Corona Chronicles: day 74

Tijdens de lock down heb ik plaats gemaakt. Voor mezelf, zoals dat heden ten dage een trend is in allerlei magazines. Ons logeerkamertje, dat boordevol lag met vanalles en nog wat, heb ik grondig onder handen genomen en schoongemaakt. Tetris-vaardigheden uit de jaren ´90 werden botgevierd op de weinige meubeltjes die er stonden, totdat het ranke tafeltje van moemoe onder het raam geplaatst kon worden. En op dat tafeltje kwam de aankoop van het jaar: een laptop.

Op die manier heb ik voor elkaar gekregen wat ik eigenlijk al jaren geleden had kunnen doen, maar wat er om één of andere reden (zelfsabotage? een gebrek aan praktisch inzicht? verkeerd geplaatste planeten?) nooit van kwam: een plaats om te schrijven, die door middel van een deur afgesloten kan worden van de buitenwereld.

Het tweede luik van de uitdaging zal zijn om de tijd te vinden, want om maar eens een voorbeeld te geven: tijdens het schrijven van deze post (waaraan ik begonnen ben zodra eindelijk alle huisgenoten in bed lagen, namelijk 23.30u), ben ik tot hiertoe twee keer onderbroken geweest. Want kinderen lopen tijdens de dag soms schaafwonden op die hen ´s nachts uit hun slaap houden, of ze kunnen plots nood hebben aan een beker melk, of de drang voelen opkomen je een grap te vertellen die ze net voor het slapengaan in een moppenboekje hebben gelezen. Maar als ik, zelfverklaarde huisvrouw, geen tijd kan maken om te schrijven, dan kan niemand het. Dus dat moet lukken.

Waarover gaan we schrijven? Ha, beste mensen, ik had onlangs een geweldig idee. Ik zou een zomerthriller gaan schrijven. Ik had namelijk op een podcast van Petra Spark gehoord dat lezers zich tijdens de zomervakantie graag tegoed doen aan thrillers die zich afspelen tijdens een zomervakantie. Dus ik dacht: ik schrijf een verhaal waarin een aantal toeristen op vakantie gaat naar Valencia, en dan laat ik het merendeel de terugreis niet halen. Een titel had ik al: “Valencia zien en sterven”. Bovendien staat hier al jaren het boek How To Write Crime in de kast. Daar begon ik ijverig in te onderlijnen.

Een verhaal sijpelde binnen en begon vorm te krijgen. Ja, het ging helemaal goed komen.

Toegegeven, een misdaadroman is niet eenvoudig. Zo´n verhaal moet tot in de puntjes kloppen, dat begreep ik ook wel. Maar dat was niet de kanonskogel die de hele onderneming deed kelderen -verhalen verzinnen, dat lukt me wel. Wat het schip deed zinken, was het moment waarop ik oog in oog kwam te staan met de slechterik van het verhaal: een vrouw die in koelen bloede haar echtgenoot, diens minnares, en haar eigen biologische vader van kant had gemaakt. Iemand die er niet voor terugschrok vergif te gebruiken, een mes in iemands keel te planten, een sluipschutter op iemand af te sturen. Daarvoor moet je toch een beetje een psychopaat zijn, dacht ik. Dus stelde ik me die vrouw voor, keek haar recht in de ogen… en ik werd bang. Echt waar, ik zag haar zo voor mij, en ik werd bang. Wat een eng mens was dat.

Okee, daar gaan we dus niet over schrijven, dacht ik toen. Ik kon me wel beter gezelschap indenken voor de komende maanden. Bovendien begon ik tijdens het lezen van How To Write Crime ook door te krijgen dat je, als je je door een thriller wil heenwerken, je toch best iets afweet van politie-onderzoek, of toch op z´n minst een beetje in die wereld geïnteresseerd moet zijn. En hoe meer ik erover las, hoe meer ik besefte dat ik dat niet was.

Dus: die thriller komt er niet.

Ik denk dat ik maar gewoon ga doen waar mijn hart ligt: iets Richard Curtis-achtigs schrijven, over mensen die verliefd worden en mekaar graag zien. Liefst tijdens deze corona-crisis. Daarom wil ik dat nu eerst doen, voordat ik me eindelijk nog eens aan de sprookjes zet.

Enfin, dat is het plan. En de reden dat ik het hier deel, is zodat ik wat meer drive krijg om ermee door te zetten. Wat geen garantie is dat het ook afgeraakt (dat is hier al wel eens bewezen), maar ik weet uit ervaring dat als jullie ervan op de hoogte zijn, dat ik er dan toch op zijn minst aan begin.

 

 

 

Advertentie