Waarom ik mensen zonder smartphone interview? Omdat het nog kan. Omdat er voorlopig nog mensen te vinden zijn die geen smartphone hebben.
Ik wil hier wel even duidelijk maken dat ik niet tégen smartphones ben. Maar ik maak me zorgen om het feit dat het bijna niet meer mogelijk is om in onze moderne maatschappij mee te draaien zonder een smartphone. Zelf kan ik het bijvoorbeeld niet! Ik wil dus graag weten hoe anderen het voor elkaar krijgen. Hopelijk kan ik er iets uit leren om mijn eigen smartphone-gebruik wat te verminderen.
Hieronder kan je het interview lezen met Kleine Atlas van de Werkelijkheid.
Heb je ooit wel een smartphone gehad? Wat heeft je doen besluiten hem weg te doen of niet te vervangen?
Ik heb twee keer een tijdje een smartphone gehad. Eén keer in de zomer van 2019, toen we met de trein naar Centraal-Europa gegaan zijn en onderweg alles wilden regelen. En één keer afgelopen zomer en herfst. Het waren twee ‘krijgertjes’ en aan beide versies scheelde vanalles. De laatste smartphone reageerde niet op een simkaart: je kon dus niet op mobiel internet én je kon er niet mee bellen of sms’en. Wat kon die dan wel, vraag je je misschien af – basicly alles wat een computer kan, maar dan in zakformaat. Dat werkte heel goed voor mij en had ik graag langer gehad, maar die telefoon werd helaas gestolen in de winter.
Wat ik merkte toen ik de eerste keer een smartphone had mét mobiel internet:
Ik trad zelden uit mijn comfortzone.
Ik ontdekte dat Google Maps de wereld heel fragmentarisch toont.
Ik ontdekte dat een smartphone me tot een gretige maar heel passieve internetgebruiker maakt. Het is vooral de bedoeling om te scrollen, niet om veel bij te dragen.
Ik ontdekte ook dat ik ondanks relatief discomfort heel snel naar een smartphone grijp als die er eenmaal is, zelfs als ik thuis ben en ik de laptop op kan starten.
Welke toestellen / diensten/… gebruik je om zaken te doen waarvoor andere mensen een smartphone gebruiken?
Voor het meeste de laptop uiteraard. Als ik weet dat ik ergens wil werken, neem ik die ook echt mee. Het is vooral een kwestie van op voorhand dingen bedenken en uitzoeken. Naar welk restaurant ik wil gaan. Hoe ik moet lopen vanaf de halte. Tickets en passen afdrukken.
En onthouden wat ik onderweg tegenkom. Ik zoek heel graag dingen op, maar dat doe ik achteraf.
Omdat ik mee ben met mijn tijd heb ik Telegram in de desktopapp. Daar zitten enkel mijn lievelingsmensen op.
Ik hoop dat de NMBS nooit het rampzalige besluit neemt om de papieren dienstregeling weg te halen want ik maak er vaak nog gebruik van.
Onderweg in de stad ga ik soms naar de stadskaartjes van Villo kijken als ik een bepaalde straat zoek. Ik had ook lang een abonnement op Villo maar nu niet meer, want er zijn steeds meer stations waar je enkel met een smartphone de fiets kan unlocken.
Ik ben heel blij met fietsknooppunten want dat is een van de laatste dingen die gewoon gemakkelijker zijn om op papier te noteren dan om via een smartphone te volgen. Ik ben ongelooflijk slecht in de weg (zelfs met een smartphone trouwens, wie heeft ooit bedacht om gedesoriënteerde gebruikers op te dragen de route ‘naar het noorden’ te starten?). Dus fietsknooppunten zijn een ware uitkomst voor mij.
En straatnamen – het is heel erg irritant dat ongelooflijk veel straten geen bordjes hebben aan beide zijden van de straat trouwens.
Af en toe vraag ik mensen de weg, maar maak je vooral geen illusies: het is niet omdat je geen smartphone hebt, dat die schroom wegvalt.
Voor bankbetalingen gebruik ik nog altijd zo’n ‘bankkastje’ maar sinds ik een prof in veiligheidstechnologie hoorde verklaren dat hij dat ook nog altijd zo doet, én sinds de tweede smartphone gestolen werd, ben ik zeer blij dat ik mijn betalingen niet aan een app toevertrouw.
Oh, en met mijn fantastische Nokia 3310 – waarover later meer – kan ik zelfs radio luisteren onderweg.
En verder laat ik het gaan. Dat is nu net waarom ik geen smartphone heb.
Welke ongemakken ervaar je doordat je geen smartphone hebt?
Eerlijk gezegd steeds meer. Ik zit op een punt dat ik wekelijks twijfel of ik mezelf niet tegenwerk.
Ik mis het bijvoorbeeld momenteel om goede podcasts te luisteren terwijl ik het huishouden doe. Een draadloze koptelefoon kost letterlijk evenveel als een tweedehands smartphone.
Ik mis het soms ook om onderweg nog een vergadering te kunnen luisteren. Soms moet ik weg en wil ik nog verder volgen. Maar tegelijk vind ik dat ook een non-kwestie. Ik werk genoeg, en het staartje van een vergadering zou het niet mogen maken.
Ik mis het vooral om te doen wat ik wil doen zonder dat ik rekening moet houden met wel of geen internet.
En dan zijn er nog alle gemiste momenten. Vandaag was de tram in vertraging en ik was niet zeker of het opgelost ging worden of dat hij misschien gewoon niet reed. We zijn naar huis gegaan en hebben de film
gemist. Dat zijn stomme momenten, als zo’n dingen te vaak gebeuren, vraag ik me wel af of dit nog de moeite waard is.
Ik maak me geen zorgen dat het leven zonder smartphone binnenkort onmogelijk gaat worden, en zeker de overheid gaat daar wel goed mee om vind ik. Mijn grootste bezorgdheid op dit moment is dat BlueBikes niet meer toegankelijk gaan zijn zonder app, want dat doen ze al met een aantal locaties.
Ik denk dat ik nog één iemand ken zonder smartphone ondertussen, en dat is mijn vader, dus een generatie ouder. Laten we daarom een moment stilte in acht nemen voor Ed Sheeran, het boegbeeld voor de smartphoneloze millenial.
Dat is trouwens wel een recent gegeven, tot voor corona kende ik verschillende mensen zonder. Zoals met de meeste keuzes die wat minder gemiddeld zijn, probeer ik er geen definitieve uitspraken te doen over of ik het altijd zo zal aanpakken. Sterker nog: ik kijk regelmatig of er geen tweedehandse FairPhone te koop is. Liefst een zonder werkende simkaart.
Welke voordelen ervaar je door smartphone-vrij te zijn?
Ondanks alle ongemakken, nog altijd opmerkelijk veel. Als ik buiten ben, ben ik deconnected, elke keer. Zonder smartphone ben je veel sneller nog eens alleen, zoals Suushie dat zo prachtig omschrijft.
Het leukste aan geen smartphone hebben zijn de micro-avonturen die je meemaakt. Ik wijk veel sneller van de routine af.
Hoe reageren anderen op het feit dat je geen smartphone hebt?
Dat is een goede vraag. Het wordt langzaamaan een beetje ongemakkelijk. Nieuwe kennissen begrijpen het niet zo goed, dat ik echt geen WhatsApp heb. Onze babysit is twintig en zij is al helemaal in de war 😊. Ik mis ook steeds meer. Ik denk wel nog altijd dat dat niet zo erg is. Ik wil niet met opzet exclusief doen, maar het is wel zo: wie het de moeite waard vindt me te bereiken, doet wel de inspanning me even een sms’je te sturen of ook op Telegram te komen.
Kattebelletjes 