Vandaag zijn dochterlief en ik Miguel gaan opzoeken. Miguel is een jonge dertiger die in de velden rond het dorp een mini-paradijsje heeft aangelegd. Op het land van zijn schoonvader heeft hij van oude kratten een hutje gebouwd, met een klein terrasje en een paellero van tweedehands bakstenen. Elke dag is hij daar te vinden: hij wiedt het onkruid, plant artisjokken, plukt sinaasappels. Hij snoeit, wiedt, plant en plukt. Ik heb zelden een gelukkiger mens gezien.
Hij had gevraagd wanneer we hem nog eens kwamen opzoeken, want hij had nieuwe eendjes, en die zou dochterlief vast leuk vinden. Dus stapten we vandaag de fiets op en reden langs het enige fietspad dat ons dorp rijk is naar het kruispunt van waar je de velden kan instappen. Aan dat kruispunt maakten we onze fiets vast en wachten op Oscar en Sara. Oscar is de beste vriend van mijn dochter, en zijn moeder Sara is een goede vriendin van mij. Ze wonen vlakbij dat kruispunt, dus had ik hen gevraagd of ze ons wilden vergezellen. Natuurlijk wilden ze dat.
Hoe vreemd het ook was elkaar niet te kunnen kussen of omhelzen, het was ontzettend fijn om elkaar weer te zien. Om samen onder een stralende zon over de kleine zandweggetjes tussen het hoge gras te lopen. Om daar Miguel te zien staan, gebruind en stralend als de zon zelf, met in zijn armen een tamme kip, die hij koesterde alsof het een puppy was.
We praatten. We plukten verse bonen. De kinderen voerden slakken aan de eendjes. Miguel liet Oscar het ei rapen dat zijn kip die dag gelegd had, en zei dat hij het mee naar huis mocht nemen. Met een brede glimlach op zijn bleke gezichtje toonde Oscar zijn moeder de vangst.
Toen namen we afscheid van Miguel en liepen weer naar het kruispunt, met onze zakken vol bonen, en heel veel zon in ons hoofd.
Ik zie het zó vóór me… Prachtig…..
Zo mooi kunnen de simpele dingen zijn – misschien gaat iedereen dat nu weer meer beseffen?
Ik hoop het. Ik zie alvast wel dat mensen precies hun eigen buurt en al het moois wat daar te vinden is aan het herontdekken zijn 😊
Paradijselijk klinkt het
Eigenlijk is dat wel he? Zo eenvoudig en mooi, veel meer hebben we eigenlijk niet nodig.
Mooi, Kathleen.
Merci 😊
Klinkt als een uitstapje naar de hemel
Dat was het eigenlijk ook 🙂
Die eerste stapjes hernieuwde vrijheid hadden jullie echt nodig…
Amai nog ni!!
Ik krijg er spontaan een vakantiegevoel van 🙂
Da´s leuk om te horen 🙂 Ja, wat vakantiebestemmingen betreft, hebben wij hier natuurlijk niet te klagen -we zijn er al!
‘Met in zijn armen een tamme kip’, zálig! Van zo’n beeld word ik ook oeverloos gelukkig. Ik ben hier twee loopeendenkuikens aan ‘t groot brengen. Ze eten uit mijn hand. Da’s genieten jong … 🥰
Wat fijn! Ja, jij had daar ook vast van genoten van ons uitstapje… Die kip van hem is echt supertam, dat dier wordt zelfs jaloers als hij teveel aandacht aan de eendjes geeft, stel je voor 🙂
Ik heb als kind ook zo’n kip gehad 😉
Kan me echt goed voorstellen dat je van zulke uitstapjes nu driedubbel geniet. Laten we dat maar zolang mogelijk blijven doen.
Het is jullie zo ontzettend hard gegund! Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe een echte quarantaine moet zijn. In Belgie was er voor het eerst sinds onze lockdown light een dag echt slecht weer en ik werd al gek met die drie kinderen binnen. 🙂 Dat jullie nog veel zonnige dagen mogen hebben.
Dankjewel!
We hebebn eigenlijk de hele lock down vooral grijs weer gehad, maar dat vond ik juist fijn, want dat doet me altijd aan België denken, en dan heb je toch iets minder zin om buiten te gaan he. Maar vanaf dat de zon hier doorbreekt, is het volle bak, dus van nu tot half oktober zullen we aan zonnige dagen geen gebrek hebben 😉
Deprivation leads to appreciation, zeg ik altijd 😉
Prachtig 😍
Dankje voor het mooie verhaal!
🙂
Graag gedaan!
Ooh gij hebt zo’n cool dorp – precies het soort omgeving dat een verhalenverteller nodig heeft lijkt mij. Bedankt voor je mooie karakterschets en verhaal, ik waande me bijna in Spanje (ik voel de lentehitte al denk ik?)
Fijn om te lezen dat ik je zo mee heb kunnen nemen! En ja, het is een klein dorp, maar aan leven en verhalen en bijzondere figuren geen gebrek 😉
Hoop en kleine geneugten, verscholen in jouw leuke verhaal. Wat doet dat goed.
❤
Als ’n sprookje 🙂
Dat klinkt als een perfecte dag waarbij genoten werd van de eenvoud van het leven.
Pingback: Corona Chronicles: day 65 – Kattebelletjes