(Over het waarom van deze reeks, zie: “Een jaar vol vrouwen“.)
Een van de vele verfilmingen van de 19e eeuwse bestseller Vanity Fair staat op naam van de Indische Mira Nair. Deze film werd gedraaid in 2004.
Niet het meest eenvoudige boek om in een film te gieten, waardoor er in de film vaak behoorlijke sprongen gemaakt worden. Dat maakt het niet altijd eenvoudig het verhaal te volgen, voor wie het boek niet kent.
Bovendien hebben Nair en scenarist Fellowes ervoor gezorgd dat hoofdpersonage Becky Sharp niet zo sharp uit de hoek komt als in het boek, en dat werd hen indertijd niet door iedereen in dank afgenomen.
Het heeft er wel voor gezorgd dat dit een uitstekende film is voor liefhebbers van het Engelse kostuumdrama. Prachtige kleren, mannen met bakkebaarden, drama galore en een happy ending. En wat een schitterende cast. Reese Witherspoon is fenomenaal, en ook de andere acteurs passen perfect in het plaatje.
Bovendien zit er iets in deze film dat te maken heeft met het feit dat de maker ervan twee werelden in zich draagt. Mira Nair groeide op in India en kreeg op haar negentiende een beurs om aan de universiteit van Harvard te gaan studeren (tegenwoordig woont ze in New York). Misschien is dit kostuumdrama daarom net iets zwieriger en kleurrijker dan andere films uit het genre. Jane Austen meets Bollywood. Een aangename kennismaking.
Ik ken deze film eigenlijk niet, noch het verhaal. Maar een goed kostuumdrama gaat er hier thuis altijd wel in 🙂
Hier ook! Heb jij een (paar) favoriet(en)?
Ik kan daar zo niet direct op antwoorden eigenlijk… Als ik er kan bedenken die er echt uitsprongen, laat ik het je weten!
Ik heb onlangs Sense and Sensibility nog eens gezien, dat blijft toch een schitterende film. Maar behalve die kan ik me er ook niet meteen een voor de geest halen…
Het ziet er alvast een heel mooie film uit. Miss Witherspoon is niet mijn favoriete actrice, maar dat is niet onoverkomelijk 🙂
Vanity Fair is dat geen glossy magazine?
Maar het is blijkbaar dus ook een boek 🙂
Ik heb zo een vermoeden dat het boek er eerst was 😉
Pingback: Een jaar vol vrouwen: conclusie – Kattebelletjes