Ik wou vandaag met een vrolijkere noot beginnen, maar als ik eerlijk verslag wil doen van deze lock down, zal ik toch in mineur moeten starten: ze zijn sinds gisteren zowel vóór als achter ons huis beginnen bouwen (*).
Dat betekent dat we de komende weken omsingeld zullen zijn door lawaai: eerst de graafmachines, daarna de betonmolens, en dan begint het slijpen, hameren en zagen. En elke fase gaat gepaard met gekletter. Dat heb ik willens nillens geleerd toen twee jaar geleden de huizen van onze buren werden opgetrokken.
Dat lawaai begint om 8 uur ´s morgens en gaat de hele dag door, met een korte pauze rond een uur of twee. ´s Morgens een beetje bijslapen zit er dus niet meer in (ik heb oorstopjes geprobeerd, maar dat werkt niet). Ik zal dus toch moeten proberen braaf naar bed te gaan wanneer dochter gaat slapen, en op een ander moment een beetje tijd en ruimte voor mezelf moeten zoeken.
Tijd en ruimte. Hoe schaars zijn die schone zaken geworden de afgelopen weken. Als je tijd in gezelschap wil doorbrengen of de ruimte wil delen, is er meer dan genoeg. Maar ik besefte gisteren dat als ik van die zestien uren waarin ik wakker ben er dagelijks twee ongestoord en alleen aan het werk wil zijn, dat ik het dan over een andere boeg zal moeten gooien.
Virigina Woolf indachtig, die zei dat je een eigen kamer nodig hebt als je wil schrijven, en Stephen King, die zei dat een schrijver eenvoudigweg een deur nodig heeft om dicht te kunnen doen, zette ik me aan het werk. Ik reorganiseerde, versleepte meubels van de ene kamer naar de andere, bracht zakken vol rommel naar de container. Ik hield pas op toen het bureautje dat ik van mijn grootmoeder heb geërfd, en dat op een onhandige plek voor de boekenkast stond waar het de naaimachine torste, licht en leeg onder het raam van ons logeerkamertje geplaatst kon worden.
Daar staat het nu op me te wachten. Nu alleen nog mijn huisgenoten aanleren dat ze me even met rust moeten laten wanneer de deur dicht is, en dan krijg ik de rest van de quarantaine wel uitgezongen.
PS: Ik vond het ontzettend lief en bemoedigend al jullie berichtjes te lezen na de laatste post. En de recepten voor worteltaart 🙂
(*) Sinds vorige week maandag mag er weer in de bouw gewerkt worden.
Kattebelletjes 
Echt geen cadeau nu, al dat lawaai rond jullie oren. Ik word al horendol als de buren hun gras afrijden wanneer ik zit te werken of gewoon even wil ontspannen. Hopelijk heb je met het organiseren van je eigen plekje toch een beetje een oplossing gevonden.
Het huis is te klein, dus je hoort het echt overal… Maar de draadloze koptelefoon zal verlichting bieden op de moeilijkste momenten!
Een beetje me-time, een mens heeft dat nodig hé. Ik wens je veel genot van je eigen domeintje.
Bedankt! Vandaag heb ik er alvast heel erg van geprofiteerd 🙂
Succes ermee! We duimen!
Heb net mijn korte tweedaagse wandelingetje-op-afstand gedaan met mijn buurvrouw. In ons normaal al doodstille ( en nu nog stillere ) dorp, zijn ons op een kwartier tijd 12 ( twaalf!) auto’s voorbijgereden!?
We gaan een barreel zetten, en tolgeld vragen – zou dat mogen?!
Je kan altijd proberen! Dat lijkt me er trouwens eentje voor “Afrit negen” 🙂
Dat is natuurlijk ook positief, die bouwvakkers, want een bewijs dat de maatregels in S worden versoepeld.
En met je eigen territorium ga je die laatste dagen met klasse overbruggen.
Dat zeker, ik ben blij voor de mensen in de bouw. Niemand is ermee gebaat dat de economie keldert, dat hebben ze hier ook wel door. 2008 ligt nog heel vers in het geheugen he. Bovendien zal het economish een zware zomer worden, dus alle beetjes helpen…
Een eigen rustpuntje, daar heeft elke mens nood aan.
Met lawaai heb ik ook problemen, ik word daar soms net niet ‘zot’ van. Proberen je er niet op de concentreren.
Gelukkig weten we wel op ongeveer welke uren er lawaai zal zijn -dat helpt wel om er tegen te kunnen!
Wat goed, je eigen plek, dat gaat zeker helpen! Ik heb vorig jaar een eigen werkplek gemaakt omdat ik aan het tekenen sloeg, en nu gebruik ik die ook voor bloggen en andere dingen. Superfijn vind ik.
Wat leuk! Ik ben vandaag al aan mijn bureautje gaan zitten, echt heel fijn 🙂
😃
Twee uur per dag voor jezelf is echt niet te veel gevraagd. Ik heb ook veel ruimte en tijd voor mezelf nodig. Die bouwvakkers zullen de radio ook wel op orkaankracht zetten. Maakt niet uit of ze de muziek nog horen boven het machinelawaai uit. Die radio moet aan. Als de agrariërs hier allemaal met landbouwvoertuigen aan het werk gaan, wordt het mij ook wel eens te veel. Ik hoop dat het gaat werken met de kamer voor jezelf en dat Elena zich ook eens een tijdje zonder jou en zonder toezicht kan vermaken. Moet een achtjarig meisje toch kunnen. By the way, wel jammer dat Spanjaarden niet meer de hele middag siësta houden.
De radio hebben ze gelukkig nog niet aangezet!
En ik had, toen ze aan de huizen van de buren bezig waren, ook gehoopt op een lange siësta, maar in de bouw werken ze echt wel door precies. Ze nemen maar een uurtje middagpauze.
Over het algemeen kan je hier meestal wel op die siësta rekenen: vooral op zondag tussen 2 en 5, dan is het stiller dan op eender welke nacht 🙂
Ach neen, bouwlawaai… vreselijk. Dat had je nog tekort.
Een koptelefoon kan misschien ook helpen om je even af te sluiten.
Die heb ik klaarliggen! Alleen is uitslapen er niet meer bij, dus moet ik nu echt van dat nachtuil-ritme af, maar dat was eigenlijk ook wel eens nodg 😉
Ik las bij Liese over een bepaalde koptelefoon waar ze heel happy mee is voor het filteren van geluid en voor muziek https://shoutyourheartout.com/2020/04/19/gefilterd/
Da´s lief 🙂 Gelukkig heb ik al een koptelefoon, dus het zal wel lukken.
Alleen voor ´s morgens in bed is er geen ander alternatief dan gewoon op tijd wakker worden en opstaan, maar dat zal ik mezelf dan maar eens moeten aanleren he 😉
Onze buren verbouwen ook. Gelukkig is dat beperkt, maar het is wel iets dat voortdurend op de achtergrond speelt.
Wat mij helpt is mijn koptelefoon. Die is geluidswerend, zoals mensen dragen die een drilboor bedienen. Je hebt ook van die dure (zoals Pieter gebruikt) met noise cancelling, maar die vind ik niet beter dan de mijne. De mijne geeft ook een bepaalde druk op mijn hoofd, waardoor ik me meer afgegrensd voel van de wereld.
Ja, da´s het vervelende he, dat het altijd op de achtergrond zit., Soms hoor je het zelfs niet meer, tot het geluid opeens stopt, en dan besef je pas dat je de hele tijd in het lawaai zat. dat moet toch ergens iets met je hoofd doen, vermoed ik. De koptelefoon ligt hier ook al klaar 😉
Waarbij ik me afvraag hoe dat bureautje van je oma in Valencia is geraakt…
(deelneming met het bouwlawaai. Er zijn aangenamere zaken…)
Mijn ouders hebben een auto met veel laadruimte 😉
Aaaaah! Daar ben je dus verwekt, euh, ik bedoel, daar gebeurde de verhuis mee :)!
Lawaai/veel geluid, het is ook mijn ding niet. Hier staat bijna nooit een radio op. Behalve om het geluid van de blaffende buurhond eventueel wat op te vangen, want die kan, als hij buiten zit en zijn baasjes zijn weg uren aan een stuk doorgaan zonder stoppen. Een soort ik verveel me zo blaf. Maar bouwwerven zijn uiteraard nog een stuk heviger.
Misschien inderdaad ook eens een koptelefoon overwegen?
Die heb ik hier liggen voor als ik het echt beu ben. maar tot hiertoe lijk ik er vreemd genoeg juist minder last van te hebben dan vroeger. Misschien omdat ik weet dat ik niet weg kan en me er dus maar bij neerleg? Raar he?
Ik had al eerder gereageerd, maar mijn reactie is precies gaan vliegen ;-). Ik hoop dat je wat rust vindt in dat speciale plekje voor jezelf. Ik zou overigens ook balen met al dat lawaai rondom mij. Ik word al horendol als ik zit te werken en de buren het gras afrijden ;-).
ja, ik heb net gezien dat je reactie helemaal vanboven staat. Er was inderdaad iets misgegaan, want ik heb een heleboel reacties alleen direct op de blog zelf kunnen lezen, ze stonden niet in de navigatiepagina van de blog. Geen idee hoe dat komt!
Wat vervelend. Els heeft dat in Antwerpen ook aan de hand: werken aan de straat en ook nog eens op de omliggende daken. Een goede koptelefoon, ja, en Klara Continuo op de achtergrond.
Zo vervelend voor haar! Een koptelefon is idnerdaad een goeie hulp, wij hebben gelukkig een draadloze 🙂
Oh nee en dat kan een hels lawaai zijn en zeker als ze dan nog een zo gettoblaster erbij zetten…
Gelukkig doen ze dat hier niet, die gettoblaster; daar hebben we wel chance mee!
Jezus! Dàt zou ik niet overleven, denk ik! Ik heb een hekel aan lawaai. Ik noem sommige geluiden al lawaai, die mijn man niet eens hoort. Sterkte!
Dankje 🙂
Ugh, bouwwerken… Ik zou willen zeggen dat ik hoop dat het snel voorbij is, maar als het hele huizen zijn, zal het wel nog een hele tijd duren. Vorige week bracht de gevelrenovatie hier drie dagen drilboren met zich mee en we zijn het de derde dag echt ontvlucht. Waar ik mij wat schuldig over voelde (hoewel het theoretisch perfect mag), maar het was nodig om niet zot te worden. Wetende dat jij dat niet kan, hoop ik echt heel heel erg dat je andere manieren vindt om er aan te ontsnappen. Lukt het een beetje om je in je bureautje te kunnen afsluiten? Sterkte!
Ja, dat lukt hoor! Gelukkig wel. En gelukkig gata ene bouw in fasen, en moet op een bepaald moment het beton drogen bijvoorbeeld, en dan is het toch een paar dagen wat midner. Ik ehb ondertussen ook betere oorstopjes gevonden, dus dat helpt ook. Het is geen ideale situatie, maar we komen er wel door!