Het Boek (2)

(Voor wie gemist heeft over welk boek het gaat: dat kan je hier lezen.)

Ik heb altijd graag gepuzzeld, en op de één of andere manier komt het puzzelen terug in alles wat ik graag doe.

Bij handwerken hou ik van het zoeken naar de juiste materialen en kleuren, het uitdenken van welk kado geschikt zou zijn voor welke persoon. Zingen is ook een puzzelen: welke toon, welke klankkleur, welk volume past precies op welk moment? En schrijven, ah schrijven! Elk verhaal is een multi-dimensionele puzzel: elk woord, elke zin, elk karakter en elke wending moet juist zitten om tot een harmonisch geheel te komen. Het is een continu zoeken naar de juiste stukjes, en terwijl je eraan voortwerkt, krijg je langzamerhand de hele tekening te zien.

Om letterlijk een beter zicht te krijgen op het verschijnen van die tekening, ben ik vorige maand naar de papelería gefietst en heb daar een groot blad papier gekocht. Daarop heb ik in de hoogte vijf kolommen getekend: één voor de data (van 28 februari 2020 tot en met 26 april 2020), drie voor de hoofdpersonages (Amadou, Yasmín en Joaquín), en een laatste waar ik situación general (*) boven heb geschreven. Op bepaalde vakjes in dat schema heb ik opgeschreven wie wat doet, of wat er op dat moment gebeurt, en daarna heb ik het in de logeerkamer aan de muur gehangen. “Tout objectif sans plan n´est qu´un souhait,” zei Antoine de Saint-Exupéry. Alleen al van naar mijn plan te kijken word ik vrolijk.

Met twee Vlaamse vriendinnen heb ik afgesproken dat ik hen elke zondag een hoofdstuk doormail, en voorlopig lukt dat. Daarnet heb ik hoofdstuk acht doorgestuurd. En aangezien ik inschat dat dit verhaal zo´n dertig hoofdstukken nodig heeft, denk ik dat ik nu ongeveer in een kwart van het boek zit. Vooraleer jullie de indruk krijgen dat ik elke avond massaal veel pagina´s bij elkaar zit te schrijven: het gaat hier om zéér korte hoofdstukken. Maar enerzijds lijkt dat voor dit verhaal wel te werken, en anderzijds hou ik mezelf voor dat ik eerst het verhaal moet rondkrijgen, en dat ik het dan nadien nog altijd kan uitbreiden. Ik zou wel graag aan een hoger tempo werken, maar voorlopig laat de thuissituatie dat niet toe.

Dus kijk, zo ver staan we al.

 

(*) Ik schrijf soms in het Spaans, soms in het Nederlands, soms in het Engels. Een systeem zit daar niet in; ik schrijf gewoon het eerste wat in me opkomt. In mijn agenda en op mijn boodschappenlijstjes staat ook alles door elkaar. Eigenlijk is dat wel grappig, maar ik moet er wel op letten dat niet te doen wanneer ik praat. (Het doembeeld van mezelf als 80-jarig oudje dat in het rusthuis de Crazy Lady genoemd wordt omdat ze een soort zelfgebrouwen taaltje spreekt dat niemand begrijpt, houdt me voorlopig in toom.)

Advertentie