Man en dochter waren onlangs een dagje met z´n tweeën op trot: gezelschapsspelletjes spelen bij vrienden. Ik was thuisgebleven, want druk-druk-druk (aja, ik heb nu werk) (typt ze met één hand terwijl ze ondertussen een van haar drie mobiele telefoons beantwoordt).
De afgelopen twee weken loop ik nu bovendien overal te verkondigen dat ik Echt Werk heb, omdat ik sinds kort ook iets moet doen waar ik eigenlijk tegenop kijk (wat de definitie van Werk is, want anders is het een Hobby waar je toevallig voor betaald wordt). We zijn namelijk een magazine aan het vertalen over de Tweede Wereldoorlog, meer bepaald de strijd aan het Oostfront. Wat erop neerkomt dat ik mij dus elke dag, willen of niet, moet onderdompelen in de gruwelijke miserie die een aantal psychopaten nog niet eens zo lang geleden over de wereld uitgesmeerd hebben.
Nu heb ik daar in het middelbaar wel wat over geleerd, maar zelfs de bijna-almachtige Mijnheer Van Strydonck moest het afleggen tegen de beperkte uren geschiedenis in ons rooster. Dus zo erg veel heb ik toen over het Oostfront niet opgestoken. Eigenlijk was al wat ik me ervan herinnerde dat Hitler zich op Rusland miskeken had en dezelfde fout gemaakt had als Napoleon. Dat het eigenlijk allemaal te koud en te ver was, en dat ie zo de oorlog verloren had.
Als je met die basiskennis aan een bookazine over het Oostfront begint, geloof mij, dan staan je nog wat verrassingen te wachten. Jezus Christus, wat een horror. Wat een astronomische getallen aan moorden, gemartelden, hongerdoden (het Beleg van Leningrad: honger eens even expres meer dan een miljoen mensen uit). Enfin, waanzin, pure waanzin.
Toen mijn man en dochter die avond weer thuiskwamen, klapte ik de computer dicht, opgelucht dat ik de genocidale geopolitiek uit de jaren 30 en 40 even kon trachten te vergeten. Iets wat dit HSP´ertje natuurlijk voor geen meter lukt. Maar soit, hun thuiskomen was een welkome uitnodiging om de vuile invasies en achterbakse bondgenootschappen daar te laten waar ze zich bevonden: in het verleden.
Ik kuste mijn man en liep naar de badkamer, waar mijn dochter zich klaarmaakte om haar tanden te poetsen.
“Dag schat, hoe was je dag ?” vroeg ik.
“Het was oké,” zei ze, terwijl ze wat tandpasta op haar tandenborstel perste. “Maar een beetje te kort. We hebben Risk niet kunnen uitspelen.”
Ze keek triomfantelijk naar me op.
“Maar ik had bijna heel Azië!”
Kattebelletjes 
Miljaar! Da’s een werk dat ik ook echt niet graag zou doen.
Nu ben ik bezig aan een magazine over Harry Styles. Da´s wel meer ons ding he 😉
Alsof het zo geënsceneerd was :). Succes Kathleen met het vertalen! Wie is de doelgroep?
Ja, zot he? Ze zei dat echt letterlijk zo, en op diezelfde dag. Dat heb ik dus niet ter ere van de blog geforceerd ofzo.
De doelgroep van dat magazine… ik weet het niet precies. Mensen die in geschiedenis geïntereseerd zijn? Het vorige nummer over het Westfront staat kennelijk al in de Albert Heijn.
Ben nu dus bezig aan een magazine over Harry Styles, da´s wel een heel duidelijke doelgroep 😀
Geestig. De toevallige connectie in je hoofd.
Die geschiedenis blijft een gruwel om maar niets te zeggen over wat er nu weer gebeurt in Oekraïne.
Ja, ik heb tijdens het vertalen heel vaak aan de huidige situatie moeten denken. Dat er op politiek vlak zoveel gebeurt wat we niet in de hand hebben, dat over onze hoofden gebeurt. Er stond in dat magazine ook een interview met een vrouwelijke Sovjet-sniper, die iets zei in de zin van “ik kan me niet voorstellen dat Rusland ooit Europa zou binnenvallen”. Dat was kennelijk een interview van een paar jaar geleden.
Ook: nooit geweten hoe zwaar de Polen en Oekraïners geleden hebben onder WO II. Echt waanzinnig wat voor gruwel die mensen hebben meegemaakt. ja, ben er nog altijd van onder de indruk.
Een gruwelijke worsteling door het verleden.
Absoluut.
Dat lijkt me inderdaad heel moeilijk. Alsof je zelf middenin die vreselijke tijd staat. En ook in deze tijd doet het zich nog voor, met dezelfde gruwel…..
Fijn zo’n papa-dochter-moment.
Ja, want uiteindelijk waren dat mensen van de leeftijd van mijn grootouders. Het is allemaal nog heel recent he. En de gruwel tijdens de oorlog in ex-Joegoslavië, dat is mensen van onze leeftijd overkomen. Het doet je beseffen dat we vrede niet als vanzelfsprekend mogen zien.
En de laatste tijd is dat alvast héél duidelijk…. En toch went rust in de omgeving zo snel….
De ironie van het leven…
… geeft inspiratie voor een blog 🙂
Risk niet uitspelen?? Onvergeeflijk… 😂.
Maar Azië hebben én houden is al een hele prestatie, goed van je spruit!
😀 😀 😀
´t Is dat ze naar huis moesten, anders waren ze vast wel doorgegaan 😉
Niet de meest aangename vertaalopdracht. Vervelend dat je daarmee geconfronteerd wordt met zo’n wrede oorlog waarvan je zou gedacht/gehoopt/verwacht hebben dat deze anno 2022 in de directe omgeving van Europa zich nooit meer zou herhalen.
Dat is het dilemma he: eigenljik wil je het niet weten, maar langs de andere kant zou iedereen het moeten weten. Anders gebeurt het gewoon opnieuw. En dat wil je echt niet.
Haha zalig! L’histoire se repete.
🙂
zolang het maar op een spelbord is 🙂
En misschien vergalopperen we ons nu ook weer aan Rusland, het blijft een moeilijk land.
En Duitsland ook…
Risk. Zalig spel. Ik ging altijd eerst voor Noord-Amerika, dat valt makkelijker te verdedigen.
Dat zullen de Amerikanen ook denken, vermoed ik 😀
Hoewel het mijn interesse is, WO2, wee ik vrij weinig over het oostfront. Er zijn wel een aantal films (Leningrad en Stalingrad heten ze geloof ik) die een goed beeld geven en niet zo gruwelijk zijn. Je hebt wel leuk werk trouwens!
Ja he, vind ik ook, het alleszins erg interessant!
Ik wist ook heel weinig over het oostfront, terwijl dat eigenlijk het meest beslissende strijdtoneel is geweest. De Duitsers wilden de Slavische volkeren echt uitroeien (zoals ze met de joden wilden doen) of tot slaven maken. Dus ze gingen heel anders om met Sovjetgevangenen, dan met Amerikaanse of West-Europese gevangenen. Dat zijn dingen die ik dus echt niet wist.
Als je er meer over wil lezen, kan ik je dus wel het magazine aanraden dat we nu aan het vertalen zijn 😉
Heb zo eens een boek met getuigenissen gelezen van Belgen die naar kampen gestuurd zijn. Toen ik 22 was of zo. Weken slecht van geslapen. Sindsdien ben ik bang voor rechts en heb ik alles heel hard zien verrechtsen.
Het boek heet, voor de geïnteresseerden, “Niet opnieuw” en was een schoolproject van een middelbaar.
Persoonlijke getuigenissen lezen heeft inderdaad veel meer impact dan gewoon de getallen horen. Ik heb nu bijvoorbeeld zitten vertalen dat tijdens het beleg van Leningrad 800.000 (!) mensen de hongerdaad zijn gestorven. Maar er was ook een dagboekfragment bij van een meisje van 11 dat beschreef hoe één voor één haar familieleden stierven van de honger, tot zij zelf alleen overbleef. Dta laat je inderdaad niet los. Dan beleef je het op een ander niveau, dat veel meer impact heeft.
Nu weet ik wel niet of het verstandig was om dit te delen, want ik wil je natuurlijk niet meer slapeloze nachten bezorgen! Mijn volgende post is iets luchtiger 😉
Bedankt voor de leestip trouwens!