv te zien (en godzijdank is er op dat vlak tenminste nog wat terughoudendheid in de filmwereld). Ik vraag mij zelfs af of het tonen ervan de handelingen niet net meer normaliseert, maar soit, da´s een andere discussie. Waar het voor mij om draait is dit: we weten allemaal wat er verkoopt op tv, namelijk seks en geweld. En laat een verkrachting nu net de perfecte combinatie zijn van beiden. Als je het dan ook nog gaat verkopen als “vrouwvriendelijk” omdat je er zogezegd geweld tegen vrouwen mee aankaart, dan zijn we volgens mij het cynisme ver voorbij.

Versta mij niet verkeerd: ik begrijp dat in sommige films verkrachtingen deel uitmaken van het verhaal. Ik begrijp dat er niet altijd aan te ontsnappen valt. Ik heb in de cinema vaak genoeg een slag in mijn gezicht gekregen (en zelfs gewoon op school toen we tijdens esthetica “Daens” te zien kregen) en heb daar nooit over geklaagd (*). Maar in het geval van The Handmaid´s Tale bleef ik met een wel erg zuur gevoel achter.

(*) Misschien ben ik er gevoeliger voor dan andere mensen, maar dat vind ik niet iets om me voor te verontschuldigen.

 

PS: en na het schrijven van deze post ben ik wat dieper gaan zoeken op het net en heb ik deze column gevonden van Lisa Miller, die veel beter uitlegt wat ik hierboven wou zeggen, en waaruit ik, voor hen die geen zin hebben in doorklikken, deze twee citaten heb gehaald:

“My concern in this case is fairly clear: that the violence against women in season 2 is indulgent, operatic, and designed to rouse if not pleasure then a visceral, physical response, that The Handmaid’s Tale has devolved from feminist horror into very conventional misogynistic entertainment. It’s a fantasia of women being debased and dehumanized, individually and en masse but disingenuously packaged as virtuous dystopian prophesy.”

“In an infuriating and grotesque reversal, Atwood’s feminist allegory has turned instead into a showcase of female abuse: returning to the scene, I noted how the camera lingered on June’s dripping blood. And I decided, I am done.”

 

 

Juli: Mary Shelley (Haifaa Al-Mansour)

(Over het waarom van deze reeks, lees: “Een jaar vol vrouwen“.)

Oh mannekes, wat jammer dat deze film geen aanrader is… De kaarten lagen nochtans zo goed.

Mary Shelley is immers een historisch figuur om U tegen te zeggen, en had een zeer bewogen leven. Op haar twintigste werd haar eerste boek gepubliceerd, het alom bekende “Frankenstein”. Tegen de tijd dat ze tweeëntwintig was, had ze vier kinderen op de wereld gezet, waarvan er op dat moment nog maar één in leven was. Amper drie jaar later overleed haar echtgenoot, de dichter Percy Shelley, en dan heb ik nog niet eens vermeld dat haar moeder Mary Wollstonecraft was (*).

Haifaa Al-Mansour moet trouwens ook behoorlijk wat karakter hebben. Ze heeft het immers geschopt tot eerste vrouwelijke filmregisseur van Saudi Arabië. Dat is dat land waar vrouwen geen auto´s mogen besturen, muziekscholen onbestaande zijn, en waar er van 1983 tot april 2018 gewoonweg geen cinema´s waren. U leest het goed. Drie maanden geleden werd in Saudi Arabië de eerste publieke cinema geopend, na een ban van 35 jaar.

Ondanks alle goede wil die ik voel jegens mevrouw Al-Mansour kan ik het niet over mijn hart krijgen hier een positieve recensie te schrijven. Ze heeft me immers 121 minuten naar een onderbelichte telenovela doen turen, terwijl ik acht euro voor een boeiende filmervaring had betaald.

Dat je een film over de schrijfster van Frankenstein duister wil maken, begrijp ik (hoewel ik het een tamelijk goedkope en niet bepaald noodzakelijke artistieke keuze vind). Maar je kan toch op zijn minst voor wat contrast zorgen, zodat je publiek tenminste alles kan zien.

En met telenovela bedoel ik scènes als deze: Mary en Percy die door het park lopen, Mary die Percy vertelt dat ze zwanger is, Percy die blij kijkt. Dan een shot van Percy´s ex, die wat verderop met Percy´s dochtertje speelt. Percy en Mary krijgen de ex in het oog. De ex krijgt hen in het oog. De ex trekt het kind mee. En daar dan een paar zinnetjes tussen die nog eens duidelijk moeten onderstrepen dat Percy echt wel blij is met Mary´s zwangerschap, ook al heeft hij een kind bij een ander waar hij niet naar omkijkt. Pfff, alstublieft zeg. Toegegeven: dat heeft natuurlijk ook met het scenario te maken. Maar overbodige shots en ongeïnspireerd camerawerk, daarvoor kunnen we alleen maar bij de regisseur gaan klagen.

Op de poster werd Elle Fannings interpretatie als “brilliant” omschreven, maar de enige die me echt wist te raken, was Bel Powley. Zij speelt Mary´s halfzus Claire, die in de film nogal harteloos behandeld wordt door Lord Byron. En ook Lord Byron zelf (Tom Sturridge (**)) was de moeite waard. Waardoor ik me de bedenking maakte: als je meer geraakt wordt door de secundaire personages, dan klopt er toch iets niet.

Hoe dan ook, de verdienste van deze film is dat Mary Shelley tenminste in het spotlicht geplaatst wordt, waar ze ontegensprekelijk thuishoort. En dat “Frankenstein” hiermee in een ietwat ander licht gelezen zal worden.

 

 

(*) Als jullie niet weten wie dat is: laat dat een indicatie zijn van hoe weinig wij op school hebben geleerd over de strijd voor gelijke rechten.

(**) Voor de liefhebbers: dat is de acteur die naast Matthias Schoenaerts in “Far From The Madding Crowd” een schitterende Sergeant Troy neerzette.

Het Sheldon Cooper Project: één jaar later

Het is nu een jaar geleden dat ik gestopt ben met lesgeven. Tijd voor een evaluatie.

*Precies één jaar geleden was ik op van de stress, viel ik in slaap waar ik bij stond, en toen moesten de paniekaanvallen nog beginnen. Vandaag ben ik samen met mijn dochter opgestaan na zeven uur ononderbroken slaap, voel ik mij helemaal okee, heb ik geen greintje stress, en kan ik zonder angst de metro nemen naar Valencia als ik dat wil. En ik neem geen medicatie. Dat alleen al is fantastisch.

*Op geen enkele van de afgelopen 365 dagen heb ik gedacht “laat ik toch maar weer een job zoeken als leerkracht”. Jarenlang zo hard je best doen voor iets, en wanneer je het dan laat vallen, ljikt het alsof het er nooit geweest is. Dat wil ook wel wat zeggen.

*Wat financiën betreft, moet er binnen dit en een paar jaar wel iets gebeuren, want zonder spaargeld redden we het niet met één inkomen. Je kan nog zo zuinig leven als je wil, maar als de auto het laat afweten en je moet een maandloon uitgeven aan reparaties… Tja, dan is de boel voor dat jaar al verkeken natuurlijk. Moest ik 300 euro per maand kunnen binnenbrengen, dan zitten we wel goed, denk ik.

*Ik ben voor het eerst in mijn leven betaald geweest voor schrijfwerk! Leuk he? (Vertaalopdrachten had ik al wel eens gedaan, maar dat tel ik even niet mee.) Via een lieve vriendin aan een opdracht geraakt. Was heel fijn om te doen. En gewoon al het idee dat het kan, geeft me moed.

*Zoals jullie hier hebben kunnen lezen, heb ik een jeugdboek geschreven. De uiteindelijke titel is “Ondertussen in de Sparrenlaan” geworden. Of er ook echt iets mee gaat gebeuren, is een andere vraag, maar soms denk ik dat de bestaansreden van dit boek eenvoudigweg het afgeraken is. Zodat ik weet dat het kan.

*Ik heb dit jaar ook erg veel werk gestopt in het opzetten van een musical hier in het dorp. Maar toen ben ik onverwachts op een paar verborgen regels van het dorpsleven en op iemands explosieve ego gebotst, en heb ik uit zelfbescherming gezegd: “Trekt uwe plan”. Heel jammer, want het had echt wel tof kunnen worden, maar ik wou er mezelf niet aan opofferen.

*Behandelingen fysiotherapie geprobeerd, tot het me duidelijk werd dat ik twee à drie dagen na elke behandeling een migraine-aanval kreeg. Na vijf behandelingen ben ik er dus mee gestopt. Ik wil het nog wel eens proberen om er zeker van te zijn, maar enkel wanneer ik de daaropvolgende week helemaal niets te doen heb.

*Ik heb 15 aanvallen gehad dit jaar. Dat zijn 45 dagen arbeidsongeschiktheid.

En nu?

*Het is me ondertussen duidelijk geworden dat ik niet als werknemer aan de slag kan zolang ik aan aura-migraines lijd. Dus ofwel blijf ik werkloos, ofwel word ik zelfstandige. Die tweede mogelijkheid ga ik dit jaar onderzoeken.

*Dat boek in het Spaans over hoe je kind Engels te leren, wil ik nog steeds schrijven. Maar ik heb zo de indruk dat als je hier iets gedaan wil krijgen, dat je het dan best alleen doet. Dus de info-avond ga ik overslaan, want dat moet via het oudercomité (nog zo´n dorpsregel), en die zijn precies niet echt geïnteresseerd (de ouders wel, maar dat lijkt bijzaak).

*Ben ondertussen nog wat sprookjes aan het schrijven. Zeer leuk werk. Zou ik daar ook een blogje van maken? Iemand geïnteresseerd in zotte sprookjes als zomerleesvoer?

*Ik heb me ingeschreven voor een cursus als naaister bij het Syndicaat van Kleermakers en Naaisters in Valencia. Want naaien is iets wat ik van huis uit kan doen, ook als ik de dag ervoor migraine heb gehad. We beginnen in september. Ben benieuwd…

*Een bevriende gitarist heeft me voorgesteld om samen een paar nummers in te oefenen, en daar de straat mee op te gaan. In september komen we samen om te repeteren, en dan kan ik ook toestemming aanvragen op het stadhuis (je kan toestemming krijgen per kwartaal). Daar kijk ik echt naar uit.

*Wat lesgeven betreft, wil ik wel een klasje opzetten hier thuis, met een paar kinderen uit het dorp. Gewoon omdat de ouders het me maar blijven vragen, en die kinderen zich doodvervelen op de academie waar sommigen van hen om bijles gaan. Dat krijg ik wel geregeld, denk ik, ook langs de migraines heen. (Want die ouders zijn op de hoogte van mijn gezondheidsproblemen.) Enfin, stap voor stap.

Geeft een beetje een Nieuwjaarsgevoel, zo´n evaluatie 🙂

Fijne zomer allemaal!

 

 

 

reclaam

Kijk, hoe mooi, deze blocnootjes!

Vanaf morgen te koop in De Vooruit (waar ik dan 1700 km van verwijderd zal zijn, dus kopen zal niet gaan, maar reclame maken kunnen we wel, hé).