Dag van het Meisje

Dag meisje.

Dit zijn enkele van de gevolgen die het niet als jongen geboren worden met zich mee kan brengen:

  • Je zal soms moeten doorbijten wanneer je je regels hebt. Het kan zijn dat je je op die dagen zwak voelt of veel pijn hebt, maar daar zal weinig tot geen rekening mee gehouden worden.
  • Je werk / mening zal minder snel serieus genomen worden.
  • Je medische klachten zullen minder snel serieus genomen worden.
  • Je zal soms voor hetzelfde werk minder betaald krijgen dan je mannelijke collega´s.
  • Er zullen jongens en mannen zijn die je willen om je lichaam, en niet geïnteresseerd zijn in wie jij bent.
  • Er zullen meisjes en vrouwen zijn die zich door jou bedreigd voelen en je zullen uitsluiten, kleineren, of kwaad zullen spreken achter je rug.
  • Je zal soms op je hoede moeten zijn wanneer je alleen bent, en zelfs op plaatsen waar er veel volk is, bestaat de kans dat je ongewenst betast zal worden.
  • Er zal van je verwacht worden dat je kinderen krijgt, en als je er geen wil, zal er daarvoor een uitleg zal je verwacht worden.
  • Wanneer je ambitie toont, zal je soms een bazige bitch genoemd worden.
  • Wanneer je ten volle je seksualiteit durft beleven, zal je soms een slet of een hoer genoemd worden.
  • Vroeg of laat (maar hoogstwaarschijnlijk allebei) zal je afgerekend worden op je uiterlijk.
  • Alles wat je met je lichaam doet (het bedekken of onbedekt laten, je maquilleren, je haar knippen / scheren / laten groeien, abortus plegen, bortsvoeding geven,…) zal een politieke lading hebben en een mening van anderen kunnen uitlokken.
  • Alles wat je doet of niet doet (voltijds werken, halftijds werken, thuisblijven, hobby´s uitoefenen, dromen najagen, jezelf ontplooien,…) zal een politieke lading hebben en een mening van anderen kunnen uitlokken.

Maar ook:

  • Wanneer je je engageert in activiteiten die voornamelijk door mannen worden gedaan (DJ-en, basgitaar / drums / saxofoon spelen, voetballen, basketballen, computersystemen hacken,…) zal je opvallen en meer aandacht en soms meer kansen krijgen dan de anderen.
  • Je zal jongens en mannen ontmoeten die je ontzettend graag zullen zien en je kwaliteiten zullen erkennen.
  • Je zal meisjes en vrouwen ontmoeten die als zusters zullen zijn en die je onvoorwaardelijk zullen helpen en steunen.
  • Je zal je door de cyclus van je voortplantingsorganen meer bewust worden van je lichaam en makkelijker verbinding kunnen maken met het leven.
  • En aangezien alles wat je doet een politieke lading heeft, kan alles wat je doet een verschil maken voor de meisjes en vrouwen die na jou komen.

Veel sterkte, Meisje.

35 gedachtes over “Dag van het Meisje

  1. Mooi stuk. Ik heb nog een verhaal over mijn zus die timmerman is. Toch is ze op een gegeven moment overgestapt op een administratieve functie omdat ze in haar aanwezigheid opmerkingen bleven maken over vrouwen. Ze gingen verder collegiaal wel goed met haar om maar uiteindelijk raakten de opmerkingen haar toch ook – al maakten ze nooit dergelijke opmerkingen tegen/over haar – want ze gingen over haar soort. Verder is het fysiek te zwaar op een bepaalde leeftijd voor vrouwen om dit beroep uit te oefenen, zeker in de bouw. Er werd van haar verwacht dat zij net zoveel kon tillen en dragen als een man en dat lukt niet omdat de spierkracht echt verschilt, hoe getraind je ook bent als vrouw. Mijn zus is verder karateka 3e dan (oftewel 3e zwarte band). In de overgang gaat de spierkracht door veranderingen in de hormonen sterker achteruit. Mijn zus timmert nu alleen nog in haar vrije tijd thuis. Ze heeft net een carport getekend en gemaakt.

    1. Zo cool van je zus!
      Maar ik kan me inderdaad goed voorstellen dat je het op den duur beu wordt te moeten horen hoe er over vrouwen gepraat wordt. En er zijn inderdaad biologische verschillen, dat is nu eenmaal een feit.
      Ik heb trouwens ook een vriendin die als bijberoep hout bewerkt, die maakt ook hele mooie dingen 🙂

    1. Nee, want telkens ik overweeg iets naar een krant te sturen, krijg ik de indruk dat het toch vooral voor een blog geschikt is, en niet echt materiaal voor een krant. En de paar keren dat ik toch iets doorstuurde, heb ik er niets van teruggehoord.
      Dus ik hoop vooral dat mensen die het hier lezen en het goed vinden, het op hun sociale media posten ofzo 😉

  2. In je bovenste lijst staan heel confronterende (allicht terechte) vaststellingen die jammer/onrechtvaardig/super lastig zijn.
    Misschien ben ik misschien té positief ingesteld bij mijn idee dat ‘de situatie van het meisje/de vrouw’ de laatste vijftig jaar serieus is gekanteld in positieve zin…
    Eergisteren keken we naar een opgenomen uitzending van ‘Axel gaat binnen’. Niet dat we fan zijn van Axel Daeseleire, maar dat terzijde. Het ging over bewoners van een luxe RVT in Knokke, waar ook een gepensioneerde directeur van mijn bedrijf aan het woord kwam. 97 jaar was hij toen, ondertussen is hij overleden. Ik zonk door de grond van plaatsvervangende schaamte hoe hij dacht/sprak over zijn vrouw. Had hij net zo goed over zijn hond kunnen spreken of over het matje in zijn badkamer. Vrouwen zijn lastig, kosten geld, vragen energie,… Zij zat erbij, ergerde zich rot maar durfde niets te zeggen. Op den duur vroeg ze hem zachtjes (in het Frans) om toch wat te dimmen.
    97 jaar, de man kwam van ‘twee generaties geleden’. Ondertussen zijn in hetzelfde bankbedrijf vrouwen minstens evenwaardig als mannen (logisch), krijgen evenveel kansen, krijgen even snel promotie, worden even ernstig genomen, verdienen evenveel. Zouden in het directiecomité op hoofdkantoor gelijk in aantal moeten zijn, daar is nog wat werk aan.
    Meisjes/vrouwen hebben in mijn leven altijd een heel belangrijke rol gespeeld. Ik ben gehuwd met het meest fantastische meisje dat op deze wereldbol rondloopt. Haar uiterlijk mag er zeker wezen, maar ook haar innerlijk, haar intelligentie, haar humor, haar karakter, haar doorzettingsvermogen, haar empathie,… Toen ik nog haar had, was mijn kapper altijd een vrouw omdat ik niet wil dat mannen aan mijn hoofd friemelen :). Bij dokters/specialisten krijg ik het gevoel dat vrouwelijke artsen zich beter kunnen inleven in het gevoel en de situatie van hun patiënten. Enzovoort, enzoverder… Dus: ‘dag van het meisje’, leuk initiatief, maar hopelijk is dit initiatief over weinig jaren enkel nog nodig om onze dames een schouderklopje te geven in plaats van oneerlijkheden in onze maatschappij in de kijker te stellen.
    (sorry voor mijn korte reactie, maar mijn potlood is versleten)

    1. Dat is het punt he, dat we op twee generaties tijd van een zéér onrechtvaardige naar een onrechtvaardige situatie gegaan zijn. Daardoor denken (of zeggen) veel mensen dat alles al in orde is, en dat we “er zijn”. Maar we zijn er nog helemaal niet. Het is alleen niet meer zo ont-zet-tend fout als 60 jaar geleden.
      Het verhaal van die bankdirecteur is om bij te huilen…
      Wel goed dat er in het bankwezen wat betreft kansen, respect en verloning enzo heel veel veranderd is. Maar het gaat ook breder, om een erkenning van beroepen die traditioneel als “vrouwelijk” gezien worden omdat ze met zorg te maken hebben. Want als je ziet hoe ontzettend cruciaal de eerste levensjaren van een kind zijn, dan begrijp ik niet waarom beroepen als kinderverzorger of kleuterjuf/meester niet veel meer geapprecieerd worden en beter verloond.
      En inderdaad, hopelijk komt er een tijd waarin het niet meer nodig zal zijn om een speciale dag op te eisen om de aandacht te vestigen op genderongelijkheid, racisme, dierenrechten, het klimaat etc. Maar tot die tijd blijven we roepen he 😉 want anders komt die tijd er gewoonweg niet.

      1. Ik treed je bij, we zijn er echt nog niet. Er zijn nog zoveel punten waarop er, misschien subtiel, discriminatie is. In een aantal landen worden nu stappen achteruit gezet, bijvoorbeeld inzake abortus, dat vind ik eerlijk gezegd beangstigend.

      2. Zo is dat. Het zijn rechten die nog maar zo recent verworven zijn, dat we ze makkelijk weer kunnen verliezen als we even niet goed opletten. Dat gevoel heb ik ook.
        En alles wat er boven is komen drijven ten tijde van #metoo bijvoorbeeld, dat is echt nog maar van een paar jaar geleden. En dat waren ook dingen waarvan de meeste mensen dachten dat het niet voorkwam, maar dat zat wel vlak onder de oppervlakte.

  3. Ik ben het wel met heer Pannenkoek eens. De laatste vijftig jaar is er heel veel ten goede veranderd en wat mij betreft kunnen er in je eerste lijst veel zaken geschrapt worden. Gelukkig maar.

      1. Jup. Erg he?
        Ik heb ook gemerkt dat het in bepaalde omgevingen pas opvalt wanneer je je stem verheft, of ergens tegenin wilt gaan. Als je gewoon ergens in meegaat, zal je daarom niet merken. En ook : we zijn het zo gewoon he. Als je je af en toe de vraag stelt “zouden ze ook zo gereageerd hebben als die persoon van het andere geslacht was”, dan begin je soms opeens dingen te zien die je daarvoor niet zag.

    1. Ik had waarschijnlijk wat vaker “soms” en “de kans bestaat” in de zinnen moeten zetten, da´s waar. Al was het dan een beetje onleesbaar geworden, denk ik. Maar als je vindt dat dit alles achterhaald is, dan kan ik alleen maar zeggen dat je geluk hebt gehad. De helft van wat ik opgelijst heb is mij al overkomen, en van alles wat ik geschreven heb, kan ik voorbeelden geven van vrouwen van mijn leeftijd wie het overkomen is (en ook van andere leeftijden). Ik ken ook vrouwen die er inderdaad niet mee te maken hebben gehad hoor. Maar het is niet omdat het jou niet overkomen is dat het niet uitmaakt dat het anderen overkomt, of dat het niet (meer) bestaat.

  4. Pingback: Van meisjes, singles, burn-outs en crèches | Kleine Atlas

  5. Zoals vaak met onrecht, gebeuren sommige dingen zo ‘gewoon’ dat mensen niet beseffen dat het helemaal niet gewoon hoort te zijn…
    Heb zelf ook opmerkelijke dingen meegemaakt, bijvoorbeeld in de IT, waar ik als applicatiebeheerder/programmeur regelmatig aangezien werd voor koffiejuffrouw en geen toegang kreeg tot de serverruimte…. en zo heb ik helaas meer anekdotes.
    Maar soms ben ik ook blij met een hele sterke man die de piano helpt te verplaatsen😁
    Je hebt het mooi verwoord!

    1. Dank je voor je voorbeeld! En dat is dus inderdaad hoe het vaka werkt he, we zijn het zo gewoon dat we het niet zien.
      Ik heb ook zoiets gehoord van een vriendin, die een mannelijke collega had met hetzelfde diploma. Telkens wanneer er iemand gevinden moest worden om de balie over te nemen, werd er niet gevraagd “wie van jullie wil dat doen” maar werd zij meteen daarvoor aangewezen (aja, want dat is “vrouwenwerk”). Ik hoop dat we op een dag collectief als eerste reflex hebben om naar iemands kwaliteiten en capaciteiten te kijken, en niet naar het geslacht. Al zullen de meeste pianoverplaatsers dan nog steeds mannen blijken natuurlijk 😀

  6. Ik schrik eigenlijk een beetje dat hier reacties komen dat jouw bericht achterhaald is. Wat zou het super zijn als het al zo was. En tuurlijk hebben we al stappen vooruit gezet. Maar dat we er al zijn? Nope. Dat er geen dreiging is dat rechten weer afgepakt gaan worden? Nope. Kijk maar naar abortuswetgevingen als duidelijkste voorbeeld.

    Als ik dat eerste lijstje doorga, dan kan ik er net zoals jij jammer genoeg verschillende zelf afvinken en als ik mijn omgeving erin betrek allemaal. Recentste voorbeeld: de man die ik gisteren aan telefoon had en zei dat voor zijn vraag ofwel Mr. Zwitserse naam ofwel Mevr. buitenlandse naam verantwoordelijk was en of hij nog kon zeggen hoe lang geleden dat project was. Collega-meneer werkte er toen nog niet, dus zei ik dat ik hem ging doorverbinden met collega-mevrouw. Ah neen, hij wilde verbonden worden met meneer (kan ook op basis van haar buitenlandse naam i.p.v. haar gender geweest zijn, maar dat maakt het nu ook niet bepaald beter). Of die keer dat ik een bespreking had en een mannelijke collega (goedbedoeld) vroeg of hij niet mee moest gaan, want dat de tegenpartij eigenlijk niet met vrouwen wil werken.

    Of die keer dat ik met een groepje medestudenten in de bus stond en een man met erectie zich tegen mij aan duwde. De bus zat stampvol dus ik kon geen kant op. Enkel mijn mannelijke medestudent aan mijn andere kant vragen of ik ajb heel dicht tegen hem aan mocht leunen om zo toch een centimetertje te winnen. Hij kon mijn plaats niet innemen, maar sloeg gelukkig – na eerst te vragen of dat voor mij ok was – zijn arm om mijn schouder om de indruk te geven dat we een koppel waren en zo die ander af te schepen.

    Dus nope. We zijn er nog niet. Bijlange niet.
    Merci Kathleen om daar een stem aan te geven!

    1. Dat zijn heel concrete voorbeelden die perfect aantonen dat we er inderdaad nog niet zijn. Dank je om ze te delen, Haaike! Want dat is natuurlijk het punt he, als we er niet over praten, dan lijkt het voor de mensen die er toevallig niet mee in contact komen alsof er geen vuiltje aan de lucht is.
      Als student heb ik mijn vriendinnen horen vertellen hoe een man op de trein in hun bijzijn was beginnen masturberen, en zelf ben ik ook een paar keer betast. En je bent daar de eerste keer zo van onder de indruk dat je niet weet hoe te reageren. Maar toen ik een keer met een vriendin door Gent liep, en een man sloeg haar op haar achterste, ben ik hem en plein public beginnen uitschelden. En nadat ik tijdens een schoolvoorstelling waar we rechtop stonden (naar onze kinderen te kijken nota bene) een hand over de binnenkant van mijn been voelde gaan, heb ik me voorgenomen dat als ik nog één keer zo iets voel, dat ik dan direct die hand ga vastpakken. Dat was toen jammer genoeg niet mijn eerste reflex (heb me wel omgedraaid en in het “onschuldige” gezicht van een vader gekeken, maar had niets te bewijzen, er stond zoveel volk), maar als het nog een keer gebeurt, ga ik dus wel rapper zijn.

      1. Dat is zo, dat je daar zo van onder de indruk bent dat je niet weet hoe te reageren. Merk dat dat bij mij ook nog niet altijd lukt, om meteen de juiste reflex te hebben. En tegelijk word ik daar ook kwaad van, dat wij maar degenen moeten zijn die de juiste reflex moeten hebben. Waarom moeten mannen die juiste reflex van dat gewoon niet te doen niet aanleren? Dat toont dat filmpje dat je deelt echt heel goed vind ik, dat dat langzaam start met “onschuldige” dingen tot je inderdaad denkt dat je zomaar over elke grens mag. Ik hoop dat je die reflex die hand vast te pakken nooit nog gaat moeten omzetten, maar als het toch zo is, hoop ik dat het lukt.

      2. Gelukkig houden de meeste mannen hier zich wel in. Ik heb eens gelezen dat ze in Mexico aparte metrowagons voor vrouwen hebben zodat ze zich daar tenminste veilig kunnen voelen. dat vond ik echt wel superdroevig dat het zo ver moet komen.

Plaats een reactie