Januari: Boundaries (Shana Feste)

(Over het waarom van deze reeks, zie: “Een jaar vol vrouwen“.)

Boundaries is een roadmovie die wat teveel aan Little Miss Sunshine doet denken. Een oude wagen vol familie die door de VS trekt, zelfs een gek dansje ergens aan het einde…. De weed-dealende grootvader zorgt dan weer voor een snuifje Breaking Bad. Kortom: het is allemaal al eens eerder gedaan, en naar mijn bescheiden mening beter.

Mijn aandacht werd bijvoorbeeld vaak afgeleid door details die me niet realistisch leken. Zoals wanneer hoofdpersonage Laura een keuken binnenstapt en de kok aldaar een hondje aanreikt. Die kok, gekleed in zijn kraaknette keukenshort, neemt de hond in zijn armen. Dan denk ik: welke kok laat in godsnaam een hond toe in zijn keuken, laat staan dat hij hem in zijn armen neemt? Die scène moet natuurlijk duidelijk maken dat de kok Laura erg genegen is, maar naar mijn inzien waren er betere manieren om dat te doen. Zo waren er wel vaker scènes waar je, bij wijze van spreken, de koordjes kon ontwaren die leidden naar de handen van de poppenspeler.

Of dat rondrijden in een wagen zonder hoofdsteunen. Tientallen keren heb ik gedacht: “Mogen ze in de VS de openbare weg op zonder hoofdsteunen?” (*) En later, wanneer moeder en zoon op een vliegtuig stappen met een stuk of vijf honden: kan dat? In de passagiersruimte van een vliegtuig met vijf honden? Dat moet je hier in Europa alleszins niet proberen.

Ook met de problematische relatie tussen Laura en haar vader had ik het een beetje moeilijk. Het leek me allemaal zo cliché: de vader die teleurstelde, de wrokkige dochter die haar eigen boontjes had moeten doppen. En dan de kleinzoon die op school gepest wordt, en van zijn grootvader te horen krijgt dat hij in zijn artistieke capaciteiten moet geloven. Origineel kan je het niet noemen. Langs de andere kant: Feste heeft met deze film haar eigen problematische relatie met haar vader verwerkt, dus al is het niet orgineel, het is wel echt.

In ieder geval werd deze film ondanks bovenstaande mankementen gered. Enerzijds door de prachtige acteerprestaties van Christopher Plummer en de 16-jarige Lewis McDougall. Anderzijds door de mooie fotografie en het dromerige kleurenpalet. En telkens Shana Feste even vergeet wat ze zo dringend wil vertellen komen de mooiste beelden.

Ook de mankementen in de dialogen worden vergeven dankzij snedige en poëtische one-liners waarmee je vaak wordt verrast. Een voorbeeld daarvan vind je aan het einde van de trailer.

Alles welbeschouwd is het eigenlijk de grootvader die met deze film gaat lopen. De runaway granddad die er de kantjes vanaf loopt, zodat je niet anders kan dan je afvragen: waarom doet die man dat? Wat zit daar achter? En dat is het soort vragen dat ik in mijn hoofd wil horen wanneer ik een film bekijk.

 

 

 

(*) Moest iemand daar het antwoord op weten, dan zou ik het wel graag horen.

Advertenties

Groeten uit de jaren ´50

Aan het begin van dit nieuwe jaar hebben manlief en ik besloten om dochterlief tijdens de middag thuis te laten eten. Ze gaat dus niet meer naar de menjador (*).

We hadden daar verschillende redenen voor:

• Wie op school blijft eten, mag geen boterhammen van thuis meenemen. Je kind moet dus in de schoolkantine warm eten. Dat kost zo´n 4 euro per dag, wat neerkwam op ongeveer 80 euro per maand. Voor ons komt dat momenteel relatief duur uit.
• Ik heb die schoolmaaltijden nooit gezien, maar vermoed dat ze tamelijk calorierijk zijn. In de periodes dat mijn dochter op school bleef eten, kwam ze altijd behoorlijk bij, terwijl ze er tijdens de vakantieperiodes slanker (en in mijn ogen gezonder) bij liep.
• We wonen nu op een steenworp van de school en aangezien ik geen vast werk meer heb, zat ik een beetje met een schuldgevoel omdat ik haar over de middag op school liet (aaargh, moeders en schuldgevoel!)

Nu eet ze dus al bijna twee weken ´s middags thuis. Daar heb ik het mezelf niet makkelijk mee gemaakt. Haar schooldag ziet er namelijk als volgt uit:

3,5 uur les – 2,5 uur middagpauze – 1,5 uur les.

Je leest het goed, ze hebben hier TWEEËNHALF uur middagpauze.

¡Viva España!

Dat betekent een hoop over-en-weer lopen en zeer weinig momenten om je echt in iets in te graven. Het uurrooster van mijn man helpt daar ook niet bij -hij werkt van ´s middags tot ´s avonds laat, waardoor de opvang van dochterlief bijna integraal bij mij terecht komt.

Bovendien ben ik een kluns in de keuken die nu haar best doet om tweemaal per dag haar dochter iets voedzaams voor te zetten (mijn aversie van gluten en palmolie is daarbij geen hulp). Maar op zich is het wel een goede zaak: ik leer gaandeweg wat beter koken en we eten nu allebei gezonder. Op de dagen dat ik ´s middags alleen thuis was, nam ik zelden de moeite om te koken.

Enerzijds lijkt het dus een goede beslissing, anderzijds is het frappant hoe weinig tijd er voor andere dingen overblijft. En hoe hard ik moet puzzelen om eens een paar uur ongestoord aan iets te kunnen werken.

Ik weet niet precies waarom ik deze post schrijf -misschien had ik er een mening over thuisblijfouders of het Spaanse schoolsysteem of de maatschappelijke (onder)waardering van huishoudelijk werk aan kunnen koppelen, maar daar zou ik dan wat langer over moeten nadenken.

Lees dit maar als een As We Speak-post, zo een waarmee ik even wil laten weten waar ik momenteel mee bezig ben, en dat ik jullie niet vergeten ben.

Vele groetjes dus, van aan de schoolpoort, de groentenwinkel, het aanrecht, de naaimachine en het wasmachien –yeah, so fifties!

 

(*) Da´s een leuk Valenciaans woord dat refter betekent, en waar je met wat goede wil het Franse manger in kan herkennen.

schrijfuitdaging: kinderversje

Altijd leuk, de schrijfuitdagingen van Schaap Schrijft. Deze week werd ons gevraagd een  tekst te schrijven bij onderstaande afbeelding (mijn bijdrage vind je onder de prent):  

 

 

krullenbol op blote voeten

rood haar en een rode bril

weet precies wat ze niet wil:

dingen moeten, zoals school

groot gelijk, zegt krokodil

 

 

2018

Weer veel bijgeleerd, dit jaar. Zaken die op het eerste zicht nogal voor de hand liggend leken, of die ik eigenlijk al wel wist, maar die dit jaar op een of andere manier een duidelijkere omvang kregen, en daardoor meer impact.

 

migraine/ osteo / fysio: door die val exact een jaar geleden kreeg ik op korte tijd drie migraine-aanvallen achter elkaar. Zeer eng. De osteopaat heeft toen aan mijn bekken gemorreld, en daarna was het beter. Maar hij heeft me op andere plaatsen zoveel pijn gedaan (ik had nadien blauwe plekken), dat hij me voor de rest van het jaar niet meer gezien heeft. Ben nadien een paar keer bij een heel aangename fysiotherapeute geweest, en kwam daar altijd heerlijk onspannen buiten, maar exact drie dagen na elke behandeling kreeg ik een aanval. Tja.

conflicten/anderen: Sinds dat hele gedoe omtrent die musical die we niet van de grond hebben gekregen, ben ik een pak voorzichtiger geworden waar het samenwerken met anderen betreft. Ik geef me niet gemakkelijk meer op voor gemeenschappelijke projecten; ik kijk eerst de kat uit de boom en probeer in te schatten met wat voor karakters ik te maken heb. Ik denk dat ik nu sneller de rode vlaggen zie en beter op voorhand kan inschatten waar het fout kan lopen.

Beethoven: Tijdens onze zomervakantie in België kwam ik een lijvige (672 pagina´s) biografie van Beethoven tegen, geschreven door de Belgische dirigent en muziekkenner Jan Caeyers. Het boek mee naar Spanje nemen was geen optie, dus had ik drie weken de tijd om het uit te lezen, wat op de valreep is gelukt. Daardoor werd het een zeer intense leeservaring. Het was alsof ik niet alleen in België, maar ook in Wenen een maand had doorgebracht. Sindsdien draag ik een aantal dingen mee die ik uit dat boek geleerd heb, maar daar moet ik misschien eens een volledige post aan wijden.

slaap: Voor het eerst sinds 2010 zijn er weer weken waarin 7 of 8 uur slaap per nacht eerder regel dan uitzondering is. Dat was heel hard nodig. Melatonine heeft geholpen om de slaaptrein weer op de sporen te krijgen, en nu lukt het zonder enige hulp. Wat een enorme opluchting. Een goede dag begint met een nachtje goed slapen.

migraine / frequentie / leven: Tenzij ik vandaag nog een aanval krijg (laat ons hopen van niet), komt de teller voor 2018 op 12 migraines te staan. Het beste nieuws is dat 8 aanvallen plaatvonden tijdens de eerste jaarhelft, en slechts 4 aanvallen tijdens de afgelopen 6 maanden. De helft zoveel aanvallen betekent dubbel zoveel levenskwaliteit. De neurologe zei dat een aanval of 13 per jaar “normaal” is, dus dat ik geen nieuwe afspraak nodig had. En veel kan ze toch niet voor me doen, want ik weet dat aanvallen vermijden vooral draait om triggers vermijden en rustig, gezond en regelmatig leven (en goed kijken van welke kant de hond komt aanrennen). Langs de andere kant: ik werk nog altijd niet. In hoeverre is dit dus een “normaal” leven? Maar daar kan ik misschien binnen dit en een paar jaar ook wel een mouw aan passen.

schrijven: Drie keer gepubliceerd geweest dit jaar! Jeej! Dat was wel heel erg leuk. Ergens heb ik het gevoel dat ik gewoon heel veel moet schrijven en dat de rest dan wel vanzelf komt.

blog: Waar ik een paar jaar geleden dacht dat ik deze blog was begonnen om iets kwijt te raken (gedachten, meningen, informatie), begin ik nu hoe langer hoe meer het idee te krijgen dat het net een manier is om aan iets vast te houden. Het is mijn eilandje voor de kust van de Noordzee, waar flessenpost in mijn moedertaal aanspoelt. Waar ik in een palmboom kruip en Nederlandse woorden roep, en begrepen wordt door wie aan de andere kant van het water staat te luisteren. Het is zeer fijn dit plekje te hebben, en jullie woorden daar te vinden.

zingen/muziek/anderen: Oh, dat heerlijke funkbandje… Het laat ons elke keer weer zien hoe weinig vanzelfsprekend de mooie dingen in het leven zijn, hoe hard je moet werken om de juiste mensen (en de juiste spullen) op het juiste moment op de juiste plaats te krijgen -dat alleen al vergt meer werk dan het eigenlijke muziek maken. Maar wanneer het lukt is er zoveel plezier en delen en genieten… Momenteel zitten we zonder drummer, y sin batería no hay fiesta, maar we blijven zoeken en repeteren, al is het elke week met een andere drummer. “Zo gaat het in de wereld van de muziek”, is mij verzekerd, en zo gaat het ook in het echte leven, denk ik dan. Gewoon blijven verderdoen, en uw pollekes kussen wanneer het lukt.

 

Een heel mooi 2019 gewenst!

 

 

 

 

 

 

December: The Spy Who Dumped Me (Susanna Fogel)

Eigenlijk valt er over deze film niet zoveel te vertellen, want het is een standaard spionage-persiflage. En dat is het goede nieuws: dat vrouwelijke regisseurs ook dit soort films kunnen maken: entertainende comedy vol actiescènes, cliché-personages (oost-europese gymnasten, James Bond look-alikes), Europese steden als decor, ontploffingen, slechteriken die vallen als vliegen, etc.

Wat deze film een beetje anders maakt, is dat het een van de weinige films in zijn genre is die met glans de Bechel-test doorstaat.

Over de regisseur heb ik niet zoveel kunnen vinden (op wikipedia staat niet eens haar geboortedatum), maar gelukkig kan je op youtube altijd wel een interview opvissen.

Veel meer krijg ik er niet over geschreven. Ik heb deze film kunnen bekijken omdat ik ziek in de sofa hang vandaag (geen migraine gelukkig, dus geen zorgen), en niet mee naar de kerstlunch kon. Vandaag gaat alles dus op halve kracht, ook dit stukje. Maar dat vergeven jullie me vast wel 🙂

Merry Christmas!

 

 

 

Uw rafelkath in VERZIN magazine

Ik vroeg me al een tijdje af of creatieve geesten meer aanleg hebben voor psychische problemen. En blijkbaar was ik niet de enige, het heeft zelfs een naam: de Genius Madness Theory.

Nog wat extra zoekwerk verricht, alles neergeschreven in artikelvorm, en dat opgestuurd naar Verzin, het magazine voor wie graag in zijn/haar pen kruipt.

Daarin wordt het deze maand gepubliceerd, onder de titel “Schrijven is gekkenwerk”.

Wie geïnteresseerd is, kan het artikel hier online lezen.

 

PS, voor wie het gelezen heeft: de dees heeft effectief dit boven haar bureau hangen (waar of niet, het helpt wel in moeilijke tijden):

(en het hangt er zo schattig)

 

Waarom het ook voor mannen schadelijk is te leven in een macho-maatschappij

Tijd om een draad op te pikken die ik veel te lang heb laten liggen. Ik schreef eerder al over wat feminisme (in mijn ogen) betekent, en een woordje over de term zelf.

Vandaag wil ik uitleggen waarom het ook voor mannen schadelijk is te leven in een cultuur met stereotype rolpatronen die zogenaamd vrouwelijke eigenschappen (*) onderwaardeert.

De eerste reden ligt voor de hand: als vrouwen lijden, lijden de mannen die hen liefhebben ook. Als vrouwen onderschat, benadeeld, mishandeld, verkracht of vermoord worden, heeft dat negatieve gevolgen voor alle mensen waarmee zij een band hebben. Denk aan de partner van een vrouw die gefrustreerd is omdat ze op haar werk niet hogerop geraakt. De vriend van een meisje dat door haar vorige partner verkracht werd. De zoon die toekijkt hoe zijn vader een pistool in de mond van zijn moeder duwt. (**)

De tweede reden gaat rechtstreeks over mannen. In een macho-maatschappij is het not-done om als man “zachte” eigenschappen te vertonen. Mannen moeten sterk en succesvol zijn. Dit legt zeer veel druk op mannen. Bovendien mogen ze in geen geval hun “zwakke” kant laten zien, wat betekent dat er van hen verwacht wordt dat ze hun gevoelens grotendeels onderdrukken. Moeten presteren onder druk terwijl je niet in contact staat met je emoties… That´s a recipe for disaster. En als ze toch hun “zwakke” of “vrouwelijke” kant laten zien, of het op professioneel vlak niet waarmaken, dan staan de omstaanders klaar met scheldwoorden waarvan ik hier geen voorbeelden hoef te geven. Mannen die niet aan het plaatje voldoen, worden vernederd. Zowel door mannen als vrouwen. En vernedering is ook een vorm van geweld.

 

 

(*) Met “zogenaamd” vrouwelijke eigenschappen bedoel ik eigenschappen die traditioneel aan vrouwen worden toegekend. Wat op geen enkele manier wil zeggen dat alle vrouwen deze eigenschappen bezitten, of dat mannen ze niet kunnen bezitten.

(**) Geen van deze voorbeelden is fictief. Het zijn allemaal verhalen die ik uit eerste hand vernomen heb, en in elk geval ging het om een Belgische vrouw.

Antwoord 4: Avec tous mes compliments

Ondertussen lopen de antwoorden binnen op de vragen die hier gesteld werden. Vandaag de zeer originele vraag van Loessoep: “Welke complimenten heb je ooit gekregen die je raakten?”

Ook weer zo een schoontje, en de zoektocht naar het antwoord was een heel aangename.

So here we go: 

• “Jouw opstel was het beste van alle opstellen in het zesde jaar.” (mevrouw Ergo, lerares Nederlands, zesde jaar middelbaar)

 

• “Niemand maakt vertalingen zoals jij.” (mevrouw Brenders-Giele, lerares Latijn, zesde jaar middelbaar)

 

• “Als ik een meisje was, zou ik me net zo kleden als jij.” (Kevin, op Erasmus)

 

• “For me, you´ll always be the one that got away.” (Een goeie vriend met wie het bijna iets geworden was.)

 

• “Je werkt heel positief op de mensen in je omgeving.” (R, in een brief)

 

• “Jij bent gemaakt om van te houden.” (Nadja)

 

• “I would pay to hear you sing.” (Alberto, operazanger en zangleraar)

 

• “Since you joined the band, I really started to enjoy the rehearsals.” (de bassist)

 

En dan zijn er nog al die complimenten die ik niet woordelijk onthouden heb (een heel aantal ervan trouwens hier op de blog, van mensen die hier komen lezen/schrijven), die stuk voor stuk meegeholpen hebben aan het opbouwen van dat zelfbeeld dat aanvankelijk dieper zat dan de fundamenten van Atlantis. Dat ik nu over de woelige wateren kan uitkijken, heb ik mede te danken aan elk lief woord dat al die lieve mensen die ik ken ooit tegen me gezegd hebben.

Trouwens: ook de besprekingen op azertyfactor.be hebben erg veel effect gehad.

Maar voordat jullie denken dat ik een soort Golden Girl ben die door iedereen aanbeden wordt: ik zou ook een lijst kunnen geven van mensen die me uitgelachen hebben, me minachtend op mijn plaats hebben gezet (of wat zij dachten dat mijn plaats was), of me gewoonweg straal genegeerd hebben. Dat soort dingen gebeurt ook. Maar daar hoeven we hier niet bij stil te staan.

Wat ik hier graag wil aangeven is hoe krachtig complimenten zijn. Je laat een zinnetje los, en het kan twintig jaar nadien nog steeds iemand kracht geven. Daarom ben ik een grote voorstander van complimenten.

Ze moeten natuurlijk wel oprecht zijn. Zomaar aardige dingen zeggen omdat je wil dat de ander jou leuk vindt, dat is manipulatie. En zeggen dat iemand iets goed kan, terwijl dat niet zo is, kan nefaste gevolgen hebben. Maar voor de rest: als ik zie dat iemand iets leuks of moois of goeds doet, dan zeg ik dat. Want dat soort dingen mag gevoed worden; de wereld is al saai genoeg van zichzelf .

Dus, als iemand dapper, lief of grappig geweest is: zeg het! Als je een glimp van talent opvangt: zeg het! Als je iemand kent die zichzelf onderschat: zeg hen wat ze voor jou betekenen! Prik een pluim op die hoed!

Als laatste bedenking wil ik ook nog meegeven dat het niet eenvoudig was een hoop complimenten over mezelf te publiceren. Maar ik weet nog hoe heerlijk ik het vond Samaja´s stoeflijst te lezen. ZO fijn om iemand positieve dingen over zichzelf te horen zeggen! Daar straalde echt zoveel positieve energie uit… Heel fijn dus dat Loessoep me het duwtje in de rug gegeven heeft om hetzelfde te doen 🙂

 

Welke complimenten hebben jullie ooit gekregen die blijven hangen zijn?

 

 

 

November: (niets)

(Over het waarom van deze reeks, lees: “Een jaar vol vrouwen“.)

Voor afgelopen maand zal ik mijn joker moeten inzetten: het is me niet gelukt een film te bekijken die geregisseerd werd door een vrouw. (Tenzij Javier Ruiz Caldera eigenlijk stiekem een vrouw is, maar die kans is behoorlijk klein.)

In de cinema draaiden ze nochtans de Italiaanse prent “Lazarro Felice” van Alice Rohrwacher, die dit jaar in Cannes de prijs voor beste script binnenrijfde. De trailer zag er best okee uit: beetje oubollige aandoende film over een hobbit-achtig personage op het Italiaanse platteland.

 

Maar ik ben er dus niet geraakt, en kan er voor de rest niets over zeggen.

Er was nochtans wel een cinema-uitje deze maand: met man en kind ben ik naar het Spaanse antihelden-epos “Súperlopez” gaan kijken, een film gebaseerd op de gelijknamige stripboeken uit de jaren ’70.  Hilarische film. Zegt zoveel over de Spaanse cultuur en underdog-mentaliteit. (Bijvoorbeeld, de boosdoener die tegen haar handlangers zegt: “En dan vallen we eerst stadje X binnen,” waarop een handlanger zijn vinger opsteekt en zegt: “Dan zullen we wel moeten wachten tot woensdag, want momenteel zijn het daar feesten.”)

 

Maar hoe leuk die film ook was: hij is zo Spaans dat hij vast niet tot in jullie regionen geraakt (*), en werd bovendien geregisseerd door eerder vernoemde señor Ruiz Caldera. Ik ga mijn jaar vol vrouwen dus met een maandje moeten verlengen…

PS: Vind er nog iemand dat hoofdacteur Dani Roviro iets wegheeft van Tom Van Dyck?

(*) Wel een aanrader voor de hispanofielen onder u, uiteraard.

 

 

De Wetenschapper en het Nirvana

Er was eens een neuro-anatomist, genaamd Jill Bolte Taylor, die op haar 37e een zware hersenbloeding kreeg. Op een paar uur tijd werd vrijwel haar hele linkerhersenhelft lam gelegd. Ze balanceerde op het randje van leven en dood, haalde het maar net, en pas na een rehabilitatie-periode van acht jaar was ze weer de oude.

Wat haar verhaal zo bijzonder maakt, is dat zij die hersenbloeding beleefd had zoals het een echte wetenschapper betaamt, namelijk als een unieke kans om haar hersenen van binnenuit te bestuderen. Ze schreef haar ervaringen en conclusies neer in het boek “My Stroke of Insight”, en die conclusies draag ik, sinds ik ze gelezen heb, mee als een hart onder de riem.

Natuurlijk liep het voor mevrouw Taylor mis zonder haar linkerhersenhelft. Het is het deel van onze hersenen dat analyseert, vergelijkt en ordent. Het uitvallen van deze functies betekende dat er van lezen, schrijven en spreken geen sprake meer was. Een  telefoonnummer opzoeken en om hulp bellen, was in haar toestand een bijna onmogelijke opgave. Maar tegelijkertijd kwam ze in een bijna euforische toestand terecht. Het concept Tijd verloor al zijn betekenis, want voor onze rechterhersenhelft bestaat er enkel het hier en nu. Ook van haar ego was ze opeens verlost, want dat bevindt zich in de linkerhelft. Hoe meer haar rechterhersenhelft vrij spel kreeg, hoe meer ze zich één voelde met alles rondom haar heen:

“I remember that first day of the stroke with terrific bitter-sweetness. In the absence of the normal functioning of my left orientation association area, my perception of my physical boundaries was no longer limited to where my skin met air. I felt like a genie liberated from its bottle. The energy of my spirit seemed to flow like a great whale gliding through a sea of silent euphoria.” (p 67)

Tijdens haar zware, jarenlange revalidatie ging ze door met observeren van binnenuit. Doordat de functies van haar linkerhersenhelft langzaam weer op gang kwamen, zag ze zeer duidelijk welke van haar karaktereigenschappen in welk hersendeel verscholen lagen. Maar ze leerde ook dat ze er bewust voor kon kiezen bepaalde eigenschappen niet aan te sterken, omdat ze ze overbodig en in sommige gevallen zelfs schadeljik vond.

En dat is de boodschap die ze na haar jarenlange revalidatie aan de wereld wil meegeven: als we de balans tussen links en rechts herstellen, kunnen we met zijn allen veel gelukkiger worden. Want dat gevoel van verbondenheid en vreugde dragen we allemaal mee, het zit voorgeprogrammeerd in onze eigen hersenen. Jammer genoeg wordt het vaak gedomineerd door ons ego, en het helpt ook niet dat het in onze wereld als een soort zwakte of naïviteit gezien wordt.

In haar eigen woorden:

“The two halves of my brain don´t just perceive and think in different ways at a neurological level, but they demonstrate very different values based upon the types of information they perceive, and thus exhibit very different personalities. My stroke of insight is that at the core of my right hemisphere consciousness is a character that is directly connected to my feeling of deep inner peace. It is completely committed to the expression of peace, love, joy, and compassion in the world. (…) By recognizing who is who inside our cranium, we can take a more balanced-brain approach to how we lead our lives.” (p 133-134)

Sindsdien merk ik niet alleen bij mezelf welke hersenhelft de bovenhand heeft bij wat ik zeg en doe, maar ik merk het ook bij anderen. En dat is, op zijn minst, zeer interessant.

Het liefst van al zou ik hier een hoop citaten uit dit (compacte) boek posten, maar dat zou wat teveel zijn voor een blogpost. Daarom geef ik jullie deze video mee, die jullie een glimp toont van het Nirvana dat deze wetenschapper ontdekte in haar eigen hoofd, in de hoop dat het ons allen een beetje dichter bij het Nirvana in onszelf brengt.

 

Tip: voor wie niet veel tijd heeft, bekijk gewoon de laatste vier minuten. En daarna nog een minuutje extra om er even bij weg te dromen.