Trouw met trui

Die trouw dus, waar ik onlangs naartoe ben geweest. Gelukkig had ik mijn date op voorhand gevraagd of er kledijvoorschiften waren.

“Ehm, geen blote benen,” zei hij. “En een décolleté zou ik ook niet doen. Gewoon niks sexy.”

“Niks sexy? Op een trouwfeest??” riep ik, lichtjes gechoqueerd. Ik woon ondertussen immers al veertien jaar in Spanje, waar trouwfeesten gelijk staan aan je opsmukken alsof je gevraagd bent voor een fotoshoot voor Vogue. Maar soit, al een chance dat ik het gevraagd had, want ik stond dus op het punt in een strakke mini-jurk af te komen. Inderdaad, hoe wereldvreemd kan een mens zijn dat ze bij een islamitische huwelijksceremonie denkt dat het een goed idee is de zaal binnen te wandelen als een van The Bangles, maar hé, ik ben een ENFP. Rainbows and unicorns, weet je wel. Ik ben dan maar gaan winkelen (dat kan ik ondertussen) en vond een prachtige oudroze trui. Terwijl ik in het pashokje stond, hoorde ik hoe Het Universum me een beetje stond uit te lachen, want ik had tijdens de solden massa´s truien gepast die me er stuk voor stuk deden uitzien als een gepofte aardappel, waardoor ik mezelf voorgenomen had nóóit meer in mijn héle leven een trui te dragen (ah, dramaqueen).

Enfin, een stijlvolle oudroze trui dus, en daaronder de enige stijlvolle zwarte broek die ik bezit. Bij aankomst in het zaaltje in het islamitisch centrum bleek dat de bruid oudroze als hoofdkleur voor de versiering én voor haar prachtige kanten jurk gekozen had. Zodra ik dat zag, voelde ik me de koningin te rijk. Uiteraard is er, zelfs op een islamitische trouw, geen prijs voor de gast met de meest toepasselijke outfit, maar geen enkel mini-jurkje had me gelukkiger kunnen maken. Ik kende geen kat, stond de helft van de tijd maar wat te draaien en te glimlachen en posters te bestuderen met uitleg over wat Jezus betekent in de Koran, maar hé, ik paste perfect in het plaatje. Alvast niet zoals die jongedame uit Letland wiens blote kuiten vanonder haar knierok uitschreeuwden hoe cultureel onvoorbereid ze was.

De trouw zelf was het meest compacte huwelijksfeest waarop ik ooit aanwezig was geweest: op twee uur en een half was alles achter de rug. Totaal niet representatief voor een islamitisch feest, volgens mijn moslim metgezel. De bruid en bruidegom hadden op een verhoogje plaatsgenomen achter een tafel, met naast hen de imam en een tolk. De genodigden waren met hooguit vijftig en volgden de ceremonie vanop rijen stoelen. El marido es el vestuario de su mujer, vertaalde de tolk, y la mujer es el vestuario de su marido. Ik wilde mijn Palestijnse vriend om uitleg vragen, hoe dat precies in zijn werk ging in een huwelijk waarin man en vrouw elkaars kleren zijn– of bedoelden ze elkaars kleerkast?-  maar de mooie man met wie ik gekomen was, zat helemaal vooraan als een van de getuigen.

Na het uitwisselen van de ringen werden er tafels in het midden van het zaaltje gezet. Daarop kwamen borden met zelfgemaakte hapjes, zoete thee en drie heerlijke taarten die de bruid zelf gebakken had. Alle gasten namen plaats en ik kwam tegenover een jonge Irakees te zitten. Hij was opgegroeid in Spanje en had zijn laatste jaar middelbaar in Irak gedaan.

“Was dat een groot verschil, de middelbare school in Irak tegenover die in Spanje?” vroeg ik. Ja, dat was kennelijk toch nogal een cultuurshock geweest. Vooral het feit dat je in Spanje niet om de vijf voet onder de schoolbanken moest duiken wegens bomalarm en dan wachten tot een stel militairen de klas kwam ontruimen. Beetje anders, toch wel.

Als een echte gentleman wandelde de Palestijn die avond met me mee tot aan mijn straat. In het donkere Rafelbunyol voelde de vochtige lucht die van over zee kwam aanwaaien koud aan en ik rilde.

“Hier, neem mijn vest,” zei hij, en legde zijn groene jasje over mijn schouders. Op de hoek van mijn straat namen we afscheid.

Even later stond ik alleen in mijn slaapkamer. In de spiegel zag ik mezelf staan in een stijlvolle zwarte broek, een oudroze trui en een groene vest.

Plots bedacht ik me dat ik vergeten was de Palestijn te vragen wat ze bedoelden met dat zinnetje. Over dat man en vrouw in een huwelijk elkaars vestuario zijn.

Toen ik mezelf in het licht van die vraag in de spiegel zag, het groene jasje over de roze trui, lag het antwoord voor het oprapen.

Advertentie