Kerst in de “peatonal” en een bedenking

Dit is hoe wij kerst gevierd hebben op 24 december.

´s Middags aten we met mijn schoonfamilie buiten op het terras. We waren met exact 6 volwassenen en 1 kind. Alle nootjes en chips gingen in aparte kommetjes om speekseloverdracht tijdens te graaien te voorkomen, een ingreep waar sommigen wat lacherig over deden. Nadien zaten we nog even in het late winterzonnetje, en namen we een familiefoto waar alleen de tweeling (mijn man en zijn broer) scherp op stonden –it´s a twin thing.

Bij het vallen van de avond kwamen de buren bij elkaar in het voetgangersstraatje (peatonal) achter onze huizen. Ze sleepten tafels en stoelen aan, bonbons en rum kwamen boven, en er doken ook twee gitaren op. Een buurman van een paar straten verder passeerde -iemand die ik op een wandeling met de hond wel eens in de beslotenheid van zijn woonkamer een Guns N´ Roses solo had horen spelen, maar nog nooit had horen zingen. Die buurman nam een gitaar vast, en bleek me dat dus een echte muzikant te zijn, het soort dat kan spelen en zingen tegelijkertijd, met een fantastische stem die de hele buurt vult. We zongen Soldadito Marinero en Nothing Else Matters, en toen zette hij zijn mondmasker weer op, wenste ons een vrolijke kerst, en vervolgde zijn weg.

Toen bleven we over met de kern van de buren, nog steeds op veilige afstand van elkaar, maar dat was meer dan genoeg. Onze buurman de muziekleraar en ik namen de gitaren, de anderen schraapten de kelen. We speelden en we zongen. En we eindigden zoals we bijna altijd eindigen: met Nino Bravo. Al partir, un beso y una flor, un te quiero, una caricia, y un adiós. Wat in feite het lied is van een emigrant die het geluk gaat zoeken aan de overkant van het grote water, en van zijn geliefde een kus en een bloem meeneemt, een ik hou van je, een liefkozing, en een vaarwel. Dat is lichte bagage voor zo´n lange reis, zingt Bravo. En ik denk aan al die mensen, gestrand op onze onbarmhartige kusten, in flinterdunne tentjes. Ik denk aan de mensen die hen daar niet willen, ik denk aan de politici die niets ondernemen, en ik denk aan de mensen die hen voedsel en kleren opsturen, die de tentenkampen van elektriciteit voorzien, die workshops opzetten en geïmproviseerde klasjes, die een ziekenhuisvrachtwagen inrichten er ermee van Nederland naar Griekenland rijden, aan gepensioneerde artsen en verplegers die daar de handen uit de mouwen steken met een minimum aan middelen ter beschikking. En ik denk: kerst is iets wat je elke dag in je draagt, of niet.

Laat ons hopen dat het besmettelijk is.

België in december -mouwloos

Indien de Belg zijn hoofdverblijfplaats in Spanje heeft: niet-essentiële verplaatsingen naar en vanuit de autonome regio’s zijn verboden. Dit in- en uitreisverbod geldt niet voor de Canarische eilanden, Galicië, de Balearen en Extremadura. Belgen die hun hoofdverblijfplaats in een van de gesloten autonome regio’s hebben, mogen die regio niet verlaten, behalve om essentiële redenen (werk, gezondheid, overmacht etc.).

Dit staat op de website van het consulaat. Familiebezoek is geen essentiële reden, dus hebben we onze reis afgelast.

Daar zijn best wat tranen om gevloeid -vooral voor mijn dochter was het een bittere pil om te slikken, en ik vind het ook heel erg voor mijn ouders. Die hebben hun kleindochter voor het laatst in het najaar van 2019 gezien. Maar voor mezelf was het behalve een zware teleurstelling ook een beetje een opluchting. Want eigenlijk ben ik al een jaar lang aan het aftellen: in november 2019 was ik beginnen aftellen naar de België-reis die we in april zouden maken, en toen die in het water viel, begon ik uit te kijken naar december. Maar een jaar lang aftellen in onzekerheid, dat gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Dus ergens geeft het ook wel rust dat er nu gewoon zekerheid is. Het kan niet, we gaan niet, y ya está.

Maar we gaan er sowieso toch een fijne kerst van maken, en ervoor zorgen dat al wie ons lief is, deze winter nog eens extra ingepeperd krijgt hoe lief precies.

Kerst

Spanjaarden zijn zeer sociaal ingesteld, dus als je dacht dat ze er zich met kerst vanaf maken met een avondje kadootjes uitpakken rond de boom, een diner bij de schoonouders op eerste kerstdag en een borreltje bij de bomma de dag nadien, dan heb je het mis.

Reeds een dikke week voor de kerstvakantie is er een etentje gepland met de familieleden die we niet met kerst zelf zullen zien (en waarmee we wel weer op restaurant gaan een dag of vier na kerstmis, maar dat maakt niet uit). Kerstavond, kerstdag en tweede kerstdag worden zoals vanzelfsprekend met de familie gevierd, en als het even kan worden er nadien nog allerhande etentjes georganiseerd tussen de neven en de nichten, en diverse vriendengroepen.

Ook een avondje stappen met de collega´s is in deze periode onontbeerlijk. Wie een halve trouwboek heeft met een job, weet dat die wederhelft een dezer nachten lichtjes of zwaar aangeschoten het huis zal binnenstrompelen. Ook dat is kerstmis.

Kerstboodschap van de kersverse koning Felipe.

Kerstmarkt

In het Vlaanderen dat ik achterliet in 2008, waren kringloopwinkels volop in de mode –en ik vermoed dat ze dat nog steeds zijn. Het was bijna not done om spullen gloednieuw aan te schaffen. Gebruikte meubels waren niet oud maar vintage, porselein uit grootmoeders tijd was niet oubollig maar hip en alle studentes liepen rond in jaren ´70 jurkjes en tweedevoets laarsjes.

Dat is hier in Spanje wel even anders. Je met tweedehandsspullen behelpen wordt als een teken van armoede gezien en in plaats van de zwaarbewerkte houten bedden en tafels uit dictatoriale tijden te hergebruiken, vullen jonge gezinnen hun appartementen liever met modern, strak afgelijnd meubilair.

Dat de vlooienmarkt die Caritas afgelopen weekend in het parociaal centrum organiseerde het niet zo goed deed, was dus niet echt verwonderlijk. Zelfs na drie dagen stonden de tafels nog vol met speelgoed, posturekes en boeken. Veel succesvoller was de chiringuito, de tijdelijke bar die op het pleintje voor het parociecentrum was opgezet en waar op een meer noordelijke kerstmarkt glühwein te verkrijgen zou geweest zijn, terwijl hier het bier en de schellen jamón vlot over de toonbank gingen.

Op de laatste dag van de kerstmarkt trad een koor op dat rocieros zong, liederen voor de Maagd van El Rocío, een Andalusisch pelgrimsoord. Het leek me aanvankelijk een vreemde manier om in de kerststemming te komen, maar toen ik gisteren tijdens het kerstshoppen in Valencia om de oren geslagen werd met de kerstcovers van de Justin Biebers en Mariah Careys van deze wereld, dacht ik: geef mij dan toch maar een paar rocieros en vivo.