Post uit 2008 (3/7)

(Over het wat en het waarom van deze reeks, lees: “Tien jaar zonder…“)

Vrijdag 26 september 2008

Dag lieverds en lachebekjes,

Vandaag heb ik goed nieuws te melden: de eerste arbeidsovereenkomst is binnen! Het gaat om zes uurtjes per week naschools Engels geven aan kinderen van 4 tot een jaar of 12.

De directrice van het schooltje is een perfect tweetalige blondine met veel felblauwe oogschaduw en een verwarde ingesteldheid (ik heb haar in tien minuten tijd  mijn CV zien kwijtraken en haar fietssleutels.) Maandag is er de eerste lerarenvergadering. Het betaalt belachelijk weinig, maar het is een begin waar ik al heel blij mee ben. Nu gaan we proberen aan wat privélessen te geraken en iets in de toeristische sector te vinden voor in het weekend.

Ik kon ook in een andere school beginnen, maar die betaalden nog minder en de uren vielen samen. Heb alles samen een stuk of tien gesprekken gehad en de commentaren gingen van “Oh, wat heb jij veel ervaring” over “Oh, je hebt niet genoeg ervaring” tot “Jamaar, je moet wel Spaans kunnen” en “Je moet geen woord Spaans kunnen, hoor”. In een instituut dat Engelse lessen aanbiedt aan bedrijven heb ik een interview volledig in het Spaans gedaan, goed he? Blijkt dat daar niemand een woord Engels sprak, inclusief de directeur. ter zijner verdediging: hij kon wel drie woorden Frans. Olé. De secretaresses daar beheersen twee talen: Spaans en Traag Spaans. Oja, en Megasimpel-Engels-wanneer-directeur-in-de-buurt-is.

Taalgewijs gaat het dus al iets beter, ik ben zelfs al in staat gebleken afspraken te maken aan de telefoon (heel spannend om dan op de afspraak aan te komen zonder er zeker van te zijn of je het uur wel juist hebt, laat staan de dag). Langs de andere kant versta ik nog altijd geen 40 procent van de reguliere gesprekken, maar nu hebben we de Steen der Wijzen gevonden: ondertiteling via Teletekst! Gisteren hebben we op deze manier een Spaanse film op tv gezien en ik heb er toch wat van opgestoken. Oefenen is dus de boodschap.

Wat het sociale leven betreft: Alfonso´s vrienden zijn langsgeweest en het was echt gezellig. Het zijn fijne, openhartige mensen. Ook zijn ouders stellen me erg op mijn gemak, en zijn jongste broer plaagt me soms gelijk een zus en dan geef ik hem een mot of steek mijn tong naar hem uit, dus dat is ook allemaal dik in orde en taalbarrière-overstijgend.

Het weer was schitterend van de week: bewolking, frisse wind, regen en zelfs af en toe een onweertje. Ik bloei op gelijk een plantje dat eindelijk water krijgt. Wanneer er regen wordt voorspeld, rijdt de Protección Civil langs en roepen ze om: “Mensen, er is regen op komst, wie zijn auto in de ondergrondse garage zet, kan morgen met de gebakken peren zitten, ´t is maar dat ge het weet!” Die mannen zouden nogal werk hebben in België.

Hoe gaat het daar in het Belgenlandje, hangt het nog aaneen?

Heel veel groetjes en tot de volgende,

 

Kathleen

 

 

Advertentie

Border Collie Therapie

 

 

 

 

 

 

Ondertussen in Vlaanderen: alles onder controle (1)

Zoals je geen twee keer in dezelfde rivier kan stappen, kan je als ex-patroit niet terugkeren naar je land van herkomst.

Bij elke terugreis naar Vlaanderen komt er iets op mijn pad wat me uit evenwicht brengt: een afgeschaft perron, een betaalautomaat bij de bakker, een verandering in het straatbeeld (*). Soms zijn het details die anderen amper opvallen, maar voor mij zijn het knipperende neon-signalen. Hun boodschap:  je kan nooit meer terug naar het Vlaanderen van 2008. Panta rhei. Of je dat nu leuk vindt of niet.

Tijdens mijn laatste bezoekje was het weer zover. En ik zie het zelden aankomen, want het gebeurt meestal in zeer banale situaties. Zo stapte ik nietsvermoedend het postkantoor van Leuven binnen om twee postzegels te kopen. Maar ik had natuurlijk beter moeten weten, want Belgische postkantoren zijn de testlabo´s van het Geheim Ministerie der Belgische Treiterijen. Sinds ze een derde van de postkantoren in supermarkten hebben verstopt en een ander derde onder paddestoelen, kan zoiets eenvoudigs als een brief versturen een hele onderneming worden.

Desondanks was ik voorbarig op het gemak gesteld door de observatie dat het postkantoor in Leuven simpelweg nog bestond, en wandelde naar binnen. Van de drie bemande loketten was er één vrij, en er stonden geen andere klanten te wachten. Ik hield echter even halt, want boven de twee bezette loketten hing een pancarte met daarop “particulieren”, terwijl er boven het vrije loket “ondernemers” stond. Ondanks het feit dat ik mezelf als een tamelijk ondernemend persoon beschouw, daagde het besef dat ik in deze context onder “particulieren” geklasseerd diende te worden. (Vraag: dien ik geklasseerd te worden? In een postkantoor? Is dat niet wat ze daar met brieven horen te doen in plaats van met mensen?)

Maar soit. Ik vatte moed en begaf me naar het vrije loket. Daarachter zat een magere man met een rond brilletje.

“Goeiedag,” sprak ik opgewekt. “Twee postzegels vor het buitenland alstublieft.”

De man keek me aan.

“U moet een nummer nemen,” zei hij.

“Excuseer?” vroeg ik.

“U moet een nummer nemen,” herhaalde hij, en wees langs mij heen.

Ik draaide me om en zag een paal met knoppen.

“Maar er is niemand anders,” sputterde ik tegen.

“Toch moet u een nummer nemen,” zei de man weer. Je kon zien dat hij trots was op zijn geduldige ingesteldheid.

Dus liep ik drie stappen terug naar die paal, drukte op een knop (daarbij moest ik kiezen tussen “particulieren” en “ondernemers” –dus nu was het officieel, ik was geen ondernemer) en nam het ticketje dat eruit tevoorschijn kwam. Nummer 96. Op dat ogenblik drukte de man achter het vrije loket ook op een knop, en op een bord boven de loketten (**) kwam het nummer 96 tevoorschijn.

Ik stapte weer op de man af, gaf hem het ticketje en zei “Twee postzegels naar het buitenland, alstublieft”, met een grijns die zowel bevreemding als amusement moet uitgedrukt hebben.

De loketbediende beantwoordde die grijns met de blik van een pater die het gewend is met wilden uit de brousse te werken. En net toen ik dacht dat we nu in veilige wateren waren, vroeg hij: “Wilt u er geen vijf? Dat komt goedkoper uit.”

Met grote ogen keek ik hem aan. Sinds wanneer waren postzegels goedkoper per vijf? Dit was geen postkantoor in een supermarkt, dit was een supermarkt in een postkantoor.

“Nee, dank u,” zei ik beleefd. “Twee alstublieft.”

“Maar zo komen ze per stuk goedkoper uit,” zei de bediende.

“Ik heb er maar twee nodig,” legde ik uit. “Ik zou die overige niet gebruiken, want ik woon hier niet.”

Op dat moment raakten we gevaarlijk dicht aan de bodem van zijn geduld.

“Jah,” zei hij kribbig, “dat kan ik niet weten, hé.”

Uiteraard niet, dacht ik bij mezelf. Daarom leg ik het u uit.

Ik heb er nog altijd spijt van dat ik dat laatste niet luidop gezegd heb.

Maar dan was ik waarschijnlijk nooit aan mijn twee postzegels geraakt.

Wat ben ik blij met ons postkantoor in Rafelbunyol, waar je in plaats van een ticketje te nemen gewoonweg aan de mevrouwen achter het loket vraagt hoe het met hun kroost is gesteld, waarna ze je vragen hoe het met je dochter gaat. Bij Correos maakt het vooralsnog geen bal uit of je particulier dan wel ondernemer bent. Maar in Vlaanderen moeten ze alles op papier hebben. Het was mede om die reden dat ik in 2005 mijn laatstejaarsstage anywhere but in Belgium wou doen. Ik was al die paperasserij zo beu, en ik had nog niet eens mijn diploma. Waar ik in België drie lesvoorbereidingen moest maken voor één les van 50 minuten, werd ik in Belfast losgelaten in de klas en men zag dat het goed was.

Wat een heerlijk gevoel gaf dat.

Want het tegenovergestelde van controle is vertrouwen. En daar kunnen we in Vlaanderen, naar mijn gevoel alleszins, toch wel een beetje meer van gebruiken.

 

 

(*) Die markthal op het Emile Braunplein in Gent, daar ben ik twee dagen niet goed van geweest.

(**) Waarschijnlijk had ik dat bord niet eerder opgemerkt omdat ik toen zo verzonken was in de filosofische kwestie of ik mezelf “ondernemend” dan wel “particulier” zou moeten noemen.

Toeval

Ik las deze leuke blogpost over toevalligheden, en meteen kwam me voor de geest wat me een aantal jaar geleden is overkomen op mijn verjaardag. Ik heb de notities weer opgezocht. Het is echt gebeurd.

 

Het is 25 juli 2014, de dag van mijn 34e verjaardag.

Ik zit achter de computer wanneer de telefoon begint te rinkelen (we hadden toen nog een vaste lijn). Wanneer ik opneem, wenst er een vrouwenstem aan de andere kant van de lijn me een gelukkige verjaardag. Ik bedank haar, maar kan haar stem niet thuisbrengen. Ze doet me aan Alfonso´s grootmoeder denken, maar die is het niet.

Wanneer ik haar vraag wie ze is, zegt ze: ¨”Ik ben het, tante María uit Ávila!” Maar ik ken helemaal geen tante María in Ávila. Dus vraag ik haar wie ze belt.

“Rosa,” zegt ze. “Ik bel Rosa om haar te feliciteren met haar verjaardag. Wie ben jij dan?” En zo komen we erachter dat ze het foute nummer gedraaid heeft.

“Nou,” besluit tante María, “alleszins een gelukkige verjaardag vanuit Ávila!”

En die verjaardag kon niet meer stuk.

 

 

Bezoek mij in drie minuten

Nu hebben die van het toeritisch bureau van Valencia toch zo ne schone video gemaakt…

Normaal gezien wordt deze stad altijd gepromoot met dat beeld van de Ciutat de les Arts i les Sciències, maar daarstraks liet mijn schoonbroer me een nieuwe video zien, waar die bouwwerken niet eens in voorkomen.

Wat zie je dan wel in de video? Al de rest. Het echte València. Maar op zo´n terloopse, bescheiden manier dat je het amper merkt, en vooral meegenomen wordt in de sfeer, de kleuren, de geluiden. Zoals je in de 20e seconde die zompige grond ziet, of in 1:03 onze typische banda (de lokale fanfare).

Maar het mooiste is natuurlijk dat ze tonen hoe een plek je kan veranderen -ten goede. Misschien daarom dat ik een traantje liet toen ik deze video voor het eerst zag. Omdat dat ook met mij gebeurd is.

Ofwel was het gewoon omdat het eigenlijk een supermelige video is.

Maar oordeelt u vooral zelf:

 

PS: ´t estime is Valenciaans voor ik hou van jou. Wat een leerrijke blog is dit toch aan het worden.

 

 

 

1 april valt op 28 december

Want 28 december is hier in Spanje Día de los Inocentes. Dus al die typische grappen die in de rest van Europa al sinds de middeleeuwen worden uitgehaald op 1 april, die krijg je hier vandaag op je bord.

En dat is geen aprilgrap.

Ah nee.

Want het is december.

 

 

De Andere Boeg

Het “Jaar in Rafelbunyol” zit er bijna op, dus wordt het tijd om deze blog over een andere boeg te gooien.

Ik heb een paar lokale evenementen gemist, waarvoor mijn excuses. Dat was voornamelijk te wijten aan het samenvallen van bepaalde festiviteiten met mijn vakantie in België en een paar keer was ik op het moment van de actie eenvoudigweg niet vrij. Maar ik hoop dat jullie toch een algemeen idee hebben gekregen over hoe het er hier aantoe gaat.

Mijn plan is om de blog nu voor iets anders te gebruiken -iets dat dichter bij jullie thuis ligt. Maar ik moet het nog een beetje uitwerken voor mezelf, de lijnen uittekenen.

I´ll keep you posted.

Het is alleszins heel fijn dat jullie blijven volgen!

Ik vind het ongelooflijk mooi te horen dat jullie blijven meelezen in deze tijden van ultrakorte tweets en snel doorklikken…

Veel liefs en tot gauw!

Kath

Feest met Moren

Het klinkt zeer gewaagd om dezer dagen een overwining op de islam te vieren, ook al heeft die 777 jaar geleden plaats gevonden. Maar de Valencianen doen rustig (*) verder met wat ze al honderden jaren doen op 9 oktober: optochten en spektakels op touw zetten waarbij de helft van de deelnemers verkleed gaat als christenridder en de andere helft als middeleeuwse moslimstrijder. Dat ziet er ongeveer zo uit:

optocht in Murcia

Ten tijde van de rellen over de Deense Mohamed-cartoons werd er in sommige dorpen wel besloten om misschien toch maar niet meer die reuzengrote Mohamed-pop te verbranden, kwestie van niets uit te lokken.
Ook liet de president van de Spaanse Federatie voor Religieuze Islamitische Entiteiten in 2006 weten dat deze traditie geen positief beeld geeft van de moslimgemeenschap en eiste hij de afschaffing van de Moros y Cristianos-festiviteiten.

Maar de Valenciaan: hij vierde voort.

Toen ik gisteren mijn dochter ging ophalen aan de schoolpoort, kwam de hele klas opgewonden naar buiten lopen met paarse plastic zakken over hun kleren en een halve maan op de buik. Ze hadden die namiddag feestgevierd.
“En als wat ben je verkleed?” vroeg ik mijn dochter.
“Musulman!” riep ze enthousiast.
Nou, dacht ik. Als daar niet ergens een vakoverschrijdende eindterm mee bereikt is, weet ik het ook niet meer.
(*) voor zover Valencianen ooit iets “rustig” doen, natuurlijk

Het seizoen van de halfnaakte mannenlijven

We hebben in juli geen hittegolven gehad. Hitte was er volop, maar golven vielen er niet te bespeuren; het was één bewegingloze zee van klamme warmte.

Dat betekent: altijd plakken van het zweet. Midden in de nacht, ´s ochtends bij het opstaan, vlak nadat je gedoucht hebt, en van dan af de hele dag lang, tot je ´s avonds de vierde douche van die dag neemt om tenminste proper op je bed te gaan liggen, waar je meteen weer begint te zweten van de warmte die zich genereert tussen je lichaam en de matras, tussen je hoofd en het hoofdkussen.

Zonnecréme smeren en denken: verdorie, nu plak ik nog méér.

Geen chocoladerepen kunnen kopen aan krantenstalletjes (aaaargh!)

´s Avonds het raam openschuiven en geen enkel verschil merken -geen tocht, geen briesje, niks.

De enige troost in dagen als deze zijn de jonge mannen die dapper aan het werk blijven. Die ongegêneerd hun T-shirt uittrekken, op een ladder kruipen om een straatlamp te vervangen/ een gevel te schilderen/ een kabel te installeren, en zo het straatbeeld van een vleugje propere erotiek voorzien. Een goedgespierde troost. Daar komen we de zomer wel mee door.

Op schoolreis met de Schone Slaapster

Ik ben 34 en gisteren voor het eerst sinds vele jaren weer op schoolreis geweest.

De mensen van de zomerschool (cfr. speelpleinen in Vlaanderen) hadden een uitstapje naar een openluchtzwembad in Segorbe georganiseerd, en de ouders die wilden, mochten mee. Er was een bus voorzien voor de kindjes en een bus voor de ouders.

Toen ik door het gangpad van de bus liep, zag ik Aurora, een van de moeders, naar me zwaaien. Ze had de zitplaats naast zich voor me vrijgehouden. Ik voelde me meteen een schoolkind met een beste vriendin; wat een heerlijk gevoel! We hebben de hele dag gepraat en gelachen, samen kindjes ingesmeerd met zonnecrème, samen ijsjes gegeten. En zodra ze zag dat ik moe werd, zei ze: “Ga jij maar even rusten, ik hou Elena wel in het oog.” Op de terugweg hebben we op de bus sociale media de grond in gepraat en gegierd om onze lelijke tienerjaren.

Samen op stap met de school van het leven, waar kleine meisjes leren wat vriendschap is, en de grotere meisjes het herontdekken.