Heb ik zo lang zitten zeuren over hoe ik naar Valencia wou, en nu het dan eindelijk kon, ben ik niet eens gegaan. Wat zeg je me daarvan?
Er kwam op het laatste moment namelijk een alternatief plan op tafel: met Sara en Oscar naar zee. Het was vandaag immers, na een hele week regen en wind, een stralende dag. Dus reden we de volledige zes kilometer (*) naar het strand.
Wat was dat vreemd. Niet dat ik in de afgelopen tien weken niet buiten ben geweest, maar ik heb gedurende al die tijd op geen enkel moment het dorp verlaten, en heb vooral binnen de vier muren van ons huis geleefd. En nu lag daar opeens de zee voor me, met daarboven een lucht zo uitgestrekt en zo leeg, dat ik er even een voorproefje van agorafobie van kreeg. Ik werd bang van ernaar te kijken. Ik heb echt eerst een tijdje op een bank moeten zitten met mijn rug naar die overweldigende blauwe ruimte achter me, wachtend tot de angst ging liggen en de kortsluiting verholpen werd. En toen was het voorbij.
We ontmoetten onze vrienden, aten veel te grote bollen schepijs in veel te grote hoorntjes, en wandelden in de zon. Een fijne, normale middag, in een fijn, normaal leven.
Mannekes, dat deed deugd.
En morgen ga ik naar Valencia 🙂
(*) Niet om jullie jaloers te maken, hoor. Echt niet. Maar het is nu eenmaal zo.
Kattebelletjes 
Hoe de zee/ de vrouw/ toch steeds weer kust/ en kust/ en kust
😘
♥️😍
En sommige mannen 😉
De mens
Snap dat zoiets kan gebeuren na de beperking. Gelukkig kwam het goed.
Ja, stel je voor, een post-coronatrauma! Daar heb ik echt geen zin in 😅
Het is je gegund! Geniet!
Ik heb het nog gehoord. Mensen die zich de hele tijd strikt aan de thuisblijfopdracht gewijd hebben en die er dan opeen tegenop zien om weer onder de mensen te komen. Die zichzelf geweld moeten aandoen om over die drempel te stappen, hoe erg ze daar ook naar uitgekeken hebben. Stel je je dan even de gevoelens voor van iemand die bijvoorbeeld 20 jaar uitgezeten heeft en dan opeens de gevangenispoort achter zich voelt dichtvallen. Het is de eerste niet die opnieuw een misdaad pleegt om weer “veilig” terug in zijn cel te kunnen …
Ja, ik heb de afgelopen weken vaak aan gevangenen gedacht. De hele psychologie rond opsluiting en vrijheid. We gaan daar zo makkelijk over he, maar dit heeft me toch een heel, héél minuscuul klein beetje laten proeven van waar die mensen mee te maken krijgen.
Je hoort vaak mensen tekeer gaan van “ja, ze hebben het wel goed voor elkaar: gratis kost en inwoon, ze hoeven niet te werken en nog een tv op de kamer ook!”. Nou, ik wil ze daar eens na één WEEK naar buiten zien komen …
En ja, ze hebben wat uitgespookt. Maar in veruit de meeste gevallen is dat besef op zich, en het feit dat ze het niet meer kunnen terugdraaien al een zware straf. Dus toch maar even dimmen vooraleer zo’n uitspraken te doen, vind ik.
Inderdaad. En op zich denk ik dat opsluiting in vele gevallen wel nodig is, als een soort “time-out”, maar dan moet er wel gewerkt worden aan wat er misgegaan is, en reïntegratie het doel zijn. Behalve met mensen als Dutroux, die mag echt nooit meer vrijkomen.
Mijn derde doopnaam is Oscar, en R en ik willen graag eens naar zee, zeker in het warme Spanje. Zouden we met die motivatie een green card kunnen krijgen bij de Belgische overheid?
De Spaanse overheid gaat iedereen die van de zomer het land in wil verplichten eerst twee weken in quarantaine te zitten. Dus als jullie twee weken op hotel verdragen voor je de zee kan zien, dan is dat misschien een mogelijkheid….
Dan wachten we nog een beetje tot die quarantaine wegvalt…
Ze blijven tof om te lezen – jouw chronicles. Een heel klein beetje omdat ik dan ‘iets’ lees wat waarschijnlijk ook mijn zus min of meer ervaart. Zij (ook een Vlaamse) woont ca 130 km te noorden van jullie. Ook op 7 km van de kust. Precies tussen Barcelona en Valencia. Ze woont op haar (hun) camping. Ruimte zat om te wandelen op het eigen terrein maar zo onzeker of er wel een toeristen-seizoen zal komen. (Lees: inkomsten). Geniet van de zee en de stad.
Allez jong, dat is hier dan vlakbij! Wat is de naam van de camping? Dan kan ik dat doorgegeven wanneer mensen me vragen naar kampeerplaatsen. Want dat ze Nederlands spreekt, is wel een grote bonus.
En inderdaad, wat toerisme betreft, zal het hier dit jaar wat magerder zijn… Hopelijk brengt het nationaal toerisme (Madrileños etc.) wat soelaas…
Die opgesloten periode zindert na. Maar het gewone leven zal terug wennen, alhoewel voorlopig nog met veel beperkingen.
Ja, da’s het voordeel he, dat we ons toch altijd snel aanpassen…
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt Kathleen. Ik heb tijdens mijn zwangerschappen máánden moeten ‘plat liggen’ en kon dus ook niet buiten. Daarna heb ik echt enorm moeten vechten tegen angsten. Een mens is niet gemaakt om opgesloten te zitten. Gelukkig hebben we nu veel online mogelijkheden. Dat helpt toch wel iets, vind ik.
Maanden platliggen! Oef, wat moet dat zwaar geweest zijn… Want dan kon je zelfs niet even buiten voor een wandelingetje
Heerlijk om me dat voor te stellen: jullie aan de zee.
Ja, jij weet hoe dat eruit ziet he! 😊
De zee … ik verlang zo naar de zee, al was het maar de lelijke Belgische kust.
Toen mijn man voor het eerst aan de Belgische kust was (Oostende), zei hij: “Nu snap ik waarom al die toeristen uit het Noorden altijd staan te roepen over hoe blauw de zee en de lucht bij ons zijn!”
OLE OLÉ!!
Sommige dingen zullen plots weer als een grote stap aanvoelen, ik merk dat bij mezelf ook al.
Wees blij dat die veel te grote bollen roomijs in veel te grote hoorntjes zaten. Anders waren ze misschien van het hoorntje afgevallen.
Ik hoop dat je een fijne dag hebt gehad in Valencia
Blij dat je er van genoten hebt! En ook de angst hebt toegelaten, want ik vind dat de overheid ook de mentale gevolgen van de lockdown wat onderschat. Vooral bij kinderen en jongeren omdat zij het minder kunnen vatten.
Ik had het er met een vriendin ook over dat kinderen nu net in hun “socialisatiefase” zo weinig sociaal contact hebben, en dat dat toch niet echt goed kan zijn…