Een van de vele verfilmingen van de 19e eeuwse bestseller Vanity Fair staat op naam van de Indische Mira Nair. Deze film werd gedraaid in 2004.
Niet het meest eenvoudige boek om in een film te gieten, waardoor er in de film vaak behoorlijke sprongen gemaakt worden. Dat maakt het niet altijd eenvoudig het verhaal te volgen, voor wie het boek niet kent.
Bovendien hebben Nair en scenarist Fellowes ervoor gezorgd dat hoofdpersonage Becky Sharp niet zo sharp uit de hoek komt als in het boek, en dat werd hen indertijd niet door iedereen in dank afgenomen.
Het heeft er wel voor gezorgd dat dit een uitstekende film is voor liefhebbers van het Engelse kostuumdrama. Prachtige kleren, mannen met bakkebaarden, drama galore en een happy ending. En wat een schitterende cast. Reese Witherspoon is fenomenaal, en ook de andere acteurs passen perfect in het plaatje.
Bovendien zit er iets in deze film dat te maken heeft met het feit dat de maker ervan twee werelden in zich draagt. Mira Nair groeide op in India en kreeg op haar negentiende een beurs om aan de universiteit van Harvard te gaan studeren (tegenwoordig woont ze in New York). Misschien is dit kostuumdrama daarom net iets zwieriger en kleurrijker dan andere films uit het genre. Jane Austen meets Bollywood. Een aangename kennismaking.
Ik kreeg een tijdje geleden dit mooie doorgeefstokje aangereikt door Le Petit Requin: de Gelukzaaierstag. Een aantal vragen over geluk. Dat bleek niet zo eenvoudig als het op het eerste zicht leek (of misschien maakte ik het te moeilijk) (ja, dat zal het wel geweest zijn). Dit is waar al dat nadenken over geluk uiteindelijk op uit kwam:
1. Ben je zelf soms eens op zoek naar wat meer geluk?
Meer dan zoeken naar geluk ben ik op zoek naar manieren waarop ik het leven optimaal kan leven met de beperkingen en de mogelijkheden die ik voorhanden heb. Daarbij moet ik rekening houden met mezelf (zelfkennis is daarbij cruciaal), de mensen in mijn omgeving en mijn situatie. (Ik heb voorlopig geen antwoord op de vraag of het verleden en de toekomst daarbij ook in gedachten gehouden moeten worden.) Het is mijn ervaring dat wanneer ik dat goed voor elkaar krijg, het geluk dan meestal vanzelf volgt.
2. Wat maakt jou gelukkig?
Er is enerzijds een puur fysieke sensatie die mij instant gelukkig maakt. Het is een soort gloeien in mijn buik dat ontspanning uitstraalt naar de rest van mijn lichaam. Zodra dat opkomt, maakt het eigenlijk niet uit waar ik ben -dan kan ik gewoon zitten genieten en helemaal content zijn, zonder meer. Ik vermoed dat het meestal komt wanneer ik een degelijk stuk vlees gegeten heb. Helemaal not done voor de vegetariërs, ik weet het, en mijn excuses. Als ik helemaal eerlijk ben, moet ik dus toegeven dat de kortste weg naar geluk een goeie lap rood vlees is. Ik kan er ook niet aan doen. De laatste tijd ben ik veel met ademhalingstechnieken bezig en daar word ik ook wel rustig van, maar dat geeft niet meteen zo´n scheut geluk in mijn lijf. Evolutionair gezien komen we recht uit de jungle, en dat voel ik soms dus.
Even een minder viscerale invalshoek: ik kan ook heel erg gelukkig worden als ik een samenhang, een evenwicht, een soort spontane verbondenheid ervaar. Dingen die kloppen, beter worden, in elkaar vallen, betekenis hebben. Die wonderbare momenten waarop ik aan iemand voorgesteld word, en het klikt meteen. Wanneer iemand een huis, een leven, een hart voor me openstelt. Wanneer de ruzies opmerkelijk korter worden omdat we bijleren, en er na de ruzie weer gewoon vrede is. Wanneer ik om me heen kijk en denk: ik woon in een leuk huis, met water, electriciteit, een degelijke matras, stille nachten en aan de muren de kleuren die ik zelf gekozen heb. Wanneer mijn dochter een fijne dag heeft. Wanneer de hond naast me komt zitten. Wanneer mijn man tijdens een feestje achter me langs loopt en me een kus op mijn achterhoofd geeft. Wanneer ik iets gemaakt heb dat werkt, mooi is, geapprecieerd wordt. Wanneer ik thuiskom met fietstassen vol groenten en fruit uit de lokale fruitwinkel. Wanneer de postbode aanbelt met een nieuw boek, of er een leuke brief of een pakje in de brievenbus zit. Wanneer ik goede muziek hoor, onderduik in een boek, meegesleept word door een prachtige film. Wanneer iets zo mooi is dat ik erom moet huilen.
3. Maak jij anderen al eens gelukkig en op welke manier doe je dat dan?
De meest effectieve manier om anderen gelukkig te maken is volgens mij je ego uitschakelen. Want dan pas sta je helemaal voor hen open. Dan moeten ze niet meer op hun tellen passen, hoeven ze niet aan te vallen en zich niet te verdedigen. Dan pas kan je luisteren en aanvaarden. Als twee mensen dat tegenover elkaar doen, kunnen ze helemaal zichzelf zijn. (Dit betekent niet dat je de ander zijn/haar goesting moet laten doen. Je moet natuurlijk je eigen grenzen en noden in gedachten houden.)
4. Wat ga jij doen om jezelf/anderen gelukkiger te maken?
Het is best moeilijk om niet vanuit je ego te denken en te handelen, het is een soort automatisme waar we in vervallen voordat we er erg in hebben. Maar ik probeer me er wel van bewust te zijn. Soms lukt dat, soms lukt dat niet. Maar oefening baart kunst.
5. Als je een boek of film over geluk zou mogen aanraden aan de gelukszaaier, welke zou dat dan zijn?
Boek: “Awakening The Buddha Within“, van Lama Surya Das (in het Nederlands vertaald als “De Ontwakende Boeddha”).
Film: “Little Miss Sunshine“. (Standaardantwoord op de vraag “welke film raad je aan”).
6. Op welke drie blogs zou je graag wat geluk zaaien?
Oef, uitkiezen, daar ben ik niet goed in… Ik zou zeggen: wie zich ertoe geroepen voelt, gelieve het doorgeefstokje aan te nemen! *Kath gooit stokje in uw richting*
Géén typefout in de titel: blovel is een echt woord. Het is een kruising tussen een blog en een novelle. Fijn leesvoer dus, in hapklare afleveringen, en de laatste nieuwe stap in de ontwikkeling van de oeroude roman. Want dit is puur millenium-stuff: interactie met je lezers tijdens de opbouw van je verhaal, waardoor je meteen reacties krijgt en kan bijsturen.
Christine is er een paar weken geleden een mooie begonnen, onder de titel Chris! Een aangename leeservaring voor wie om de twee dagen een paar minuutjes naar Zuid-Frankrijk wil ontsnappen -ik ben alleszins al helemaal mee 🙂
Ik schrijf hier niet vaak over mijn dochter, omdat ik haar liever van het internet wil houden, maar onderstaande anekdote kan vast geen kwaad. Het gaat over lezen.
Als ouder wil je niet liever dan dat je kind verslingerd raakt aan boeken. Want lezen is voor alles goed: mentale, culturele en psychologische ontwikkeling, uitbreiding van hun woordenschat, schoolcijfers, etcetera. Bovendien verbruikt een lezend kind geen electriciteit en is het, zolang het niet hardop leest, nog stil ook.
De grote uitdaging is een boek te vinden dat je kind uit zichzelf wil lezen, want motivatie is alles. Wat een zegening is het dan ook wanneer je kind zijn zinnen zet op een Reeks. Zo hoef je als ouder niet na elk boek opnieuw naar iets interessants op zoek, maar haal je gewoon het volgende boek uit de Reeks.
Daarom staan er overal ter wereld boekenkasten vol met Karl May, Babysitters Club en Harry Potter.
Mijn zevenjarige heeft geheel op eigen kracht een reeksje gevonden dat ze leuk vindt. Ik zat er zelfs een beetje verbaasd naar te kijken hoe gedreven ze zich door het eerste roze-grijze boekje van Isadora Moon las. (*) Aan de tekeningen te zien, ging het over een soort vampierenmeisje met een toverstaf, die avonturen beleeft met haar sprekende pop en roze draak.
Zodra dochterlief het eerste boekje uit had, kocht ik haar als beloning meteen een tweede. Dat had ze binnen de drie dagen ook al uit, dus stond ik binnen de kortste keren weer in de boekenwinkel.
Nu is er tegenwoordig een ganse markt aan meisjesboeken. Dus ergens vroeg ik me af: waarom Isadora Moon? Wat maakt dat ze net die boekjes zo graag leest?
Bij de aankoop van het derde exemplaar, werd er een tip van de sluier opgelicht. Ik las voor het eerst de volledige tekst op de achterflap, en daar werd uitgelegd hoe het nu eigenlijk zit met de kleine Isadora. Ze is namelijk half vampier en half fee. Want haar vader is een vampier en haar moeder een fee. Ik las het en legde onwillekeurig mijn hand op mijn hart. Dat had mijn dochter dus in die boekjes herkend: het half-half zijn, het hebben van twee verschillende ouders uit twee verschillende werelden, die ze allebei op een of andere manier in zich draagt. En waardoor ze soms niet goed weet waar ze precies thuishoort, omdat er op elke plek wel iets is wat haar anders maakt.
Anders, maar uniek.
Mijn lieve, kleine vampierenfee.
(*) Voor de mensen die zich nu afvragen in welke taal ze die leest (want die mensen zijn er 😉 ), het is de Spaanse vertaling.
Migraine-triggers ontmaskeren heeft soms iets van een Agatha Christie-verhaal.
Voorbeeld: hoe ik mijn eerste job kwijtgeraakte. Dat was een voltijdse Nederlands-Engels-geschiedenis in een secundaire school in Aalter. Ik zeer opgelucht, want ik had op mijn eentje huur te betalen, en zat nog in mijn “wachttijd”, dus had nog geen recht op een uitkering. Een week of twee ging het goed, daarna kwamen de zwaarste migraine-aanvallen ooit opzetten. Tof, zo op je eerste job. Een paar weken later stelde de directeur voorzichtigjes voor me te ontslaan wegens “onvoldoende matuur” ofzoiets. Want dat was de algemene conclusie natuurlijk: dat ik te zenuwachtig was, en daardoor die migraines over mezelf afriep. Ik stemde toe, want ik was niet alleen ziek, ik schaamde me ook mateloos.
In die periode nam ik een middel tegen teenschimmel (ja, het wordt een lekker verhaal, hoor), waarmee ik na een paar weken besloot te stoppen, omdat ik er van die grote “boebels” van op mijn armen kreeg.
Een paar jaar geleden besloot ik nog eens een poging te ondernemen om mijn teennagels toonbaar te krijgen, en kreeg door de dokter weer iets tegen teenschimmel voorgeschreven. Meteen kwamen weer die gruwelijke migraines opzetten, exact dezelfde die ik toen in Aalter had gehad. Ze waren duidelijk van een andere soort dan de”normale” aanvallen, en daarom heel herkenbaar. Ik stopte mijn behandeling, en de aanvallen bleven weg. Ik zocht op het internet de bijwerkingen van het werkzame bestanddeel op, en ja hoor: migraine.
Et voilà. Niks geen”gebrek aan maturiteit”. Gewoon een verdomde vergiftiging.
Er is nog een trigger die ik hier de afgelopen jaren ontmaskerd heb, een nog veel obscuurdere: het weer. Ik begon door te krijgen dat ik vaak met een migraine wakker werd wanneer het buiten hard waaide. Of dat het de dag nadat ik een migraine had gekregen hard waaide. Een vriendin en migraine-collega functioneerde als controle. Zat ik op zo´n dagen met migraine, dan stuurde ik haar “hoe voel je je?”, en kreeg ik onveranderlijk “migraine” als antwoord. In mijn nieuw aangekochte bijbel (Carolyn Bernstein´s The Migraine Brain) (*) werden mijn vermoedens bevestigd: “It´s amazing how many migraineurs can tell you a weather front is approaching. Changes in the weather are a very common migraine trigger. (…) We don´t really know why weather affects migraine. But research strongly confirms the weather-migraine connection.” (p141-142)
We hebben nu anderhalve week met zeer zware rukwinden achter de rug. Containers werden door de straten geblazen, wasgoed aan de drooglijn ging een eigen leven leiden. En mijn hoofd, mijn arme hoofd. Maar ik heb geen migraine gekregen. Ha! En weet je waarom? Weet je wat ik gedaan heb (behalve elke dag een Ibuprofen geslikt)? Ik heb geslapen. Elke nacht van middernacht tot 8 uur ´s morgens, en zodra man en kind een uur later de deur uit waren, kroop ik weer in bed en sliep door tot half twaalf. Echt slapen he, met dromen en al. Het waren een tiental dagen waarin ik niet veel waard was en mij navenant gedragen heb, en daarmee heb ik mijn vege lijf gered.
Wat mij altijd weer doet denken: ik pas ZO HARD NIET in die mal van een nine-to-five job, laat staan de versies met ergere getallen. En zo moeten er vast nog een hoop andere mensen rondlopen, die niet dezelfde luxe hebben eruit te stappen.
Daarom dus even dit logje: niet om te klagen, maar om aan te geven dat sommige mensen er echt niet aan kunnen doen. Soms zijn schijnbaar domme excuses als “het lukt me vandaag niet, want het waait te hard” geen flauwe manier om ergens onderuit te komen, maar een pijnlijke waarheid.
Soms is het echt gewoon de wind.
(*) Neen, deze site wordt niet gesponsord. Ik maak soms gratis en voor niks reclame voor dingen die ik echt de moeite vind, en als je onder de blogposts soms reclame ziet, dan is dat omdat ik de onbetaalde versie van wordpress.com gebruik, en dan zetten ze daar soms reclame op.
Kattebelletjes 