Het Sheldon Cooper Project: één jaar later

Het is nu een jaar geleden dat ik gestopt ben met lesgeven. Tijd voor een evaluatie.

*Precies één jaar geleden was ik op van de stress, viel ik in slaap waar ik bij stond, en toen moesten de paniekaanvallen nog beginnen. Vandaag ben ik samen met mijn dochter opgestaan na zeven uur ononderbroken slaap, voel ik mij helemaal okee, heb ik geen greintje stress, en kan ik zonder angst de metro nemen naar Valencia als ik dat wil. En ik neem geen medicatie. Dat alleen al is fantastisch.

*Op geen enkele van de afgelopen 365 dagen heb ik gedacht “laat ik toch maar weer een job zoeken als leerkracht”. Jarenlang zo hard je best doen voor iets, en wanneer je het dan laat vallen, ljikt het alsof het er nooit geweest is. Dat wil ook wel wat zeggen.

*Wat financiën betreft, moet er binnen dit en een paar jaar wel iets gebeuren, want zonder spaargeld redden we het niet met één inkomen. Je kan nog zo zuinig leven als je wil, maar als de auto het laat afweten en je moet een maandloon uitgeven aan reparaties… Tja, dan is de boel voor dat jaar al verkeken natuurlijk. Moest ik 300 euro per maand kunnen binnenbrengen, dan zitten we wel goed, denk ik.

*Ik ben voor het eerst in mijn leven betaald geweest voor schrijfwerk! Leuk he? (Vertaalopdrachten had ik al wel eens gedaan, maar dat tel ik even niet mee.) Via een lieve vriendin aan een opdracht geraakt. Was heel fijn om te doen. En gewoon al het idee dat het kan, geeft me moed.

*Zoals jullie hier hebben kunnen lezen, heb ik een jeugdboek geschreven. De uiteindelijke titel is “Ondertussen in de Sparrenlaan” geworden. Of er ook echt iets mee gaat gebeuren, is een andere vraag, maar soms denk ik dat de bestaansreden van dit boek eenvoudigweg het afgeraken is. Zodat ik weet dat het kan.

*Ik heb dit jaar ook erg veel werk gestopt in het opzetten van een musical hier in het dorp. Maar toen ben ik onverwachts op een paar verborgen regels van het dorpsleven en op iemands explosieve ego gebotst, en heb ik uit zelfbescherming gezegd: “Trekt uwe plan”. Heel jammer, want het had echt wel tof kunnen worden, maar ik wou er mezelf niet aan opofferen.

*Behandelingen fysiotherapie geprobeerd, tot het me duidelijk werd dat ik twee à drie dagen na elke behandeling een migraine-aanval kreeg. Na vijf behandelingen ben ik er dus mee gestopt. Ik wil het nog wel eens proberen om er zeker van te zijn, maar enkel wanneer ik de daaropvolgende week helemaal niets te doen heb.

*Ik heb 15 aanvallen gehad dit jaar. Dat zijn 45 dagen arbeidsongeschiktheid.

En nu?

*Het is me ondertussen duidelijk geworden dat ik niet als werknemer aan de slag kan zolang ik aan aura-migraines lijd. Dus ofwel blijf ik werkloos, ofwel word ik zelfstandige. Die tweede mogelijkheid ga ik dit jaar onderzoeken.

*Dat boek in het Spaans over hoe je kind Engels te leren, wil ik nog steeds schrijven. Maar ik heb zo de indruk dat als je hier iets gedaan wil krijgen, dat je het dan best alleen doet. Dus de info-avond ga ik overslaan, want dat moet via het oudercomité (nog zo´n dorpsregel), en die zijn precies niet echt geïnteresseerd (de ouders wel, maar dat lijkt bijzaak).

*Ben ondertussen nog wat sprookjes aan het schrijven. Zeer leuk werk. Zou ik daar ook een blogje van maken? Iemand geïnteresseerd in zotte sprookjes als zomerleesvoer?

*Ik heb me ingeschreven voor een cursus als naaister bij het Syndicaat van Kleermakers en Naaisters in Valencia. Want naaien is iets wat ik van huis uit kan doen, ook als ik de dag ervoor migraine heb gehad. We beginnen in september. Ben benieuwd…

*Een bevriende gitarist heeft me voorgesteld om samen een paar nummers in te oefenen, en daar de straat mee op te gaan. In september komen we samen om te repeteren, en dan kan ik ook toestemming aanvragen op het stadhuis (je kan toestemming krijgen per kwartaal). Daar kijk ik echt naar uit.

*Wat lesgeven betreft, wil ik wel een klasje opzetten hier thuis, met een paar kinderen uit het dorp. Gewoon omdat de ouders het me maar blijven vragen, en die kinderen zich doodvervelen op de academie waar sommigen van hen om bijles gaan. Dat krijg ik wel geregeld, denk ik, ook langs de migraines heen. (Want die ouders zijn op de hoogte van mijn gezondheidsproblemen.) Enfin, stap voor stap.

Geeft een beetje een Nieuwjaarsgevoel, zo´n evaluatie 🙂

Fijne zomer allemaal!

 

 

 

Advertenties

reclaam

Kijk, hoe mooi, deze blocnootjes!

Vanaf morgen te koop in De Vooruit (waar ik dan 1700 km van verwijderd zal zijn, dus kopen zal niet gaan, maar reclame maken kunnen we wel, hé).

 

 

Plan C: af!

Tussen alle computerproblemen, migraines en onhandige schooluren door is het dan toch gelukt dat manuscriptje af te werken. Aha! Wie had dat gedacht? Het heeft me vijf versies gekost, en dat getal vijf roept me nu toe: “Het is welletjes geweest. Niet meer herschrijven, anders blijf je bezig.” Daar zullen we dan maar naar luisteren.

Deze drie dingen heb ik alvast bijgeleerd:

1.Hoe ontzettend belangrijk nalezers zijn. Dat wist ik op zich al wel uit de feedback die ik eerder op kortverhalen had gekregen, maar omdat het hier om een groter geheel ging, was het extra interessant om te zien hoe elk van hen met de tekst en het verhaal omging. Ik heb er enorm veel van geleerd, van iedere persoon die de tekst heeft nagelezen. En van ieder van hen heb ik dingen meegenomen in de herwerking. Dus hierbij nog eens: lieve nalezers, duizend maal dank voor jullie tijd en moeite! Dat is een zeer groot kado voor mij geweest.

2.Hoe sterk je eigen relatie met de tekst kan veranderen. Ook daarvan had ik al wel een vermoeden, omdat ik het al tegengekomen was in boeken over schrijven, maar het was nu voor het eerst dat ik het zelf zo duidelijk meemaakte. Dat ging dus echt van “o, dit is zo leuk” over “tja, hier zullen we het mee moeten doen” tot “man, dit trekt echt op niks”. Op een bepaald moment zit je trouwens zo diep in die tekst dat je er totaal geen zicht meer op hebt. Heel vervelend. Net daarom is eerlijke feedback zo belangrijk, natuurlijk.

3.Hoe de afstand in tijd en ruimte zijn tol begint te eisen. Ik zit nu bijna tien jaar in Spanje, en er zijn bepaalde veranderingen in de Belgische samenleving die ik niet heb meegemaakt. Vaak vroeg ik me af: ik zit hier te schrijven over een Vlaams gezinnetje in het jaar 2018, maar leven Vlaamse gezinnen nog wel zo dezer dagen? Bovendien heb ik gedurende al die jaren een relatief beperkte input qua Nederlandse taal gehad. Dat is iets wat ik met het volgen van blogs en het mailen met Vlaamse vrienden wat probeer tegen te gaan, maar desalniettemin moet ik steeds vaker een omweg maken via het Spaans en het Engels om aan een bepaald Nederlands woord te geraken.

Er waren nog twee mensen die me aangeboden hadden het nog eens door te lezen na de herwerking. Als die daar nog steeds zin in hebben, wil ik het gerust opsturen (ook aan anderen die wat lichte zomerlectuur willen), maar niemand hoeft zich verplicht te voelen, hoor. Ik zit nu immers in dat “o, dit trekt echt op niks” stadium, dus het opsturen vraagt veel moed. Terwijl het nu echt wel beter is dan de eerste versie die ik heb doorgestuurd (daar durf ik nu zelfs niet te hard op doordenken). Mannekes toch, hoe ver buiten de comfort zone ligt het delen van eigen werk?

Bueno, en nu de hele handel opsturen naar een uitgeverij of twee. Niet omdat ik geloof dat daar op korte termijn daadwerkelijk iets van gaat komen, maar omdat ik geloof dat je honderd zaadjes moet planten om aan een handvol bloemen te geraken.

 

 

 

Juni: Die göttliche Ordnung (Petra Biondina Volpe)

(Over het waarom van deze reeks, lees: “Een jaar vol vrouwen“.)

(Deze post wordt opgedragen aan Le Petit Requin, onze lieve landgenote in Zwitserland :))

Eigenlijk had ik gisteren besloten om vandaag een Franse komedie te gaan zien, maar toen ik daarstraks om 16.25u in de cinema stond, bleek de programmatie op vrijdag anders te zijn. Dus ben ik voor deze gegaan: een film over het vrouwenstemrecht in Zwitserland.

Nu ben ik meestal nogal op mijn hoede wanneer het om films met een duidelijke boodschap gaat, maar ondanks de educatieve factor was het een mooie filmervaring. (En, tja, hoe kan je over zo´n thema praten zonder een beetje educatief te zijn?) (En: hebben we op dat vlak ook niet een beetje educatie nodig?)

Waarom deze film volgens mij de moeite van het bekijken is:

• De personages zijn goed uitgetekend, het verhaal zit snor, de sfeerschepping is helemaal seventies (voor zover deze born-in-the-eighties dat kan beoordelen natuurlijk).
• Het gaat over de strijd voor het vrouwenstemrecht in Zwitserland in 1971. U leest het goed: 1971. Dat is shockerend dichtbij. Dat was bij wijze van spreken gisteren. En in Zwitserland, he. Niet in Chili of Iran.
• Het enorme contrast tussen het traditionele Zwitserse dorpsleven en de Flower Power cultuur van de jaren ´70 is op zijn minst fascinerend. (Die Zweedse “Ken je vagina” workshop!)
• Het is géén mannen-versus-vrouwen verhaal, wat ik enorm apprecieer aan een feministisch werk als dit. Er wordt duidelijk aangetoond dat het voor de mannen ook geen vanzelfsprekende situatie was, en één van de grootste tegenstanders van het vrouwenstemrecht daar in dat dorpje waarin de film zich afspeelt, is een vrouw.
• Het gaat over sociale veranderingen, weerstand en moed. Volgens mij kan het geen kwaad om dat trio eens onder de loep te nemen, aangezien we daar in onze hedendaagse samenleving ook mee te maken krijgen.
• O, hoe schattig is dat Zwitsers accent!

Over Petra Volpe heb ik niet veel gevonden, maar gelukkig wel een video waarin ze een interview geeft in het Engels (mijn Duits gaat niet veel verder dan “Wann kommt der Bus”).

 

 

 

Aquarius (2)

 

En deze heb ik speciaal voor jullie vertaald. Het is een video van José Mujica, voormalig president van Uruguay, en één van die mensen die je weer wat hoop geven in de politiek.

 

Vrienden,

verbazend is de geschiedenis.

Zowel op sociaal als politiek vlak ploegt Europa zich momenteel door enorme moeilijkheden, waarbij het op spectaculaire wijze meewerkt aan de verdwijningen van duizenden en duizenden mensen die trachten te emigreren, en wij kunnen dit niet vatten.

Dit is zeer pijnlijk, want uiteindelijk kan de menselijke geschiedenis niet begrepen worden zonder rekening te houden met de zowel positieve als negatieve invloed die migratorische fenomenen hebben gehad.

Zonder ver terug te gaan in de tijd kunnen we verwijzen naar het arme Mexico van 1939, dat in één jaar tijd bijna een miljoen immigranten vanuit de Spaanse Republiek ontving.

Elk Latijns-Amerikaans land heeft op een bepaald moment duizenden migranten ontvangen, voornamelijk uit Europa. Wij hier aan de Río de la Plata: tientallen boten, volgeladen met arme gringos, zoals wij ze noemden, arme immigranten die bijgedragen hebben aan de opbouw van onze cultuur, onze taal, onze materiële toekomst. In mijn kleine land kwamen er soms 40.000 aan per jaar. In de Republiek Argentinië in sommige jaren meer dan 200.000.

Hoe kunnen wij begrijpen dat het moderne, rijke Europa zo´n gigantische weerstand vertoont om mensen te integreren die trachten te ontsnappen aan de schaarste, aan de oorlog in Syrië, en aan wat er gebeurt in Afrika?

Bovendien is het net Europa dat een stille maar kolossale schuld heeft dankzij de rekeningen die het opende maar die nooit betaald werden: de Europese kolonisatie van Afrika en het Brits imperialisme over vrijwel de hele wereld.

Deze en andere hallucinante elementen doen het vermoeden rijzen dat naargelang de rijkdom in een samenleving stijgt, ook het egoïsme toeneemt. En dat het toenemen van de rijkdom gepaard gaat met een geleidelijke afname in waarden. Zou dat mogelijk zijn, die schijnbare tegenstelling? Het is alleszins iets waarover we zouden moeten nadenken.

Aquarius (1)

Vanmorgen zijn hier dus drie boten met vluchtelingen aangekomen.

Ze werden opgewacht door medisch personeel en politie. Je kan je niet voorstellen hoe opgelucht ze van die boten kwamen, want ze hadden de dood in de ogen gekeken. Humanitaire medewerkers legden hen in het Engels, Frans en Arabisch het wat en hoe uit van de drie documenten die hen bij aankomst gegeven werden: een aanvraag voor een verblijf van 45 dagen in Spanje, een formulier voor asielaanvraag in Spanje, en een formulier voor asielaanvraag in Frankrijk.

De Standaard noemt dit “een nauwkeurig geregisseerd evenement” dat “waarschijnlijk een eenmalige uitzondering” zal zijn. Ik vind het doodjammer, dat belerende, bekritiserende stemmetje. Die “Och, maar het zal niet duren, hoor”. Ik weet ook niet of het zal duren, maar daar gaat het niet om.

Niemand weet hoe het hier zal lopen met Sánchez aan het hoofd, maar ik weet wel dat deze Valenciaanse regering al jarenlang duidelijk maakt dat ze bereid is om vluchtelingen op te vangen, en dat dat vanuit Madrid steeds afgeblokt werd. En nu is er een andere regering, en één van de eerste dingen die er gedaan worden is die bootvluchtelingen binnenhalen.

Ik ben fier dat ik in een land woon waar na zovele jaren eindelijk die corrupte PP werd buitengekeild, en waar deze mensen ontvangen werden die niemand anders wou binnenlaten.

Ik vind dat schitterend.

Het gaat er niet om of het zal duren. Het gaat erom dat ze het gedaan hebben.

In verband met dat hele vluchtelingen/migratie-debat: onlangs een mooi interview tegengekomen met Sofie D´Hulster, over de vluchtelingenkampen in Calais en Duinkerke.

Voor wie een beetje de “rainbow connection” kwijt is

Dit is voor iedereen die het momenteel moeilijk heeft, binnen en buiten blogland. De tekst is echt de moeite (met veel filosofische vragen, helemaal Kleine Atlas ;)), en het liedje komt uit The Muppet Movie. Qua ritme en gitaar zit deze poging van een eigen versie wel nog niet helemaal juist, maar ik ga toch de video posten. Het is namelijk zo schattig, mijn dochter haar “jeej” op de achtergrond, en hoe ze dan binnenloopt met de boodschap “Mama, ik ga pipi doen!” en je even later de wc hoort doorspoelen. Van dan af kon ik alleen nog maar doorspelen zodat ik de video toch kon gebruiken, want echter wordt het niet.

 

Why are there so many songs about rainbows?

And what´s on the other side?

Rainbows are visions, but only illusions.

Rainbows have nothing to hide.

Or so I´m told and some choose to believe it.

I know they are wrong, wait and see.

Someday we´ll find it, the rainbow connection. The lovers, the dreamers and me.

 

Who said that every wish would be heard and answered, when wished on a morning star?

Somebody thought of it, and someone believed it.

Look what it´s done so far.

What´s so amazing and keeps us stargazing?

What do we think we might see?

Someday we´ll find it, the rainbow connection. The lovers, the dreamers and me.

 

Have you been half asleep, and have you heard voices?

I´ve heard them calling my name.

Are those the sweet sounds that called the young sailors?

I think they´re one and the same.

I´ve heard it too many times to ignore it.

It´s something that I´m supposed to be.

Someday we´ll find it, the rainbow connection. The lovers, the dreamers and me.

 

 

 

 

Hoe alle plannen momenteel een beetje vastzitten

Plan A. Die infoavond voor ouders organiseren lukt dus niet. De schepen van cultuur zei dat ik daarvoor met de mensen van de oudervereniging moet afspreken, maar die sturen me van het kastje naar de muur en hoe meer ik blijf aandringen, hoe minder ik ervan hoor.

Plan C. Had ik bijna de derde versie af (dankzij de zeer nuttige feedback van de fantastische nalezers, waarvoor zoveel dank), een versie die nog best wat voeten in de aarde had wegens een paar dingen omgegooid… is er een probleem met de harde schijf en kan ik de map met dat bestand niet meer openen. (Ik kan trouwens aan geen enkel van mijn bestanden meer.) Maar geen nood, want dat wordt allemaal automatisch opgeslagen in de cloud van manlief. Blijkt echter dat het van de cloud niet gekopieerd kan worden en ook versturen via e-mail lukte niet. What the…? Manlief heeft beloofd dat hij het zal uitzoeken.

O, en dan die musical die we met de jazzband gingen opvoeren, en waar ik  eerder toevallig naar verwezen had (bij die 10 vragen). De reden waarom ik daar nog niets over gezegd had, was omdat ik er eigenlijk niet zeker van was of het wel zou lukken. En inderdaad: een maand voor de opvoering is er heisa in de band, vertrekt de bandleader met slaande deuren, moet hij met honingzoete stemmen weer binnengehaald worden, en blijkt ook dat hij tegelijkertijd aan een ander project meewerkt waarvoor hij op dezelfde dagen moet repeteren. Tot zover de musical dus.

Maar we gaan niet bij de pakken blijven zitten.

Manlief krijgt dat document vast wel uit de wolk losgepeuterd, en wat plan A betreft, ga ik gewoon geen infosessie geven dan, maar gewoon dat boek afwerken (wat ik gelukkig wel op een USB-stick had staan).

 

 

 

Een woordje over de term “feminisme”

Uit de commentaren op de vorige post kwam naar voor dat de term “feminisme” inderdaad tamelijk gevoelig ligt, en werd terecht de opmerking gemaakt of het wel een correcte term is. Want als het gaat over de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen, waarom wordt er dan een woord gebruikt dat slechts naar een van beiden refereert?

Dit is een bedenking die ik mezelf ook al vaak gemaakt heb. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het (althans voorlopig) wel een werkbare term is, en wel om volgende renenen:

Ten eerste slaat het woord “feminisme” niet enkel op vrouwen, maar op alles wat als vrouwelijk beschouwd wordt. Het gaat ook over zogenaamd vrouwelijke eigenschappen bij mannen. (Ik schrijf hier “zogenaamd”, want het is ook maar de vraag of eigenschappen werkelijk als mannelijk en vrouwelijk te classificeren zijn, maar dat is een ander discussiepunt, waar ik in een latere post op wil terugkomen.) In een macho-maatschappij worden namelijk niet enkel vrouwen benadeeld, maar ook homoseksuele mannen en mannen met zachte eigenschappen. Dat kan je duidelijk zien aan alle scheldwoorden die voor deze mannen bestaan, en waarvan ik hier geen voorbeelden hoef te geven, want die kennen we allemaal. “Echte” mannen mogen namelijk geen eigenschappen vertonen die tot de categorie “vrouwelijk” behoren (*). Een ware feminist verdedigt dus, volgens mij, niet alleen de rechten van vrouwen, maar bovenal de gelijkwaardigheid van zowel het “mannelijke” als het “vrouwelijke”. Of dat zich nu in mannen of vrouwen manifesteert.

Ten tweede. Als het gaat over gelijkwaardigheid, waarom dan in de benaming slechts de nadruk leggen op één van beiden? Heel eenvoudig. Omdat één van beiden eeuwenlang ondergewaardeerd werd en daarom nu even meer aandacht verdient. Het is zoals met de beweging “Black Lives Matter”. Je zou kunnen zeggen: white lives matter too, dus eigenlijk zou de correcte benaming moeten zijn: All Lives Matter. Maar dat is net het punt: dat het leven van blanken waardevol is, daar hoeft niet echt op gehamerd te worden, want dat is in onze hedendaagse modere wereld tamelijk vanzelfsprekend.

Laat me even een compleet ander voorbeeld geven. Stel dat je drie honden hebt: Nikki, Max en Misjoe. En dat je stelselmatig, om wat voor reden dan ook, vergeet om Misjoe eten te geven. Je neemt je voor om een post-it op de zak hondenvoer te plakken om Misjoe niet meer te vergeten. Dat voornemen kan je op twee manieren formuleren. Ofwel schrijf je “Alle honden te eten geven”. Ofwel schrijf je “Misjoe OOK te eten geven”. De kans dat je Misjoe vergeet te voederen, lijkt mij bij die tweede formulering veel kleiner. Want toen je nog geen papiertje gekleefd had, dacht je na Max en Nikki immers ook dat je alle honden te eten had gegeven.

Daarom denk ik dat het voorlopig het beste is om de term “feminisme” te blijven gebruiken. Om ons er van bewust te maken dat we wat meer aandacht moeten hebben voor de waardering van die zogenaamd vrouwelijke eigenschappen, zowel in mannen als vrouwen. En ergens vind ik het ook een soort van erkenning jegens alle feministen die ons voorgegaan zijn, en waaraan wij zeer veel van de vrijheiden te danken hebben waar we vandaag de dag van kunnen genieten.

 

(*) Vandaar al die domme zinnetjes als “Wees een man”, “Boys don´t cry”, “Ge speelt als een meisje”, enzovoorts. Alleen al het feit dat deze uitdrukkingen ons bekend in de oren klinken is een reden tot bezorgdheid.

Als je hier één post komt lezen, laat het dan deze zijn.

Want deze post gaat over iets wat mij zeer na aan het hart ligt, en waarover ik al lang zit te tobben hoe het aan te pakken. Ik heb expres niet in de titel gezet waarover het gaat, want het is een woord dat bij veel mensen weerstand oproept. Maar dat is omdat het volgens mij vaak verkeerd begrepen wordt. En ik denk dat het cruciaal is voor ons eigen geluk en het geluk van al wie na ons komt dat we de dingen nu eens klaar en duidelijk op tafel gooien. Want in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is er nog veel werk aan de winkel. Deze post gaat over feminisme.

Ik ga de ganse uitleg niet in één post krijgen. Daarom wil ik de komende weken deze vragen behandelen:

1.Wat is feminisme?

2. Waarom is feminisme geen kwestie van mannen versus vrouwen?

3.Waarom is het ook voor mannen schadelijk om in een macho-maatschappij te leven?

4.Waarom focust de term feminisme op het vrouwelijke terwijl het gaat om evenwaardigheid?

5.Hoe ziet een feministisch georiënteerde maatschapij eruit?

 

Laten we meteen beginnen met de eerste vraag: wat is feminisme?

Eigenlijk heel simpel: feminisme is het tegenovergestelde van machismo. En omdat het eenvoudiger is om uit te leggen wat machismo is, beginnen we daarmee.

Machismo is het onderverdelen van mensen in twee groepen, mannen en vrouwen, en het toekennen van zeer specifieke rollen en eigenschappen aan elk van deze twee groepen.

Mannen zijn sterk, stoer, hard. Het zijn leiders en kostwinners. Zij gaan achter vrouwen aan om kinderen bij hen te verwekken.

Vrouwen zijn zacht, mooi, lief, zorgzaam. Het zijn huishoudsters en moeders. Zij trachten een man aan zich te binden zodat zij hun taak als opvoedster van zijn kinderen in omstandigheden van financiële zekerheid kunnen vervullen.

Dit betekent dat je in een macho-maatschappij bepaalde rollen en karaktereigenschappen krijgt toebedeeld naargelang je geslacht. Niet naargelang je persoonlijkheid.

Ook worden de zogenaamd mannelijke eigenschappen hoger ingeschat dan de zogenaamd vrouwelijke. Zo wordt er bijvoorbeeld meer waarde gehecht aan de professionele inbreng van een man dan aan de professionele inbreng van een vrouw, en wordt arbeid in de zorgsector en het onderwijs ondergewaardeerd.

En alles en iedereen die niet in dit plaatje past, wordt zeer negatief (en soms zelfs geweldadig) benaderd, omdat het als een bedreiging wordt ervaren van het status quo.

De lijst van wie niet in dit plaatje past, is echter eindeloos: zachte mannen, vrouwen met leiderschapskwaliteiten, werkeloze mannen, vrouwen die geen kinderen willen, aseksuele mannen, lelijke vrouwen, homoseksuelen, transseksuelen, enzovoorts.

Dus wat is dan feminisme? Heel eenvoudig: het omgekeerde.

Het feminisme ziet mannelijke en vrouwelijk eigenschappen als evenwaardig, en stelt dat we niet in hokjes gestoken mogen worden op basis van ons geslacht. Het feminisme erkent dat ook mannen eigenschappen kunnen en mogen bezitten die in het machismo als typisch vrouwelijk worden aangeduid, en dat vrouwen eigenschappen kunnen en mogen bezitten die als typisch mannelijk worden aangeduid. In een feministische maatschappij mag ieder van ons op basis van onze persoonlijkheid onze levensweg kiezen.

Ik weet dat er ook feministen zijn die een beetje doorslagen in de andere richting. Die van de weeromstuit vrouwen als superieur aan mannen declareren. Maar dat is voor mij geen feminisme.

Vragen en opmerkingen altijd welkom, en ik hoop dat jullie zin hebben om de volgende bijdragen ook te lezen.

(Ik heb dit trouwens niet allemaal zelf verzonnen. Het is deels gebaseerd op het boek “The Macho Paradox” van Jackson Katz.)