Bij Russen op zolder

Afgelopen dinsdag was ik al even ontsnapt. Ik had de metro genomen naar Valencia, waar ik een heerlijk kwartiertje lang op een bankje naar de mensen en de duiven had zitten kijken, terwijl ik op een vriend zat te wachten. Toen die vriend me even later vroeg hoe ik me voelde en ik zijn vraag beantwoordde met een songtitel van Willy Sommers, besefte ik dat het niet zo goed met me ging. Dat ik het ontzettend beu was om dag en nacht met dezelfde mensen op dezelfde plaats zitten, om de hele dag onderbroken te worden, om ´s nachts niet te kunnen slapen en ´s morgensvroeg door de bouwvakkers uit mijn veel te korte slaap gehamerd te worden.

Vooral dat laatste was zwaar beginnen doorwegen, want zowel op het bouwterrein vóór ons huis als op dat aan de achterkant zijn ze in de slijp,- en hamerfase aanbeland. Door in mijn pyama en met smekende slaapogen de straat op te gaan (altijd eerst met de ander praten), heb ik al wel kunnen bereiken dat ze niet meer beginnen hameren voor 8 uur ´s morgens, maar het gaat nog wel de hele dag door. En toen ik op vrijdagochtend wakker werd gemaakt na de zoveelste korte nacht na een zoveelste dag van onophoudelijk semi-alleenstaand moederen, bereikte ik het plafond.

Gelukkig was dat net de dag waarop mijn man aan zijn vakantie (*) begon. Dus vroeg ik hem: schat, ik wil er één nachtje tussenuit; is dat okee? En hij antwoordde: ja, dat is okee. Met die echtelijke goedkeuring op zak surfte ik naar de website van Airbnb en vond daar een spotgoedkope kamer. Echt belachelijk goedkoop, want het was een last-minute reservatie bij een host die nog maar heel recent was beginnen verhuren. Bovendien was het aan zee, op een kwartiertje rijden van mijn deur. Ik besloot het erop te wagen, en boekte de kamer.

Die avond pakte ik mijn tas en reed de snelweg op. Even moest ik huilen, want welke moeder doet dat nu, zomaar even op haar eentje ergens gaan logeren? Maar zodra ik de wagen naast de duinen geparkeerd had en door het badplaatsje liep, op zoek naar mijn verblijfadres, was dat goede-moeder-gedoe al helemaal verdwenen. Ik was ergens anders, ik ging zo meteen de plek zien waar ik vannacht zou slapen, ik beleefde een heel klein avontuur. En dat was precies wat ik nodig had. Een Heel Klein Avontuur.

De vrouw die de kamer verhuurde, was een Russische. Dat had ik uit de landcode van haar gsm-nummer al kunnen opmaken. Ik had haar gevraagd of ze in het Spaans of in het Engels wou praten, en ze had Engels geantwoord. Toen ik aankwam op haar appartement, werd me snel duidelijk waarom: ze woonde hier nog maar sinds februari. Samen met haar man en dochter was ze net voor de coronacrisis naar Spanje geëmigreerd, en nu zat zij met haar dochter op dit appartementje aan zee, terwijl haar man al wekenlang in Rusland zat en niet naar hen toe kon komen.

De vrouw was duidelijk blij dat ze door mijn komst iemand had om mee te praten; de dochter heb ik, hoe klein het appartement ook was, op geen enkel moment gezien.

Mijn gastvrouw ging me voor op een smalle wenteltrap die zich in de hoek van de woonkamer bevond. Zo kwamen we op de zolder van haar duplex-appartement. Die zolder was behoorlijk ruim: onder het schuine dak stonden een dubbel bed en een enkel bed, tegen de wand een lege boekenkast, in de uiterste hoek een koelkastje. De opening van de wenteltrap werd afgeschermd door een houten kamerscherm. Links van de koelkast was er een oude, houten deur met ijzeren schuifsloten, die uitkwam op een charmant terras vanwaar je de nachtelijke badplaats kon overzien: de caféterrasjes op het plein, de kleine jachthaven. Naast de gebouwen aan de overkant zag ik de zilveren schittering van de zee in het maanlicht.

Die avond sloop ik naar het badkamertje dat zich naast de slaapkamers van de bewoners bevond, waste me met een stuk zeep, en sloop weer naar boven. Om elf uur lag ik al in bed, vanwaar ik man en kind belde. Daarna probeerde ik te slapen, maar de hele ruimte werd gevuld door een gezoem. Ik stond op, en trok de stekker van de koelkast uit het stopcontact. Stilte. Ik ging weer naar bed. Toen ik een uur later nog niet sliep, nam ik een pilletje melatonine. Even doezelde ik in, en werd een uur later weer wakker.

Hoog in het schuine dak was er een raampje waardoor het licht van de volle maan de kamer inscheen. Het zat te hoog om er iets te kunnen voorhangen, dus sleepte ik de matras van het bed, legde die in de diepste hoek van de kamer onder het schuine dak, en haalde toen zo stil mogelijk het houten kamerscherm naar mijn nieuwe slaapplek. Dat was moeilijker dan gedacht, want het was een scherm bestaande uit vier massief houten luiken, dus behoorlijk zwaar. Om zo weinig mogelijk lawaai te maken, moest ik het eerst in elkaar plooien, het optillen en in mijn armen naar de andere kant van de zolder dragen, en het daar weer openklappen. Van de fysieke inspanning op die warme zolder begon ik te zweten, maar ik kreeg het toch voor elkaar: even later lag ik knus in een hoekje, afgeschermd van de schemer. Rond drie uur viel ik eindelijk in slaap.

Tegen zes uur in de ochtend baadde de hele kamer in het zomerse licht van juni en werd ik gewekt door een gekwetter zo luid en agressief dat het me eraan herinnerde dat vogels stammen uit de tijd van de dinosaurussen. Ik stond op, schoof de sloten van de buitendeur, joeg de vogel van het terras, en keek recht in een postkaart. De zon, de zee, de blauwe hemel. Valencia in de verte.

En toen wilde ik naar huis.

Ik ging weer naar binnen, legde de matras weer op het bed, zette geconcentreerd en geruisloos het zware kamerscherm weer op zijn plaats. Als ontbijt at ik een handvol noten en een stukje chocola. Daarna pakte ik mijn spullen bij elkaar, sloop naar beneden, en legde de sleutel op de eettafel. Voorzichtig trok ik de voordeur achter me dicht.

In de auto stuurde ik mijn gastvrouw een berichtje om haar te bedanken voor haar gastvrijheid, en schreef dat ik vertrokken was zonder afscheid te nemen omdat ik haar niet had willen wakkermaken. Daarna reed ik naar huis.

Daar vond ik mijn man, de vroege vogel, aan de Playstation. Hij keek verbaasd op toen ik de woonkamer binnenstapte.

“Alweer terug?” vroeg hij. “Waarom ben je niet wat langer gebleven?”

“Meer had ik niet nodig,” zei ik.

Die nacht sliep ik als een roos.

 

 

(*) Zijn paar dagen paasvakantie, want die had hij nog niet gehad. Stel je voor.

 

 

 

 

Advertentie