Als het over scheidingen gaat, wordt er meestal aangehaald hoe ontzettend veel koppels uit elkaar gaan (zoals in `40 procent van alle huwelijken eindigt in een scheiding´) en hoe jammer dat is. Terwijl ik dan denk: waw, dus meer dan de helft krijgt het voor elkaar om samen te blijven!
Ik kan dan maar hopen dat die mensen ook echt gelukkig zijn samen. Want laten we wel wezen, de reden waarom er in vroegere tijden veel minder tot bijna niet gescheiden werd, had er toch vooral mee te maken dat het niet mocht of niet kon. Dat het door de goegemeente en de Kerk veroordeeld werd, dat het sociale zelfmoord betekende, dat je als vrouw zonder inkomen kwam te zitten of dat het wettelijk gewoon niet mogelijk was.
Dus wat een geluk dat het vandaag de dag wel kan. Dat we niet voor de rest van ons leven moeten boeten voor het feit dat we als twintigers niet voldoende zelf- en mensenkennis hadden om er iemand uit te pikken die echt bij ons paste. Dat we niet tot de dood ons beiden scheidt ´s nachts onze tanden kapot moeten knarsen omdat de persoon op wie we ooit zo verliefd waren ons niet begrijpt en wij – als we heel eerlijk zijn – hen ook niet.
Natuurlijk is een scheiding iets wat je liefst wil vermijden, zeker wanneer je kinderen hebt. Maar er zijn nu eenmaal dingen die je pas kan leren door ze mee te maken. Ik zie het om me heen bij mensen van mijn generatie: hadden we net onze ouders vergeven voor de fouten die zij gemaakt hebben in onze jeugd, bevinden we ons zelf plots in situaties waarin we onze kinderen dingen aandoen die we hen absoluut hadden willen besparen. Zoals ruzies. Stress. Armoede. Een scheiding.
Het was nooit de bedoeling. It wasn´t part of the plan, my dear. I´m so sorry. Maar kijk, opeens sta je daar en je beseft dat er geen andere weg was. Je kan wel zeggen `had ik maar…´, maar je weet dat dat onzin is, want met de kennis en de vaardigheden die je op welbepaalde momenten in het verleden had, kon je geen andere beslissingen maken dan degene die je toen nam. Maar je hebt eruit geleerd, en daardoor heb je nu meer kennis en meer vaardigheden.
Ook liefde is een leerproces.
Kattebelletjes 
Dikke knuffel van me, Ik kan er niet meer op zeggen, want ik zit natuurlijk niet in jouw situatie.
Merci! Meer hoeft er ook niet op gezegd te worden 😉
Dank om deze reflectie met het grote publiek (en daardoor met mij) te delen. Die opmerking over als twintiger iemand vinden zette me wel aan het denken.
Want mijn eerste reactie was: een twintiger, wat jong! En mijn tweede: ah juist, zo ging dat bij mij ook en ik voelde me toch al oud.
😀
Hoe meer ik erover begin na te denken (zeker vanuit het perspectief van een veertiger), hoe waanzinniger het me lijkt dat mensen in hun twintiger jaren geacht worden eeuwige trouw te beloven. Ik ken wel koppels die zelfs al van vóór hun twintigste samen zijn en als veertigers nog steeds heel gelukkig samen zijn, dus ik weet wel dat het kan. Maar het lijkt me ook wel logisch dat het niet bij iedereen zo kan lopen.
En ja, ik dacht van eens wat meer te gaan filosoferen op deze blog (had daarbij zelfs jouw blog in gedachten al referentie 🙂 )
Filosofeer er maar op los.
Wat bentenge zegt
Dat er supporters zijn, doet me wel zin krijgen het vaker te doen 🙂
Ja, misschien moet ik dat wat meer durven….
Een mens maakt een grote evolutie door in de loop van de jaren. Belangrijke beslissingen worden genomen als we amper twintiger zijn, dus eigenlijk nog flink jong zijn.
Soms maken we foute keuzes, soms juiste, soms keuzes die in de loop van de jaren een andere wending aannemen.
Toen mijn jongste zoon een paar jaar geleden besloot te scheiden, leek het of ook mijn wereld instortte. Veel gesprekken met hem leerden me begrijpen en vooral aanvaarden, wat niet betekent dat ik het niet ontzettend jammer vind.
Zoals je schrijft, het blijft moeilijk waar kinderen zijn. Kinderen vragen om een blijvende verbondenheid tussen twee mensen, de ouders. Zolang het geen vechtscheiding wordt en het kind de lijm en het centrum blijft tussen de gescheiden ouders, komt het wel goed. Het vraagt tijd, soms veel tijd.
Ik wens jou graag die tijd toe.
Dankjewel Omabaard. Ja, we maken onze dochter echt het centrum, haar welzijn staat voorop. Vooral daarom wil ik heel hard werken aan een goede of toch tenminste respectvolle relatie met haar vader. Dat is in tijden als deze niet altijd eenvoudig, maar het is een goede oefening, heb ik al gemerkt (zou ik ook eens iets over moeten schrijven). Ik denk wel dat het ons zal lukken.
Mooi hoe je openstond voor de ervaring van je zoon, ook al had je er zelf erg sterke gevoelens bij. Het lijkt inderdaad heel wat teweeg te brengen bij moeders wanneer een van hun kinderen gaat scheiden…
Zo is het. Ik huwde op mijn 22ste maar tegen mijn dertigste had ik al door dat het niet de man van mijn leven was en dat ik niet meer het meisje van 22 was. Een mens is veranderlijk en evolueert, maar als dat niet in dezelfde richting als je partner is, dan heb je als koppel een probleem. Wij werden vreemden voor elkaar maar zijn wel altijd ouder gebleven voor onze dochter. We hebben er alles aan gedaan om niet te vervallen in een vechtscheiding en dat is aardig gelukt en daar zijn we trots op.
Het is hoopgevend te horen dat het jullie gelukt is toch samen het ouderschap te blijven dagen en niet in een vechtscheiding te vervallen. Ik denk dat dat ons ook wel zal lukken, ik heb er alvast goede hoop op. Het is verre van eenvoudig, maar als je dat allebei als doel stelt, moet het toch lukken he…
Zeker, maar in het begin is het moeilijk. Er zit nog teveel wrevel en pijn. Desondanks elkaar en jezelf eraan blijven herinneren hoe belangrijk het is voor het kind. Een kind hoeft niet van een ouder te scheiden.
Ons is het uiteindelijk wel gelukt.
❤
Wat kijk je met veel wijsheid ernaar. En mildheid. Ik heb het gevoel dat je er nog een ferme portie geluk bovenop moet hebben, niet enkel zelfkennis en mensenkennis. Ook als je als twintiger de beste keuze maakte voor wie je toen was en wat je toen wist, je blijft niet helemaal diezelfde persoon. Op voorhand kun je nooit zeker weten hoe je relatie zal veranderen door het ouderschap, door stress op het werk, nieuwe verantwoordelijkheden, veranderende familiebanden enz.
Het voelt uitzonderlijk om allebei vele jaren lang te groeien en te veranderen en toch nabijheid te behouden. Het voelt alsof de statistieken logischer zouden zijn moest uit elkaar groeien de regel zijn en samen blijven de uitzondering. Misschien denk ik dat omdat scheiden me beter leek dan de ruzies van mijn ouders, en dat het me soms echt verbaast dat de man en ik na 18 jaar nog samen passen. We waren studenten in het begin, we hadden nog geen flauw idee. Vaak eerlijk gezegd nog altijd niet, maar zowat alle anderen doen ook maar wat, toch?
Ja, dat gevoel heb ik dus ook! Dat het eigenlijk zeer verbazend is dat zo veel huwelijken toch standhouden. En inderdaad: een grote portie geluk is ook nodig. Iemand tegenkomen die bij je past, op een moment dat je er allebei voor openstaat… Da´s allemaal niet vanzelfsprekend.
Ook wat je zegt over ouderschap en andere nieuwe of onvoorziene factoren! Je bent nog zo jong en je trouwt met iemand, en dan komt daar ineens een levensveranderende situatie als ouderschap overheen. Dat is toch in vele gevallen een kwestie van er doorheen te ploeteren zonder te weten waar je gaat uitkomen. Lijkt me niet meer dan normaal dat zo vele koppels daar hun tanden op stuk bijten.
Het is zo mooi om te lezen hoe dat bij jullie toch gelukt is, en dat jullie nog steeds aan elkaars zijde staan, na al die jaren! ❤
Een dikke, dikke knuffel 🙂
Liefde (en vooral een levenslange verbintenis) is altijd een niet in te schatten risico. Of je nu twintiger bent of ouder, zelfs met bergen mensenkennis kies je voor diegene die op dàt moment voor je staat. Dat er in de jaren die volgen ook dingen (kunnen) gebeuren die een mens sterk kunnen veranderen en in welke zin, kan je zelfs in een goede glazen bol niet zien. En dat geldt voor beide partijen. Het is jammer, het is pijnlijk, maar het is niet dom of het gevolg van verkeerde inschattingen. Het is ook te hopen dat het zonder strijd en in wederzijds respect kan gebeuren.
Wat een wijze aanvulling, Affodil…
Dank je daarvoor!
In elke relatie vliegt al eens een stuk bestek door de woonkamer. Soms leidt dat tot een breuk, andere keren wordt het toch als ‘de moeite’ beschouwd om één en ander met de mantel der liefde te bedekken en met elkaar voort te gaan. In onze beperkte vriendenkring hebben we beide situaties meegemaakt. Er bestaat geen handboek voor twintigjarige geliefden (helaas). Misschien moet ik daar eens werk van maken?
Ja, misschien wel 🙂
Jouw conclusie onderschrijf ik ten volle.
🙂
Liefde is en blijft een beetje een mysterie, vind ik. Je kan op een bepaald moment nog helemaal vinden dat je perfect bent voor elkaar en jaren later zie je dat dan helemaal anders. Maar er zijn ook koppels bij wie dat dan wel lukt. Ik vind het een fascinerend iets.
Dat is waar, fascinerend is het zeker!
Het kan natuurlijk ook zijn dat je partner op je 20e echt wel de ideale match is, maar dat beiden na verloop van tijd een andere richting uitgaan. Soms is het ook gewoon een kwestie van geluk hebben. En als dat er niet is, dan is het goed dat dat geluk een tweede kans kan krijgen.
Dat is mooi gezegd ❤
Scheiden is een weinig sterven, maar blijven is vaak voorgoed insluimeren. Het fijne aan het leven is bovendien dat het herkansingen biedt.
Zo is dat. Leve de herkansingen!
Schone reflecties Kath, ik kijk al uit naar deel 2.
Ik dacht: ik ga er een eentje achter zetten, dan push ik mezelf een beetje om een vervolg te schrijven 😉
En het mooie is, dat je door iedere relatie jezelf beter leert kennen, waar de volgende relatie profijt van heeft…
(Nu je dit allemaal zo schrijft, denk ik ineens aan mijn bijna vergeten jeugd met gescheiden vechtende ouders…)
Tja, zelfs van iemand houden is geen garantie om samen te kunnen en willen leven. Denk maar aan allerlei ergernissen tussen beste vrienden.
Gek misschien, maar zo van afstand denk ik dat het allemaal heel erg goed komt met jou…;-)
Ja, dat is zo! Je leert jezelf maar pas echt kennen in relatie tot anderen. Daraom heb ik er ook vertrouwen in dat het altijd beter wordt, want er zijn toch bepaalde fouten die je niet opneiuw maakt, en je weet toch altijd net iets beter wat je de volegnde keer wel en niet wil.
En ja, het gaat hier wel de goede kant uit 😉 Ik ga het nog wat tijd geven voor ik daarover schrijf, maar ik denk dat het inderdaad wel goed zal komen 🙂