Het is een late avond in mei. De voetgangersstraat achter ons huis staat vol stoelen en tafels die de buren daar vanuit hun achtertuintjes naartoe hebben gesleept. Een skyline aan glazen en flessen siert het samengestelde tafelblad, tussen de borden en het bestek staan kommen vol oubollige rotzooi zoals borrelnootjes en chips. De kinderen trekken samen met de honden in een grote bende door de wijk, passeren af en toe de tafels om rotzooi bij te tanken. Nuria heeft pizza gebakken, Jesús heeft (zoals zijn naamgenoot lang geleden) visjes geroosterd wier aantallen tijdens het barbecueën op wonderlijke wijze toegenomen lijken. Maar wie bovenal aanspraak maakt op een vergelijking met Onze Lieve Heer is mijn man Alfonso, hij die water in bier kan veranderen en met zijn blauwe ogen iedereen tot zich laat komen.
Veel grond voor bijbelse referenties blijft er echter niet over wanneer de avond overgaat in de nacht en in het licht van de straatlantaarns de diepte van ware burenliefde niet meer te peilen valt. Dan gaat de hand van Alfonso al eens speels over het scrotum van Jesús, of andersom. Tomás, die net in de buurt is komen wonen, lijkt even van zijn melk.
“Oh, dat is allemaal nog niets,” lacht Jesús –wat niet helpt.
Maar dan worden de gitaren bovengehaald, en voor Tomás het goed en wel beseft, is hij het middelpunt van de feestvreugde. Hij zingt Spaanse ballades met veel te veel coupletten, en iedereen wiegt mee op zijn muziek. Hij brengt een steengoede imitatie van Joaquín Sabina, het idool van mijn man, en vanuit mijn ooghoeken zie ik Alfonso´s mooie ogen vochtig worden van ontroering. Zodra Tomás de gitaar laat zakken, staat mijn man klaar aan zijn zijde en kust hem vol op de mond.
“Ik zag dat hij het nodig had,” zou mijn man me de volgende dag zeggen. “Die kus. En beetje burenliefde.” En ik weet dat hij gelijk heeft, ik zag het gebeuren. Wie gekust wordt door de man met de blauwe ogen, kan zich onmogelijk nog een buitenstaander voelen.
Dat is het wonder wat hier keer op keer geschiedt.
Amen!
Mooie ode aan je buren, en dan vooral aan je buur in bed. Die met de blauwe ogen. 😉
>3 ❤ ❤
Amaai, ik was hier ook even van mijn melk 😉
😀
Hoe mooi is dat! Prachtig stukje proza!!!
Dankjewel! 🙂
Ik heb Joaquín even gegoogeld. Ja, da’s muziek waar je heel warm van wordt. Doet me wat denken aan de muziek die Carlos Santana uit zijn gitaar tovert.
Ja, da´s echt een chansonnier, eigenlijk zijn die liederen poëzie op muziek!
Wat een prachtig verhaal. En buur uiteraard!
Het zijn heel fijne mensen, inderdaad, su-per sociaal 🙂
Zo mooi liefde te geven door jullie
Zoals de grote Bart Peeters zong:” Liefde is alles wat er blijft wanneer de rest verloren is” ❤
Dan zijn de occasionele borrels met de buren hier een stuk saaier 😉
Misschien maar beter, want ik weet niet of ze daar in België klaar voor zijn 😀
Ontroerend mooi. Liefde-rijk🤍
Gracias abuelita ❤ 🙂
Zo te horen moet het een compliment zijn voor jezelf, zo’n wonder aan de haak geslagen te hebben…. 😁
Hahaha, jaaa, zo kan je het ook zien 😀
“Nothing comes from nothing, nothing ever could… So somewhere in my youth or childhood, I must have done something good.”
Zo mooi geschreven! Burenliefde, da’s heel speciaal. Hebben wij hier ook. Momenteel zijn we allemaal de kluts kwijt. Want buurman en goede vriend is plots verongelukt. ‘t Is onwezenlijk…
Oh Hilde, wat verschrikkelijk…
Op zo´n moment is de band met je buren waarschijnlijk nog belangrijker, want de familie van je buurman zal nu vast wel alle mogelijke steun kunnen gebruiken. En dan zal het een troost zijn dat jullie zowel fysiek als emotioneel dichtbij zijn.
Heel veel sterkte…
(Ik was even naar je blog gaan kijken, want ik vond het zo raar dat ik geen meldingen meer kreeg. Blijkt dat ik hem niet meer volgde? Geen idee hoe dat komt, want ik had me niet uitgeschreven. Enfin, ben er nu dus weer bij!)
Raar he. Ik heb dat bij jou ook eens voorgehad. Gelukkig vinden we elkaar steeds terug. 🥰
Ja, de band met de buren was al heel close, maar nu zeker. De buurvrouw is nu alleen want ze hadden geen kinderen en haar familie woont ver weg. We hebben al afspraken gemaakt en elke dag horen of zien we haar. De leegte is onwezenlijk jong, hij was ook zo iemand die de buren bij elkaar hield. Zijn vrouw helpen, zal ons allemaal troosten. 😥
Oh meid, wat verschrikkelijk…
Hoe oud was hij, mag ik dat vragen?
Wat een geluk voor jullie buurvrouw dat ze jullie heeft!
Ik kan precies ook niet meer op je blog reageren?
Weet echt niet wat daar misgaat… Hm…
Nu ben ik nog blijer dat ik nooit naar de buurtborrels ga, want ik zie hier wel een paar mee too’tjes passeren. Ik schrik ervan.
Geen zorgen, dat was allemaal met volledige instemming en heel veel oprechte liefde 😉
Mensen die niet aangeraakt willen worden, die worden hier helemaal op hun gemak gelaten!
Dit is echt wel de laatste plek waar een MeToo situatie zich zou voordoen, net omdat we zo open zijn naar elkaar.
Ik heb toch andere ideeën hierover.
En dat is uw goed recht 🙂
Nu krijg ik de tranen in de ogen…
Dikke knuffel voor u!
Gij zoudt u hier ook goed op gemak voelen he 🙂
Mooi! En zo fijn weer iets te lezen. 🙂
Ja, deze had ik in mei al geschreven 😉
Ik had hem opgestuurd voor een columnwedstrijd van thisishowweread.be, maar was zelfs niet weerhouden bij de eerste 20, haha. Het zal te Spaans geweest zijn. Of te kort. Of te raar. 😉
🙂 of het is een persoonlijke voorkeur en waarschijnlijk waren er twintig andere mooie columns. Alleszins fijn om weer te lezen!
Ja, ik ben een slechte verliezer 😀
Beter een goede buur dan een verre vriend!
En als goede buren, goede vrienden worden, dat is compleet geluk! Kunnen wij van meespreken.🥰
❤
En liefst nog allebei tegelijk 😀
Ben ik mijn mailbox aan het opruimen, kom ik dit tegen op een zonnige 1 novemberdag. DJesus toch.