Mijn ervaring met Tinder

Mijn man en ik zaten afgelopen weekend aan tafel met een vriend die single is, en het gesprek kwam op Tinder. Nu stamt onze relatie van lang voor de datingapps; wij hebben elkaar gevonden op een Erasmus-uitwisseling, en in plaats van likes en swipes werkten wij met steelse blikken en grapjes, en onze superswipe waren de briefjes onder elkaars deur.

Tijdens het gesprek over Tinder vingen we van elkaar weer steelse blikken op. Zouden we? Ik weet niet meer wie het voorstel het eerst verwoordde, maar zoals dat gaat wanneer je al meer dan tien jaar getrouwd bent, kwam het idee gelijktijdig in ons op. Wat als we allebei een profiel aanmaakten, en keken wie het meeste likes kreeg? Geen matches natuurlijk, we gingen niet op Tinder om toekomstige partners te zoeken. Enkel om te zien of we nog goed in de markt lagen. Voor de lol. Haha.

Dus maakten we beiden een profiel aan voor onszelf, met de meest beperkte informatie, en een paar leuke foto´s. En toen gingen we op zoek naar elkaar. Op Tinder. We zetten de actieradius zo klein mogelijk (tussen 38 en 42 jaar, op maximaal een paar kilometer afstand), en gingen profielen zitten wegswipen tot we elkaar zouden tegenkomen.

Nu werd het al snel duidelijk dat die apps uiteraard gemaakt zijn om je ertoe te verleiden over te stappen van de gratis versie naar de betalende. Dus je zal vast niet zomaar van de eerste keer iedereen te zien krijgen die het beste bij je past. Ik kreeg het gevoel dat er heel wat logaritmes te pas kwamen aan de informatie die je verstrekt wordt, en dat er vooral in het begin valse profielen tussenzaten. Want ik weet niet waar die topmodellen die zich volgens Tinder op 6 kilometer van mijn deur bevinden, zich overdag verscholen houden. Interessant was ook dat ik, meekijkend over de schouder van mijn man, kon zien dat er in het andere kamp op een analoge manier gewerkt werd: normale vrouwen, en dan van tijd tot tijd een waanzinnig knappe dame, zogezegd vlak om de hoek. En zowel bij de mannen als de vrouwen kwam er een evenredig aantal profielen langs zonder hoofd -enkel een gestroomlijnd lijf.

Tegen dat we 5 minuten mannen en vrouwen hadden zitten wegvegen, kon het ons al gestolen worden hoeveel likes we zouden krijgen, en wilden we alleen nog maar elkaar tegenkomen. Maar mijn man was zo snel aan het swipen dat hij per ongeluk mijn profiel had weggeveegd. (“Oei, was jij dat? Heb jij de naam Cat gebruikt?”) En hij kon de terug-knop niet gebruiken, want dat kon alleen in de betalende versie. Dus veranderde hij wat aan de instellingen, in de hoop dat ik weer zou opdagen, maar dat gebeurde niet. En zelf kreeg ik de melding dat ik door de hele stapel mannen gegaan was, maar mijn eigen man was ik niet tegengekomen.

Dus daar zaten we, in de zetel, naast de liefde van ons leven die we op Tinder maar niet konden vinden. De perfecte anti-reclame. We hebben er eens hartelijk om gelachen en hebben de profielen verwijderd. En ons beide pollekes gekust dat we elkaar al gevonden hebben.

PS: Hade heeft me een plaatsje gegeven op haar podcast om het nieuwjaarsgedicht voor te lezen! Dus als je het graag eens hoort, dan kan dat hier:

Vier manieren van liefde tonen

Ik ben de laatste tijd aan het bijlezen over de Myers-Briggs persoonlijkheidstheorie, en kwam tijdens die ontdekkingstocht een blogpost tegen over de liefde. Zonder op de theorie in te gaan, wil ik hier een samenvatting geven van die post, voor het geval dat iemand tot nut kan zijn. De blogpost waarop ik mij baseer, werd geschreven door Antonia Dodge.

De vier manieren waarover ik het ga hebben, zijn in feite vier cognitieve functies -vier systemen die we gebruiken om beslissingen te nemen. Ieder van ons kan verschillende systemen gebruiken, maar we hebben meestal een voorkeur voor één bepaald systeem.

Zoals je zal zien, komen in elke relatie normaal gezien alle vier systemen aan bod. Maar het kan nuttig zijn na te gaan op welk systeem je zelf onbewust de nadruk legt, en of er eventueel verschillen zijn tussen jou en je partner.

1. Harmonie

Mensen die op harmonie focussen, zijn sterk ingesteld op de behoeften van de ander. Ze zorgen ervoor dat er aan je noden tegemoet gekomen wordt, vaak zelfs voordat jij zelf doorhebt wat jouw noden zijn. Ze vragen je hoe het met je gaat en hoe je je voelt. Ze houden je gemoedsgesteldheid in het oog alsof zij daar persoonlijk verantwoordelijk voor zijn, en proberen je op te vrolijken wanneer je je neerslachtig voelt.

Een harmonie-persoon zal zich door jou geliefd voelen wanneer ze merken dat jij ook aan hun noden tegemoet komt, wanneer je vraagt hoe het met hen gaat, wanneer je op de hoogte blijft van waar ze mee bezig zijn.

2. Authenticiteit

Mensen die liefde vanuit authenticiteit communiceren, willen hun partner vooral duidelijk maken dat ze van hen houden zoals ze zijn, en geven hen alle ruimte om zichzelf te zijn. Ze hebben veel geduld met hun partner, ook met de kantjes die hen niet liggen, en ze steunen de ander onvoorwaardelijk.

Zelf verwachten ze van hun partner dat die hen vertrouwt – ze willen geen verklaringen moeten afleggen. Ze willen voelen dat hun partner hen niet wil veranderen, maar hen ziet en aanvaardt zoals ze echt zijn.

3. Doeltreffendheid

Wanneer een doeltreffend persoon voor jou gekozen heeft, komen ze daar niet op terug; ze zijn eindeloos loyaal. Ze tonen hun liefde door je te beschermen en door je grondig te leren kennen. Ze steunen je in het realiseren van jouw doelen, en zijn trots op je verwezenlijkingen.

Je kan hen je liefde tonen door betrouwbaar te zijn. Ze hebben een partner nodig die hen een stabiele basis geeft, zodat ze van daaruit aan hun doelen kunnen werken. Ze voelen zich bemind wanneer hun partner hen steunt en zelfredzaam is, net zoals zij dat zijn voor hun partner.

4. Nauwkeurigheid

Partners die focussen op nauwkeurigheid zijn ontzettend eerlijk tegenover hun geliefden. Ze zullen niets verdoezelen of verbloemen, maar altijd hun oprechte mening geven, zodat de partner kan rekenen op betrouwbare feedback. Wanneer de zaken fout lopen, zullen ze hun partner steunen zonder hen te veroordelen.

Ze voelen zich geliefd wanneer je hun competentie erkent, en wanneer ze voelen dat je vertrouwen hebt in hun kunnen. Ze willen eerlijke feedback krijgen, zodat ze aan hun competentie kunnen werken. De mystieke gevoelscomponent van een liefdesrelatie is iets waar ze van nature niet erg vertrouwd mee zijn; ze benaderen het bestaansrecht van de relatie eerder op een analytische manier. Wanneer ze vragen “Waarom wil je bij mij zijn?” is dat niet altijd uit onzekerheid, maar eerder om bevestiging te vragen voor de logica van jullie partnerschap.

Dat de laatste twee systemen minder op emoties en meer op denken gebaseerd zijn, betekent niet dat deze partners minder liefde voelen. Want de liefde blijft hetzelfde. Het is de manier waarop erover gecommuniceerd wordt, die minder emotioneel is. Maar dat doet dus niets af aan de liefde zelf.

Een andere benadering van communicatieverschillen in liefdesrelaties vind je bij The Five Love Languages, ook altijd een leuke test om eens met je partner te doen.

En daarmee hebben we vandaag een beetje Valentijn gehad 🙂

Checklist van het Dagelijks Geluk

Heb ik vandaag al…

• mijn kind gekieteld?
• mijn hond geknuffeld?
• mijn man gekust?
• naar de lucht gekeken?
• een gitaar vastgepakt?
• geglimlacht?
• hardop gelachen?
• eens diep in,- en uitgeademd?
• iemand gevraagd hoe het ermee gaat?
• een tijdje rustig en ononderbroken op de wc gezeten?
• een douche gepakt?
• een dutje gedaan? (erfenis van vava)
• fruit gegeten?
• chocolade gegeten?
• iets geschreven?
• iets gezongen?
• een wandeling gemaakt?

 

Wat staat er op jullie checklist?

 

 

 

 

 

Guide to the Spanish: Sex

“In Spain lust is ever in the air. There is nothing about the Spanish appreciation of sex that is inhibited or restrained. (…) The Church, once powerful and reprimanding, is no longer allowed to dampen people´s enjoyment of sex; all edicts from Rome are ignored, and in many out of the way villages where the 20^th century has not quite caught up, the people encourage their priest to have a mistress so that they can have peace in mind when their daughters go to confession. (…)

Spanish girls are generally to be protected and kept innocent for as long as possible, while foreign girls are regarded as easy prey. The English head the top of the list, possibly because there are more of them than Americans who come a close second. The Germans take the whole business a bit to seriously, the Scandinavians are clinical, the French tend to talk too much and compare performances, while Brazilians, Argentinians, Colombians and other South Americans are considered best, knowing how to make the conquest difficult with a promise of victory at the end, but only because they are far from home.

From the Spanish female point of view, the foreign male has little to offer that she can´t find at home as far as sensuality is concerned, so non-physical attributes (homour, joie-de-vivre, money) can sway the balance.

Though loud car horns, motor cycles revving up, jack hammers hammering, chainsaws screaming and incessant shouting are not usually noises noticed by the Spanish, people will pause to listen attentively in empty night streets to the sensitive sound of a couple in climax from beyond a balcony and half open shutters.”

(Drew Launay, Xenophobe´s Guide to the Spanish, p 33-35)

 

Het stereotype van de Spanish lover is waarschijnlijk tot stand gekomen door hun gebrek aan personal space (zie eerdere post: Greetings) waardoor een Spanjaard veel sneller als flirterig overkomt: hij knijpt tijdens een gesprek spontaan in je arm, trekt achteloos de rits van je vest wat verder dicht, slaat zijn arm om je middel en dat allemaal zonder bijbedoelingen. Omdat ze zo onbevangen omgaan met lichaamscontact, vermoed ik dat het voor een buitenlander niet altijd makkelijk is om daadwerkelijk met iemand te flirten, want al jouw trucs gaan hier verloren in een zee van fysieke gemoedelijkheid.

Bovendien is het hier de helft van het jaar zo warm (zie: het seizoen van de halfnaakte mannenlijven) dat ze het veel meer gewend zijn blote torso´s en gapende décollétés te zien, waardoor ze er minder van opkijken en zich –naar noorderlijke normen- ook gewaagder kleden zonder dat ze daarmee een bepaalde boodschap willen overbrengen.

Maar dat wil niet zeggen dat er hier zomaar vrolijk in het rond gevogeld wordt of dat iedereen hier tegen zijn 25e een Kama Sutra expert is. Vaak zelfs integendeel.

De eerste grote domper op de feestvreugde is het feit dat jonge mensen vaak heel lang in het ouderlijk huis / op het ouderlijk appartement blijven wonen. Daardoor is seks vanaf het begin iets wat clandestien moet gebeuren: ofwel in de eigen slaapkamer op die twintig minuutjes dat moeders bezoekje aan de buurvrouw overlapt met het begin van vaders late shift, en kleine broer bij een vriend is gaan gamen, ofwel in de auto na zonsondergang, op een plaats waar de enige passanten andere koppeltjes in auto´s zijn op zoek naar een plekje om ongestoord te kunnen ontladen. Deze plaatsen worden picaderos genoemd, en er zijn websites (bijvoorbeeld deze) waarop je de dichtsbijzijnde picadero kan opzoeken. Het is dan ook geen wonder dat het liedje “Qué difícil es hacer el amor en un Simca 1000” een grote hit was in de jaren `80. Een Spanjaard van de oudere generatie wist me trouwens te vertellen dat het “inderdaad niet gemakkelijk was”.

Een andere factor is nog steeds de katholieke kerk, wat er in bovenstaande gids ook beweerd mag worden. Er zijn nog steeds mensen van mijn generatie die trouwen met hun eerste lief, wachten met het voltrekken van de daad tot de eerste huwelijksnacht, en in sommige gevallen zeer veel kinderen krijgen. En ook onder de minder katholieken is het geen uitzondering te trouwen met je eerste liefde. Zo zijn veel koppels van in de dertig al bijna hun halve leven samen met hun echtgenoot of echtgenote.

Al ligt dat bij Spanjaarden die op Erasmus zijn gegaan wel een beetje anders natuurlijk 😉

 

 

 

 

Liefdesbrief (4)

Hieronder vind je de vierde brief van de schrijfopdracht die ik mezelf deze maand gegeven heb.

 

Beste Marco,

 
Dit is je ontslagbrief.

Ik kan me voorstellen dat het je zeer kwaad maakt dat te lezen, maar tegen dat je aan het einde van deze brief bent, zal je hier waarschijnlijk niet eens meer willen blijven.

Je doet je werk fantastisch, daar ligt het uiteraard niet aan. De tuin heeft er nooit mooier bijgelegen. Je hebt wonderen verricht met het gazon, elke plant waarmee je aankwam, past op meesterlijke wijze in het geheel, en de rozelaars hebben een tweede leven gekregen. Het is alsof alles wat je aanraakt van lieverlee begint te bloeien, alsof elke bloem naar je handen reikt. Soms denk ik dat het niet je handen zijn, maar je stem. Er zijn mensen die beweren dat planten beter groeien wanneer je tegen ze praat. Dat zou wel verklaren waarom deze tuin het zo goed doet sinds jouw komst: ik heb je wel bezig gehoord, Don Giovanni!

Dus het ligt niet aan jou. Of eigenlijk wel, maar onrechtstreeks. Jou hier zien rondlopen is namelijk moeilijk voor mij. Ik ben een oude man in een oud huis. Ik heb genoeg wilde dingen gedaan in mijn jongere jaren om nu vrede te nemen met dit lelijke, afgetakelde lichaam. Want dat is wat ik wil: mijn laatste jaren in vrede slijten. Maar vrede en verlangen gaan niet samen, en nog minder wanneer dat verlangen onvervulbaar is. Jou zien en horen maakt iets in mij wakker wat lang geleden in slaap is gesust, en het doet dit wrak van vlees geloven dat er nog passie voor hem is weggelegd. Dat dit lijf kan openbloeien in plaats van vergaan.
Ik wil mijzelf niet langer bedotten. En daarom moet ik je laten gaan.

De rozen en ik zullen je aria´s missen.
Met vriendelijke groeten en duizend excuses,

Hubert

Liefdesbrief (3)

Hieronder vind je de derde brief van de schrijfopdracht die ik mezelf deze maand gegeven heb.

 

Dag Anneke,

 

De Peter heeft mij gebeld om te zeggen dat ge in het ziekenhuis ligt.

En dat ik mij niet ongerust moet maken.

Dat is natuurlijk makkelijk gezegd, maar ik maak mij niet ongerust.

Ik ben in 1952 al gestopt met mij ongerust te maken over u.

 

Ge moet nu niet denken dat ik speciaal voor u afkom, hoor.

Ik was dat al lang van plan. Het is gewoon nog eens tijd dat ik naar Leuven ga.

Peter heeft mij gezegd op welke kamer ge ligt. Ik geraak er wel.

 

Ik ga niks meepakken he, ik heb al zoveel mee te sleuren.

´t Is maar dat ge niks verwacht.

 

Allez, tot binnenkort.

Uw zuster,

 

Francine

 

PS: En geen zotte kuren doen he. Want ik ken u.

Een keer uit uw bed vallen is wel genoeg op onze leeftijd.

 

 

 

Liefdesbrief (2)

Hieronder vind je de tweede brief van de schrijfopdracht die ik mezelf deze maand gegeven heb.

 

Hey Tine,

 
ik vind het echt stom om te zeggen, maar ik heb u op facebook opgezocht, en daar al uw foto´s gezien. Dus ik ben nu helemaal bij. Ik weet dat ge in 2012 getrouwd zijt met een gast die Tom Smuts heet, ene die veel in kostuum rondloopt en naar feestjes gaat met zijn maten, waar hij cocktails drinkt en waar hij en die maten een hoop selfies trekken, echt belachelijk, sorry dat ik het zeg, en dat hij met diezelfde maten gaat skiën en mountainbiken en dan ook weer van die groupselfies trekt op bergtoppen en voor een paar berggeiten die ze dan toevallig tegenkomen. Ik weet dat jullie naar Thailand op huwelijksreis geweest zijn en dat het daar veel geregend heeft (spijtig voor u maar wel mooie foto´s desondanks), en dat ge twee kindjes hebt. Heel mooie kindjes, maar ik had niet anders verwacht natuurlijk. Heel erg gefeliciteerd. Echt een prachtig gezinnetje of hoe zeggen ze dat. Misschien allemaal een beetje burgerlijk maar hey, dat is de prijs die ge voor ouderschap betaalt, en dat doet een mens met plezier, vermoed ik, ik wens het u echt allemaal van harte toe en ik gun het u met heel mijn hart, echt waar. Echt waar.

Ik schrijf u omdat ik soms nog aan u denk. Heel weinig zenne, ge moet u er niet ambetant bij voelen. Maar specifiek nu, deze maand, dit jaar, heb ik aan u zitten denken. Omdat het tien jaar geleden is. Ge weet wel, tien jaar geleden dat we uit mekaar zijn gegaan. En ik weet dat het dom is, omdat we uiteindelijk nog niet eens twee jaar samen zijn geweest, maar als ge achttien zijt en uw lief maakt het uit -of de vader van uw lief maakt het uit in haar plaats eigenlijk, laten we eerlijk zijn -wel, dan blijft een mens daar precies toch een beetje langer mee zitten dan hij gedacht had. Zeker als die vader daar zo´n kutdag als Valentijn voor uitkiest, om tegen het lief van zijn dochter te zeggen -correctie: te schreeuwen GIJ KOMT HIER NIET MEER BINNEN en dan de deur voor dat lief zijn neus dicht te slaan. Terwijl die gast daar toch met een schone, rode roos stond. En zeker, het is waar dat dat lief de week voordien de vijftigste verjaardag van de vader in kwestie een beetje naar de vaantjes had geholpen door zich te bedrinken tot een staat van poepeloere zattigheid, maar hey, Tine, ik was maar achttien. Ik had nog nooit van mijn leven gedronken. En dat lijkt mij toch de grote onrechtvaardigheid in dit hele verhaal: dat uw vader mij betichtte van relationele ongeschiktheid op grond van neiging tot alcoholisme, terwijl het juist mijn geschiedenis van alcohol-abstinentie (abstinentie!) was die mij toen in de problemen heeft gebracht. Had ik wat eerder echt leren drinken, dan was ik op dat verjaardagsfeest nooit zo zat geworden! Dan was ik nooit in jullie decoratieve tuinvijver gezakt, dan had ik nooit die taart uitgekotst, uw grootmoeder uitgemaakt voor *okee, dat ga ik hier niet herhalen* en mij nooit de woede van uw vader op de hals gehaald.
Ik vind dat toch een grof onrecht. Een onrecht dat kennelijk in mijn hart niet verjaart.

Soms, op een dag als deze, of beter: op elke Sint Valentijn, vraag ik mij af waarom ik nadien nooit meer iets van u gehoord heb. Waarom ge nadien toch niet efkes gebeld hebt. Of niet via een vriendin een smske hebt gestuurd. Soms vraag ik mij af of het u misschien eigenlijk wel goed uitkwam. Dat ge eigenlijk wel content waart dat ge van mij afwaart.
Dat wou ik eigenlijk toch eens graag weten, na tien jaar.

Want, ik weet het niet ze, Tineke, maar ik zag u echt wel graag. Ik ga soms nog joggen in den Uitlegger (ja, ik kan daar ook niet aan doen, ik woon daar in de buurt dus ik kan toch moeilijk helemaal naar Brasschaat lopen ofzo), en dan kom ik voorbij die vijver met die bank waarop wij altijd zaten. En dan denk ik aan de dingen die we mekaar vertelden. Over de kindjes die ge wou en de reizen die ge wilde maken. En ik ben zo blij voor u dat ge dat nu allemaal hebt. Maar ik wil toch gewoon efkes weten… Enfin, ge snapt het wel. Bij deze.

Simon.

 

 

 

Liefdesbrief (1)

Hieronder vind je de eerste brief van de schrijfopdracht die ik mezelf deze maand gegeven heb. Veel leesplezier 🙂

 

Lieve Y,

Ik weet dat je deze brief moet weggooien nadat je hem gelezen hebt (of beter nog: burn after reading), maar ik wou je er toch mee verrassen omdat het morgen je verjaardag is.

Straks, terwijl jij in zeven haasten je kleren bij elkaar raapt, zal ik deze brief in de zak van je overjas stoppen. En wanneer je klaarstaat om de voordeur uit te glippen, links en rechts spiedend in de donkere straat, zal ik je een bericht sturen op je gsm, om je te waarschuwen dat dit briefje in je jaszak zit. Zodat je het kan lezen voor je thuiskomt.

Ik wil je dus hierbij een heel erg gelukkige 40e verjaardag wensen. Uiteraard kan ik er morgen niet bij zijn, maar daar ga ik nu niet over zeuren. Ik ben geen fan van al dit geheimzinnige gedoe, en soms vraag ik me af hoe ik in godsnaam in deze soap verzeild ben geraakt waarin ik nepafspraakjes maak met fictieve vriendinnnen, en condooms verstop in mijn laarzen. Ik hou er niet van dat je nooit kan blijven. Dat we nooit langer kunnen praten dan de duur van een kop koffie. Dat ik alle liefde en leugens niet kan plaatsen (want ik weet dat je van A houdt en ik van B, en desondanks, of precies juist daarom, enfin).

En ik heb al zo vaak gedacht dat het nu maar eens afgelopen moet zijn. Wanneer ik een week lang niks van je gehoord heb, bijvoorbeeld. Of wanneer ik na een van je bezoekjes nog eenzamer achterblijf dan ik daarvoor was. Maar dan sta je daar opeens weer met dat lijf, en die handen, en die mond van jou, en dan weet ik dat er geen ontsnappen aan is. Dat er geen enkel scenario is waarin ik aan het groen van je ogen zou kunnen weerstaan. Het is allemaal erg onpraktisch en illegaal en ontzettend camp af en toe, maar ik heb voor het eerst in zo lange tijd weer het gevoel dat ik leef. Dat er met het verstrijken van de jaren toch iets jongs en moois in mij is achtergebleven, dat door die groene ogen gezien en herkend wordt.

Heel erg bedankt daarvoor.

Je bent een verrukkelijke man.

 

X.

 

 

 

 

Liefdesbrieven in februari

Ik heb net ontdekt dat het in februari InCoWriMo is, wat een afschuwelijke afkorting is voor International Correspondence Writing Month.
De bedoeling daarvan is dat je elke dag van de maand iemand een brief of kaartje schrijft -met de hand -en dat opstuurt of persoonlijk bezorgt.

Een mooi initiatief en very Jane Austen, maar het leek mij nogal veel werk en gezien de nieuwe posttarieven hier ook niet echt een aanrader. De woorden “brieven” en “februari” bleven echter hangen en toen kwam er een ander idee aanzetten: elke week van de maand (dat haalt het tempo alvast wat omlaag) een liefdesbrief schrijven. Want wat voor brief schrijf je anders in deze Valentijnsmaand?

Dus dat is mijn voornemen voor deze maand: elke vrijdag een fictieve liefdesbrief.
Weliswaar niet met de hand, maar op de computer, en ik ga ze niet opsturen, maar gewoon hier met jullie delen.

Er zijn vier vrijdagen in februari, dus dat worden vier brieven:
– een van een vrouw aan een man
– een van een man aan een vrouw
– een van een vrouw aan een vrouw
– een van een man aan een man

Tot vrijdag.