Mijn ervaring met Tinder

Mijn man en ik zaten afgelopen weekend aan tafel met een vriend die single is, en het gesprek kwam op Tinder. Nu stamt onze relatie van lang voor de datingapps; wij hebben elkaar gevonden op een Erasmus-uitwisseling, en in plaats van likes en swipes werkten wij met steelse blikken en grapjes, en onze superswipe waren de briefjes onder elkaars deur.

Tijdens het gesprek over Tinder vingen we van elkaar weer steelse blikken op. Zouden we? Ik weet niet meer wie het voorstel het eerst verwoordde, maar zoals dat gaat wanneer je al meer dan tien jaar getrouwd bent, kwam het idee gelijktijdig in ons op. Wat als we allebei een profiel aanmaakten, en keken wie het meeste likes kreeg? Geen matches natuurlijk, we gingen niet op Tinder om toekomstige partners te zoeken. Enkel om te zien of we nog goed in de markt lagen. Voor de lol. Haha.

Dus maakten we beiden een profiel aan voor onszelf, met de meest beperkte informatie, en een paar leuke foto´s. En toen gingen we op zoek naar elkaar. Op Tinder. We zetten de actieradius zo klein mogelijk (tussen 38 en 42 jaar, op maximaal een paar kilometer afstand), en gingen profielen zitten wegswipen tot we elkaar zouden tegenkomen.

Nu werd het al snel duidelijk dat die apps uiteraard gemaakt zijn om je ertoe te verleiden over te stappen van de gratis versie naar de betalende. Dus je zal vast niet zomaar van de eerste keer iedereen te zien krijgen die het beste bij je past. Ik kreeg het gevoel dat er heel wat logaritmes te pas kwamen aan de informatie die je verstrekt wordt, en dat er vooral in het begin valse profielen tussenzaten. Want ik weet niet waar die topmodellen die zich volgens Tinder op 6 kilometer van mijn deur bevinden, zich overdag verscholen houden. Interessant was ook dat ik, meekijkend over de schouder van mijn man, kon zien dat er in het andere kamp op een analoge manier gewerkt werd: normale vrouwen, en dan van tijd tot tijd een waanzinnig knappe dame, zogezegd vlak om de hoek. En zowel bij de mannen als de vrouwen kwam er een evenredig aantal profielen langs zonder hoofd -enkel een gestroomlijnd lijf.

Tegen dat we 5 minuten mannen en vrouwen hadden zitten wegvegen, kon het ons al gestolen worden hoeveel likes we zouden krijgen, en wilden we alleen nog maar elkaar tegenkomen. Maar mijn man was zo snel aan het swipen dat hij per ongeluk mijn profiel had weggeveegd. (“Oei, was jij dat? Heb jij de naam Cat gebruikt?”) En hij kon de terug-knop niet gebruiken, want dat kon alleen in de betalende versie. Dus veranderde hij wat aan de instellingen, in de hoop dat ik weer zou opdagen, maar dat gebeurde niet. En zelf kreeg ik de melding dat ik door de hele stapel mannen gegaan was, maar mijn eigen man was ik niet tegengekomen.

Dus daar zaten we, in de zetel, naast de liefde van ons leven die we op Tinder maar niet konden vinden. De perfecte anti-reclame. We hebben er eens hartelijk om gelachen en hebben de profielen verwijderd. En ons beide pollekes gekust dat we elkaar al gevonden hebben.

PS: Hade heeft me een plaatsje gegeven op haar podcast om het nieuwjaarsgedicht voor te lezen! Dus als je het graag eens hoort, dan kan dat hier:

Advertentie