Stap 2,5: Tijd maken

Het is niet omdat dochterlief nu naar school is (voorlopig tot 15u en vanaf oktober tot 16.30u (*)) dat ik nu opeens zeeën van tijd heb die als vanzelf leiden naar de realisatie van Het Plan. Dat moet kennelijk toch ietwat bewust gepland worden. Twee zaken zijn daarbij nodig:

 

1. De hypomanische neiging onderdrukken mij aan het begin van dit schooljaar voor een hoop dingen te engageren en in te schrijven. (Want deze turbulente campaigner vindt alles interessant, maar nadien heeft ze geen tijd om te schrijven en is ze moe natuurlijk.) Dus geen cursus gebarentaal, geen yoga, geen dansles, geen Valenciaans. Want gebarentaal is niet dringend, yoga en dansen kan ik hier in de woonkamer, en voor Valenciaans ga ik dit jaar gewoon veel lezen. Met bijles Engels geven zal ik het al druk genoeg hebben. Ik ga wel in de jazzband blijven zingen, en na veel vijven en zessen heb ik me op de muziekschool toch ingeschreven voor piano (dat wil ik al zo lang doen en dat komt misschien ook van pas bij jazz). Maar of er plaats is, weet ik niet. Zaterdag zal ik weten of ik effectief piano kan volgen.

 

2. Een tijdschema maken. Nu weet ik uit ervaring dat ik niet gemaakt ben om mij strikt aan schema´s te houden (**), maar dat probleem is onderhand opgelost door een creatieve draai te geven aan de opvatting dat een schema iets is waar je je strikt aan moet houden. Ik zie schema´s tegenwoordig eerder als een leidraad. Iets dat de chaos binnen de perken houdt. In plaats van je schuldig te voelen om het niet strikt volgen van het schema, dien je je te verheugen in het besef dat het zonder schema allemaal nog veel erger was geweest. Zoiets.

En zie, ik heb vandaag al 2,5 uur geschreven!

Wie weet gaat dat hier nog lukken…

 

(*) Misschien moet ik ook nog eens iets posten over schooluren in Spanje, want dat is ook wel de moeite.

(**) Zie weer: turbulente campaigner. Dat lost toch veel mysteries op he, zo´n persoonlijkheidstest.

Advertenties

De liefde voor (bepaalde) boeken

Ik ben een dierenvriend, maar dat wil niet zeggen dat ik per definitie van alle dieren hou.

“Ik begrijp het niet,” zei de moeder van een ex-lief ooit, verwijzend naar mijn koele behandeling van haar schoothondje. “Ik dacht dat Kathleen zo´n dierenvriend was?” Maar het is met dieren zoals met mensen: sommige karakters botsen, anderen klikken samen als Maagdenburgse bollen.

En met boeken gaat het net zo: ik ben pro boeken en général, maar er zijn er die ik zonder pardon in de papiercontainer gooi, omdat ik vermoed dat ze in een tweede leven als schoolschrift een waardevoller bestaan zullen leiden. Maar er zijn evengoed boeken waar ik verliefd op word, en die liefde manifesteert zich op de volgende manieren:

• Ik schrijf of onderlijn erin met potlood
• Ik neem het boek mee in mijn handtas om het buitenshuis voort te kunnen lezen, zodat er ezelsoren aan komen
• Ik besteed aandacht aan de keuze van de bladwijzer
• Ik ga op zoek naar andere boeken van dezelfde schrijver/schrijfster

Over het algemeen ben ik geen fan van veel spullen bijhouden, maar deze boeken hou ik bij, of koop ik aan als ik ze gelezen heb maar zelf nog niet heb. Boeken die me…

• …hebben doen huilen (één traan volstaat)
• … iets bijgeleerd hebben waardoor ik het leven iets beter begrijp
• … iets bijgeleerd hebben waardoor mijn leven iets vlotter verloopt

 

Omdat ik gezien heb dat er hier onder de lezers ook een paar boekenfans zitten, dacht ik van eens een lijstje met mijn all time favourites te grabbel te gooien (en daarmee te maskeren dat Het Plan in een zeer trage fase zit, maar zoals jullie weten ligt dat aan de zomer en het feit dat het schooljaar hier VEEL TE LAAT begint).

Hier gaan we:

Fictie:

• Minoes (Annie M G Schmidt)
• De Gebroeders Leeuwenhart (Astrid Lindgren)
• Kruistocht in Spijkerbroek (Thea Beckman)
• Matilda (Roald Dahl)
• Winnie-the-Pooh (Alan A. Milne)
• The Woman Who Walked Into Doors (Roddy Doyle)
• The God of Small Things (Arundhati Roy)
• Life of Pi (Yann Martel)
• Never Let Me Go (Kazuo Ishiguro)
• Far From The Madding Crowd (Thomas Hardy)

Non fictie:

• The Tending Instinct (Het knuffelinstinct) (Shelley Taylor)
• The Age of Empathy (Een tijd voor empathie) (Frans De Waal)
• Awakening The Buddha Within (De Ontwakende Boeddha) (Lama Surya Das)
• Emotional Intelligence (Daniel Goleman)
• The Highly Sensitive Person (Hoogsensitieve Personen) (Elaine N. Aron)
• The Migraine Brain (Carolyn Bernstein)
• The Macho Paradox (Jackson Katz)
• Neurosis and Human Growth (Karen Horney)

Wat mij eraan doet denken: waarom krijgen we op de middelbare school geen leeslijst non-fictie voorgelegd? Hoe waardevol zou het zijn als elke tiener reeds een paar boeken over psychologie achter de kiezen had alvorens aan het (z)ware leven te beginnen?

En nog een vraag: hoe zit dat bij jullie?

Wat zijn jullie favorieten?

 

 

 

 

 

1 september pas comme les autres

 

1 september begon voor mijn dochter om middernacht.

Toen zat ze met haar papa op straat paella te eten. Het is hier namelijk feestweek in Rafelbunyol, en de jaarlijkse paella-avond, waarbij in de hoofdstraat na zonsondergang honderden vuurtjes worden aangestoken waarop iedereen zijn paella komt koken, was verleden dinsdag wegens regen (ja, regen! Halleluia!) uitgesteld tot donderdag. Ik was thuisgebleven wegens te moe (drie migranies in augustus, beuh). Daardoor kreeg papa vrij spel en bracht dochterlief pas thuis tegen 1 uur ´s nachts. (Ik heb het dit jaar opgegeven daar nog tegenin te gaan. De school begint hier dit jaar pas op 11 september, dus voor deze week laat ik het maar gebeuren, die late bedtijden.)

Ze kroop bij mij in bed, en papa ging weer naar het dorp, waar de discomóvil voor een feestje zorgde.

Om 9 uur ´s morgens kwam papa weer thuis.

Nu is het vier uur. Ik vermoed dat in België de kindjes nu ongeveer naar huis zullen komen van hun eerste schooldag. Elena heeft er een hele dag voor de tv opzitten. Ondertussen heb ik aan mijn verkleedkostuum zitten werken, want vanavond is het hier carnaval. (*) Ik heb voor mezelf uit een lap jeansstof de blauwe jurk van Belle uit Beauty and the Beast nagemaakt (behoorlijk gelukt, maar het zit wel een beetje ongemakkelijk), en voor mijn dochter de jurk van Princess Poppy uit Trolls. Ik heb ook gel gekocht om haar haar rechtop te zetten en verf om het roze te spuiten. Papa gaat als zigeunerin.

Het wordt nog een interessante avond…

 

(*) Het Carnaval van Rafelbunyol is zeer bekend in Spanje. We kunnen vanavond zo´n 40.000 bezoekers verwachten, terwijl er in dit dorp maar zo´n 8500 mensen wonen.

 

 

 

Sprookjes zoals ze echt gebeurd zijn: Roodkapje

Voor wie wil weten hoe het Roodkapje echt vergaan is: lees hier.

 

 

 

Stap 2: Materiaal verzamelen

Ondanks de hitte die ons leven hier totaal ontregelt, probeer ik toch een beetje verder te werken aan Het Plan.

Gelukkig zit het meeste materiaal in mijn hoofd en kan het naar boven vissen dus in horizontale toestand gebeuren (bijvoorbeeld in bed, in de zetel, in de hangmat, aan de rand van het zwembad –er is erger werk).

Ook heb ik een paar handboeken psychologie en onderwijstechnieken bovengehaald om informatie over motivatie en taalontwikkeling op te frissen. En een derde weg is het goed opletten tijdens gesprekken met ouders. Dan zet ik al eens een paar van mijn ideeën uiteen en houd ik mijn oren gespitst wanneer er kritische opmerkingen komen, want die zijn een geweldige hulp in het bijschaven en op punt stellen van die ideeën.

Dus ja, ik ben nog steeds op het goede pad. En ik krijg er nog een schoon bruin velleke bij ook. (Maar de hittegolven mogen nu wel onderhand gedaan zijn.)

 

 

 

Intermezzo: uitspraken Elena 2014

(Ik heb hier juist een documentje teruggevonden op de computer met uitspraken van mijn dochter toen ze drie jaar was, en ze zijn te mooi om ze jullie te onthouden.)

4/5/2014

“Ziedewel. Ik had het toch gezegd.”

 

16/5/2014

“Niet teveel water, mama! Water kost geld!”

 

15/9/2014

“Ik wil niet doodgaan, want dan kan ik niet meer tv-kijken.”

 

6/10/2014

Elena: “Jij moet wortel zeggen.”

Ik: “Mag ik geen peeke zeggen?”

Elena: “Jij moet leren van wortel te zeggen.”

 

8/10/2014

Ik: “Wil je confituur?”

Elena: “Nee. Ik wil banaan. Nee, ik wil geen banaan.”

Ik: “Wil je banaan of confituur?”

Elena: “Ik wil confituur.”

Ik: “Ge moet niet altijd veranderen, he.”

Elena: “Ik ben zo geboren.”

 

29/10/2014

Elena: “Jij bent Assepoester en ik de goede fee, Wil je naar het bal? Kijk, ik tover u een jurk! En nu tover ik u een pompoen! En die tover ik nu om in een koets.”
Hoe koddig is het dat ze niet gelijk die koets getoverd heeft?

 

30/10/2014

“Mama, wil jij mijn borsten aandoen?”
Waarmee ze het t-shirt met twee opgenaaide vilten schelpen bedoelt, van het kleine-zeemeermin-kostuum dat ik voor haar gemaakt heb.
Priceless.

 

19/11/2014

Elena: “Met de O van orizontaal!”

 

2/12/2014

Elena: “Mama, ik word groot, en jij wordt oud.”

 

19/12/2014

Ik sta met Elena aan te schuiven in het postkantoor, wanneer er een oudere man binnenkomt met een kist mandarijnen.
Elena: “Is dat Sinterklaas?”

 

3/1/2015

De vuile versie van Frozen:

Elena: “Ik ben Elsa en ik heb magisch in mijn handen.”
Mama: “Ga jij die magische handen van jou eens wassen.”
Elena: “Nee, want dan gaat het magisch eruit.”

 

16/1/2015

Elena. “Mama, is uw bomma dood?”
Ik: “Ja.”
Elena: “Als bomma dood is, kunnen we met bomma praten, met haar hart.”
Dat zijn van die dingen die kinderen nog weten en die we later al eens vergeten.

 

19/1/2015

Elena: “Ya sé que es una locura, pero me da igual.”
(Translation: “I know it´s crazy, but I don´t really care.”)

 

6/2/2015

Elena: “Naar bed, naar bed, zei Duimelot.
Eerst nog wat eten, zei Likkepot.
Waar zal ik het halen, vroeg Langejan.
In kleinmoeder´s kastje, zei Ringerang…”

Ik: “Grootmoeder, Elena.”

Elena: “Aja, GROOTmoeder.”

11/3/2015

Elena: “Mama, als er een accident gebeurt met een jongen en een meisje, wat moet je dan doen?”
Mama: “Euh….wat voor accident bedoel je?”
Elena: “Zoals met Ben en Holly. Toen ze de theepot hadden gebroken.”
Mama: “Aaaah.”
*Opluchting*

 

31/3/2015

Ze bleef mij na het instoppen maar terugroepen naar haar kamer, dus ik had gezegd: “Elena, ge moogt mij alleen roepen als ge een Groot Probleem hebt.
Niet roepen voor kleine problemen.”

Een kwartier later roept ze me weer.

Ik: “Heb je een probleem?”
Elena: “Mama, als Malefica komt, moet je haar door het raam gooien.”
Ik: “Okee, dat zal ik doen.”
Elena: “En haar zeggen dat ze niet mag terugkomen. Haar naar Noorwegen sturen.”
Ik: “Naar Noorwegen, okee. ”
Elena: “Dat was een Groot Probleem, he?”
Ik: “Ja, dat was een Groot Probleem.”

 

 

 

 

Het Organische Zwemmen

In het boekje dat ik aan het schrijven ben, probeer ik iets uit te leggen over taalverwerving, gebaseerd op mijn eigen ervaringen als leerkracht, migrant en ouder. Een van de bedenkingen die ik daarbij had, was of ik wel zomaar strategieën mocht afleiden uit de leerervaringen van mijn dochter en ervan uitgaan dat die voor alle kinderen zouden werken. Ik besef wel dat elk kind anders is, en dat mijn dochter veel aanleg heeft voor taal.

Is het dan wel eerlijk dat ik andere ouders ga vertellen dat ze voor een stimulerende leeromgeving moeten zorgen, en daarna gewoon aan de kant mogen gaan staan supporteren? (Enfin, het is niet alleen dat natuurlijk, maar daar gaat wel een van de hoofdstukken over.)

Mijn twijfels daaromtrent werden deze zomer weggenomen aan de rand van het zwembad.

Zwembaden zijn hier onmisbaar om de hete Spaanse zomer door te komen. Er is het openluchtzwembad hier in het dorp, waar iedereen ´s namiddags samenkomt, en er is het zwembad van de xalet van de grootouders, waar we bijna elk weekend heengaan. We hebben ons een tijdje afgevraagd of we onze dochter op zwemles zouden sturen, aangezien ze zoveel tijd in en rond zwembaden spendeert; sommige van haar vriendjes gaan al naar de zwemles vanaf dat ze baby´s waren. Maar ik zag mijn kleine peutertje in het plonsbadje van het openluchtzwembad (toen schreef ik dit) en besloot te wachten. Ze was daar namelijk aan het experimenteren geslagen met onderwaterzwemmen en ik dacht: laten we eens kijken hoe ver ze zelf geraakt.

Een belangrijke opmerking hierbij is dat mijn dochter op fysiek vlak geen wonderkind is. Ze leerde relatief laat stappen, is geen held op de fiets en haar vriendinnetjes rolschaatsen haar met gemak van de baan. Hier kon ik dus mijn theorie testen of het volstond haar de juiste leeromgeving aan te bieden en haar voor de rest haar gang te laten gaan. (En ik weet dat dit allemaal niet wetenschappelijk verantwoord is, maar dit is maar een blogpost he, geen thesis.)

En kijk: nu zijn we drie jaar verder en ons kind kan zwemmen. Ze trekt geen baantjes natuurlijk, en haar zwemlesvriendjes doen het beter, maar ze duikt en zwemt in het diepe en trekt volledig haar plan. Er moet wel binnen de drie meter iets zijn om zich aan vast te houden.

Dit weekend zwom ze gewoon onder mijn benen door, en daarna nog eens, met een sierlijke schroefbeweging. Ik vond het fantastisch.

“Allez jong, gij zwemt beter dan ik!” heb ik geroepen.

Want supporteren is ook belangrijk natuurlijk.

Maar ook dat gaat geheel vanzelf.

 

 

 

 

 

Het Plan

Dit is volgens mij een voorwaarde om goed werk te leveren:

1. er moet vraag zijn naar dat werk (een behoefte)
2. de persoon die het werk verricht moet er de aangewezen persoon voor zijn

Nu, waar de mensen hier rondom mij zich kennelijk zeer veel zorgen om maken, is hoe ze ervoor kunnen zorgen dat hun kinderen Engels zullen leren. Ziedaar: de behoefte.

Een beheersing van het Engels wordt hier de laatste jaren namelijk als een soort Heilige Graal gezien. Ze hebben dat dan een beetje op zijn Spaans opgelost, namelijk alle leraren verplichten binnen de 4 jaar aan een B2 niveau te geraken, en alle scholen twee,- of drietalig te maken (Spaans-Engels of Spaans-Valenciaans-Engels).

Daarbij werd voor het gemak over het hoofd gezien dat je om een taal te onderwijzen echt wel zeer goed die taal moet beheersen, en dat je zoiets niet op 4 jaar in het avondonderwijs leert. Bijgevolg is het niveau van de meeste leraren Engels hier lichtelijk dramatisch te noemen, en leren vooral de kinderen van rijke ouders goed Engels, want die sturen hun kroost naar dure Engelstalige privéscholen.

De andere ouders zitten met de handen in het haar, want ze kunnen hun kinders niet helpen, omdat hun eigen kennis van het Engels zeer beperkt tot abominabel is. Frustratie alom.

Vele kinderen worden na school dan maar naar taalacademies gestuurd, zoals die waar ik les heb gegeven. Daar komen die kinderen dan doodmoe na een lange schooldag aanstrompelen, en moeten ze weer aan bankjes gaan zitten. En daar gaat het dan weer van one-two-three, en green-yellow-orange.

Mijn eigen dochter gaat natuurlijk niet naar de Engelse les. En geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt haar zelf Engels te onderwijzen. Maar toen er onlangs vrienden uit Wales op bezoek waren met hun vierjarige zoontje, hoorde ik mijn dochter en haar speelkameraadje vlot in het Engels converseren, en toen zij en ik een paar maanden geleden naar huis wandelden, wees ze de velden in en zei: “I know a shortcut.” (Ze was toen vijf.)

Op haar rapport van school staat echter dat ze nog geen Engels spreekt. En toen ik haar werkjes van de les Engels doorbladerde, ging mijn haar rechtop staan. De dagen van de week leren schrijven enzo. WEDNESDAY. In de laatste kleuterklas. I kid you not.

Bovendien is haar uitspraak beter dan die van de juf. (“Mama, de juf zegt KRIISMAS, maar het is Christmas he.”)

Om maar te zeggen dat ze hier van language acquisition geen kaas gegeten hebben.

Mijn dochter is nu zes en perfect viertalig. Ze spreekt en begrijpt Nederlands, Engels, Spaans en Valenciaans. Dat is niet van een leien dakje gegaan. Ik geef haar geen “les”, maar ik steek er wel werk in. Op mijn manier.

Wanneer ik in het park ofzo om raad gevraagd word en een beetje mijn theorieën uit de doeken begin te doen, dan wordt daar altijd zeer enthousiast op gereageerd. Onlangs zei iemand:  je zou dat eens moeten opschrijven. Dus ja, dat gaan we dan maar eens doen.

De bedoeling is dus een tamelijk kort en vlot leesbaar handboekje te schrijven met als titel iets in de aard van “Hoe help ik mijn kind Engels te leren als ik zelf geen Engels kan”, zoiets. Dat moet dus wel in het Spaans geschreven worden, maar dat zou wel moeten lukken. Er zijn hier trouwens voldoende mensen bereid het na te lezen.

En dan gaan we daarmee een paar uitgevers langs, en dan duimen we dat er iets van komt.

Dat is dus het Plan…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Waarom we middenin een sprookje stokten

Begrijp me niet verkeerd: ik ben een geweldige fan van Annie M. G. Schmidt.

Ik vermoed dat zo´n tachtig procent van mijn dochter´s kennis van het Nederlands te danken is aan haar verhalen. Jip en Janneke hebben we drie keer van voor naar achter en terug gelezen, Pluk van de Petteflet twee keer integraal en daarna geregeld het verzoeknummer “Grote mensen spelen”, en ook met Otje hebben we veel plezier gehad.

Bovendien is Minoes, het boek over de kat die in een juffrouw verandert, mijn favoriete boek aller tijden. Ik las het voor het eerst toen ik zes was, heb er mijn eigen kat naar genoemd, en toen de film uitkwam en niemand mee wou, ben ik hem helemaal in mijn eentje gaan zien. Het was het eerste boek dat ik aan Elena voorlas toen ze nog een baby was. Ze verstond er natuurlijk niks van, maar lag naast mij gefascineerd naar de pagina´s te kijken terwijl ik mij amuseerde met de dialecten die ik de verschillende katten gaf.

Kortom: Annie M. G. Schmidt neemt een belangrijke, welverdiende plaats in mijn literair geheugen in.

Maar halverwege “Allemaal sprookjes” ging het mis. In het verhaal “Het luciferdoosje” maakten we kennis met Gijsbert, een aanvankelijk sympathiek uitziende jongeman die op het sterfbed van zijn vader de eigenaar werd van een bijzonder luciferdoosje. Alles wat hij zag, kon hij in dit doosje laten verdwijnen via het simpele bevel “D´r in!” en het later weer tevoorschijn toveren met de iets minder voor de hand liggende uiting “Psssst!”

Dat Gijsbert zich op deze manier een gans huis toeëigende, konden we hem nog vergeven, want blijkbaar was het een kantoorgebouw en waren de werknemers bijzonder uitgelaten toen ze merkten dat hun werkplek verdwenen was. Gijsbert zette zijn illegaal verworven vastgoed op een mooi plekje aan de rivier en ging naar de markt om daar eten te gaan stelen van nietsvermoedende marktkramers. Toen hij bij de drogist een zakje drop ging halen, werd hij op slag verliefd op het meisje dat achter de toonbank stond. Ongetwijfeld aangemoedigd door de instant-behoeftebevrediging van de laatste dagen, vroeg hij haar meteen of ze met hem wilde trouwen. Liesje (want dat was haar naam) zei echter “nee”. En daarop deed Gijsbert iets heel stouts. Hij deed het doosje open en zei: “D´r in.”

Hier begon ik het moeilijk te krijgen. En deelde dat ook luidop mee aan mijn dochter: het meisje had nee gezegd, en daar had die jongen naar moeten luisteren. Met een bedenkelijke frons las ik verder, maar het kwam niet meer goed:

Daar ging Liesje naar binnen en hij nam haar mee naar zijn huis, opende het doosje en zei: ´Pssst.´

Ze kwam er woedend uit en riep: ´Laat me gaan of ik roep de politie´.

´Kom nou, wat onaardig van je,´(*) zei Gijsbert. ´Kijk eens wat een mooi uitzicht we hier hebben. En er zijn zeven schrijfmachines in dit huis.´

´Dat verandert de zaak,´zei Liesje. ´Ik ben dol op schrijfmachines. Mag ik op allemaal tikken?´(**)

´Net zoveel als je wilt,´zei Gijsbert. ´Wanneer je tenminste klaar bent met het huishouden,´voegde hij er haastig aan toe.

Say whaaaat?

Hier volgde een kort pedagogisch gesprek over rolpatronen, waarop mijn dochter zelf concludeerde dat ze liever een ander sprookje wou horen. Trots op mijn dochter. En opgelucht dat ik haar het vervolg (“Liesje veegde de vloer, poetste zijn schoenen en ging toen zitten tikken”) kon besparen.

Mijn waardering voor Annie M.G. Schmidt is hier ongeschonden doorgekomen. Ik weet dat het meer met de tijdsgeest dan met de schrijfster te maken heeft. Maar dit komt uit een boek dat heruitgegeven werd in 2012. Beetje op onze hoede blijven dus. De machismo-meter nog niet uit het stopcontact trekken.

 

 

(*) Aja, want meisjes moeten altijd aardig zijn, ook al zijn ze net gekidnapt.

(**) Als je maar spullen kan aanbieden zal een vrouw wel voor je vallen, nietwaar?

 

 

 

 

 

Border Collie Therapie