Er was eens een neuro-anatomist, genaamd Jill Bolte Taylor, die op haar 37e een zware hersenbloeding kreeg. Op een paar uur tijd werd vrijwel haar hele linkerhersenhelft lam gelegd. Ze balanceerde op het randje van leven en dood, haalde het maar net, en pas na een rehabilitatie-periode van acht jaar was ze weer de oude.
Wat haar verhaal zo bijzonder maakt, is dat zij die hersenbloeding beleefd had zoals het een echte wetenschapper betaamt, namelijk als een unieke kans om haar hersenen van binnenuit te bestuderen. Ze schreef haar ervaringen en conclusies neer in het boek “My Stroke of Insight”, en die conclusies draag ik, sinds ik ze gelezen heb, mee als een hart onder de riem.
Natuurlijk liep het voor mevrouw Taylor mis zonder haar linkerhersenhelft. Het is het deel van onze hersenen dat analyseert, vergelijkt en ordent. Het uitvallen van deze functies betekende dat er van lezen, schrijven en spreken geen sprake meer was. Een telefoonnummer opzoeken en om hulp bellen, was in haar toestand een bijna onmogelijke opgave. Maar tegelijkertijd kwam ze in een bijna euforische toestand terecht. Het concept Tijd verloor al zijn betekenis, want voor onze rechterhersenhelft bestaat er enkel het hier en nu. Ook van haar ego was ze opeens verlost, want dat bevindt zich in de linkerhelft. Hoe meer haar rechterhersenhelft vrij spel kreeg, hoe meer ze zich één voelde met alles rondom haar heen:
“I remember that first day of the stroke with terrific bitter-sweetness. In the absence of the normal functioning of my left orientation association area, my perception of my physical boundaries was no longer limited to where my skin met air. I felt like a genie liberated from its bottle. The energy of my spirit seemed to flow like a great whale gliding through a sea of silent euphoria.” (p 67)
Tijdens haar zware, jarenlange revalidatie ging ze door met observeren van binnenuit. Doordat de functies van haar linkerhersenhelft langzaam weer op gang kwamen, zag ze zeer duidelijk welke van haar karaktereigenschappen in welk hersendeel verscholen lagen. Maar ze leerde ook dat ze er bewust voor kon kiezen bepaalde eigenschappen niet aan te sterken, omdat ze ze overbodig en in sommige gevallen zelfs schadeljik vond.
En dat is de boodschap die ze na haar jarenlange revalidatie aan de wereld wil meegeven: als we de balans tussen links en rechts herstellen, kunnen we met zijn allen veel gelukkiger worden. Want dat gevoel van verbondenheid en vreugde dragen we allemaal mee, het zit voorgeprogrammeerd in onze eigen hersenen. Jammer genoeg wordt het vaak gedomineerd door ons ego, en het helpt ook niet dat het in onze wereld als een soort zwakte of naïviteit gezien wordt.
In haar eigen woorden:
“The two halves of my brain don´t just perceive and think in different ways at a neurological level, but they demonstrate very different values based upon the types of information they perceive, and thus exhibit very different personalities. My stroke of insight is that at the core of my right hemisphere consciousness is a character that is directly connected to my feeling of deep inner peace. It is completely committed to the expression of peace, love, joy, and compassion in the world. (…) By recognizing who is who inside our cranium, we can take a more balanced-brain approach to how we lead our lives.” (p 133-134)
Sindsdien merk ik niet alleen bij mezelf welke hersenhelft de bovenhand heeft bij wat ik zeg en doe, maar ik merk het ook bij anderen. En dat is, op zijn minst, zeer interessant.
Het liefst van al zou ik hier een hoop citaten uit dit (compacte) boek posten, maar dat zou wat teveel zijn voor een blogpost. Daarom geef ik jullie deze video mee, die jullie een glimp toont van het Nirvana dat deze wetenschapper ontdekte in haar eigen hoofd, in de hoop dat het ons allen een beetje dichter bij het Nirvana in onszelf brengt.
Tip: voor wie niet veel tijd heeft, bekijk gewoon de laatste vier minuten. En daarna nog een minuutje extra om er even bij weg te dromen.
Kattebelletjes 