Er waren rode vlaggen tijdens het leerproces van de liefde, tijdens dit huwelijk van veel trial en nog meer error.
De belangrijkste les was misschien wel dat het niet altijd een goed idee is iemand heel graag te zien. Dat het niet klopt wanneer het te veel werk vraagt. Dat sommige huwelijksbootjes van bij de tewaterlating op een ramkoers liggen en dat het niet uitmaakt hoe lang je tegen de stroom in probeert te roeien: vroeg of laat ben je op en kan je je maar beter overgeven aan de waterwezens die al die jaren onder de oppervlakte met je meezwommen. Dan kapseist de boot en terwijl je proestend in het water ligt, zie je eindelijk wat je beste vrienden al lang in de mot hadden, maar jij niet omdat je erin zat: het was geen huwelijksboot. Er zat een laagje huwelijksverf op, dat er doorheen de jaren door het zout werd afgevreten, en wat eronder zit, is een gewone boot. Misschien een vriendschapsboot, al moet ie zelfs daarvoor eerst naar de dokken gesleept worden voor een oplapbeurt. Maar dit was geen huwelijkboot, niet het soort stoere stomer dat stormen trotseert.
Dus daar lig je in het water en je dobbert wat rond. Er is een reddingsvest, het water is aangenaam. Je denkt: hé, dit is fijn. Dit is zoveel beter dan jaar in jaar uit tegen de stroom inroeien.
Dit had ik nodig, denk je.
Zo is het goed.
Kattebelletjes 