De enige die mij soms als een buitenstaander ziet, ben ik waarschijnlijk zelf.
Zit ik met mijn schoonfamilie aan tafel, dan komt er nog altijd een moment waarop ik denk: ik ga deze taal nooit volledig begrijpen, de culturele referenties nooit vatten, ik ga nooit helemaal mee zijn, want wat ik die eerste achtentwintig jaar gemist heb, valt niet in te halen. Maar dan kijkt mijn schoonmoeder me aan en vraagt: “Hoe gaat het nu met jullie groepje, repeteren jullie nog?” en daarmee trekt ze me meteen weer op het moederschip.
Wanneer ik thuis na een zoomsessie met Belgische en Nederlandse vriendinnen een beetje verloren voor me uit zit te staren, de kilometers tellend tussen mijn heimat en de tierra valenciana, komt Irene aanbellen en zegt: “Ik ga wandelen, kom je mee?” Dan neemt ze me op sleeptouw het dorp door, en kijk, daar zijn Teresa en Cristina ook, en zo lopen we dan met z´n vieren te praten en te lachen, we slaan een pad in dat tussen de boomgaarden loopt, ruiken de sinaasappelbloesems die de avondlucht omtoveren tot een zoet en overvloedig luxeparfum.
Het mooiste geschenk dat je iemand kan geven, is het gevoel erbij te horen.
Ik wens het iedereen toe, migranten en niet-migranten, en vooral mensen zoals ik, die zich er tot het einde der tijden een beetje tegen zullen blijven verzetten, om wat voor reden dan ook.
Kattebelletjes 
Je begrijpt vast dat ik dit herken en begrijp.
absoluut.
Je doet alvast heel veel inspanningen om erbij te horen, en de Valencianen doen dit ook om jou te omarmen. Het beest ‘onzekerheid’ genoemd durft al eens stokken in de wielen steken – die moet nog meer getemd worden!
Zo is dat 🙂
Herkenbaar, Kathleen.
Met dat verschil dat ik het met appelboombloesems moet stellen. 😉
Da´s ook niet slecht 🙂
Ik kan me jouw gevoelens perfect voorstellen. Goed dat je omringd bent door fijne mensen. 😉
Een heel herkenbaar gevoel. Erbij horen is zo belangrijk voor een mens.
Toevallig had ik het er vandaag nog over met mijn echtgenoot. Het gevoel dat ik er niet bij hoor, heb ik altijd sterk gehad. Ik voel mij meer een toeschouwer, iemand die aan de zijlijn staat. Grotendeels ligt dat aan mijzelf, maar ik weet niet precies hoe dat komt of waar dat vandaan komt. Het heeft zijn voor- en nadelen. Honkvast ben ik daardoor in ieder geval niet. Erbij horen is belangrijk, schreef ik, maar als ze bij mij te dicht komen, loop ik weg.
Mocht mijn familie mij verstoten, dan zou ik dat heel erg vinden. Ik ben heel blij met die paar mensen die mij aanvaarden zoals ik ben.
Je weet dat ik nogal bezig ben met persoonlijkheidstheorie he? Wat je beschrijft is iets wat bij bepaalde persoonljkheden vaker voorkomt (en daar is dan een hele uitleg voor). Ik kan me alleszins ook heel erg identificeren met wat je hier beschrijft.
Fijn dat je zoveel mensen om je heen hebt die vinden dat jij er gewoon wél bij hoort.
Dit roept wel het één en ander bij me op moet ik zeggen… Ergens bij horen, ook als je anders bent, blijft een groot verlangen…
O zo herkenbaar. De taal soms niet te overzien, en er toch bij mogen zijn, opgenomen worden.
Ik slik een brok weg.
❤
Ik doe het je niet na; ik zou mijn heimat onnoemelijk missen, peins ik. Mijn wortels dringen bijzonder diep door in de Vlaamse klei.
Ik heb zo het gevoel dat als je okee bent op de plek waar je woont, dat je daar dan ook gewoon blijft. Dat is een goed teken dat je niet weg wilt 🙂
Ik trok van Marke naar Asse en heb dat gevoel al. Maar erbij horen is een gevoel als zoveel andere. Het komt en gaat. Zoals het rollen van de Valenciaanse golven voor je geprefereerde beach house 🙂
Exactly 🙂
Ik snap wat je bedoelt, erbij horen, dat gevoel zoekt iedereen wel ergens denk ik.
Dat is echt een oergevoel he, want wij zijn groepsdieren, en als je door de groep verstoten wordt, is dat levensgevaarlijk. Ik denk dat het daar ook wel mee te maken heeft.
Raar genoeg ben ik thuis gekomen door weg te trekken. En hoewel ik hier niet met méér mensen contact heb – en in coronatijden al helemaal niet – dan vroeger, heb ik hier het gevoel mezelf te kunnen zijn en aanvaard te worden om wie ik ben.
Ja, dat inzicht spreekt mij ook aan. Want ondanks het feit dat ik soms nog denk dat ik hier niet thuishoor, weet ik dat het niet beter geweest zou zijn moest ik in België zijn gebleven. Ik heb zoveel over mezelf geleerd door hier te komen wonen, en er waren zaken waar ik ook echt fysiek afstand van moest nemen om de impact ervan te kunnen begrijpen.