Het Boek (3)

Aan het begin van het schooljaar kreeg ik door dat mijn leven binnen de kortste keren weer gereduceerd zou worden tot een heen-en-weer lopen naar school. Want dochterlief heeft een middagpauze van meer dan twee uur, en in de namiddag nog anderhalf uur les. Dus dat betekent dat een schooldag voor thuisblijfouders vooral bestaat uit het wegbrengen en ophalen van je kroost. ´s Morgens heb je voor niet veel anders tijd dan wat boodschappen doen en eten maken, en ´s namiddags heb je tijd om eens uitgebreid naar de wc te gaan. En daarmee is je dag om.

Toegegeven, wie ´s morgens wakker genoeg is en wil schrijven, zou die paar uren in de voormiddag kunnen benutten. Maar in mijn geval loopt het zo, dat tegen dat ik mijn talencentrum op gang heb en een beetje in het verhaal gekomen ben, dat ik dan na een half uur de boel weer moet stilleggen om de trip naar de schoolpoort te maken.

Daar kwam nog eens bovenop dat ze het onmogelijke uurrooster van manlief nog onmogelijker hadden gemaakt, zodat er van enige poging tot organisatie al helemaal geen sprake meer was -terwijl organisatie een soort reddingsboei is voor een chaotisch ingesteld persoon als de dees. En toen heb ik voorgesteld om dochterlief drie dagen per week op school te laten eten.

Dat doet ze nu, en dat was wat ik nodig had. Nu weet ik tenminste op voorhand welke dagen ik kan schrijven en hoeveel tijd ik ervoor heb.

Ondertussen zit ik ergens over de helft van het boek, en ik ben al tegen vanalles aangelopen. Soms lukt het van geen kanten, soms gaat het vanzelf. Soms schrijf ik stukken die ik nadien waardeloos vind, soms stukken waarvan ik ogenblikkelijk weet dat ze zijn zoals ze moeten zijn. Soms twijfel ik aan alles, soms geloof ik met hart en ziel. Soms moet ik een gigantische weerstand overwinnen om me naar de computer te slepen, soms schrijf ik midden in de nacht in het donker flarden van zinnen op wc-papier.

Het is wel erg eenzaam. Soms ben ik jaloers op mensen die kunnen gaan werken en collega´s hebben, die hun vrienden en familie kunnen zien. Ik heb me wel ingeschreven bij de Spaanse versie van de VDAB, maar telkens ik ziek word, besef ik dat lesgeven er (voorlopig?) niet inzit. En ik weet niet goed wat ik anders kan doen. Dus vul ik mijn dagen met schrijven, zorgen en handwerk.

Dus ja. Dat is hier momenteel de stand van zaken.

Advertentie