Reflecties op relaties (1)

Als het over scheidingen gaat, wordt er meestal aangehaald hoe ontzettend veel koppels uit elkaar gaan (zoals in `40 procent van alle huwelijken eindigt in een scheiding´) en hoe jammer dat is. Terwijl ik dan denk: waw, dus meer dan de helft krijgt het voor elkaar om samen te blijven!

Ik kan dan maar hopen dat die mensen ook echt gelukkig zijn samen. Want laten we wel wezen, de reden waarom er in vroegere tijden veel minder tot bijna niet gescheiden werd, had er toch vooral mee te maken dat het niet mocht of niet kon. Dat het door de goegemeente en de Kerk veroordeeld werd, dat het sociale zelfmoord betekende, dat je als vrouw zonder inkomen kwam te zitten of dat het wettelijk gewoon niet mogelijk was.

Dus wat een geluk dat het vandaag de dag wel kan. Dat we niet voor de rest van ons leven moeten boeten voor het feit dat we als twintigers niet voldoende zelf- en mensenkennis hadden om er iemand uit te pikken die echt bij ons paste. Dat we niet tot de dood ons beiden scheidt ´s nachts onze tanden kapot moeten knarsen omdat de persoon op wie we ooit zo verliefd waren ons niet begrijpt en wij – als we heel eerlijk zijn – hen ook niet.

Natuurlijk is een scheiding iets wat je liefst wil vermijden, zeker wanneer je kinderen hebt. Maar er zijn nu eenmaal dingen die je pas kan leren door ze mee te maken. Ik zie het om me heen bij mensen van mijn generatie: hadden we net onze ouders vergeven voor de fouten die zij gemaakt hebben in onze jeugd, bevinden we ons zelf plots in situaties waarin we onze kinderen dingen aandoen die we hen absoluut hadden willen besparen. Zoals ruzies. Stress. Armoede. Een scheiding.

Het was nooit de bedoeling. It wasn´t part of the plan, my dear. I´m so sorry. Maar kijk, opeens sta je daar en je beseft dat er geen andere weg was. Je kan wel zeggen `had ik maar…´, maar je weet dat dat onzin is, want met de kennis en de vaardigheden die je op welbepaalde momenten in het verleden had, kon je geen andere beslissingen maken dan degene die je toen nam. Maar je hebt eruit geleerd, en daardoor heb je nu meer kennis en meer vaardigheden.

Ook liefde is een leerproces.

Advertentie

Vijf jongens

Het is zondag 1 januari, zeven uur ´s avonds. Er wordt aangebeld terwijl ik niemand verwacht. Op de stoep voor mijn deur staan vijf jongens. Ik herken een paar van hen uit de lagere school in ons dorp; ze zitten net als mijn dochter in het zesde leerjaar.

Mevrouw, mogen wij een kerstliedje zingen?

Even ben ik verrast. Ik heb hier in 14 jaar nog nooit nieuwjaarszangers aan de deur gehad. Ik zeg hen dat ze gerust iets mogen zingen, maar dat ik hen niets in ruil kan geven. Dat is niet gelogen: het enige snoep dat de kerstperiode overleefde, werd onlangs door de hond verschalkt, en het laatste kleingeld hebben dochter en ik deze voormiddag op de kermis uitgegeven. Bovendien ligt mijn huis er sowieso meestal bij alsof er net een stel inbekers is gepasseerd. Dus sorry, jongens: hier valt niks te rapen.

Dat is niet erg, mevrouw. We doen het gewoon om wat kerstsfeer te brengen.

Ik zie aan hun gezichten dat ze het menen. Dat ze gezamenlijk met dit plan op de proppen zijn gekomen en elkaar hebben getest in durf. Dat dit hen spanning, een beetje schaamte, maar ook veel lol oplevert.

En ze beginnen te zingen:

campana sobre campana
Y sobre campana una
Asómate a la ventana
Verás el niño en la cuna

Belén, campanas de Belén
Que los ángeles tocan
¿Qué nuevas me traéis?

Ze zingen toonvast en blijven in de maat. Twee van hen moeten het giechelen een beetje onderdrukken, de anderen zingen met een vrolijke lach op het gezicht. Qua kerstsfeer kan dit tellen. Dat ze heel goed hebben gezongen, zeg ik hen na afloop. Weten ze dat? , klinkt het zelfverzekerd. Zingende jongens met zelfvertrouwen, heerlijk.

Ik denk dat vrijwel iedereen die de afgelopen dagen de balans van 2022 heeft opgemaakt, op een bepaald moment de toekomst een beetje somber begon in te zien. Redenen te over: de klimaatsopwarming, de stijgende prijzen, de nieuwe oorlogen en de oude die maar aan de gang blijven. Ook de vraag waarom er zo veel geïnvesteerd wordt in kunstmatige intelligentie en zo weinig in natuurlijke empathie wekt bij mij almaar vaker onrust op.

Maar zolang er nog jongens van elf zijn die kerstliedjes zingen, heeft niemand van ons het recht de moed op te geven.