Kippenvel

Vandaag waren we uitgenodigd om bij de buren te komen eten. Dat gaat er altijd heel gemoedelijk aan toe: de buur die zijn barbecue het eerst aansteekt, nodigt via de whatsapp-groep de anderen uit, en dan komt iedereen die zin heeft aanlopen. De ene brengt een salade mee, de andere een pot amandelen, een derde (meestal mijn echtgenoot) draagt de gin-tonic aan. De kinderen spelen samen in het zwembad.

Ja, wij hebben heel veel geluk met onze buren.

Ik was wat later gekomen, omdat ik van de afwezigheid van man en kind geprofiteerd had om nog wat te schrijven. Toen ik uiteindelijk de vrolijke bende vervoegde, vroeg een van mijn buurvrouwen waar ik mee bezig was geweest.

“Ik was aan het schrijven,” zei ik.

“Wat ben je aan het schrijven?” vroeg ze geïnteresseerd, en omdat ik voorlopig vooral de hoop koester dat ik de Nederlandstalige versie van het verhaal afkrijg, en een Spaanse vertaling niet meteen in het verschiet ligt, besloot ik haar het verhaal te vertellen. Want ik wilde graag horen wat ze ervan zou vinden.

Dus begon ik te vertellen, goed beseffend dat mijn stuntelige Spaans het verhaal geen recht deed. Maar ze luisterde zo aandachtig dat ik er moed van kreeg, en toen ik aan het einde gekomen was, pakte ze mijn arm vast en zei: “Wat mooi! Ik heb er kippenvel van gekregen!” En toen zei ze bovendien dat het haar aan Love Actually deed denken, wat een film is die geschreven werd door Richard Curtis. Wat vanaf het begin mijn referentie was.

Hoe mooi is dat?

Ja, ik moet dit echt afkrijgen.

 

 

Advertentie