Ik heb een heel leuk nieuwtje: sinds kort werk ik als freelance journalist voor Femma, het ledenmagazine van Femma Wereldvrouwen. Ik verzorg daarin maandelijks de rubriek “eigen mix” en van tijd tot tijd schrijf ik ook andere artikels. Het is echt superleuk werk, want het is me helemaal op het lijf geschreven.
Het zou dus kunnen dat ik hier wel eens een oproep ga lanceren of iemand geïnterviewd wil worden over een bepaald onderwerp of misschien iemand kent die… Enfin, jullie zijn gewaarschuwd 😉
Ik had er een weekendje opzitten met precies de dingen die ik nodig had: rusten, lezen, schrijven. Wandelingen met de hond. Ik stond er zelf van te kijken hoe snel de balans in mijn hoofd herstelde, enkel door even alleen te zijn. In het whatsappgroepje van de mensen die wel op weekend waren gegaan, kon ik ondertussen meevolgen wat er daar aan de orde was: boswandelingen, gezelschapsspelletjes, pizza´s in de oven.
Gisteren zag ik de vriendin terug die onbewust had bijgedragen aan mijn beslissing niet mee te gaan. En ik besloot haar toch eens aan te spreken op haar opmerking dat als het me hier niet zinde, dat ik dan evengoed terug naar België kon gaan.
“Dat heb ik helemaal niet gezegd,” zei ze. “Ik zei dat je je gelukkig moest prijzen dat je hier woonde.” Even twijfelde ik. Had ik het dan echt zo verkeerd verstaan? Maar als ze zich zo had uitgedrukt, zou het me nooit zo geraakt hebben. Bovendien, zo heeft een Spaanse vriend me eens gezegd, zijn Spanjaarden niet de sterksten in het toegeven dat ze iets verkeerd hebben gedaan. Dat klinkt heel discriminerend (daarom zet ik er ook bij dat ik het van een Spanjaard gehoord heb, het is niet mijn eigen oordeel), maar ik heb het al wel vaker meegemaakt, en ergens is het logisch. Koste wat het kost je onschuld volhouden is uiteindelijk een waardevolle overlevingsstrategie in een dictatoriale samenleving.
Ik besloot het er dus maar bij te laten. Om van onderwerp te veranderen, vertelde ik over mijn weekend en vroeg haar hoe de uitstap geweest was. Meteen kreeg ik de wind van voren.
“Je had mee moeten gaan,” zei ze. “Wat is dat nou, je geeft zo vaak forfait. Je moet tijd maken om bij je man en kind te zijn, om samen dingen te doen.”
“Ik ben al de hele week bij man en kind,” verdedigde ik me. “Mijn dochter blijft ´s middags thuis eten, weet je wel? Daarbij, ik had dit nodig. En ik had werk te doen.”
“Allemaal excuses,” zei ze. “Het is belangrijk dat je dit soort dingen doet als gezin.”
Toen heb ik haar zo rustig mogelijk gezegd: “Ik vind het echt niet fijn dat je me een schuldgevoel probeert aan te praten.”
“Maar het is waar,” antwoordde ze. “Bovendien was het voor jou ook beter geweest als je meegekomen was.”
“Ik denk dat ik zelf wel weet wat het beste voor mij is.”
Maar opeens zag ik het. Ik zag het in haar ogen. Een barst in de ruwe bolster.
“Wacht even,” zei ik. “Je hebt me gemist.”
“Natuurlijk heb ik je gemist,” zei ze.
“Meer nog,” ging ik verder, ” je voelde je in de steek gelaten.”
“Ja,” zei ze. “En jaloers. Want nu kom je me vertellen hoeveel deugd je ervan gehad hebt te bellen met vriendinnen uit België.”
Mijn mond viel bijna open. Dat had ik echt niet zien aankomen. Deze vrouw ziet jou zoveel liever dan je zelf beseft, dacht ik.
Op dat moment voelde ik me even oprecht schuldig dat ik niet was meegegaan, want het was waar: ik had mijn man, kind en vrienden in de steek gelaten. Al was dat gevoel ook snel weer over, want ik wist waarom ik die beslissing genomen had, en voor mijn eigen mentale gezondheid was het de juiste keuze geweest. Je moet eerst voor jezelf zorgen, anders kan je niet voor anderen zorgen. Maar ik had de impact ervan op de anderen onderschat.
Dus daar stonden we, de extraverte feeler die er tussenuit glipt terwijl ze eigenlijk vastgepakt wil worden, en de introverte thinker die in harde woorden de zachte waarheid verbergt.
“Oh meid, zeg dat dan toch meteen,” zei ik, maar in gedachten schreef ik in mijn hart op het lijstje met haar naam: bij ruwe uitspraken: niet gekwetst voelen. Doorvragen.
Ik weet niet wat zij op haar lijstje onder mijn naam heeft geschreven. Ik hoop zoiets als: Geen zorgen. Raak je niet zomaar kwijt.
Ook al glipt ze er soms tussenuit.
Het gaat hier de laatste tijd niet zo goed.
Op emotioneel vlak is het momenteel erg zwaar, en het coronadebat met zijn repercussies op sociale interactie en zijn patstelling aan hypothesen helpt daar natuurlijk niet bij.
Dit weekend is het de bedoeling dat we met z´n drietjes samen met twee andere gezinnen drie dagen en twee nachten op uitstap gaan, maar ik heb geen zin om mee te gaan. Ik ben bang dat het op een gegeven moment tot een discussie zal komen, en dat ik niet de reserve zal hebben daarmee om te gaan. Wat ook niet helpt, is dat een van de vrienden die meegaat gisteren tegen me gezegd heeft dat als ik niet akkoord ben met hoe het er hier aan toe gaat, dat ik dan maar terug moet gaan naar mijn eigen land (terwijl ze niet eens weet hoe het er ondertussen aan toe gaat in mijn eigen land) (en daarbij ook volledig voorbijgaat aan het feit dat ik het had over wat er in Europa gebeurt, niet specifiek in Spanje).
Ik weet dat ze het niet slecht met me voorheeft, en dat ze de impact van wat ze zei niet beseft. Maar het deed zo´n pijn.
Erg goed had ik er niet van geslapen, dus ik was niet bepaald in een opgewekte stemming toen ik vanmorgen met hond en dochter aan de schoolpoort kwam. Daar zag ik de vriend aan wiens dochter de mijne gevraagd had of ze dit weekend op haar hamster wilde passen. Dus ik vertelde die vriend dat er waarschijnlijk niet op de hamster gepast moest worden, omdat ik zou thuisblijven. Want ik voelde me niet lekker en had rust nodig. Hij keek me onderzoekend aan en zei: “Zullen we dan dit weekend afspreken en wat bijpraten tijdens een wandeling ofzo?”
Bestaat er een krachtiger medicijn tegen somberheid dan iemand die tegen je zegt: ik wil een wandeling met jou maken en wat praten?
Toen ik naar huis liep, kreeg ik er nog een booster achteraan. Een vrouw vroeg me hoe oud mijn hond was en zei dat ze ook een Border Collie had. Voor ik het wist, hadden we telefoonnummers uitgewisseld en elkaar beloofd af te spreken om samen naar de hondenweide te gaan, zodat onze Collies elkaar konden leren kennen.
Dus ja, het gaat hier de laatste tijd niet zo goed. Maar ik weet wat ik nodig heb om erdoor te geraken: buiten komen, wandelen, verbinding maken, praten.
Met die medicijnen lukt het wel.
Op mijn ochtendwandeling met de hond kwam ik een man tegen. Hij droeg sportkleren en duwde al joggend een kinderwagen voor zich uit. Toen we elkaar naderden, zag ik dat hij aan zijn arm een leiband had hangen, met aan het einde daarvan een spichtig hondje dat met hem meerende.
Mij ga je niet wijsmaken dat mannen niet kunnen multitasken.
Kattebelletjes 