Corona Chronicles: day 55

Het samenleven is hier een pak makkelijker geworden sinds dochterlief weer speelkameraadjes van haar eigen leeftijd heeft. Na het middageten roept ze “Rosa!” over de tuinmuur, of roept Rosa haar, en er wordt dan altijd enthousiast teruggeroepen. Dan doen aan beide kanten van het steegje de ouders hun tuindeur van het slot, en lopen de kinderen de straat op. Daar zitten ze dan de rest van de namiddag te spelen. Meestal op minder dan anderhalve meter van elkaar.

Rond zes uur, wanneer ook de andere buurkinderen erbij gekomen zijn, trekken we met drie gezinnen naar een pleintje in de buurt. De parken zijn immers gesloten, en je kan je afvragen wat voor zin dat nog heeft nu iedereen gewoon op de pleinen bij elkaar komt. We proberen wel afstand te bewaren (of op z´n minst meer afstand dan vroeger), maar je loopt sowieso wel eens vlak langs elkaar heen, peuters zwalkend op hun loopfietsjes leiden hun ouders die hen met uitgestrekte armen achternalopen rakelings langs andere ouders, en als je met z´n tweeën op de uiterste randen van een bank gaat zitten, is dat nog steeds op minder dan anderhalve meter.

Ik vroeg het vandaag ook aan mijn man, of het lukt om op zijn werk (*) afstand te houden, en hij antwoordde: “Natuurlijk niet.”

Ondanks alle dreiging vind ik dat een mooi inzicht. Wij kunnen geen afstand houden. Wij leven dicht bij elkaar, daarvoor zijn we gemaakt. Zelfs al willen we ons afzonderen, zelfs al moeten we ons afzonderen, we graviteren telkens weer naar elkaar toe.

Zelfs een levensbedreigende ziekte kan ons niet al te lang uit elkaar houden, want zonder elkaar gaan we ook een beetje dood.

 

(*) Mijn man werkt als opvoeder in een opvangcentrum voor kinderen van 6 tot 18 jaar.

 

 

 

Advertentie