Negen maanden

Ik was met de hond naar het postkantoor gewandeld om een pakje op te halen.

“Mag de hond mee naar binnen?” vroeg ik met mijn hoofd om de deur.

“Natuurlijk,” riep Marta me toe vanachter het loket. Ze was net bezig met een klant, dus ging ik naar het andere loket, waar een nieuwe bediende zat. De hond maakte aanstalten om op te springen en zijn poten op de balie te plaatsen, maar ik hield hem tegen. De vrouw achter het loket kwam overeind van haar stoel om hem te kunnen bekijken.

“Wat een schatje,” zei ze.

“Ja, het is een heel erg lieve hond,” beaamde ik. “Heb u er zelf ook één?”

“Een Cocker Spaniel,” antwoordde ze.

“Oh, die zijn leuk,” zei ik (ooit grote fan van Bollie en Billie) en zag in haar ogen dat ze van nu af aan even gemoedelijk met me zou praten als Marta. Ach, dit postkantoor. Wat een fijne plek.

Ondertussen was de klant van Marta naar buiten gelopen en was ik de enige die overbleef om bediend te worden, maar ik had geen haast. Marta liep achter het loket vandaan en ging op haar hurken naast de hond zitten. Het dier duwde zijn romp tegen haar aan, zij gaf hem een knuffel, haar vingers woelend in zijn dikke, zwarte vacht.

“Hoe gaat het met jouw hond?” vroeg ik aan Marta. “Kan hij weer goed lopen?” Een paar jaar geleden was haar ruwharige straathondje aangereden. Het was een lang revalidatieproces geweest, waarover ik haar in het postkantoor had horen vertellen, en een paar keer had ik de patiënt ook op straat gezien. Een moedig, wit- en zandkleurig hondje, dat ondanks het manken meer vrolijkheid uitstraalde dan de meeste mensen kunnen genereren op een voorspoedige dag.

“Hij is gestorven,” zei Marta. “Negen maanden geleden.”

Ze zei het zonder aarzelen; ze hoefde niet te tellen.

Dan weet je genoeg.

Advertentie