Het Boek (4)

Een maand lang heeft het schrijven stilgelegen.

Er waren een aantal zaken die me een tijdlang afleidden (bijlessen, ziekte), en ik geraakte maar niet opnieuw gestart. En ook voelde ik dat er iets ontbrak. Ik moest in het verhaal een cardioloog aan het woord laten, die in volle coronatijd aan het werk was, maar ik hoewel ik video´s had gezien en interviews had gelezen, voelde ik me niet voldoende in die leefwereld zitten om over die man te schrijven, ook al zou ik niet rechtstreeks over zijn werk moeten schrijven. Dus dat waren allemaal zaken die het heropstarten van het werk deden haperen.

Gisteren vroeg mijn dochter me of we naar de papierwinkel konden gaan, want ze had een nieuwe pennenzak nodig. Dus wij naar de papierwinkel. En daar lag een boekje, En primera linea van Gabriel Heras. Een getuigenis van een Madrileens intensivist over zijn werk in het ziekenhuis tijdens de eerste coronagolf. Ik kocht het met het geld dat ik die middag had verdiend met een bijles, begon er diezelfde avond nog in te lezen, en vanmorgen stonden de eerste woorden op papier.

Zo werkt dat dus, schrijven: het is werken, wachten en een beetje magie.

Advertentie

De Boekenbeurs en het slechte voorbeeld

Ik las op de nieuwssite van de vrt hoe ze de Boekenbeurs dit jaar hebben aangepakt, en uiteraard heb ik niets tegen het concept van auteurs en illustratoren interviewen en dat online uitzenden, maar hier werd ik ambetant van:

“11 dagen lang ontving Tom De Cock 378 auteurs, illustratoren en vertalers. Dat leverde maar liefst 342 interviews op, goed voor 86 uur aan video’s op VRT NU.

11 dagen vol interviews waren enkel mogelijk dankzij de 11 thermossen muntthee met veel suiker. Om zich door 342 interviews heen te slaan, deed Tom een beroep op 22 energy drinks.“

Ziedaar, een subtiel staaltje verheerlijking van de hardwerkende martelaar. Want dit is de boodschap: Tom De Cock is elf dagen lang over zijn grenzen gegaan (anders heb je geen “energy drinks” nodig) om belachelijk veel werk te verzetten, en dat horen wij bewonderenswaardig te vinden.

Persoonlijk vind ik het behoorlijk verontrustend dat dit soort boodschappen nog steeds in de Vlaamse media verspreid wordt. Hebben ze in Vlaanderen nog niet genoeg burn-outs te verwerken? En voelen zij die daaraan tenonder gaan zich nog niet schuldig genoeg? Ik vraag het mij maar af, he.

Een gezonde reactie op bovenstaande informatie lijkt mij: waarom hebben ze dat werk niet gewoon door twee of drie mensen laten doen? Dan waren al die energie-drankjes niet nodig geweest, hadden meer mensen werk gehad, en had mijnheer De Cock het wat rustiger aan kunnen doen.

Want dit is niet stoer. Dit is gewoon dom.

Het resultaat van mijn DNA test

Kennelijk ben ik van afkomst…

• 57.6 % Engels
• 25 % Italiaans
• 17.4 % Oost-Europees

Hoe cool is dat?

Enfin, ik vind dat dus supercool.

Op de website van het bedrijf waar ik de test heb gekocht, kon ik ook zien met welke van hun klanten ik genetisch materiaal (en dus voorouders) gemeenschappelijk heb. Er is verwantschap gevonden met 2735 mensen die hun DNA daar hebben laten testen. Deze mensen wonen in Nederland, België, Zwitserland, Oostenrijk, het Verenigd Koninkrijk, de Verenigde Staten, Frankrijk, Duitsland, Canada, Zweden,… (puntje puntje puntje, want ik heb ze niet alle 2735 nagekeken).

Zo zie je maar hé, we zijn allemaal mengelmoezen, en met elkaar verbonden.

Reclaam: mooie meubels en muziek (Leen Heylen)

Een van de creatiefste mensen die ik ken, heeft eindelijk een website die haar talent de shine geeft die het verdient: www.leenheylen.be.

Hebt u oud hout waarvan u een mooi meubel gemaakt wilt zien?

Hebt u zin om live van heerlijke Piaf-chansons te genieten?

Wilt u met kind of kleinkind naar een speelse theatervoorstelling?

Ons Leen doet dat allemaal.

Voor sommige zaken zal het wachten zijn tot na de corona-crisis, maar op de website kunnen jullie alvast van een paar fijne video´s genieten.

Allez, venez!

Waarom ik een tijdje niet geblogd heb.

Ik zag een vlek, en die ging niet weg. Een donkere wolk.

En toen begon die wolk te donderen. Er kwamen bliksemflitsen. Dat maakte me ongerust.

Dus ging ik naar de opticien (als je in het centro de salud een afspraak wil maken voor je ogen, sturen ze je altijd eerst naar de opticien). Die zei me dat ik toch echt wel een afspraak moest maken met de oogarts. Want ik heb een zware dioptrie, en dan loop je veel kans dat op een bepaald moment je retina begint los te komen. En met een losgekomen retina kan je niets zien.

Dus ik naar het centro de salud, met de boodschap van de opticien. Daar zeiden ze me dat de dokter me twee dagen later zou bellen, en dat die me een afspraak zou geven met de oogarts.

Twee dagen later belde de dokter. Ze zei me fel licht te mijden (dus ook schermen), en dat ze me vanuit de dienst oftalmologie zouden contacteren. Toen ik een paar dagen later nog steeds niet opgebeld was, besloot ik maar gewoon een afspraak te maken met een privé oogarts (wat behoorlijk duur is, want ik heb geen verzekering).

Nu kom ik net terug van de oogarts. Wat blijkt: ik moet me voorlopig geen zorgen maken. Het gaat (als ik het goed begrepen heb) om een contractie van de gel in het corpus vitreum. Dat blijkt wel vaker voor te komen bij miopen die de gezegende leeftijd van 40 hebben bereikt (olé).

Wat mijn retina betreft: die plakt nog steeds als degelijk ingepapt behangpapier aan de binnenzijde van mijn oog, maar ze is dunner dan die van mensen die wel goed zien, en de randen vertonen tekenen van degeneratie. Dat betekent dat ik dus wel moet oppassen. Veel naar schermen kijken is dus inderdaad iets wat ik beter kan vermijden.

Hoe ik dat in mijn leven ga inpassen, daar ga ik nu eens goed over nadenken.