Er waren rode vlaggen tijdens het leerproces van de liefde, tijdens dit huwelijk van veel trial en nog meer error.
De belangrijkste les was misschien wel dat het niet altijd een goed idee is iemand heel graag te zien. Dat het niet klopt wanneer het te veel werk vraagt. Dat sommige huwelijksbootjes van bij de tewaterlating op een ramkoers liggen en dat het niet uitmaakt hoe lang je tegen de stroom in probeert te roeien: vroeg of laat ben je op en kan je je maar beter overgeven aan de waterwezens die al die jaren onder de oppervlakte met je meezwommen. Dan kapseist de boot en terwijl je proestend in het water ligt, zie je eindelijk wat je beste vrienden al lang in de mot hadden, maar jij niet omdat je erin zat: het was geen huwelijksboot. Er zat een laagje huwelijksverf op, dat er doorheen de jaren door het zout werd afgevreten, en wat eronder zit, is een gewone boot. Misschien een vriendschapsboot, al moet ie zelfs daarvoor eerst naar de dokken gesleept worden voor een oplapbeurt. Maar dit was geen huwelijkboot, niet het soort stoere stomer dat stormen trotseert.
Dus daar lig je in het water en je dobbert wat rond. Er is een reddingsvest, het water is aangenaam. Je denkt: hé, dit is fijn. Dit is zoveel beter dan jaar in jaar uit tegen de stroom inroeien.
Dit had ik nodig, denk je.
Zo is het goed.
Kattebelletjes 
Dit is het verhaal van mijn eerste huwelijk. Zo herkenbaar.
Nu zijn we beide gelukkig in een ander huwelijksbootje. We zien elkaar nog regelmatig op de vriendschapsboot. Het is inderdaad goed zo.
Maar meisje toch… Spontaan komt “sometimes love just ain’t enough” door mijn hoofd… Ik kan me inbeelden dat jullie nu door een hele zware periode gaan. Heel veel sterkte! Dikke knuffels, x
Ja, jij hebt het begin van het verhaal mee beleefd he… Liefde was er zeker, vollen bak. Maar uiteindelijk moet je als mensen ook bij elkaar passen, en dat was dus niet het geval. Hoe lang we dat ook hebben proberen negeren. Maar we hebben gelukkig wel onze Erasmusbaby 🙂
Dat is mooi om te horen , Matroos. Dat geeft moed ❤
Och toch Kathleen, triest om te horen. Dat de vriendschapsboot maar blijft drijven ook omwille van jullie dochter.
Ja, absoluut, dat hoop ik ook…
Ik ben er zo erg van geschrokken 😦
Sterkte en een welgemeende knuffel van mij.
Dankjewel Wildcard, dat apprecieer ik. Maar maak je maar geen zorgen om mij, dit is eigenlijk goed nieuws he. Al is het wel moeilijk, natuurlijk.
Je hebt mijn mail, ik bied je met plezier mijn luisterend oor en virtuele schouder aan, om tegen te leunen, daar zijn vrienden voor hé
Da´s vriendelijk, Wildcard 🙂
Als ik de nood voel erover te schrijven, zal je een mailtje vinden, al lukt het me momenteel wel goed. Deze posts komen altijd met veel vetraging, dus het is een beslissing die al een tijdje geleden genomen is. Onderhand ben ik er helemaal overheen, het moeilijkste is gepasseerd. maar heel erg bedankt voor je luisterend oor!
Graag gedaan, daar zijn vrienden voor hé 🙂
🙂
Bij mij gade hier véél bij te lezen hebben 😉
Beste nog voor 2023 🙂
Wow, toch even schrikken… Veel courage en dikke knuffel!
Merci Samaja ❤
Zo is het goed. Dat blijft me bij.
Dat is inderdaad het belangrijkste ❤
❤️
Ik las hier een mooi geschreven stukje tekst.
Ik hoopte dat het een verhaal was, waarin jij zo goed bent. Maar ik besef dat het pure realiteit is. Een realiteit die de beste oplossing geeft, maar voor veel ontgoocheling en verdriet zorgt. Ik heb het vorig jaar meegemaakt bij mijn jongste zoon, het is niet evident, maar de tijd helpt de beide ouders en de kinderen. Belangrijk is om er op een respectvolle manier samen uit te geraken. Die sterkte wens ik jullie toe.
Dankjewel, Omabaard. Ja, we zijn zeker niet alleen. En ik ben ook blij dat het kan, ook al wprden hoge scheidingscijfers als iets negatiefs gezien. Het wil toch vooral zeggen dat je het geprobeerd hebt, de kans gewaagd hebt met elkaar, tot het inzicht gekomen bent dat het niet werkt, en dan de moed hebt gehad het te beëindigen. Het lijtk me ontzettend droevig om niet de stap te durven zetten een relatie te beginnen, of te blijven zitten in een ongelukkig huwelijk. Maar het is een pijnlijk proces voor alle partijen, dat wel.
Blijven zitten in een ongelukkig huwelijk is heel nefast voor iedereen. We krijgen maar één leven, dat geloof ik toch, en onze tijd is te kort om ongelukkig te zijn. Eerlijk? Ik ben hiervan overtuigd, maar toch heeft het me veel tijd en verdriet gekost om te aanvaarden. Die vriendschapsboot is heel belangrijk om verder te kunnen, naar niet altijd evident heb ik ondervonden. Ik hoop dat het jullie echt lukt.
Ai Kathleen, wat een moed moet dat gevraagd hebben om in het water te springen. Maar jij verdient echte liefde. En daar in dat water, is het ook zo slecht niet, lees ik tussen de regels. Jij verdient iemand die je graag ziet! Dat komt wel jong. Dikke knuffel!😘
Ja, het waren geen gemakkelijke maanden… Maar hier in het water ben ik inderdaad erg op mijn gemak, dus over mij moet je je alvast geen zorgen maken. Ik kom wel op mijn pootjes terecht!
💛
❤
Ik wens je een mooie toekomst, of die nu in ’t water, een boot of een haven is.
Dat is zo mooi… ❤
❤️
❤
Dikke knuffel 💙
Dankjewel Mrs Brubeck ❤
Goed geschreven, ik snap het volledig. Al is elke situatie anders… Been there, done that, maal twee. Soms is een knoop doorhakken een grote opluchting, soms een schokgolf, soms is er ineens weer ruimte voor jezelf en nieuwe mogelijkheden.
Zo is het helemaal. En elke relatie is inderdaad anders. Bovendien kan je de meeste dingen pas leren door ze te doen…
Da’s schrikken. Ik wens jou een vriendschapsboot en rustig vaarwater.
Dankjewel 🙂
Een huwelijk is bijwijlen een stormachtige zee waarvoor nog geen kompas is uitgevonden. Ook mijn eerste boot is gezonken, maar de tweede bouwde ik op uit gedegen hout en roestvrijstalen klinknagels.
Goed dat jij de reddingsboot vond. Moge hij je leiden naar een rimpelloze oceaan.
Dankjewel Menck. Ja, als ik nog eens in een huwelijksboot klim, zal het er een zijn die uit het juiste hout gesneden is. Met roestvrijstalen klinknagels. Ik denk wel dat ze die nog maken ❤
Voor deze moeilijke beslissing heeft zich absoluut zeker een lang proces afgespeeld van twijfels, piekeren, opnieuw proberen, spreken, vechten, slapeloze nachten, afwegen,… Je houdt je privé goed afgeschermd op je weblog, vandaar dat je melding van vandaag als een complete verrassing binnenkomt. Hopelijk lukt het jullie beiden inderdaad een vorm van vrienschapsband aan te houden – dit komt ook ten goede aan jullie dochtertje. Veel sterkte!
Dat heb je heel goed tussen de regels door gelezen, lieve mijnheer Pannenkoek. Het is een jarenlang proces geweest, zo´n proces waarvan je eigenlijk pas achteraf beseft hoe zwaar het al tijd tijd op je gewogen heeft. En er zijn inderdaad veel zaken die in mijn leven spelen waarover ik het niet heb op de blog – tot soms het juiste moment gekomen is.
Begon ik te lezen en kreeg ik even het omabaard gevoel. Hopelijk is dit een verhaal. Maar kijk, dat is het niet. Veel vakt er niet te zeggen he. Iedere situatie is anders. Elk bootje vaart net iets anders in mogelijks hetzelfde water. Tomorrow is a new day.
We are all made of stories, aren´t we?
Ik zie morgen wel zitten 🙂
Wat een spijtig nieuws. Dit hadden veel van je lezers, inclusief mezelf, niet zien aankomen. Enige tijd geleden klonk je in de post over je man nog zo verliefd!
Hopelijk komen jullie alledrie op jullie pootjes terecht. En is het fijn dobberen in het water.
Ja, da´s het zotte he. Ik zag hem echt zo graag, maar op een bepaald moment gebeuren er dingen die de “schellen” van je ogen doen vallen. En dan bleek dat hij me eigenlijk niet zo graag zag als ik hem. En misschien zat ik mezelf ook teveel te overtuigen? Daar heb ik misschien nog de grootste schok van gekregen: dat je zo overtuigd kan zijn van iets, en dan blijkt dat je het helemaal fout had ingeschat. Ik heb ondertussen wel een hele hoop bijgeleerd over relaties en over de manieren waraop het fout kan gaan en hoe je dat sneller kan inzien. Maar ik heb nog veel te lezen en na te denken.
Wat heb je een prachtige troostrijke beeldspraak gevonden om deze enerverende koerswijziging te omschrijven. En goh, ik had natuurlijk geen idee, maar mijmerde lekker mee met je prachtige anekdotes over je leven in Spanje… Je klinkt vol vertrouwen, fijn, er komen geheid nog prachtige tijden! En ik ken het ook uit ervaring, beter een fijne vriendschap dan een belemmerende liefde…. Ik wens je veel warmte❤️
“Beter een fijne vriendschap dan een belemmerende liefde” -ja, dat is heel mooi uitgedrukt. Zo is het maar net. Dankje voor je steun!
Je antwoorden op de reacties lezen is al even waardevol als je blog zelf. Ik wens je gedragen worden door het water. En lichtheid na de zwaarte. Ook al is het eerst doorleven, verwerken en dan pas schrijven, ik wens je zoveel warmte en steun en liefde in alle vormen zonder huwelijkslaagje. Als je wil, hier is nog zo’n luisterend oor dat klaar staat voor je ❤️
Hey lieve Trijnewijn, wat een mooie wensen… Zullen we nog eens een keertje slypen ofzo? Ik wil je graag nog eens horen en zien!
Jou horen en zien is heel leuk, dus graag! Veel liefs x
❤
Dag drenkeling. Ik las je schipbreuk-verhaal enkele dagen geleden. Ik schrok en was in een lichte shock. Dat laatste is misschien een tikkeltje overdreven want kun je in shock zijn over iemands wedervaren die je niet écht kent. Enkel via schrijfsels.
Waarschijnlijk zit het in de herkenning.
Wees niet bezorgd, ons bootje dobbert rustig op de grote oceaan.
De herkenning in: ‘Een grote stap maken van Vlaanderen naar het land van je lief. Je best doen om daar opnieuw te aarden zonder de roots te vergeten. Bijvoorbeeld door middel van schrijven. En dan toch ontdekken dat … ‘
Door jouw verhaal vraag ik me onmiddellijk af hoe het mij zou vergaan mochten wij schipbreuk lijden. Je verhaal is dus goede literatuur met een sterk autobiografisch element.
Ik weet niet wat ik je moet wensen. Een veilige haven? Een anker? Een reddingboei? Een Odyseus-boottocht vol avontuur op zoek naar Ithaka? Waarschijnlijk van alles een beetje.
Een digitale omarming.
Dankje Koen, het raakt me dat je dit zo ter harte neemt. Het is inderdaad geen vanzelfsprekendheid wanneer de reden van je migratie plots volledig devalueert. wat blijft er dan nog over als motivatie? Ga je dan weer naar je thuisland of niet? Misschien zou ik daar beter eens een uitgebreide post aan wijden – ik moet echt weer meer gaan bloggen, ik wil daar echt weer meer tijd voor maken.
Een heel kort antwoord op de vraag die ik mezelf hierboven net gesteld heb: ik blijf (voorlopig) gewoon in dit dorp wonen, want dit is de thuishaven van mijn dochter. Maar wat ik ga doen wanneer zij op eigen benen staat, daar heb ik geen idee van.
Ben je misschien voor altijd een beetje een nomade, eens je je wortels uit de grond hebt getrokken? Wat denk jij?
Ook ik wens je rustig vaarwater, in welke vorm dan ook.
Dankjewel lieve enerziek!
Holy scheep! Dikke knuffel Kathleen. Hopelijk ben je nu een beetje aan het uitrusten van het tegen de stroom in zwemmen en heb je zo je eigen current te pakken. Gooi je in ieder geval even een digitale reddingsboei toe zodat je af en toe even kan ademhalen. Mooi hoe je het hebt verwoord, mooi mens ben jij! Zet ‘m op daar. Liefs!
Merci Talitha ❤ Ah, een digitale reddingsboei, wat een mooi idee! Ik ben er zeker van dat als die van jou komt, dat die dan een superleuk hip kleurtje zou hebben 🙂
Ik loop hopeloos achter met lezen, dus in uitgesteld relais: veel sterkte.
Geen zorgen, ik loop hopeloos achter met schrijven 😀
Dus daar lig je in het water en je dobbert wat rond. Er is een reddingsvest, het water is aangenaam. Je denkt: hé, dit is fijn. Dit is zoveel beter dan jaar in jaar uit tegen de stroom inroeien.
Dat gevoel ken ik.. toch nog ff een knuffel!
Jij ook een dikke knuffel, zeker als je dit herkent ❤
Je hebt een pijnlijke ervaring mooi verwoord. Courage bij alle beslissingen die je nog moet nemen.
Dankje!