Een paar jaar geleden kocht ik het boekje The Migraine Brain, geschreven door Carolyn Bernstein. Daarin stond een test: de Migraine Disability Assessment, kortweg MIDAS. Deze test bestond uit slechts vijf vragen. Op elke vraag moest ik antwoorden met het aantal dagen dat ik de afgelopen drie maanden belemmerd was geweest in bepaalde activiteiten (werk, huishouden, sociale activiteiten) wegens migraine. Daarna moest ik alle dagen optellen, en het getal vergelijken met de MIDAS-score. De hoogste score, 20 dagen of meer, duidde op “severe disability“. Ik had een score van 54.
Dat kwam behoorlijk aan. Plots besefte ik dat ik al sinds mijn tiende een abnormale toestand als normaal aanvaardde. Dat andere mensen zo niet leefden, en dat ik daar iets aan moest doen. Nu, drie jaar later, heb ik 60 procent minder migraines dan in de jaren ervoor.
En onlangs viel mijn frank dat ik depressies op dezelfde manier moet aanpakken. Dat ik ze serieus moet nemen. Er een prioriteit van moet maken. Want het is niet omdat het vroeger zoveel erger was, dat ik het normaal moet vinden dat om de zoveel tijd het licht uitgaat en ik in het moeras wegzak. En ik heb al wel eens geschreven over wat je kan doen wanneer je depressief bent, maar eigenlijk is het dan al te laat. Ik vond het zo ironisch dat ik zelf net die raad gepost had van een lijstje te maken met dingen waar je dankbaar voor bent, terwijl ik midden in een depressie soms geen letter op papier krijg. Ik besefte onlangs ook waarom ik op zo´n momenten niemand opbel: er valt nergens over te praten. Als je een probleem hebt, of ruzie hebt gehad met je partner ofzo, dan kan je je vrienden opbellen om je hart te luchten. Maar waar ga je in godsnaam over praten wanneer je depressief bent? Er is alleen maar leegte. En een gapende leegte is niet bepaald een uitzicht dat je met een ander wil delen.
Het lijkt mij dus vooral zaak om aan die depressies te werken wanneer ik niet depressief ben. Of zoals ze zeggen: the time to repair the roof is when the sun is shining. Ik heb daar vroeger al wat pogingen toe ondernomen, maar nu de migraine minder aandacht opeist, ga ik er een prioriteit van maken. Ik heb al een lijstje met een aantal dingen die ik kan doen.
Hetzelfde principe ben ik trouwens ook aan het toepassen op mijn handen. Elk jaar krijg ik namelijk zo´n diepe kloven dat het lijkt alsof mijn handen vijftig jaar ouder zijn dan ikzelf, en crèmes helpen dan voor geen meter. Dus ben ik sinds vorige week volle bak crème beginnen smeren, want nu ziet mijn vel er nog okee uit. Dus misschien kan ik dat op die manier ook zo houden.
En daarom, wanneer de zon schijnt: met de gereedschapskist het dak op.
Kattebelletjes 
Voorkomen is beter dan genezen, wordt overaltijd gezegd.
Is er een verband tussen de migraine en depressie? Het is moeilijk leven, zowel met het één als met het andere.
Ik duim met je mee. In je schrijven klink je vaak positief.
Ik apprecieer je eerlijke woorden. Wellicht niet eenvoudig om hier open over te schrijven, omdat depressie nog vaak taboe is. Jammer genoeg.
Ik heb het boek over migraine er nog eens op nageslagen, en hier staat dat er inderdaad een link is tussen migraine en depressie. “Migraineurs have much higher rates of depression and anxiety disorder than other people”. Er staat ook dat de zelfmoordcijfers bij tieners met aura-migraine zes keer hoger liggen dan die bij andere tieners. Het is dus echt wel iets wat aandacht verdient.
Wat het schrijven erover betreft: ik schrijf er vooral over omdat ik weet dat het een taboe is, en omdat ik de laatste tijd toch weer hier en daar hoor over zelfmoorden in Vlaanderen. Dus kennelijk is het nog steeds nodig dat we er de aandacht op vestigen.
Maar het kost me eigenlijk geen moeite om erover te schrijven, want voor mij is het geen taboe. Ik schaam me er niet over ofzo. Ik ben het doorheen de jaren ook tamelijk rationeel gaan benaderen, en ook eerder als iets wat mij overkomt, in plaats van als iets wat ik ben. (Ik weet niet of deze uitleg duidelijk is…)
Migraine is vreselijk pijnlijk, dat daar emoties bij horen is begrijpelijk. Je migraine kan je beter onder controle houden, voel je diezelfde orde bij de depressie?
Erover schrijven is heel goed omdat mensen herkennen en beter begrijpen.
Ik denk dat ik bij migraine een iets beter zicht heb op wat het triggert dan bij depressie. Daarmee dat ik me er echt op wil concentreren, om daar wat zicht op te krijgen. Maar sowieso blijven beiden me vaak vanuit het niets overvallen. Ik vermoed dat er vooral veel onder de oppervlakte zit waarvan ik me niet bewust ben. Daarom heb ik onlangs nog eens een zoektocht ondernomen naar een goeie psycholoog en eindelijk iemand gevonden met wie het klikt. Hopelijk kan dat wat verandering in gang zetten…
En ik kan er wel over schrijven, maar als niemand het leest, haalt dat niets uit natuurlijk 🙂 Dus het is voor mij echt hartverwarmend dat jullie dit lezen en er aandacht aan schenken. Dat geeft me het gevoel dat het toch een onderwerp is waar inderdaad over gepraat kan worden.
Een psycholoog met wie het klikt is heel belangrijk. Fijn dat je verder op zoek gaat.
Al ooit medicatie geprobeerd? Met een man die als wetenschapper daar geregeld over leest, begrijp ik dat deze vaak ook echt goede effecten kan hebben. In samenspraak met therapie zodat medicatie terug kan worden afgebouwd.
Ik hoop dat je een oplossing vindt want zo belangrijk!
Als twintiger heb ik medicatie gebruikt, maar ik heb daar geen goede ervaringen mee. Ik weet wel dat er op 20 jaar vast veel veranderd is, maar chemische stoffen die inwerken op je hersenen, daarvan kan je uiteindelijk nooit precies voorspellen wat voor uitwerking ze hebben, en bij mij zet het minste een migraine in gang, dus ik moet extra oppassen.
Misschien dat ik er op termijn wel beter mee zou zijn, maar daar moet dan een lange periode van uittesten aan vooraf gaan, en dat ontneemt me alle moed. Dan doe ik het liever zonder, en test ik niet-chemische hulpmiddelen uit.
Preventie is altijd goed, denk ik, voor zoveel dingen. Ik ben er helaas zelf ook heel slecht in, zeker wat mijn rugklachten betreft. Ik vind het wel super dat de migraine zoveel beter is, want zoveel afzien, daar gaat zelfs de sterkste mens aan ten onder.
Heb jij oefeningen die helpen voor je rug? Want ik weet op dat vlak dus echt niet wat ik moet doen. De dokters zeggen allemaal “gaan zwemmen”, maar als ik ga zwemmen, kan ik de nacht nadien niet slapen van de pijn. Het lijkt volledig het tegenovergestelde effect te hebben.
Oefeningen om je rug- en buikspieren te versterken vooral, waarbij ik dan altijd moet opletten dat ik mijn bekken eerst kantel. Al heb ik een hernia (gehad), ik weet niet of dat nu ook de aangewezen oefeningen zijn voor andere letsels of klachten.
Aii, een hernia… Da´s naar het schijnt ook vree pijnlijk
Yep…
Je bent een topper, Kathleen! Hoe je met depressiviteit omgaat, daar kan ik alleen maar stikjaloers op zijn.
Mja, ik denk dat de grote factor is dat daar al 22 jaar ervaring achter zit. Tussen mijn 18e en pakweg mijn 23e was het echt volle bak miserie. Al die mensen die zeggen dat hun studententijd de schoonste tijd van hun leven was: bij mij was dat puur overleven. Als ik terug kon gaan om mijn 18-jarige zelf te helpen…
Maar ik denk dat ik eens ergens geschreven heb dat ik van nature een heel optimistisch persoon ben, en dat is waarschijnlijk mijn redding geweest.
Heel herkenbaar, dat verhaal van je achtienjarige Kathleen. Ook ik zou graag eens aankloppen aan de kamer van de 18-jarige Paul om hem wat zelfvertrouwen in te spreken en hem bewust te maken dat hij meer in zijn sas heeft dan zijn omgeving hem toedicht.
Misschien als we het in onze verbeelding doen, dat het dan toch een beetje effect heeft, wie weet…
Hoe je ermee omgaat, dat siert je Kathleen.
Merci, Anthony. Ik hoop vooral dat mensen ervan meenemen dat het iets is waar we mee bezig moeten zijn, en dat we het serieus moeten nemen. Dat als je vriend of kind of ouder aan depressies lijdt, dat je misschien die tussenperioden kan aangrijpen om erover te praten en wat weerstand op te bouwen.
Een bewonderenswaardige mens ben jij.
Da´s lief 🙂 Maar ik hoop dat mensen er vooral van meenemen dat het over depressie gaat, en niet in het bijzonder over mezelf 😉
Ik neem beide maar mee voor het gemak. Het ene is niet zonder het andere (althans hier op jouw blog). Anxiety disorder … daar lijk ik het laatste jaar ook tegen te botsen.
Dat is bij mij ook zeker een deel van het probleem. Ik heb nu eindelijk een lieve psychologe gevonden, waarmee ik dat ga proberen aan te pakken, want dat is iets wat ik kennelijk toch niet op mijn eentje gedaan krijg.
Misschien ook voor jou een optie?
Ik kan je enkel bewonderen omdat je er zo moedig weet mee om te gaan. Chapeau Kathleen.
Merci lieve Matroos x
Herkenbaar!! Maar dan op vlak van angsten… als ik er geen last van heb, doe ik er weinig aan. En als ik er last van heb, dan wil ik weer gewoon doen zonder al die extra maatregelen zoals mediteren, yoga, weinig cafeïne, bewust ademen,…
Vaak komen er ook depressieve gevoelens bij als ik last heb van angst(aanvall)en.
Ja, ik denk dat het bij mij ook terug te brengen is tot een basisgevoel van angst en onveiligheid. Ik heb er nu twee sessies bij een psychologe opzitten (eindelijk een gevonden waarmee het klikt), en die raadde me ook aan van elke dag twintig minuten te mediteren. Helpt dat bij jou, merk jij verschil als je het regelmatig doet?
Ik vind mediteren saai, maar zou het beter terug oppikken om te doen. Yoga doe ik wel maar ik merk dat het ook weer verminderd is.
Openheid is heel belangrijk. Er zijn hier in de buurt een aantal vrouwen waar ik even een kop koffie ga drinken als ik voel dat ik aan het wegglijden ben. Ook als ze eigenlijk geen tijd hebben kijken ze me aan en zien het aan mijn ogen en dan nemen ze even tijd. Een kwartiertje later terug thuis kan ik weer de dag doorkomen. Soms liep ik naar boven naar de kinderen en zei: hou me even vast en dan ontstarde ik en kon weer verder. Tegenwoordig werk ik meer preventief. Ik herinner me dat je heel slecht slaapt. Dat is heel funest voor van alles. Kun je daar iets aan doen? En zo goed dat je nu 3 dagen een langere ongestoorde periode hebt. Ik ga soms een tijd in bad zitten of warm douchen en dan knap ik op. Eigenlijk is praten het lastigste en minst helpende as je wegzakt.
Wat mooi dat je bij je buurvrouwen terecht kan! Ja, sociaal contact is heel belangrijk he. Ik denk dat het bij mij ook niet echt helpt dat ik overdag zo vaak alleen zit. Een van mijn voornemens is alvast van elke week minstens een keer naar de stad te gaan, gewoon om tussen de mensen te zijn.
En sinds de lock down en de zomer voorbij zijn, slaap ik echt wle beter. Bovendien gaan we binnenkort naar winteruur, dat helpt me ook altijd enorm. Dus dat komt wel goed…
En nu begrijp ik het Dak pas…. preventief doe ik veel aan beweging. Alle beweging is goed vooral die waarbij je niet na moet denken of waarbij je gedachten kunnen stromen en oplossen.
Creatieve dingen doe helpt mij ook: breien, haken, kleuren, knippen, naaien, verven, schuren.
En bezig zijn in de tuin of met planten.
Preventief help ook om goede planningen te maken en hulp in te schakelen of juist dingen buit te stellen of af te zeggen.
Preventief helpt ook goed om me-time te nemen ondanks alles wat nog moet.
Mezelf verzorgen en dwingen andere kleding aan te doen of te kopen, me sowieso aan te kleden en alles wat daarbij hoort werkt goed voor mij.
Jij bent inderdaad heel sportief aangelegd! Ik zou ook graag lopen, maar dat gaat niet omwille van mijn rug. Maar ik fiets wel zoveel mogelijk, en trek elke dag de velden in met de hond.
En dat van die kleding is waar. Zeker wanneer je thuis zit, dan heb je de neiging gewoon de hele tijd in je pyama rond te lopen 🙂 Dus ik dwing mezelf er ook toe van me ´s morgens meteen aan te kleden. Het klintk vreemd, maar dat is inderdaad iets wat helpt…
Een mooie uitdrukking … tenminste als de zon schijnt. Ik ga ‘m proberen te onthouden, wie weet komt zo’n advies (logica).ooit van pas.
Die cijfers zijn er ook in combinatie met andere pijn, aandoeningen en chronische ziekten, helaas… En gek genoeg vindt men dat niet eens een open deur?!
Knap dat je er zo mee omgaat. Dat kan helpen, om te zien hoe het óók kan.
Ondanks de leegte schrijf ik toch soms in een depressie, ook al post ik die schrijfsels nooit. Soms helpt het omdat ik me gedurende het schrijven begin te realiseren hoe onzinnig het is om je zo te beklagen. Soms helpt het ook helemaal niet.
De menselijke geest blijft iets wonderlijks.
Ja, dat is waar. Soms lukt het me ook om te schrijven. Ik herinner me ook dat ik tijdens een zware depressie in mijn studententijd eens mijn gedachten opschreef en dara nadien heel erg van schrok. Daar heb ik toen wel erg veel van geleerd. En soms kan ik al schrijvende ook wel mijn gedachten keren. Dus je hebt gelijk, schrijven blijft zeker een goede remedie!
Fijn als het lukt!
Wat goed van je Kathleen. Ik ben heel benieuwd wat je op je lijstje hebt staan (en hoe dat gaat) maar ik kan me ook voorstellen dat je dat wat voor jezelf houdt. Ik wil je vooral laten weten: als je – wanneer dan ook – eens iemand nodig hebt en ik zou diegene kunnen zijn, je hebt mijn nummer en ik hoor je graag. Heel graag zelfs.
En als je, ook voordat je iemand echt nodig hebt, hier al eens over wilt praten, dan geldt dat uiteraard ook. 😉
Jij bent zo´n schat he 🙂
Ik weet dat jij er altijd bent, misschien moet ik je maar eens wat vaker een berichtje sturen…
Die lijst is trouwens niet geheim hoor:
het belangrijkste item is dat ik nu eindelijk naar een psychologe ga. EMDR zou voor mij naar het schijnt ook nuttig kunnen zijn. Voorts moet ik proberen tijdens de week wat vaker buiten te komen en mensen te zien. En elke dag zo´n 20 minuten mediteren zou ook kunnen helpen, maar dat is iets waar ik van nature niet echt naar neig (reden te meer om het toch te proberen waarschijnlijk).