Onlangs kreeg ik een kaartensetje van het Willemsfonds (*) in de bus, dat bedacht werd om ons wat aan te porren in ons burgerschap. Op de kaartjes staan waarheid-durven-doen vragen, en de set draagt de toepasselijke naam “Van doemdenker naar doendenker”.
Mijn dochter vroeg wat voor spelletje dat was, en ik zei: “Dat zal wat te moeilijk zijn voor jou. Het gaat over actief burgerschap.” Waarop ik natuurlijk moest uitleggen wat een burger was.
Ik wist nog precies wanneer die vraag me voor het laatst gesteld was en door wie: in het vijfde jaar middelbaar (schooljaar 1996-1997) door mijnheer Van Strydonck, onze energieke, excentrieke leraar geschiedenis. De man die ons ter ere van de Dag van de Arbeid de schoolbanken opjoeg om van daaraf de Internationale te zingen (“ontwaakt verworpenen der aarde”). Telkens we tijdens zijn lessen het woord “burger” tegenkwamen in een lestekst, maakte hij dezelfde grap: een burger is een stuk vlees in een broodje. Daarna gaf hij er meestal ook de andere, politieke definitie achteraan, maar die heb ik nooit onthouden. Dus toen we op een dag weer het woord “burger” tegenkwamen in een tekst, en onze imposante leraar zich over mij heenboog en met halftoegeknepen ogen vroeg “Wat is een burger, Verbiest?”, toen antwoordde ik zonder verpinken: “een stuk vlees in een broodje.”
De vraag werd niet herhaald. In zijn ogen las ik respect.
Maar soit, veel had ik mijn dochter dus niet te bieden toen ze me vroeg naar de definitie van actief burgerschap. Iets over een lid van de maatschappij, van de samenleving, ach mama, zwakke poging. Gelukkig had ze mijn hulp niet nodig, want plots zag ze op eigen houtje het licht. “Een burger,” zei ze vol overtuiging, ” is een dik persoon.” (Aja, want die eet veel hamburgers.) “Dus een actief burger is een dik persoon die gaat joggen.”
Et voilà.
(*) Deze post wordt niet gesponsord; dat je hier soms reclame ziet, is omdat dit de gratis versie van wordpress is. Deze blog zal ook nooit gesponsord worden wegens de totale onomkoopbaarheid van ondergetekende, al zou zij het behoorlijk moeilijk krijgen moest er op een dag een voorstel vanuit de hoek der chocoladefabrikanten komen.
Schitterend 😆
Variatie op een gezegde: 1 kind kan meer vragen dan 10 volwassenen kunnen beantwoorden.
Zo is dat 🙂
De logica van een kind 😉
Dus als ik goed heb opgelet, is een inwoner van Hamburg simpelweg een hamburger? Hm. 😀
Waarschijnlijk wel 🙂 En nu vraag ik mij af wat er gebeurt als er een deken in Laken gaat wonen. Hoe noem je die dan?
Gewoon bij zijn naam.
Monsieur Tapis Plein.
Ik denk dat een hamburger een burger is die varkens kweekt
Schitterend! Daar valt niets tegenin te brengen 🙂
Kinderen zijn onklopbaar als het om logisch denken gaat …
Absoluut 🙂
De appel valt duidelijk niet ver van de boom, Verbiest! Koester dit, wegens onbetaalbaar.
Ik koester het met heel mijn hart 🙂 En ik denk dat het meer een appelsien is dan een appel!
Geweldig!!!
Toffe post !!
Merci 🙂
Heerlijk, toch?
(Hee ik had al eens gereageerd maar misschien is dat ergens blijven hangen, maar ik vind het zo leuk van je dochter…) Kinderen kunnen zo heerlijk out-of-the-box denken en associëren, puur, ik doe dat zelf ook graag maar moet me dan inhouden omdat ik raar aangekeken word…. En het is juist zo leuk!
Haha, inderdaad! Ik hou er juist van wanneer mensen dat doen, maar ik ben dan ook een van die mensen die al eens raar aangekeken worden 😀
Haha, goed gevonden!
Uit de mond van een kind komt de waarheid 🙂 Leuk dat je het opschrijft, ik zou willen dat ik de waarheden van mijn kinderen vroeger ook genoteerd had.
Er zijn er hier ook al heel veel door de mazen van het net geglipt…
Pingback: Thuisfront – Kattebelletjes