Stout

Een vriendin had voorgesteld om met man en kinderen naar een hotel te gaan zonder er te overnachten. Er zijn hier aan de kust namelijk hotels die hun zwembad en buffet openstellen voor dagtoeristen wanneer er niet voldoende gasten blijven slapen. Dan kan je voor 5 euro een dagje aan het zwembad komen liggen en voor 15 euro ´s middags aanschuiven aan het buffet. Dat leek ons een heerlijke mini-vakantie, dus grabbelden we vanmorgen ons zwemgerief bij elkaar en reisden naar een badplaatsje vier kilometer verderop om een dagje op hotel te gaan.

Bij aankomst werd al meteen duidelijk dat we het ons niet zouden beklagen: er stonden strandstoelen onder palmbomen op gras van plastic en uit de luidsprekers klonken oude dance hits. Een echte Spaanse strandvakantie. Het zwembad -twee halve cirkels met een klein niveauverschil, van elkaar gescheiden door een muurtje- was zo goed als leeg. Mijn vriendin en de onze dochters zaten er al in toen ik voorzichtig langs de redder van dienst stapte. Dat was een gespierde kerel in een rood pakje, had ik even voordien gezien toen ik mijn bril nog ophad. Ik stapte voorzichtig van het trapje het zwembad in en werd al meteen teruggeroepen door de redder.

“Eerst douchen!” riep hij.

“Hebt u het tegen mij?” vroeg ik, “want ik zie u niet, ik heb mijn bril niet op.” Ja, hij had het tegen mij. Dus ging ik braaf terug en stapte naar de douche die op een meter van zijn tafeltje stond . En daarna liet ik me het koude zwembad inzakken.

Twee moeders en twee dochters alleen in een groot bad, dat gaf ons de ruimte om volledig loss te gaan: waterballet, aquagym, botsauto´s,… we speelden alles wat in ons opkwam. Toen ik op het muurtje dat de twee baden scheidde een impressie van een gestrande walvis ten beste gaf en aan het overwegen was om me in het lagere bad te laten zakken, hoorde ik de redder weer.

“Dat mag niet!”

Ik kwam overeind en keek verbaasd naar de rode vlek die aan de kant van het bad stond. “Hoe bedoelt u?” vroeg ik.

“Je mag niet in dat bad,” riep hij me toe. Ik keek naar de lagergelegen helft van het zwembad. Zelfs zonder bril kon ik zien dat die leeg was. Mocht dat bad dan niet gebruikt worden? Maar ik heb toch vijf euro betaald voor het hele zwembad? dacht ik . Dus zwom ik naar de kant en sprak de redder opnieuw aan.

“Waarom mag ik niet in dat deel van het bad?”

Hij antwoordde: “Dat zijn de regels.”

“Dus we mogen niet in dat deel van het bad?” vroeg ik nog eens voor de zekerheid.

“Nee, je mag er wel in,” zei hij toen, “maar je moet via het trapje gaan.”

“Ah, u bedoelt dat ik niet van het muurtje in het lagere bad mag springen,” zei ik, de boodschap formulerend die deze hele conversatie overbodig had gemaakt als mijnheer de redder ze van in het begin had gebruikt.

“Inderdaad,” beaamde hij.

Dus stapten dochterlief en ik zeer keurig via het ene trapje het ene bad uit en lieten ons via het andere trapje in het andere bad zakken. Maar dat was een erg leuk trapje met van die leuningen waar je aan kon gaan hangen en omheen buitelen, dus dat deden we. En daar was de redder weer.

“Je mag niet spelen op het trapje!” riep hij geïrriteerd, en om ervoor te zorgen dat hij niet weer overeind zou moeten komen en zijn smartphone opzij leggen, sloot hij af met het bevel: “Chicas, gedraag jullie!”

Op slag voelde ik me vijfentwintig jaar jonger en een pak stouter dan ik op die leeftijd ooit was geweest. “Oei, mama moet braaf zijn,” fluisterde ik mijn dochter toe en we proesten het allebei uit.

Even later klommen we uit het zwembad en spoelden ons schoon onder de douche. Toen ik de douche had uitgezet en langs de redder heen liep, zag ik vanuit mijn ooghoek hoe hij de kraan die ik net had vastgehad wat beter dichtdraaide. Die wil u zo hard, dacht ik.

Stoute redder.

Advertentie