Vrijdagavond bij mijn schoonouders in Valencia gaan slapen, zodat ik op zaterdagmorgen op tijd op de luchthaven zou geraken.
Om middernacht komt mijn schoonvader de telefoon brengen. Mijn man wil me spreken; het is dringend. Ik neem de telefoon aan en hoor: “They cancelled your flight.”
F*ck.
Dus ik uit bed, naar de computer. Inderdaad: staking op Zaventem bij Aviapartner. Geen vluchten meer te vinden, behalve een van Airfrance voor 300 euro. Ik kruip weer in bed en maak in mijn hoofd een lijstje:
geen Boekenbeurs met Evelien – geen boekvoorstelling met Christine en Sofie – geen kortverhaal presenteren op het podium van het schrijfsalon – geen stoofvlees bij Bert en Katrien (aaargh! het beste stoofvlees ever!) – geen dichtersdate met De Letterkoek – geen bloggersdate met Kleine Atlas – geen avondje grappen en grollen met Loes
*zucht*
Maar ik kan wel uitslapen.
En mijn dochter gaat het ge-wel-dig vinden dat ik thuisblijf.
De volgende ochtend grabbel ik alle centen bij elkaar die ik gespaard had voor treinreizen in België, wandel helemaal te voet naar het centrum van Valencia, en koop een gigantisch stuk zwarte stof. Ik wandel helemaal te voet weer terug naar het huis van mijn schoonouders en stuur een berichtje naar de funk band: “Ik kom vanavond toch!”
Om zes uur stap ik het repetitielokaal binnen met mijn handbagage op wieltjes. De andere zangeres is niet echt blij me te zien -ze dacht dat ze deze repetitie voor zichzelf zou hebben. Maar ik kom niet om te zingen: ik kom om de pianiste te ontmoeten die vandaag voor het eerst met ons komt meespelen. Ze komt uit Oekraïne en, zoals meteen bij het eerste nummer blijkt, ze speelt echt heel goed.
Na de repetitie wandel ik door de regen (toch een beetje België) naar het station van Benimaclet en neem de metro naar Rafelbunyol.
De volgende dag (zondag, de dag van de boekvoorstelling) ben ik alleen thuis en zet ik me aan het werk. Blijkt dat er niets zo goed is om je aandacht af te leiden als het knippen van een enorm stuk glibberige stof op een gladde tafel. De jurk met vleermuismouwen die daar aan het eind van de dag uit tevoorschijn komt, is niet wat ik me had voorgesteld. Maar wat is er ooit zoals we het ons hadden voorgesteld? Aan het werk blijven, dat is de boodschap. En genieten van het mooie van elke dag.
En een van die mooie dingen op die eerste koude zondag van het najaar, is het berichtje dat die lieve, lieve Sofie me stuurt. Ze heeft een foto gemaakt van de bespreking die Vitalski in het boek bij mijn kortverhaal heeft gezet. Dat maakt meteen alles goed. Ik zal jullie de hele tekst besparen (daarvoor kan je het boek kopen, haha), maar de eerste alinea wil ik jullie niet onthouden:
“Economy of love is een zeer origineel verhaal, wat op zich al een grote verdienste is, want hoeveel miljarden verhalen zijn er al wel niet verteld op onze planeet? Bovendien is het ook werkelijk een verhaal, met een flink aantal wendingen, alles bij elkaar telkens zo onvoorspelbaar en opzienbarend dat ze uit een bundel Verrassende vertellingen van Roald Dahl hadden kunnen komen.”
Roald Dahl!
Twee woorden, en mijn dag kon niet meer stuk.
