Waarom ik mij niet laat vaccineren

Ik las bij Loes een prachtige oproep tot nuance in het vaccinatiedebat. Iets wat ik hier niet ga herhalen, want beter dan Loes krijg ik het niet verwoord. Mijn bijdrage zal zich daarom beperken tot het uitleggen waarom ikzelf niet gevaccineerd wil worden, want kennelijk is dat een beslissing die bij sommige mensen nogal wat weerstand oproept.

Sinds mijn tiende lijd ik aan een zeldzame vorm van aura-migraine. Tijdens die aanvallen krijg ik urenlang te maken met symptomen die lijken op die van een hersenbloeding: ik verlies de helft van mijn zicht, krijg gevoelsstoornissen, spraakstoornissen, herken mijn omgeving en zelfs mijn eigen gezicht niet meer. Het is geen pretje. Het is elke keer doodeng en ik moet er altijd dagenlang van recupereren.

Deze aanvallen kunnen veroorzaakt worden door bepaalde chemische substanties, bijvoorbeeld in huidcrèmes of medicijnen, maar ook door een eenvoudig zakje chips met smaakversterkers of simpelweg een bruuske verandering in atmosferische druk. Ik heb dus een erg gevoelig zenuwstelsel. Doorheen de jaren heb ik geleerd dat sommige medicijnen me zieker maken dan de ziekte die ze zouden moeten genezen, en dat ik bijwerkingen krijg die anderen niet krijgen.

Ook met mijn bloedvaten moet ik voorzichtig zijn, want mensen met auramigraines hebben een verhoogde kans op hersenbloedingen.

Dus als ik moet beslissen of ik me wil laten inspuiten met een experimenteel vaccin dat wel eens de kans op trombose zou kunnen verhogen en hier en daar zware hoofdpijnen uitlokt bij mensen die daar normaal gezien geen last van hebben, enkel om me half-en-half te laten beschermen tegen een ziekte die ik waarschijnlijk al doorlopen heb, dan zeg ik: nee dank u. Ik weet dat de kans ontzettend klein is dat er iets misloopt, maar als het misloopt, ga ik me dat heel erg beklagen.

Daarom laat ik het gevaccineerd worden liever over aan de mensen die niet moeten nadenken over de stoffen waarmee hun lichaam in contact komt. Die niet bij elk medicijn, elk nieuw voedingsmiddel, elk zakje thee, elk kommetje chips moeten nagaan wat het risico voor hun gezondheid zou kunnen zijn.

Om eerlijk te zijn ben ik niet eens geïnteresseerd in wat voor redenen anderen hebben om zich wel of niet te laten vaccineren. Ik heb al zoveel energie moeten steken in het uitdokteren van mijn eigen beslissing, dat ik de beslissingen van anderen met veel plezier aan henzelf overlaat.

Advertentie

Reclaam: de Doktoors

Voor wie houdt van artisanale gekte.

Voor wie houdt van liedjes over de gevolgen van verstrooid zijn en geamputeerde hondjes die desondanks vrolijk door het leven gaan.

Voor wie hun kroost iets anders dan Studio 100 materiaal wil aanbieden.

Voor wie diep vanbinnen iets voelt dat genezen wil worden, liefst met muziek:

schrijf u in voor de online première van De Doktoors!

(Dat is op http://www.doktoors.be)

Ik denk niet dat ge het u zult beklagen. Zelf kijk ik er al wekenlang naar uit 🙂

Geheime activiteiten in de 21e eeuw

Is het tegenwoordig nog mogelijk iets te ondernemen waar het Internet geen weet van heeft?

Jazeker, al is het een uitdaging aan het worden. Maar het lukt nog:

Iets gaan eten in een bar waarvan je niet eerst de lokatie hebt opgezocht op Google Maps, en waar je nog kan bestellen van een echt menu en niet via een ingescande QR-code. Waarna je geen foto´s neemt van je maaltijd en na afloop betaalt met cash geld.

Wachten tot je iemand in het echt ziet voor je hen een vraag stelt, in plaats van het meteen te appen.

Je cinematickets aan de kassa kopen en na afloop geen bespreking van de film op je blog zetten.

Een mooie zonsondergang zien en er geen foto van nemen om die op Instagram te delen.

Fietsen over paden zonder camera´s en je rit niet laten registreren door je smartwatch.

Iets opzoeken in het woordenboek in plaats van op je telefoon.

Een papieren boek kopen in een echte boekenwinkel.

Een repetitie niet opnemen.

Afspreken met een vriend, gaan wandelen zonder je telefoons mee te nemen, en alles wat je ziet en denkt enkel delen met elkaar.

Het voelt bijna stiekem.

Zo stiekem dat het extra leuk wordt.

(En ik ga hier nu niet vragen of jullie onlangs geheime activiteiten hebben ondernomen, want dan is het niet geheim meer, natuurlijk.)