Ik had het beloofd, en we zijn vertrokken: zelfgeschreven, verse sprookjes!
Klik hier voor de beginpagina, en hier voor de eerste aflevering (Sneeuwwitje, deel 1).
Veel leesplezier en een mooie zomer gewenst!
Maand: juni 2019
Een record
Ik zat af te tellen naar 5 juli, want had ik die datum gehaald, dan zou ik 8 maanden geen migraine hebben gehad.
Maar deze week moest mijn man vijf dagen weg voor zijn werk, de schoolvakantie was begonnen, de buitentemperaturen gingen vlot over de 30, de binnentemperaturen over de 28, en vanmorgen ging ik voor het eerst in jaren naar de kapper. Ik lag met mijn hoofd achterover in de waskom, mijn nek helemaal stijf, en ik dacht: “Dit loopt fout af”.
Gelukkig liet het even op zich wachten. Mijn haar werd lekker kort geknipt, ik betaalde de vrolijke kapster en stapte de hete wagen in. Ik kwam thuis aan, groette mijn man en mijn dochter (die niet van het nieuwe kapsel hield; ze wil dat ik blijf zoals ik ben). Ik nam het boek met de prachtige kortverhalen van Lucia Berlin. Merkte dat ik woorden verkeerd las. Happy in plaats van hippy. Bladzijde na bladzijde werd het lezen moeilijker. Toen keek ik naar mijn hand. Die zag eruit alsof ze niet van mij was. Et voilà, dan weet je het wel.
Gelukkig was het geen lange aanval, anders zat ik dit nu niet te typen (kan niet slapen want heb de hele dag in bed gelegen). En ik ben sowieso enorm blij dat het dus kennelijk kan: meer dan 7 maanden zonder migraine. Ik weet niet wanneer dat voor het laatst gebeurd is. Niet sinds de middelbare school, denk ik.
Het waren fantastische maanden, een heel ander leven.
Op naar een nieuw record.
Mensen van glas
De 19e eeuwse prinses Alexandra van Bavaria leefde in de overtuiging dat ze als kind een glazen vleugelpiano had ingeslikt, en dat ze met dat enorme instrument in haar binnenste rondliep.
Als je zoiets leest, staan de tegenargumenten meteen te dringen om als eerste de waanzin te bevechten. Kinderen kunnen geen vleugelpiano´s inslikken! Kinderen kunnen geen piano´s inslikken tout-court (*)! Niemand kan een volledige piano in zijn binnenste meedragen, geen speelgoed,- of buffetpiano, laat staan een volledige vleugel! En van glas? Wie bedenkt er in ´s hemelsnaam een slaginstrument van glas?
Je reinste waanzin, natuurlijk.
En toch.
Ik las haar verhaal, over hoe ze behoedzaam door deuropeningen schoof, en enkel op stoelen met kussens ging zitten, bang om zich te stoten en de piano te breken. Hoe ze bovenop haar glas-fixatie ook leed aan smetvrees en enkel in het wit gekleed wilde gaan.
Ik stelde me voor hoe ze het enorme gewicht van die vleugelpìano met zich meedroeg door de gangen van het paleis, iedereen aanmanend tot voorzichtigheid. En eerlijk gezegd begreep ik haar wel. Dat prachtige, loodzware, breekbare instrument in haar binnenste, dat ze zo omzichtig moest afschermen van de harde, scherpe buitenwereld -misschien was er echt wel een piano. Misschien was ze zelf wel die piano. Wat ben je anders, in een tijdperk waarin er nog niet over hooggevoeligheid en trauma wordt gepraat?
Wat zijn hooggevoelige, kwetsbare, creatieve mensen als ze geen glazen vleugelpiano´s zijn?
(*) Al blijft het de vraag of werkelijk alle speelgoedpianootjes opgewassen zijn tegen de wilskracht van een tweejarige.
Tijdscapsules
Twee jaar geleden ben ik in de speelgoedwinkel tot een ontstellende vaststelling gekomen: de My Little Ponies van nu zijn niet de My Little Ponies van 30 jaar geleden. Ik was daar serieus van onder de indruk. Dacht dat ik even de winkel in kon lopen en er zo´n mooi paardje kopen voor mijn dochter, maar wat ik vond had nog weinig te maken met de speelgoedpony´s uit de jaren ’80. Minder mooi en van minder goede kwaliteit. Gelukkig had ik nog een verzameling uit mijn eigen kindertijd. En ik dacht: had ik dat geweten, dan had ik indertijd een gans pony-leger aangekocht.
Nadien maakte ik me de bedenking: wat zijn de waardevolle spullen van vandaag? Wat zouden we nu opzij moeten houden zodat we het over dertig jaar uit het zwarte gat van de gangkast kunnen opdiepen en uitroepen: Oh, kijk eens wat ik hier heb! Dat maken ze tegenwoordig niet meer (of toch niet op die manier)! Hoe mooi/ sterk/ bijzonder/ interessant/ grappig/ nostalgieverwekkend/ etc…
Zullen we een tijdscapsule maken?
Wat mag daar van jou in?
Ze zijn al bezig nog voor ze begonnen zijn
Ik kreeg van een Spaanse vriend dit artikel uit El diaro doorgemaild: “El partido ultra belga sustituye por hombres a diputadas electas que incluyó en sus listas para cumplir la paridad“. Wat zoveel betekent als: “Extremistische partij vervangt vrouwelijke verkozenen die op de lijst stonden om gelijkheid te verzekeren door mannen.”
En inderdaad, na wat zoekwerk vond ik hetzelfde bericht in De Standaard en De Morgen. In het artikel van De Morgen staat er tenminste nog een foto van één van die vrouwen bij; De Standaard plaats er doodleuk een video boven van Van Grieken op bezoek bij de koning. Wat dus geen bal met het opzij zetten van vrouwen te maken heeft.
En wat zeggen die vrouwen zelf? “Het is met een dubbel gevoel, maar ja, we zetten er ons wel over. Ik ben een vrouw van mijn woord.” Dat zegt Lut Deforche-Degroote in De Morgen. “Het is spijtig, maar misschien een volgende keer, hé? Ik wil gewoon niemand teleurstellen. Immanuel is heel bekwaam en gaat dat goed doen.”
“Ik wil gewoon niemand teleurstellen.”
Aja, want dat leren vrouwen. Braaf in de rij lopen en vooral niemand teleurstellen. Laat maar beter een man voorgaan, want die gaat dat goed doen. En vraag jezelf vooral niet af of je het zelf misschien ook goed had gedaan.
Ik dacht aan Rosa Parks, die de moed had om te blijven zitten waar ze zat.
Omdat ze recht had op die plek.
Kattebelletjes 