Zoals beloofd sleepte ik vandaag mijn bruidsjurk uit de kast.
Dochterlief had zich op dat moment al behangen met mijn trouwjuwelen (gekocht op de Gentse Korenlei) en haar instructies waren duidelijk: eerst moest mama de jurk aan en daarna was het haar beurt.
Het toeval wil dat het net tien jaar geleden is dat Alfonso en ik getrouwd zijn: op 19 maart 2010 voor de wet in het gemeentehuis van Kapellen, en drie weken later, op 9 april, voor de kerk in Valencia. Mijn trouwjurk heb ik alleen gedragen voor het kerkelijk huwelijk, want die hele uitzet mee op het vliegtuig nemen was teveel gedoe.
Mijn dochter kon er niet vanover dat je zoveel geld uitgeeft voor een jurk die je maar één keer in je leven draagt. Want zodra ik me in mijn bruidsjurk had gemurwd en aan de rits begon te sjorren, werd het al snel duidelijk dat een tweede keer -om wat voor reden dan ook- er niet meer in zat.
Maar natuurlijk koop je zo´n jurk niet om hem meer dan één keer aan te doen. Je koopt hem om een echte prinsessenjurk in je kast te hebben hangen. Je koopt hem om af en toe de stof nog eens tussen je vingers te laten glijden, want aan dat gevoel zijn zovele andere sensaties verbonden: de smaak van het hoofdgerecht op het avondfeest (gebraden eend), de spanning van de rit naar de kerk, het wiegen van de openingsdans. Zo´n jurk houdt dat allemaal bij.
Je koopt die jurk om er nadien niet meer in te passen. Om de gevolgen van zwangerschap en borstvoeding daar samen voor de spiegel in je slaapkamer te zien staan: de jurk waar jij bent uitgegroeid, in dikke plooien gedrapeerd om het lijfje van je dochter, die flink op weg is om erin te groeien.
(Wat betreft dat zwaard op de foto hierboven: een jaar later moest ik van de guardia civil met de wagen aan de kant gaan staan voor een routine-controle, en had ik bijna een boete aan mijn been toen ze dat zwaard in de koffer vonden. “Da´s een wapen, he madammeke!” Ik ben toen beginnen proesten, want ik vond dat eigenlijk heel grappig, maar de guardia civil kennelijk niet.)
Kattebelletjes 
Ik ben in september 44 jaar getrouwd en mijn trouwkleed hangt ook nog altijd in mijn kleerkast. Zoiets doe je niet weg.
En verder concludeer ik dat je van mijn streek afkomstig bent…
Wat mooi dat jij ook je jurk nog hebt!
En waar kom jij vandaan?
Heide-Kalmthout. Geboren en getogen.
Dat is vlakbij het huis waar ik opgegroeid ben! Dat was niet ver van de Kalmthoutse Steenweg. Wij gingen altijd naar de Colruyt in Kalmthout 🙂
Kapellenbos veronderstel ik. Wij zitten eigenlijk op de grens Kapellen/Kalmthout. Vlakbij de Oude Withoef, dat heb je misschien nog wel gekend.
De wereld is klein hè.
Jaaa, daar ben ik vroeger wel eens geweest…
Wij woonden net buiten de dorpskom van Kapellen, in de buurt van kasteel Dennenburg. Ik wete niet juist waar Kapellenbos begint, maar we zaten wel degelijk flink in het groen.
Wie kent de Oude Withoef niet hé?! 😉
Ik mocht van Madame-Masj geen jurk dragen:D
Oh, zo jammer! Een gemiste kans!
Mijn trouwjurk was de avond zelf al rijp voor de vodden. Eerst had iemand niet alleen op de dansvloer, maar ook op mijn sleep gestaan. Met het gevolg dat er al een serieus eind van de pointclair-strook los hing.
Bovendien hadden vrienden van mijn kersverse man het lumineuze idee opgevat om onze voordeur te barricaderen met los gestapelde stenen en paletten. Toen die hindernis omver getrokken was, moest ik (op hoge hakken) over die hoop klauteren.
Manlief wilde mij per sé ook nog over de drempel dragen ook, dus dat werd een heel gehannes op die strook van pakweg 30cm die er nog tussen de bouwmaterialen en de drempel was.
Lang verhaal kort: om te vermijden dat we allebei met gebroken botten in de hal zouden landen, heb ik mijn been uitgestoken om onze val te breken. Los door wat er op dat moment nog restte van die trouwjurk. Dat werd dus meteen de vulling van de eerste afvalzak.
Als ik jouw romantische uitleg mag geloven over wat er allemaal in die jurk blijft hangen, dan is er niet veel aan verloren gegaan. Onze trouwdag leek in niets op wat wij er ons van voorgesteld hadden en was volledig samengesteld uit wat de moeders wilden. Toen we achteraf de trouwfoto’s zagen, bleken we allebei aan accute amnesie te lijden. Wij herinnerden ons geen halve minuut van dé dag dat wij geleefd werden door de familie.
Wauw, daar heb je anders ook wel een heel verhaal mee! Maar wel erg jammer dat het een gedirigeerd feest was, en dat jullie het niet naar jullie eigen wensen hebben kunnen organiseren. Dat heb ik nog van een aantal koppels gehoord.
Heb je nooit zin gehad om een huwelijksverjaardag te vieren op een manier die wel bij jullie past?
Haha, ik stel me voor hoe ik me nu in mijn trouwkostuum van weleer probeer te wurmen. We zijn bijna een kwarteeuw en dertig kilo later.
Mooie foto van twee mooie mensen. En die bruidstaart ziet er bepaald indrukwekkend uit. (Net zoals dat zwaard, overigens.)
Dankjewel 🙂
En het is zot hoe we later pas beseffen hoe slank we vroeger waren he 😀 Als ik dat eerder had doorgehad!
Ach, ik zeg altijd: als je haar maar goed ligt. 😀
Wat zien jullie er stralend uit! Zo’n mooi romantisch koppel!
Dankjewel! Het was ook wel echt een mooie dag 🙂
Een heel mooie foto en leuk verhaal.
Merci 🙂
Nadat mijn vrouw haar trouwkleed meer dan tien jaar motten had gevangen in de kleerkast heeft ze het maar binnen gedaan in een tweedehandswinkel. Geen enkele bruid zal er zo mooi hebben mee gestaan dan zij, maar hopelijk heeft het toch een tweede leven gekregen…
Heel mooi koppel waren/zijn jullie. De blik op jullie gezicht zegt meer dan duizend boeken.
Dat is ook mooi, dat ze het weggegeven heeft, en er iemand anders gelukkig mee heeft gemaakt! En het allermooiste is dat zij voor jou altijd de mooiste in die jurk blijft 🙂
In Mozambique vier je je eerste trouwverjaardag – in kleine familiekring – in een deels aangepaste versie van je trouwjurk. Dat is bij (mijn) Isabel deels gelukt dankzij de rijtouwen aan de achterzijde van de jurk. Die stonden veel minder strak gespannen.
rijgtouwen
Wat een heerlijke traditie… En rijgtouwen zijn daar inderdaad ideaal voor. Want die jurk aanpassen wanneer je geen extra stof ter beschikking hebt (want dat zou dan perfect dezelfde stof moeten zijn) dat lijkt me bijna niet te doen.
Ik heb me stiekem wel eens voorgesteld hoe leuk het zou zijn moesten we met een paar vriendinnen afspreken van allemaal samen uit te gaan in onze trouwjurk 🙂 Maar dat is dus praktisch onmogelijk, zoveel is nu wel duidelijk.
Knappe gast, uwen hombre!
Haha, merci!
Voor minder was ik zo ver niet verhuisd 😉
Wat een prachtige foto! Wij hebben bij mijn opa en oma’s 50-jarig huwelijk een modeshow gehouden met alle trouwjurken uit de familie die er nog waren. Bleek dat de jurken vroeger (van mijn overgrootmoeder) zwart waren. 🙂
Wat een mooie activiteit om samen te doen!
Echt waar, trouwden de vrouwen daar vroeger in het zwart? Was dat iets typisch uit Nederland? Ik heb wel eens gelezen dat zwart in sommige culturen (oa in het Oude Egypte) de kleur van de vruchtbaarheid was, misschien heeft het daar iets mee te maken?
Trouwjurken nodigen uit tot heerlijk mijmeren. Proficiat met jullie 10 jaar.
Prachtige foto, het geluk straalt!
Dankjewel, omabaard 🙂
Jullie tweede lustrum, ditmaal in onverwachte omstandigheden. Een virtuele ruiker stuur ik je toe met heel veel felicitaties x
Een virtuele Kretenzische ruiker! Daar ben ik heel erg blij mee, dankjewel 🙂
Oh wat mooi, het idee dat je dochter je kleed aan heeft. The circle of life ❤
Mijn jurk (geen trouwjurk, gewoon een duurdere jurk dan wat ik normaal zou betalen) heb ik paar jaar nadien aan het goede doel geschonken. Maar ik heb dan ook geen dochter die het ooit nog eens zou willen aantrekken 🙂
Da´s wel heel mooi dan, dat je hem weggeschonken hebt. Want zo hou je ook die cirkel draaiende!
Ik ben nog ‘maar’ 7 jaar getrouwd, maar ik ben redelijk zeker dat ik ook niet meer in mijn trouwjurk kan hoor ;-). Wat een leuke foto, twee mooie mensen!
Dankjewel, Samaja! En jullie ook gefeliciteerd, want 7 is ook een geluksgetal he 😉
Zo’n mooie foto!
Dit roept mij bij ook wel een levendige herinnering op van de schok die ik als kind ervoer toen mijn moeder me voorrekende dat een trouwjurk evenveel kost als uw hele leven elke maand een jeansbroek (ik heb geen flauw idee waar ze deze berekening vandaan haalde of waarom in godsnaam iemand 12 jeansbroeken per jaar zou willen kopen, jaren aan een stuk, wel dat dit haar ten voeten uit is).
Ik volg je dochter, zoveel geld voor één keer aan te doen 😀 Al heb ik geen idee hoeveel een trouwjurk kost. Maar er hangen inderdaad veel herinneringen aan vast.
In de 5 maand dat ik in Spanje gewoond heb, heb ik inderdaad ook geleerd dat je best niet met hen lacht of tegenspreekt. Maar ik kon me die keer ook niet inhouden van lachen toen mijn vriend moest stoppen. Ik moest gewoon met mijn vriend zijn reactie lachen, niet met de guardia civil.
Wat een mooie foto en alweer een heel liefdevol moment. Proficiat met jullie tiende trouwverjaardag en dankjewel voor je dagelijkse porties moois.
Graag gedaan, lieve Katrijn!
En bedankt voor de wensen 🙂
Wat een prachtige foto!
Een vriendin heeft haar trouwjurk op een paspop in de hal zodat ze er elke dag naar kan kijken.
Wij hadden een huwelijksdag volledig volgens onze eigen mogelijkheden op dat moment. Volledig tegen het droombeeld dat mama ongetwijfeld had, maar dat heeft mijn brus goedgemaakt: die had een groot feest in een mooie zaal met krankzinnig veel volk en een professioneel fotoalbum achteraf. Niets voor ons! Het eten in het restaurantje in zeer beperkte kring hebben we de dag nadien betaald met de cadeaus, zo slecht stonden we ervoor, maar het had absoluut zijn charmes. En op de foto’s straalden we ook, mijn man in zijn pak van C&A en ik in een glanzend groene rok en top 🙂
Super dat je die bijzondere dag naar je eigen beurs en wensen hebt ingevuld! Daar gaat het om he, dat je er ten volle van geniet. Een “low key” trouwfeest geeft volgens mij ook wel veel minder stress, en (geld)zorgen.
OP het burgerlijk huwelijk in België had ik een blauwe jurk aan die 40 euro had gekost, en witte schoenen uit een tweedehandswinkel. En ik voelde me evengoed een bruid, dat kan dus perfect.
En wat een cool idee van die vreindin van jou! Moest ik in zo´n mooi, oud herenhuis wonen, dan zou ik dat ook doen, die jurk op een paspop tentoonstellen in de hal ofzo. Maar hier in ons huisje is daar niet bepaald plaats voor 🙂
Ja, zo van die wedding planner toestanden heb ik altijd al verschrikkelijk tenenkrommend gevonden 🙂
😀
Proficiat!
De vreugde spat van het heden én van 10 jaar geleden af.
Ik ben dit jaar 10 jaar samen met mijn vriend, maar ik wacht nog altijd op een aanzoek. 😂
Jullie ook gefeliciteerd!
En ik heb dat aanzoek wel een beetje gepusht hoor, misschien moet je dat ook maar proberen 😉 Of zelf het aanzoek doen?
En nu start je mijn dag ook nog eens met een mooi beeld 🙂 Schoon koppel, jullie!
Zo mooi gezegd ook: “Je koopt die jurk om er nadien niet meer in te passen.”
Als meisje vond ik dat heerlijk, de trouwjurk van mijn moeder mogen aandoen. Veel prinsessiger dan dat werd het niet! Mijn vader huurde zijn kostuum indertijd, dus mijn broer werd als bruidsjonker dan in een witte badjas gestoken, kwestie van toch een beetje te passen bij mijn overdadige uitdossing 😉 Zo fijn dat je je dochter die herinneringen meegeeft!
Haha, zo grappig dat je je broer erbij sleurde! In een badjas dan nog 😀