Corona Chronicles: day 76

In februari droeg ik mijn dochter het ziekenhuis binnen. Ze kon niet meer zelf stappen van de pijn. “En ik kan zo moeilijk ademen, mama…” De röntgenfoto´s lieten een eenzijdige longontsteking zien. Mijn dochter kreeg medicatie en werd langzaam beter. Ze kon weer ademen. De oorzaak van haar longontsteking was hoogstwaarschijnlijk bacterieel.

Tijdens de eerste week van de lock down belde ik naar mijn vader, die huisarts is. “Ik heb last van mijn adem,” zei ik, lichtjes in paniek. “Het drukt op mijn borstkas. Kan dat corona zijn? Ik heb het infonummer gebeld, maar ze nemen niet op. Wat moet ik doen?” Mijn vader stelde me gerust met de woorden: “Navenant dat ik u hoor ratelen, denk ik niet dat ge zuurstoftekort hebt.” Een kort griepje en een stevige keelpijn later begon de druk op mijn bovenste luchtwegen te verminderen, tot ze anderhalve week later helemaal verdween. Ik weet nog steeds niet of de oorzaak een virus was, dan wel angst.

Tijdens de quarantaine kwamen beelden binnen van corona-patiënten op intensieve zorgen: tubes in hun longen. Er kwamen berichten over de levenloze lichamen van rusthuisbewoners: gestikt in hun bed. Het coronavirus had hen de adem benomen.

Daarstraks zag ik op het internet hoe George Floyd uit Minneapolis om het leven kwam. Hij werd afgelopen maandag aangehouden nadat een winkelbediende hem ervan beschuldigd had betaald te hebben met een vals briefje van 20 dollar. Op de beelden die omstaanders van de arrestatie filmden kan je hartverscheurend duidelijk zien hoe deze man zonder enige reden door een politieagent op de grond gedwongen wordt, een knie in zijn nek geplant krijgt, en langzaam stikt.

“I can´t breathe…”

Bacteriën, virussen, angst, dat kon ik nog verwerkt krijgen.

Maar dit niet.

Want natuurlijk is George Floyd een Afro-Amerikaan, en de agent een blanke. Gebeurt het ooit andersom?

En waar ik ook gek van word, is dat dit weer geklasseerd wordt als een “zwart” probleem. Zoals geweld tegen vrouwen geklasseerd wordt als een “vrouwenprobleem”. En geweld tegen mensen uit de LGBTQ-gemeenschap geklasseerd wordt als, jawel, een probleem van de LGBTQ-gemeenschap. Terwijl het echte probleem zich bevindt bij degenen die het geweld plegen. Maar er wordt altijd gefocust op de identiteit of het label van de “slachtoffers”; de geweldplegers worden niet gelabeld, en blijven dus mooi buiten schot.

Maar ik ben ze beu, die arrogante kl**tzakken die neerkijken op anderen. Die denken dat ze een hogere status hebben en zich meer mogen permitteren. Die denken dat ze hun frustraties mogen uitwerken op wie zogezegd een trapje lager staat. Die de pers naar hun hand zetten, hun vriendjes voortrekken, geld verduisteren, het milieu verpesten, de hele boel manipuleren, hun knie in de nek van de ander zetten en hem langzaam laten creperen, in plain sight, en zich daar geen moment voor schamen. Ik ben ze zo ontzettend beu, de machtsmisbruikers.

I can´t breathe, fluisterde George Floyd.

Maar ik kan nog ademen, mijn vader kon het horen: ik heb nog zuurstof genoeg. En zolang ik dat nog heb, blijf ik het van de daken schreeuwen: ontmasker de machtsmisbruikers. Zij vormen allemaal samen een veel gevaarlijkere pandemie dan eender welk virus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Advertentie