Stamverband

Tijdens mijn studentenjaren had ik een ritueel. Wanneer ik op vrijdagavond mijn vuile was van Gent naar Kapellen getransporteerd had, ging ik in het ouderlijk huis aan de eettafel zitten en at een boterham, meestal met chocoladekorrels. Tijdens het eten las ik dan de Humo.

Na een boterham of drie stopte ik met eten, maar ik bleef doorlezen tot ver na middernacht. We spreken hier over de jaren rond de eeuwwisseling (hoe historisch klinkt dat), dus van smartphones was er nog geen sprake. Maar toch had dat lezen, nu ik erop terugkijk, veel gemeen met scrollen langs instagramposts, twitterfeeds of facebookpagina´s. Alleen was het toen een papieren Humo. Toegegeven, daar stonden ook nuttige artikels in (zoals je ook nuttige informatie tegenkomt tijdens het scrollen), maar ik herinner me vooral het selecte groepje van Bekende Vlamingen dat steeds terugkeerde, altijd dezelfde acteurs en actrices, radiopresentatoren, televisiegezichten. Voor de zoveelste keer de levensperikelen van Vic De Wachter, opnieuw de zielenroerselen van Joke De Vynck. De helft van de tijd Roos Van Acker op de cover. Het gaf me heel erg het gevoel dat er in Vlaanderen een groep van coole mensen was die het gemaakt hadden, en dat als je nooit in de Humo had gestaan, dat je dan niet cool was.

Het keerpunt kwam toen ik al een paar jaar in Spanje woonde en op bezoek was bij een vriendin in België. Er lag een Humo op haar keukentafel. De Bekende Vlaming op de cover was mij totaal Onbekend.

Nu, na dertien jaar Spanje, ben ik de Bekende Vlamingen volledig ontwend, en aangezien ik hier zelden tv kijk en geen magazines lees, zijn er ook geen Bekende Spanjaarden voor in de plaats gekomen. Heerlijk is dat. Ik heb niet meer het gevoel dat er een groep mensen boven me staat die cooler, interessanter of belangrijker is dan ik. Dat er een groep mensen is die meer aanzien zou verdienen dan anderen. Tijdens die twee jaar waarin ik op instagram zat, werd het me ook duidelijk dat ik niet het minste interesse meer kan opbrengen voor het persoonlijke leven van mensen die ik niet persoonlijk ken. Het kan me gestolen worden wat ze eten of drinken, met wie ze seks hebben, of hoe hun tuin eruit ziet. I can´t be bothered.

Het is trouwens een onnatuurlijk fenomeen, iemand te kennen die jou niet kent. Dat is niet hoe wij honderdduizenden jaren lang geleefd hebben. Mensen leefden in een stam, en daar kende iedereen elkaar. En er was waarschijnlijk ook wat vredevol of conflictueus contact met andere stammen, maar dat zal het dan wel ongeveer geweest zijn.

Dus concentreer ik mij nu op mijn stam, en dat is een pak bevredigender dan de Humo lezen. Want met de mensen van mijn stam sta ik op gelijke voet. Met elk van hen heb ik een andere relatie, naargelang de chemie tussen onze persoonlijkheden en de raakvlakken tussen de praktische kanten van ons leven. Sommigen onder hen zie ik bijna dagelijks, anderen maandelijks, zij die in België wonen met wat geluk jaarlijks. Met sommigen wissel ik minutenlange spraakberichtjes uit, met anderen kan ik zwijgend op een bankje zitten. Er zijn mensen met wie ik af en toe mail over diepgaande onderwerpen, er zijn er met wie ik een oppervlakkig praatje sla wanneer we elkaar tegenkomen bij het uitlaten van de hond.

Dat is de stam waar ik deel van uitmaak. Dat zijn de mensen waarin ik geïnteresseerd ben.

Als ik mij nu nog tot na middernacht in het leven van een ander verdiep, is het omdat ze het mij zelf vertellen.

Advertentie