NNY januari: Onderbroeken en het voorbeeld van de monnik

We zijn amper één maand ver, en ik heb mijn Nothing New Year Challenge al met de voeten getreden: ik heb nieuwe onderbroeken gekocht. Maar dat was nodig. Ik ga hier niet zo extremistisch in worden dat ik tweedehands onderbroeken ga dragen, of die van mijn man (of dat laatste toch niet alle dagen).

Desondanks voelt deze uitdaging nu al aan als een succes. Gewoon het idee dat je niets nieuws gaat kopen, verandert alles. Zo ging ik met dochterlief naar een klerenwinkel (ons snelgroeiende kind wordt niet meegesleurd in deze uitdaging), en normaal gezien kijk ik dan zelf ook altijd rond, kies een paar kleren uit, sleep de buit naar de pashokjes, zie dat die buit, eenmaal aan mijn lijf, niet voldoet aan de wensen of vereisten, en hang dan alles weer terug. Daar komt altijd wat frustratie bij kijken. Dit keer verbood ik mezelf van rond te kijken, en geloof het of niet, dat gaf een gevoel van opluchting.

Ik wist op dat moment al dat ik eigenlijk niets nodig had (behalve dan die onderbroeken). Een week voordien had ik namelijk mijn hele kleerkast onder handen genomen. Zo had ik onderaan de stapel T-shirts een paar oudere exemplaren gevonden die ik nog zelden draag. Dus die legde ik bovenaan. Een broeken-inventaris was snel gemaakt: vijf stuks, waarvan ik de twee meest nieuwe opzij legde, om te zien of ik het voorlopig kon redden door de drie oudste broeken af te dragen. En dat lukt dus perfect. Voor de “speciale” dagen haal ik een rok uit de kast, en voor de koude dagen (die er amper geweest zijn, ondanks die week met verre sneeuw) liggen er twee vesten en twee truien klaar. Ik ben dus nu mijn oudste kleren aan het afdragen, en wanneer die ondraagbaar worden, liggen er voldoende vervangstukken klaar.

Tijdens het schrijven van dit stukje herinnerde ik me opeens een interview met een Vlaamse boeddhistische monnik dat ik zo´n vijftien jaar geleden op tv zag. Die man vertelde dat hij twee paar schoenen had: een gesloten paar en een paar sandalen. Dat was voor mij zo´n eye-opener, dat je door Vlaanderen kan stappen met maar twee paar schoenen ter beschikking. Sindsdien koop ik enkel de schoenen die ik echt nodig heb (in mijn geval wel meer dan twee paar), en ik draag ze af tot ze helemaal versleten zijn. En daarna koop ik meestal exact hetzelfde model opnieuw (ik ga niet graag op schoenenjacht).

Hoeveel onderbroeken die monnik had, kwam in het interview niet ter sprake.