School in tijden van corona (2)

Het is niet al kommer en kwel in het coronatijdperk. Sommige zaken zijn ten goede veranderd!

• Waar mijn dochter vroeger met 27 kinderen in de klas zat, zitten ze nu met 18. (Ik heb dat zelf een keer meegemaakt: exact dertig jaar geleden, in het vijfde leerjaar bij juffrouw Tanja, in Stella Maris in Merksem. Dat was fan-tas-tisch.)
• Er is eindelijk zeep in de toiletten.
• Er wordt veel vaker schoongemaakt.
• Op de speelplaats spelen de kinderen per klas in afgebakende zones. De speeltijd verloopt daardoor een pak rustiger. Bovendien kan zo je beste vriendinnetje niet door iemand van een andere klas ingepikt worden, en de kans dat je een vuist in je maag krijgt van iemand van een hoger jaar is gereduceerd tot nul.
• Er blijven veel minder kinderen op school eten, en er wordt niet gegeten in de refter, maar in de klas zelf. (Heb ik ook een keer meegemaakt: 27 jaar geleden, toen we in het tweede jaar middelbaar in de Ter Lindenhofstraat les kregen. Is er hier nog iemand die zich dat herinnert? Ik vond dat echt gezellig.)

Zelfs voor de ouders is er iets verbeterd. Tot vorig jaar moesten we altijd op een grote hoop aan de schoolpoort op de toppen van onze tenen en met de zon in onze ogen proberen een glimp op te vangen van onze kinderen, daarna wild zwaaien in de hoop dat ze ons zagen, en dan hopen dat ze door de zee van ouders en grootouders de weg tot bij ons zouden vinden. Ik heb de afgelopen jaren zo vaak gedacht: “Is er nu echt geen betere manier om dat te regelen?” En kijk, die is er kennelijk wel. Aan de andere zijde van de school is er ook een poort. Die wordt nu ook opengedaan, en daar ga ik nu mijn dochter opwachten, samen met een zodanig klein aantal andere ouders dat we makkelijk afstand kunnen bewaren, en onze kinderen al van ver kunnen zien. Met de zon in de rug. Heerlijk.

Natuurlijk zijn er ook nadelen. Zo moeten de kinderen de hele dag een mondmasker op, en wanneer er ééntje positief test op corona, moet de hele klas veertien dagen thuisblijven (zelfs wanneer ze negatief testen). Dat is al met de klas van een vriendje gebeurd, en dat zal ons vroeg of laat ook vast overkomen. Dan zullen we even wat minder lachen (dochterlief meer).

Ik zit echter stiekem te hopen dat de nadelen tegen volgend jaar zullen verdwijnen, maar de voordelen niet.

Advertentie

Vier manieren van liefde tonen

Ik ben de laatste tijd aan het bijlezen over de Myers-Briggs persoonlijkheidstheorie, en kwam tijdens die ontdekkingstocht een blogpost tegen over de liefde. Zonder op de theorie in te gaan, wil ik hier een samenvatting geven van die post, voor het geval dat iemand tot nut kan zijn. De blogpost waarop ik mij baseer, werd geschreven door Antonia Dodge.

De vier manieren waarover ik het ga hebben, zijn in feite vier cognitieve functies -vier systemen die we gebruiken om beslissingen te nemen. Ieder van ons kan verschillende systemen gebruiken, maar we hebben meestal een voorkeur voor één bepaald systeem.

Zoals je zal zien, komen in elke relatie normaal gezien alle vier systemen aan bod. Maar het kan nuttig zijn na te gaan op welk systeem je zelf onbewust de nadruk legt, en of er eventueel verschillen zijn tussen jou en je partner.

1. Harmonie

Mensen die op harmonie focussen, zijn sterk ingesteld op de behoeften van de ander. Ze zorgen ervoor dat er aan je noden tegemoet gekomen wordt, vaak zelfs voordat jij zelf doorhebt wat jouw noden zijn. Ze vragen je hoe het met je gaat en hoe je je voelt. Ze houden je gemoedsgesteldheid in het oog alsof zij daar persoonlijk verantwoordelijk voor zijn, en proberen je op te vrolijken wanneer je je neerslachtig voelt.

Een harmonie-persoon zal zich door jou geliefd voelen wanneer ze merken dat jij ook aan hun noden tegemoet komt, wanneer je vraagt hoe het met hen gaat, wanneer je op de hoogte blijft van waar ze mee bezig zijn.

2. Authenticiteit

Mensen die liefde vanuit authenticiteit communiceren, willen hun partner vooral duidelijk maken dat ze van hen houden zoals ze zijn, en geven hen alle ruimte om zichzelf te zijn. Ze hebben veel geduld met hun partner, ook met de kantjes die hen niet liggen, en ze steunen de ander onvoorwaardelijk.

Zelf verwachten ze van hun partner dat die hen vertrouwt – ze willen geen verklaringen moeten afleggen. Ze willen voelen dat hun partner hen niet wil veranderen, maar hen ziet en aanvaardt zoals ze echt zijn.

3. Doeltreffendheid

Wanneer een doeltreffend persoon voor jou gekozen heeft, komen ze daar niet op terug; ze zijn eindeloos loyaal. Ze tonen hun liefde door je te beschermen en door je grondig te leren kennen. Ze steunen je in het realiseren van jouw doelen, en zijn trots op je verwezenlijkingen.

Je kan hen je liefde tonen door betrouwbaar te zijn. Ze hebben een partner nodig die hen een stabiele basis geeft, zodat ze van daaruit aan hun doelen kunnen werken. Ze voelen zich bemind wanneer hun partner hen steunt en zelfredzaam is, net zoals zij dat zijn voor hun partner.

4. Nauwkeurigheid

Partners die focussen op nauwkeurigheid zijn ontzettend eerlijk tegenover hun geliefden. Ze zullen niets verdoezelen of verbloemen, maar altijd hun oprechte mening geven, zodat de partner kan rekenen op betrouwbare feedback. Wanneer de zaken fout lopen, zullen ze hun partner steunen zonder hen te veroordelen.

Ze voelen zich geliefd wanneer je hun competentie erkent, en wanneer ze voelen dat je vertrouwen hebt in hun kunnen. Ze willen eerlijke feedback krijgen, zodat ze aan hun competentie kunnen werken. De mystieke gevoelscomponent van een liefdesrelatie is iets waar ze van nature niet erg vertrouwd mee zijn; ze benaderen het bestaansrecht van de relatie eerder op een analytische manier. Wanneer ze vragen “Waarom wil je bij mij zijn?” is dat niet altijd uit onzekerheid, maar eerder om bevestiging te vragen voor de logica van jullie partnerschap.

Dat de laatste twee systemen minder op emoties en meer op denken gebaseerd zijn, betekent niet dat deze partners minder liefde voelen. Want de liefde blijft hetzelfde. Het is de manier waarop erover gecommuniceerd wordt, die minder emotioneel is. Maar dat doet dus niets af aan de liefde zelf.

Een andere benadering van communicatieverschillen in liefdesrelaties vind je bij The Five Love Languages, ook altijd een leuke test om eens met je partner te doen.

En daarmee hebben we vandaag een beetje Valentijn gehad 🙂

School in tijden van corona

De school was nog maar net begonnen (twee dagen om precies te zijn, waarvan één, geheel volgens Spaanse gewoonte, een feestdag was), of ons dorp stond al in de krant omdat er op de basisschool een geval van corona was gesignaleerd.

Persoonlijk vind ik dat niet echt nieuwswaardig (er zijn toch overal opflakkeringen?), maar de eerstvolgende schooldag stond de pers aan de schoolpoort. Ze spraken een van onze vrienden aan, een ontzettend knappe Colombiaanse, met de looks van Pocahontas en de strijdvaardigheid van Mulan. “Ik weet niet of ze het interview gaan gebruiken,” zei ze nadien. “Ik stond daar maar wat te lachen, en te zeggen hoe blij de kinderen zijn dat ze weer naar school kunnen en hoe we elkaar hier allemaal steunen. Terwijl ik denk dat ze eigenlijk een bezorgde ouder wilden zien.”

Een andere vriendin vertelde hoe ze in Valencia aan een balie zei dat ze van Rafelbuñol kwam, en dat de vrouw aan de balie toen meteen een stap achteruit zette. Heeft dat te maken met het feit dat dit artikel niet het eerste was? In juni stond ons dorp namelijk ook even in de krant omdat er zes mensen positief getest waren in een vleesverwerkingsbedrijf.

Eergisteren kwam het bericht dat alle kinderen in de klas van het coronageval negatief waren getest op het virus. Maar het zusje in de kleuterklas was wel positief, dus nu wordt die klas ook thuisgehouden.

Zelf maak ik me ook geen zorgen -enerzijds omdat ik al een half jaar met het gevoel loop dat het virus hier al gepasseerd is, anderzijds omdat de opluchting die ik voel, nu dochterlief na zes maanden eindelijk weer naar school gaat, van een astronomische orde is. Eindelijk weer een ritme, eindelijk weer een vrije ochtend (volledige schooldagen beginnen pas in oktober, zoals elk jaar). Bovendien blijkt het corona-regime ook zijn voordelen te hebben. Maar daarover zal ik schrijven in een volgende post.

Fijn weekend, allemaal!

Het nieuwe leven

Zodra eind mei de lock down werd opgeheven, gingen we regelrecht een tweede confinamiento in: de Spaans zomer. Ja, we mochten weer op straat, maar de brandende zon hield ons binnen. We herwonnen onze vrijheid, maar de klamme hitte hield ons vastgetekend aan zetels, tuinstoelen, ons bed. ´s Ochtends en ´s avonds werden de honden uitgelaten; de kinderen waren de hele dag thuis. We sliepen slecht, lagen voor tv, deden lange siestas. Veel verschil met april was er niet.

Totdat de Eerste Leefbare Dag eraan kwam. Die dag is voor mij elk jaar een feestdag in de grootteorde van kerstmis. Het is de eerste dag na een lange zomer waarop eindelijk de temperatuur daalt. De eerste dag waarop je een paar uren zweetvrij bent. Die dag loopt over in een nacht waarin je een laken over je heen kan trekken en niet telkens je hoofdkussen op een koelere kant moet draaien omdat je eigen hoofd het opgewarmd heeft. Die eerste koelte betekent niet dat er geen broeierige dagen meer zullen volgen, maar de energie en de hoop die ik op die dag geïnjecteerd krijg, draagt me tot ver na de été indien.

En toen begon ook de school weer, voor het eerst in zes maanden. Wat een heerlijkheid. In september hebben de kinderen zoals gewoonlijk maar tot ´s middags les, maar dan nog. Dochter komt op tijd uit bed, en ik heb de ochtend voor mezelf. Dochter gaat op tijd slapen, en ik hoef ´s nachts niet meer alles te doen waar ik overdag geen tijd voor heb gehad. En we zijn overdag actief, dus ´s nachts slapen we door. Gisteren lag ik om middernacht in bed -dat is vier uur vroeger dan op het dieptepunt van de confinamiento.

En zo herrijzen wij als feniksen uit de assen van een brandende zomer.

Kersenbloesemtijd (wordt voorgelezen)

Ik las onlangs een kortverhaal van Lucia Berlin dat me zo sterk deed denken aan die tweeënhalf jaar dat ik 24/7 thuis was bij mijn baby/peuter, dat ik het meteen begon te vertalen.

Toen sprak ik de vertaling in, en stuurde ze door naar Hade.

En die lieve Hade zette het verhaal op De Tiny Podcast.

Geïnteresseerden kunnen het hier beluisteren. (Dat is dus hier: https://www.ivoox.com/de-tiny-podcast-van-4-september-2020-audios-mp3_rf_56105607_1.html)

De originele titel is Cherry Blossom Time, en het verhaal staat in het boek Evening in Paradise.